Hoe raar zit alles toch in mekaar.

Vorige week maandag zit ik bij de begrafenisondernemer , helemaal alleen om alles te bespreken.

Alleen ? Helemaal alleen.

Mijn man heb ik enkele jaren geleden moeten afgeven aan de gevreesde ziekte.

Helaas, geen kinderen.

Mijn vader is vier geleden gestorven.

Nogmaals helaas , ik heb ook geen broers of zussen , de natuur gunde het mijn ouders niet.

En er moet een begrafenis geregeld worden.

Op dezelfde manier als die van mijn vader.

Kunnen ze daar boven al zeker gene ambras maken !

Komt er verdomd die poststaking tussen.

Een deel van de brieven dan toch maar op de post gedaan in de hoop van . . . want ze gingen er een speciale zending van maken !!!

Helaas, ijdele hoop.

Alles buiten mijn stad is te laat aangekomen.

Nog een deel zelf in de bussen gaan steken en hulp gekregen van een goede postbode-vriend.

Dat maakte het al een stuk gemakkelijker.

En dan nog telefoontjes.

Op zulke momenten weet men pas wat men niet heeft :

geen juiste adressen,

geen e-mails want niet iedereen heeft een computer,

niet de nodige telefoonnummers.

Waarom maken ze het ne mens toch zo moeilijk en dan zeker op zulke momenten.

Afscheid moeten nemen van een dierbaar iemand doet pijn ,

maar op deze manier wordt het allemaal nog veel erger.

Vandaag , ben ik in de woning van mijn moeder aan het werken want er komen nieuwe huurders in.

Dat kan er ook nog bij ; waarom niet !

Ondertussen wordt ook vandaag de zolder nog geïsoleerd !

Het moet allemaal kunnen want het lag allemaal al enkele weken vast

en het moet morgen ten laatste allemaal in orde zijn.

Verhuurders wachten niet graag maar ook huurders willen zo rap mogelijk starten ; toch deze huurders.

Eigenlijk is het wel een beetje te veel op dit ogenblik.

Ik moet dan ook nog het één en ander in orde gaan brengen en zoals ik altijd zeg : het komt wel goe !

12-11-2018 om 00:00 geschreven door Leda