Nog eens 2 weken verder. 19 maart. Vandaag 90F (33). De zomer nadert op kousenvoeten. Behoedzaam worden we gewaarschuwd dat ons rijk hier niet lang meer zal duren.
Er is veel gebeurd maar alles begint langzaam in elkaar te vloeien. Hebben we dit nu vorig jaar gedaan of pas dit jaar.
What’s new and what’s not.
2 Weken geleden met Ted en Dick naar een baseball game geweest. The San Francisco Giants tegen de Colorado Rockies. Spring training ( niet eens een competitiematch) maar toch 10.000 toeschouwers.
De menigte is uitgelaten. Geen spoor van agressie of geweld. De fans van beide teams zitten door elkaar. Verfrissend ontspannend. Na 8 van de 9 innings verlaten we het stadion. Dat is hier blijkbaar normaal. Over het gebouw heen komt een matchbal aanzeilen en botst voor onze voeten. Ted kan hem net grijpen. Voor zijn zoon zegt hij.
Nog een paar dagen laten gaan we met Herbie en Kathy naar een commemoration dance van WO II – net zoals vorig jaar. In een hangar van een op non-actief gesteld vliegveld komen zo’n 2500 mensen samen om te praten – te eten - naar muziek te luisteren van hoofdzakelijk de jaren 40 en te kijken naar mensen die getooid in uniformen van WOII over de dansvloer zeilen.
Sonja gaat op zoek naar haar generaal van voor 2 jaar ( generaal uit de Luftwaffe) – vorig jaar kapitein uit de VS en idd dit jaar opnieuw Duits generaal. Ik vereeuwig ze opnieuw digitaal.(zie foto). Hij heeft een buikje gekregen en zijn haar is een ietsje dunner. Maar hij straalt omdat hij op de foto mag.
De deuren van de hangar staan wijd open en buiten staat een Boeing 17 uitnodigend te glinsteren in het donker. Op zijn linkerflank staat “Sentimental Journey” en een afbeelding van Betty Grable.
In de zaal loopt een Betty Grable rond en ze laat zich gewillig fotograferen.
Dinsdagavond is Saskia aangekomen. (stief) dochter. Eventjes paniek omdat ze pas na meer dan een uur na mijn telefoontje opduikt. Kofferproblemen.
Deze week is dus iets drukker. We laten haar nauwelijks de tijd om haar jetlag te overwinnen. Waar wij 2 maanden over deden moet nu maar in 1 week. Gisteravond met z’n drieën naar de Botanical Garden. Twee jaar geleden met werk van Dale Chihuly – dit jaar is Bruce Munro aan de beurt. De hele omgeving bezaaid met lichtkunstwerken. De berg tegenover ons lijkt een vulkaan met gloeiende lava die in steeds veranderende kleuren naar beneden stroomt (foto’s). Het is zoel. Met driepoot en fototoestel loop ik langzaam door een enthousiaste menigte. Vlakbij is een huwelijksfeest.
Nog ergens anders speelt een band muziek van de sixties. Ferry – cross the Mersey - met op de achtergrond hallucinant verlichte saguaro’s. Betoverend mooi.
Morgen gaan we op daguitstap naar Prescott, Jerome en Montezuma Castle ( foto’s en uitleg in volgend blog)
Woensdag gaat Saskia weer naar huis. 8 dagen is zo voorbij.
Voor ons ligt nog een goeie maand. Daarna wenkt Canada.
Enkele drukke weken achter de rug. Met Kathy en Herbie 2 keer uit eten: een eerste keer in een typisch Orientaals buffetrestaurant. Het voordeel is dat je alleen hoeft te eten wat je graag lust. Het nadeel is dat er te veel is dat je graag lust.
De tweede keer in een typisch Amerikaans restaurant: Piggly’s ( zie vorig verslag voor funny names) Beef back ribs – french fries en salad buffet. Lekker maar waarom moeten ribbetjes in Amerika altijd een beetje zoet zijn.(honey BBQ short ribs) All Americans have a sweet tooth.
Zoals vorig jaar naar een bijeenkomst geweest van Vlamingen in Arizona. De meesten wonen hier maar één koppel was net zoals wij snowbirding hier. Ze hebben een auto gekocht die ze naar Europa willen laten overbrengen bij hun terugkeer ( slechts 750 dollar voor de overtocht!) Iets om te overwegen? Zie foto
Naar het casino geweest: Talking Stick. Uitgebaat door indianen. Niet om te gokken maar om ongelooflijk lekker te eten voor een habbekrats.
14 dollar voor een erg rijkelijk buffet. Zucht… weer een extra 20 baantjes zwemmen.
Voorlopig genoeg over eten gepraat. We hebben opnieuw een stevige wandeling gemaakt – dit keer
naar Lookout Mountain. Nog steeds wat te vroeg voor een rijkelijke bloementooi maar het duurt niet lang meer. Zie foto’s
Doen we hier ook wat aan cultuur? Dat spreekt vanzelf J
Naar een lichtfestival geweest aan het Scottsdale Waterfront. Lichtsculpturen van Bruce Munro. ( In een latere episode komt hij ook aan bod in de Botanical Garden) zie foto’s. Nieuwe standaardlens eventjes uitgetest.
Cultuur op TV: naar een reünieshow van de sitcom “Friends” gekeken op NBC. Beetje flauw. In werkelijkheid zijn hun oneliners niet zo spits. Maar Jennifer Aniston ziet er nog altijd heel appetijtelijk uit.
Uiteraard de Academy Awards uitreiking in Hollywood gezien op ABC. Namiddag- en avondvullend programma met een aantal gedoodverfde winnaars. We hadden ‘The Revenant” hier al gezien en de speech van Leonardo DiCaprio was heel overtuigend. Sonja really has a crush on him.J
In ieder geval nog nooit zo’n realistische aanval van beer op mens gezien.
Tenslotte op Super Tuesday naar de resultaten van de voorverkiezingen gekeken in 11 staten ( caucuses). De resultaten kennen jullie natuurlijk ook maar het eigenaardige is dat noch de Rebublikeinse senatoren noch de pers erg ingenomen is met Donald Trump. Hier wordt echt gevreesd voor een scheuring in de Republikeinse partij. In een krantenartikel staat hier o.a. dat Canada Trumphaters een Canadees eiland aanbiedt om te gaan wonen. Eventjes overwogen om niet meer naar de VS te gaan als Trump wordt verkozen maar daar straf ik alleen mezelf mee natuurlijk.
We sluiten dit verslag af met opnieuw eten. Grote BBQ- party aan de pool met onze vriendenkring en enkele nieuwe aanwinsten. Beerito’s – beer – brandy – brats – potatosalad – coleslaw - buns en wij zorgden voor de Belgian fries ( of wat dachten jullie).
Tot binnen enkele weken.
middenberm in Scottsdale
Vlamingen in Arizona
Het is moeilijk weerstand te bieden aan zo'n zonsondergang
Ruim 2 weken verder. Geen spectaculaire gebeurtenissen.
Met Al en Bob naar de Phoenix Open gaan kijken. (golf) Foto’s nemen met camera verboden ( GSM’s konden ze natuurlijk niet tegenhouden – ik net die dag GSM niet mee) Jammer want het is een heel spektakel. Op donderdag; de dag dat wij gingen waren er 100000 bezoekers. (Vrijdag 160000 en zaterdag 200000) Je loopt vrij rond en je kan je favoriete spelers volgen van hole naar hole ( 18 in totaal) Hole 16 is in Scottsdale een grote arena met zitplaatsen voor zo’n 6000 mensen. Als je vroeg bent ( zoals wij) is er plaats om te zitten. Anders kan je wel anderhalf uur aanschuiven. Wij waren net op tijd om oa Ricky Fowler en Phil Mickelson te zien spelen. Heel minzaam groeten ze het publiek. 4 dagen spelen en de winnaar strijkt anderhalf miljoen dollar op. It may not be fair but I’m not jealous.
Daarna in de veteran’s bar – veteranen en actieve militairen worden in de VS uitstekend behandeld. Veel is gratis voor hen ( oa dit golftornooi – onderdeel van de PGA-tour) Wij – als gasten van Bob en Al (veteranen) mogen overal mee: in de bar: gratis chocolate chip cookies – icecream and beer ( wees niet verbaasd over de vreemde combinatie – alles is mogelijk in de VS – vorig jaar voor het eerst een commercial gezien voor een restaurant dat “ chicken and waffles “ afficheert als een delicatesse.
2 keer gaan hiken in de omringende bergen: onze eerste hike is steevast in de Superstitious Mountains, gevolgd door een bezoekje aan Goldtown (oud spookstadje) voor hamburgers and beer – yeah.
Gisteren onze 2de wandeling in de Sonoran Preserve: Marcus Landslide Trail. Nog te vroeg voor bloemen in het wild- maar de temperatuur was aangenaam en de vergezichten prachtig ( zie foto’s van beide wandelingen)
Wat de temperatuur betreft zijn we al verwend: vorige week op 7 dagen 5 keer een dagrecord gebroken. 90F op 17 februari is precies één week vroeger dan in 1987.
Aan de pool ( en ik bedoel het zwembad natuurlijk J ) en vooral in de pool is het heerlijk – het water wordt verwarmd tot zo’n 86F.
Vorige week zijn onze Belgische kennissen bij ons op bezoek geweest. Bloemen, wijn en lekker eten Lieve mensen. Zondag gaan we naar de “koffieklets” for Belgian people in Arizona.
Vorige week ook naar de Scottsdale parade gaan kijken. ( foto’s) Net zoals vorig jaar - veel is er niet veranderd maar het blijft leuk. Scholen – verenigingen – politie – veteranen en senior misses Arizona in vintage cars passeren de revue. Anderhalf uur spektakel. Cheering crowds, applause and whistling. God Bless America.
Vanavond naar een ‘Mongolian’ Buffetrestaurant in Tempe met Herb en Kathy.
De eerste 10 dagen thuis gaan we niet op de weegschaal staan.
Het lijkt alsof we nooit zijn weggeweest. 8 ½ maand was het ….. amper. Onze condo is verder opgeknapt: laminaatparket ipv een wollen vasttapijt dat ooit eens wit was maar grauw en smoezelig geworden was. De 2de badkamer is ook compleet gerenoveerd. Ik blijf me toch maar douchen bij Sonja. Traditie is belangrijk als je ouder wordt. Morgen kopen we een tapijt om het huis wat op te warmen. Buiten is het al warm. Uitzonderlijk vroeg. We waren hier nog nooit op 15 januari. Onze Belgische winter wordt steeds korter. Enkel onze winter komt steeds dichterbij. ( When I was 35 ….It was a very good year - Sinatra)
Maar niet echt getreurd.
De 2de dag zien we al bijna iedereen terug: Al en Linda – Kathy en Herbie – Ken en Sharon – Bob. John zien we nooit meer. De dag van zijn afreis naar Scottsdale overleden aan een hartaanval bij het inladen van de wagen. Voor zijn vrouw Suzie heeft Dick een condo geregeld. Zij komt een maand in maart. We zullen haar pamperen. Ook voor Ken was het bijna fataal afgelopen. De dag voor zijn vlucht naar Scottsdale een mini-stroke. Toch gekomen. Blij dat hij hier was. 87 jaar en al zowat alles overleefd. Een paar dagen later is ook Ted er. De benjamin van het gezelschap. 60 is ie. Canadees, leraar en ooit ijshockeycoach. Een boom van een vent met een diepe, resonerende stem die je vanop afstand hoort.
Wat hebben we hier al zowat uitgevoerd…..op 19 dagen.
Welgeteld 2 wandelingetjes rond Chaparralpark. De bomen staan er nog leeg bij. Het gras is geel. Maar de zon schijnt. Het is warm en de watervogels zijn alom aanwezig. Eén zaterdaguitstap met de mannen: grilled chicken wings – pitchers of beer en margarita’s…. Sonja heeft al 3 winkeluitstappen achter de rug met de dames. Dolle pret en ik hoef niet mee. Scottsdale is het mekka voor vintage car auctions. Vorige week eentje bezocht met Al ( zie foto’s) gratis entreeticket op de kop kunnen tikken ( normaal 100 dollar alleen om te kijken) Omzet op 3 dagen: 105 miljoen dollar. (wagens en “automobilia”) Onze Belgische vrienden bezocht in Scottsdale: Frans en Gemma. Uitgenodigd op etentje bij hen. Leuk en lekker. Deze zomer komen ze naar Europa en ook eens op bezoek bij ons. Nog een bezoek gebracht aan Een Indiaanse kunstmarkt in Cave Creek. Lunch in The Horny Toad. Tja..; resto’s krijgen hier de gekste namen. Tussen haakjes: horny betekent hier ‘gehoornd’. Tenslotte een namiddag rondgestruind in het Museum of the West in Scottsdale ( zie foto’s). Alle musea hier hebben ruimte zat. Geen opeengepakte zalen – heel aparte architectuur.
Dit is het zowat… behalve de obligate pool – zonnebaden en ’s avonds opgespaarde films bekijken op de mediastreamer. En op Stievie kunnen we ook naar “Thuis” kijken als we willen.
Soms.. Soms is het leven ook heel erg goed.
Ferrari: vraagprijs: tussen de 4 en 6 miljoen dollar winnaar van de 500 mijl van Indianapolis in 2014
Al bij een Rolls Royce
luxe interieur: vergeten welke wagen!
Duesenburg uit 1929: vraagprijs amper 2,5 miljoen dollar!
kolibrie bij onze buren
Indian Fair in Cave Creek
gewoon om te melden dat vrouwen ook een glaasje lusten
lunch in 'The Horny Toad' - fried chicken mashed potatoes en coleslaw
Naderende storm in Scottsdale vanop ons balkon.
Museum of the West: de expeditie van Lewis en Clark naar het Westen in 1802
op de achtergrond allemaal sporen
OK ik weet het; ik weet het ... beetje flauw maar konden het niet laten
We waren nog nooit zo lang in Scottsdale. Je merkt het aan de bloemen en planten. Overal staan de saguaro’s in bloei. Kleine, witte bloempjes bovenaan. Later op het jaar worden het bessen die als voedsel dienen voor de vogels. Later op het jaar: juni, juli, augustus en september….. als het verschroeiend heet en dor is.
Ook de oleanders staan nu volop te bloeien: roze en wit.
Voor ons valt het bijzonder mee. Zelden was het zo fris eind april. Zo fris….. betekent net onder de 90° F ( = onder de 33°C)
Met onze neef en nicht Michaël en Els hebben we alle voor ons bekende plaatsen bekeken: Superstituous Mountains; Goldfield ( spookstadje) De Botanical Garden, De Fashion Mall, Scottsdale downtown; Het Musical Instruments Museum. 4 drukke dagen. Nu zijn ze op rondreis voor een dag of acht. Dinsdag 28 april komen ze hier terug. Woensdag 29 vertrekken we naar huis.
Aan de pool zien we enkel nog Jerry: een makelaar uit Canada die hier zaken doet en pendelt tussen Vancouver en Scottsdale. Volgend jaar breien we misschien met Cathy en Herb uit Washington een vervolg aan ons verblijf hier - in Canada: Vancouver Island. Moet heel mooi zijn in de bloeimaand mei.
We zijn bijna weg. Maar de plannen zijn er al voor volgend jaar.
Tot in 2016
Superstituous Mountains - tussen 3 chainfruit cholla's
ruiters met vooraan een appaloosa
eventjes opgezocht: dit is de padhagedis: verdedigt zich oa door ogen die bloed kunnen spuiten.
In de ghosttown Goldfield
ja ja - aan het bordello
In het MIM ( Musical Instruments Museum - het grootste ter wereld: ca 15000 voorwerpen)
het paviljoentje vanBelgië
Sunny Sonja
Bleke Belgen in de pool
kolibri op zoek naar suiker - voor de critici: kolibri met opzet wazig gelaten
luie cactus
mockingbird (?) aan nest in saguaro
grote, verveeld kijkende brulkikker
cactus wren (cactuswinterkoning): symbool van Arizona
einde bezoek Botanical Garden
Ontbijt voor vertrek op rondreis: 5&Diner: retro fifties ontbijtgelegenheid
Morgen komen Michaël en Els op bezoek. Ze blijven tot 20 april ; daarna toeren ze een week rond – komen bij ons terug de 28ste en de dag daarop vertrekken we opnieuw naar huis.
Heel wat rustiger geworden de laatste week. Vorige week met John en Suzy naar het Arizona Historical Society Museum geweest.: Arizona tijdens WOII. Heel interessant. Heel wat kampen hier waar Japanners van de laatste generatie werden opgesloten. Maar niet te vergelijken met de kampen in Japan en Duitsland. Veel humaner.
Twee dagen later naar een meer in de buurt; Saguaro Lake. Eerste een wandelingetje en daarna lunch gevolgd door een cruise van anderhalf uur op het meer. Beloftes van bald eagles en bighorn sheep niet ingelost. Had nochtans grote zoom mee. Wel bruine pelikaan in vlucht verrast.
Alle meren zijn hier kunstmatig. Dammen opgeworpen om spaarbekkens te maken en elektriciteit te genereren.
Camelback House loopt langzaam leeg. 10 april zijn Kathy en Herb teruggekeerd naar Washington ( State). Hier afscheidsdiner geweest.
Vanmorgen is Ted teruggevlogen naar Edmonton in Canada. Vanavond afscheidsdiner voor Al en Linda die terugrijden naar Regina in Canada. John en Suzy vertrekken dezelfde dag naar Rice Lake in Winconsin.
De pool is er alleen nog voor ons. Alleen…
Gelukkig is er alinea een.
Arizona historical Museum
Saguaro Lake - cruiseboot(je) Desert Belle
net voor het vertrek met de boot
bruine pelikaan
Saguaro aan het Saguaromeer of wat dacht U.
Saguaro met vreemde uitwas ( of zet ie een neus)
Scottsdale artcenter
Americans and motorcycles - they love it. Met bijpassende pickup
Net Pasen geweest. Opnieuw een drukke week achter de rug. He etentje in de hotelschool viel wel mee. Wij vonden het eten lekker. De Amerikanen konden het minder smaken: te veel liflafjes – te lang aan tafel. Geen alcohol in de hotelschool: Indiaans gebied!! Hoe krijgen ze daar in ’s hemelsnaam wijnlessen.
Vorige week met Al naar een baseballwedstrijd geweest: San Francisco Giants tegen de Colorado Rockies: laatste wedstrijd van de Spring Training. 32° en in de zon. Oef! Gebleven tot en met de 6de inning. ( van 9) Terug thuis en gerehydrateerd in de pool.
Met ons Vlaams koppel uit Zwevegem naar Pappadeaux geweest: een keten van seafoodrestaurants. Heel lekker en heel prijzig.
Naar de bioscoop: de 2nd best exotic Marigold Hotel. Misschien net niet zo goed als de eerste film maar nog steeds een feelgood movie.
We trekken met ons groepje Amerikanen en Canadezen steeds meer op. Een heel uiteenlopende groep mensen: 3 nationaliteiten – heel verscheidene interesses en opleidingen ( toch 4 onderwijsmensen – die loop je natuurlijk overal tegen het lijf) – sommige heel erg gelovig – maar toch: echte vriendschap is heel waardevol!
Eergisteren met enkele sportievelingen ( zowel mannen als vrouwen) de halve finales op TV bekeken van MarchMadness: College basketball. Kreeg een flesje bier in de ene hand gestopt en een zwaaihanddoekje in de andere hand om te joelen als de favoriete ploeg scoorde: voor de amateurs : de ploeg van Wisconsin: De Badgers wonnen de eerste halve finale ( 4 van de aanwezigen komen uit Wisconsin) Ik joelde mee.
Gisteravond Happy Easter gevierd met onze vrienden in het prieeltje aan het zwembad: iedereen bracht wat mee: wij scalloped potatoes en green asparagus with deviled egg salad.
De helft nog over voor vanavond.
Eind volgende week komen onze neef en nicht op bezoek. Zijn in blijde verwachting.
2 foto's in de Scottsdale Mall met mijn favoriete model: ziet er goed uit en is tamelijk volgzaam
In de hotelschool
Tempe Market Place
Southbridge Scottsdale: elk jaar nieuwe versieringen
Scottsdale Canal: net op tijd om de foto te schieten
3 foto's van de baseballwedstrijd
Onze vriend Al uit Regina - Sakatchewan
Kon geen weerstand bieden om mijn nieuwe lens te testen
De bloesems van de Palo Verde vallen langzaam uit: de bodem kleurt helgeel
4 foto's van onze Easter dinner party in de gazebo
De zomer is volop aan het doorbreken. Al enkele nachten de AC moeten aanzetten. Dit weekend wordt het 94F ( = ca 35°C) We bakken het letterlijk en figuurlijk bruin. We zitten meer in de pool dan aan de pool.( zo nu en dan met een margarita of een biertje – in een plastic cup)
Vorige week (Vlaamse ) vrienden uit Gold Canyon op bezoek gehad. ( foto onderaan) West-Vlamingen die via Zuid-Afrika hier komen wonen zijn. Zuid-Afrika was hen niet veilig genoeg meer. Hele hebben en houden op een schip naar hier getransporteerd.
Eergisteren naar Florence. ( zie foto’s) Elke Europese stad heeft hier minstens één tegenhanger. Florence, Arizona: 25.000 inwoners en de helft werkt waarschijnlijk voor de staatsgevangenis hier. Net zoals in de films: een enorme ruimte in de woestijn omzoomd door prikkeldraad.
Amerikaanse vrienden van ons ( Bob en Ann) verhuizen naar hier. ( en dan bedoel ik niet de gevangenis) Een verkaveling van zowat 2500 woningen – middenin de woestijn; een gated community: je raakt er niet binnen zonder pas en code. In het centrum een enorm community Center waar je zowat alles kunt leren: net als de dienstencentra bij ons. Een enorm waterparadijs ernaast en daar omheen de obligate golfcourse. Als je hier geen golf speelt ben je eigenlijk maar een sukkel. ( tenzij je Belg bent natuurlijk)
Gisteren nog eens gaan hiken. Dit keer gingen Bob en Ann mee. Bob enkel omdat de andere optie was het appartement te stofzuigen en zo. Nieuwe trail uitgezocht: Lousley Hill Trail. Niet te moeilijk: 1,5 mijl lang en 260 voet hoogteverschil. Natuurlijk eerst verkeerd gereden naar het regionale park en daarna ook een beetje verloren gelopen langs de trail. Uiteindelijk 2 mijl gewandeld maar het loonde de moeite ( zie foto’s)
Vandaag zijn onze oudste vrienden hier( letterlijk en figuurlijk) naar huis vertrokken in Wisconsin. Ken en Sharon ( 86 en 82) Toen we om 10h afscheid gingen nemen zaten ze beiden netjes aangekleed voor het koude Wisconsin naast elkaar op de sofa te wachten tot dochter Cheryl hen kwam ophalen.
Good people. Ik ken weinig families waar de kinderen zo goed voor hun ouders zorgen. 3 van hun kinderen wonen hier in Phoenix, Arizona. De 4 andere wonen bij hen in Wisconsin.
Morgen gaan we eten met z’n achten in een hotelschool in Scottsdale. Ben heel erg benieuwd of het een beetje lijkt op onze hotelschool. Foto’s in volgende aflevering.
The wild bunch in Florence, Arizona
Al en Linda van Regina ( Saskatchewan)
De keuken van de nieuwe woning. Vaak wordt hier met eilanden gewerkt en een open keuken
Vergis je niet. Dit is niet de pool maar enkel de jacuzzi ( zo groot als onze pool in Scottsdale )
Lousley Hill trail voor we verloren liepen
Mark en Helga die hier vast wonen, bij ons op het appartement
We zijn voorgoed wakker geschoten uit onze winterslaap. Vorige week een 2de uitstap. Dit keer naar naar Sonoran Preserve: Marcus Landslide Trail. 5 Mijl heen en terug met slechts een stijging van 300 feet. ( foto’s onderaan)
Daarna net zoals vorig jaar naar het Commemorative Air Force Museum voor een herinneringsfeest van WO II. Stijf van het patriottisme – maar toch ontroerend. Opnieuw een bont allegaartje van uniformen. De foto die ik maakte van Sonja met iemand met een uniform van de Duitse Luftwaffe netjes opnieuw gemaakt. Dezelfde meneer was opnieuw aanwezig maar dit keer in een uniform van de Amerikaanse marine. Veel gedanst en plezier gemaakt. ( foto’s onderaan) Om 12h in bed. Pas wakker om 9h. Eerste keer zo laat ontbeten op deze reis.
Ondertussen ook weer kennis gemaakt met de Belgen die hier wonen. Doet een beetje raar om hier Nederlands te praten tegen andere mensen. Voor hen waarschijnlijk nog meer.
Gisteren is March madness weer begonnen: een basketballcompetitie tussen middelbare scholen. Iedereen wedt erop. We doen ook al drie jaar mee met ons groepje: 150 dollar in de pot. Ik laat me maar leiden door adviezen op het internet. Who knows. Tot later.
We zitten hier bijna anderhalve maand. Van 1 februari. Elk jaar komen we een stukje vroeger. Elk jaar gaan we een stukje later weg. Dit jaar blijven we hier 3 maanden. Thuis op 1 mei. Het absolute maximum met een gewoon visum: 90 dagen. Met een speciaal visum kan je 6 maanden blijven – maar dat gaan we niet doen. Tenslotte hebben we thuis ook nog vrienden en familie. ( to whom it concerns)
Ik lees in het blog van vorig jaar dat februari nooit zo mooi was. Wel – toen misschien – dit jaar sloeg februari alle records in de VS. Nog nooit zo warm als dit jaar. And we were part of it.
Dit eerste blog verschijnt laat. Erg laat… We hebben de eerste maand dan ook nauwelijks wat uitgevoerd. Slapen, eten, slapen aan de pool, eten, slapen, slapen aan de pool, koffietje, theetje, gebakje. Thuis en het Nieuws op Stievie; slapen.
Wat ik ook lees in het blog van 2014 is: 5 hectische maanden. Dit jaar was de rust helemaal zoek. Broer overleden – moeder overleden en alle problemen in verband hiermee. En dan heb ik nog niet over de frictie met sommige familieleden. Gelukkig was Sonja er altijd. Rock solid.
We veren steeds moeilijker op. Dit jaar duurde het dus 5 weken.
Maar we zijn terug. Bij de aloude vrienden. Ons Amerikaans weer opgepoetst. De short weer aangetrokken, de sandalen aangegespt, de camera om de nek ; de bergen in.
Het wordt steeds moeilijker om wat originele foto’s te posten. What’s new in Phoenix.
Dit jaar zijn we voor de eerste keer naar de “Scottsdale parade” geweest. Een opeenvolging van kleurige wagens met een vertegenwoordiging van alle organisaties in Scottsdale; politie; leger, de veteranen ( van diverse oorlogen), alle scholen, brandweer, motorclubs, vriendenclubs met Azië, Afrika…., scouts, schoonheidskoninginnen – ook en dit was wel origineel: de senior beautyqueens. Voor +65-jarigen. Tenslotte is dit de stad waar de gemiddelde leeftijd ’s winters waarschijnlijk boven de 60 ligt. Forever Young.
Heb nog geen passend gedichtje gevonden om dit af te sluiten. 2 de volgende keer?
This is the end of the world This is the end of the world Not with a bang But with a shiver………….
TS ELIOT
Zo erg was het niet natuurlijk….. maar toch. Het afscheid valt opnieuw zwaar.
Op 15 april krijgen we nog een totale maansverduistering. Het wordt een “blood moon eclipse”. Zie laatste foto. Ik neem de foto’s vanaf ons balkon. De maan was zo vriendelijk om van links naar rechts langs ons balkon te schuiven. Uit de hand moeten trekken want mijn statief was de week tevoren al in bewaring gegeven bij een bevriend koppel dat net vetrokken was.
Eerst enkele glazen wijn gedronken om een vaste hand te hebben.
De voorlaatste dag nog een laatste hike op vertrouwd terrein: de Sonoran Preserve. Profiteer ervan: de laatste cactusfoto’s.
Gisterenmorgen vertrokken met de wagen naar Los Angeles. 600 km door het droogste en meest woestijnachtige deel van Arizona en Californië. Zie foto’s. Het is nog maar 19 april maar alles is al dor en verschroeid. De temperatuur klimt tot 93° F (= 34°C) In de buurt van Palm Springs rijzen duizenden windmolens op. Ze draaien bijna allemaal.
Het landschap begint subtiel te veranderen; na een laatste bergketen wordt alle steeds groener en de temperatuur zakt. Palm Spings is dan ook de eerste toevlucht voor inwoners van LA als het daar een beetje frisser wordt in de winter.
We rijden LA binnen. De verkeersdrukte is draaglijk. In en om LA is er waarschijnlijk meer autosnelweg dan in heel België.
Vandaag naar het J Paul Getty museum. Al 5 of 6 keer in LA geweest maar nooit The Getty bezocht. Dat was heel onverstandig van ons. Het museum is een openbaring. Prachtige ligging in de heuvels van Santa Monica met uitzicht op LA. Architecturaal een pareltje: een afwisseling van rechthoekige en afgeronde structuren verbonden door middel van grote, witte travertintegels.
De tuin als kunstwerk.
Binnenin 4 grote paviljoenen waar de kunstwerken ruim bemeten aan de muren hangen. Geen overdaad maar licht en luchtig.
Het museum is gratis; enkel de parking dient betaald te worden.
We blijven hier bijna 6 uur. We hebben niet alles gezien maar zijn moe.
Nu nog een glas wijn terwijl ik dit verslag tik.
See you.
barrel cactus - maar toch... ik weet het niet hoor
bloeiende saguaro prachtige bloeiende palo verde zandwoestijn in de buurt van Palm Springs
We beginnen aan onze laatste week in Scottsdale. Daarna vertrekken we naar Los Angeles voor een dag of 4.
De leegloop is hier begonnen. Ons groepje van 12 is geslonken tot 6.Overmorgen vertrekken er nog vier. Dan blijven wij alleen nog…. 4 dagen. Een zucht melancholie neemt stilletjes bezit van ons.
Sonja houdt wel van de stilte.
Ondertussen hebben we onze 3de auto. Een Ford Edge. Op 7 jaar tijd heb ik hier al met ongeveer alles gereden.
Een paar kleine bezoekjes afgelegd. Eentje naar de Sugar Bowl: een ice cream parlor recht uit de jaren 50. Roze zetels en chrome. Ik geef een paar voorbeeldjes van de onmogelijke combinaties die je hier voorgeschoteld krijgt:
Chocolate ice cream, chocolate sauce and a blanket of malt, delicious whip and a luscious red cherry
Fresh baked brownie, a scoop of vanilla ice cream, wallowing in gooey marshmallow nestled under a mountain of whipped cream and a cherry
Arizona orange sherbet, creamy vanilla ice cream and Sprite al whipped to a delicious taste treat.
Als je buitenkomt krijg je de hele dag geen hap meer binnen.
Vorige week naar de estate geweest van de hier vorig jaar overleden architect Paolo Soleri. Na Frank Lloyd Wright al de 2de bekende architect die hier geleefd en gewerkt heeft. Een van zijn kunstwerken is de Soleri Bridge in Scottsdale. Wij gingen naar zijn werkplaats kijken waar al jaren “ bells for a cause” gegoten worden of gebakken. De woonvertrekken doen denken aan een dorpje van de hobbits. (zie foto’s)
Gisteren iets heel nieuws. Van onze vrienden hier hoorden we dat er een Belgische chocolatier werkzaam was in Scottsdale. Wijle weg. Dat klopte. Pas in november opgestart. Uit Brugge. Heel dure pralines en andere aardigheidjes. De winkel annex patio was het verzamelpunt voor Vlamingen in Arizona. Elke 2de zaterdag van de maand. Alhoewel wij niet precies zaten te wachten op het gezelschap van Vlamingen gingen we er toch naartoe. Dat viel nog best mee. We waren maar met z’n achten. De jongste inwijkeling woonde hier al 13 jaar. De oudste al 45 jaar. De “w” klonk al heel Amerikaans. Warempel! Café Liègeois gedronken en chocolaadjes gekocht!
Eergisteren met onze vrienden voor de laatste keer gaan eten naar de Roaring Fork. Ikke: 2 margarita’s and a giant ass-burger (!!!). Happy hour from 4 till 7!!.
Tussen haakjes: de bars en restaurants hebben hier soms onmogelijke namen. De bovenstaande is misschien een beetje idioot maar vrij onschuldig . Maar wat gedacht van ‘ The dirty drummer’ of erger nog ‘ the horny Toad’ ( voor diegenen die het niet begrijpen: de geile pad)
Morgen afscheidslunch bij ons en vanaf dinsdag rijst de stilte om ons heen.
We eindigen maar weer met een gedichtje. Zie een verwijzing ernaar in de krant De Morgen van zaterdag ll. ( gebundeld voor mannen – gedichten om te grienen)
Long Distance II
Though my mother was already two years dead Dad kept her slippers warming by the gas, put hot water bottles her side of the bed and still went to renew her transport pass.
You couldn't just drop in. You had to phone. He'd put you off an hour to give him time to clear away her things and look alone as though his still raw love were such a crime.
He couldn't risk my blight of disbelief though sure that very soon he'd hear her key scrape in the rusted lock and end his grief. He knew she'd just popped out to get the tea.
I believe life ends with death, and that is all. You haven't both gone shopping; just the same, in my new black leather phone book there's your name and the disconnected number I still call
Onhoorbaar sluipen de dagen voorbij. Plots is het al april.
In België is het nu blijkbaar ook mooi weer. Hier blijft het onverstoorbaar zonnig. 5 minuten regen gehad op 2 april. Vandaag 3 april was het “amper” 23°C. De weervrouw op TV verklaarde dat dit waarschijnlijk de koelste dag tot november zou worden. Voor volgende week wordt al 34° voorspeld. Van verveling hier nog geen sprake.
Voor tien dagen een vliegtochtje gemaakt met Samir. Hij is onlangs co-pilot in een Cessna zakenjet geworden en hij nam me mee in een klein propellervliegtuig ( een Cirrus voor de kenners) voor een vlucht van een uurtje boven Phoenix. Op 3500 voet met een gezapige 250 per uur. Koptelefoon op het hoofd en zonnebril op de neus recht tegen de nog steeds verblindende avondzon. What else is there!
Een paar dagen later aan de pool. Plonsje in, plonsje uit. Plots rinkelt mijn gsm – enfin – een smartphone doet blijkbaar alles behalve gewoon rinkelen. Onmiddellijk flitst een bericht aan en uit op het schermpje. Stofstorm verwacht boven Phoenix. Wie niet echt moet rijden wordt verzocht thuis te blijven. Geamuseerd blijven we naar boven kijken. De wind trekt aan en het wordt langzaam donkerder. Een na een komen we recht en gaan met tegenzin naar binnen. Vanop ons balkon schiet ik met tussenpozen van een kwartier een kiekje. ( zie onderaan ) Het blijkt allemaal nog mee te vallen. Als de storm boven ons zit ( Scottsdale) heeft hij het grootste deel van zijn kracht al verloren. De volgende morgen mogen we wel de living stofzuigen. Keukenraam vergeten dichtschuiven.
Vorige week de laatste BBQ met ons groepje gehad. Een paar dagen later vertrokken al enkele vrienden. Anne’s moeder wordt 95. Bob speelde op zijn accordeon ( zie foto’s) : polka en wals. Verwacht je eerder van een Oostenrijker – niet van iemand uit Wisconsin. Onze oudste vriend Ken zong samen met Bob – heerlijke avond.
2 april ’s avonds is het Chihuly night in de Botanical garden. Alle bezoekers naar huis en om 8h mag onze groep met statief en camera naar binnen. Nog een paar tips van een beroepsfotograaf en we krijgen 2 uur de tijd om foto’s te maken – dit kun je al geen kiekjes meer noemen J De maan is maar een sikkeltje groot en de verlichte glaskunstwerken van Chihuly rijzen als kleurige slangen tussen de palo verde en cactussen omhoog. In de verte klinkt de muziek van een huwelijksfeest en op de bergflanken staan de saguaro’s dreigend afgetekend tegen de donkerviolette lucht. Een magische nacht. Ik moet denken aan Coleridge: a vision in a dream
In Xanadu did Kubla Khan A stately pleasure-dome decree: Where Alph, the sacred river, ran Through caverns measureless to man Down to a sunless sea. So twice five miles of fertile ground With walls and towers were girdled round; And there were gardens bright with sinuous rills, Where blossomed many an incense-bearing tree; And here were forests ancient as the hills, Enfolding sunny spots of greenery
Ik maak en 100-tal foto’s en probeer zowat alles uit. Thuis eten we daarna nog een hapje. Honger! Tot binnen een dag of tien.
VOOR DE VLUCHT
Not "the flight of the Phoenix" maar de vlucht boven Phoenix.
Twee weken verder. Geen verandering in het weer. Dwz: geen druppel regen gezien. De temperatuur klimt bijna onmerkbaar – gemiddeld 82F (= ca 28,5 C) Langzamerhand veranderen we in bruingebrande Belgian Fries.
Met onze vrienden hier gaat het goed. Met z’n vijven ( = enkel de mannen) gaan we om de 14 dagen de zaterdag op stap. Chicken wings – pitchers of beer en margarita’s in een sportsbar. Ik verander warempel in een Amerikaan. Ik betrap er mezelf op in mijn droom Engels te praten. You know what I mean.
Sonja gaat met de dames op uitstap – niet noodzakelijk dezelfde dag. Toch geven ze meer uit dan wij. I wonder how.
Enkele dagen geledenhebben we een aantal van onze vrienden op het avondeten gevraagd. Vlaamse avond: kaaskroketten – friet met stoofvlees en appelmoes en sla. Ijs met bosbessen als toetje. En geen ketchup maar mayo! Ze waren er gek op. Heb iedereen duidelijk gemaakt dat het idd geen French Fries maar Belgian Fries zijn. Ze waren het er volmondig (!!) mee eens.
Weer 2 uitstappen gemaakt. Gewapend met het boekje dat ik gekocht had; pet en veel water de bergen in. McDowell mountains ( zie foto’s) en Piestewa Peak. Bij die laatste wandeling eventjes een foutje gemaakt. Verkeerde afslag genomen en pas na 4 ½ uur terug aan parking. Op de foto’s zie je Sonja steeds minder enthousiast voorthuppelen. Elevation gain ongeveer 350 m. Maar blijkbaar gaan we erop vooruit. De volgende dag geen pijnlijke bijverschijnselen.
Vorige week naar een luchtvaartshow geweest op Luke Airforce base. Spectaculair. Nooit zoiets gezien. Op de basis zelf het nieuwste pronkstuk van het Amerikaanse leger : de F35 ( binnenkort ook in België ?) Daarna een hele dag stuntvliegen met als klapstuk een optreden van de Amerikaanse Thunderbirds. Breathtaking. Zie foto’s.
Vanavond naar een sportsbar met Sonja en de vrienden. Ben benieuwd want het is een avond met Motownmuziek. Voor de kenners: muziek uit Detroit – wereldberoemd in de jaren 60 en 70: de Supremes – Jackson Five – Marvin Gaye – The Four Tops – Martha & The Vandellas….. Groovy!
Eventjes een stukje uit Yester-me –Yester-you Yesterday van Stevie Wonder uit 1969.
What happened to the world we knew When we would dream and scheme And while the time away Yesterme yesteryou yesterday
Where did it go that yester glow When we could feel The wheel of life turn our way Yesterme yesteryou yesterday
Now it seems those yester dreams Were just a cruel And foolish game we used to play Yesterme yesteryou yesterday
Life zal het wel niet zijn. Ik hoop het toch niet Tot binnen een paar weken.
Opnieuw Scottsdale. Eindelijk rust. 5 hectische maanden achter de rug.
28 augustus: auto in de prak. Was op weg naar de tandarts met één voortand die opnieuw moest ingeplakt worden. Nog 3 dagen zonder “tanf” rondgehuppeld.
10 december: moeder breekt een elleboog en heeft een dubbele bekkenfractuur – naar het hospitaal. Na enkele weken slaat de dementie onverbiddelijk toe. Al jaren lag ze op de loer. Naar huis terugkeren is onmogelijk. Ik bezoek haar alle dagen. Half januari wordt ze in een rusthuis opgenomen.
30 december: één van mijn beste en oudste vrienden overlijdt onverwacht. Samen met zijn echtgenote zijn we jaren samen op vakantie geweest. Zijn weduwe is ontroostbaar maar we proberen het toch.
Ondertussen wordt het huis een beetje overhoop gehaald door de plaatsing van zonnepanelen.
Hier is het weer zomer. Rondom ons de vertrouwde gezichten van jaren. Ken en Sharon van Neenah/Wisconsin. Al en Linda uit Regina/Saskatchewan. Dick en Margaret van Cleveland/Ohio. Kathy en Herbie uit Oroville/Washington State. En wij: Koert en Sonja uit Gentbrugge/België. Onze vrienden van Long Island/New York zijn er niet. David is opgenomen in een nursing home. Oh ironie.
Februari is nog nooit zo mooi geweest. Temperaturen tot 28°. Omstreeks 1 maart regent het één dag. Het was geleden van 20 december. Dolle vreugde op CBS en NBC. Eindelijk de droogte voorbij.
De pool is 29° warm. Het eten is lekker en goedkoop. Ons appartement heeft een nieuw kleurtje gekregen. Overal zijn er koopjes. De margaritacocktails smaken als vanouds. Moet er nog zand zijn. Niet natuurlijk – rondom ons heerst de Sonoran desert.
De eerste 2 weken doen we niets - behalve zie vorige alinea. Daarna is jetlag en stress voorbij. We pakken ons op, rugzak en veldfles en trekken er opnieuw op uit. Superstition Mountains ( zie foto’s) – Northmountain ( zie foto’s) McDowellmountains ( zie foto’s). Scottsdale en ruimer Phoenix liggen in the Valley – in de lente en winter heerlijk; in de zomer de hel van Dante: gruwelijk en heet.
Overal bloeit de brittlebush, de fiddleneck, de poppy, de desert globe mallow. De bergflanken kleuren nog geel en oranje. Volgende maand bloeien de cactussen. Daarna wordt het heet en stil. Een stukje uit een gedicht getiteld “Arizona”
Stretched out from both my hands Lie the parched, arid lands, Thirsty and dry and bare, Fanned by a furnace air; Serrate against hard skies Their mistless mountains rise, Or, in the distance seen, Glow with an opal sheen, Violet, and blue, and rose, Their gorgeous color flows, Or ochre, orange, chrome, Against a turquoise dome;
Christine Siebeneck Swayne
Maar nu is het nog lente en het leven is goed.
Dus een paar foto’s van onze BBQ: beerbrats – beer and brandy. Don’t ask who made the french fries. They all loved it. To die for. Awesome.
Een avondje uit naar een groot herdenkingsfeest voor WOII: commemorative Air Force Arizona Airbase: inclusief kostuums en muziek uit de jaren 40 - big brassband – danswedstrijd en B17-bommenwerper. Sonja moest en zou op de foto met een Amerikaan in een Duits Luftwaffe-uniform. ( zie foto) Too much fun.
’ s Avonds – met de balkondeur open - kijken we via de I-pad en de app Stievie op de TV naar het nieuws op Een – en “In Vlaamse Velden”. Op Amerikaanse zenders word je om de 8 minuten om de oren geslagen met reclame – desnoods middenin de aftiteling van een film. Opvallend: veel reclame over eten – auto’s en advocatenbureaus. Have a good day!
Tot binnen een paar weken.
