Ik zit hier aan tafel gelijk als een kieken zonder kop.

Het begint gaan te dagen.

Alleen op de wereld !

Het is ook echt alleen op de wereld.

Met een grote zware hamer kwam het nuchtere nieuws :

Mevrouw, we hebben slecht nieuws, uw moeder is overleden.

Baf , dat was het.

En daar sta je dan met je mond vol tanden , ge hebt haar nachtkleed van één van de vorige dagen in je handen ,

gewassen , gedroogd want het moet mee terug naar de kliniek ,

...... en ge weet niet wat zeggen.

De eerste seconden beweegt ge niet, ge zegt niets , tot er leven komt aan de andere kant van de lijn.

Mevrouw, zijt ge er nog ? Tuurlijk ben ik er nog.

Wat is er gebeurd ?

En dan krijgt ge ne litanie van hier tot in Tokio die me echt geen barst kon schelen.

Het enige wat voor me telde was : mijn moeke is er niet meer en ik was er niet bij !

Ze is gewoon heel eenzaam heengegaan , zonder mij , terwijl ik elke dag bij haar was.

Behalve nu !

Had ik toch maar niet geluisterd s'morgens.

Ze zou naar huis gemogen hebben , terug naar haar vertrouwde omgeving.

Terug naar haar vrienden, naar daar waar ze met liefde verder zou verzorgd worden.

Helaas belt de kliniek s'morgens : mevrouw , uw moeder mag nog niet naar huis.

Ze is niet zo goed en we gaan nog bloed onderzoeken en ze moet nog eens dagske blijven.

Is het wenselijk dat ik kom ?

Maar neen mevrouw, zo erg is het niet hé.  Ge moet u geen zorgen maken.

Dat was mijn vraag aan de kliniek !

Ik ga het de kliniek nooit vergeven.

Was ik ondanks hun " geruststellende " antwoord toch maar gereden.

Had ik toch mijn zin maar doorgedreven.

Dan had ze niet alleen moeten gaan.

Dan had ik haar hand nog kunnen vasthouden.

Dan had ik haar nog kunnen zeggen : ga naar ons va , hij wacht op jou.