Op dezelfde dag, 2 februari 2023, om 23.00 uur, verscheen Paus Benedictus XVI opnieuw aan Zr. Benedicta.

Deze keer zag ik hem in mijn cel, met zijn witte pauselijke gewaad aan, zijn prachtige smaragden kruis op zijn borst, zijn vissersring en zijn zeer felrode schoenen. Hij zat op een stoel die ik naast mijn bed heb staan, maar de stoel zag er niet echt uit, het was een hoge stoel, wit bekleed, het hout dat hem sierde was fijn gesneden en goudkleurig, heel elegant en sober, het geheel schitterde met een stralende gloed. Het wit was zeer intens en zijn huid was rozig. Zijn gezicht was gezond, uitgerust en fris, met een onwankelbare kalmte.

Ik riep: Uwe Heiligheid, bent u het? Ik was nog niet helemaal hersteld. Ik hoorde hem bidden in het Latijn met een sonore stem. Het leek wel een gebed voor de Kerk. Zijn uitspraak was perfect, wat een geweldige Latinist! Hij keek me aan, glimlachte en zei: “Laudetur Jezus Christus“. Ik antwoordde: In saecula saeculorum. Hij vervolgde:

“Sta op, want onze Heer wil dat je schrijft wat men na mijn dood wilde verbergen. Het is noodzakelijk dat je dat doet, en ik heb veel te zeggen.”

Zijne Heiligheid sprak tot mij in het Latijn en ik verstond hem in perfect Spaans. Enige tijd geleden sprak een andere Heilige tot mij in het Frans en ik verstond hem in het Spaans. Hoe doe je dat? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik begrijp wat ze me vertellen. Dus ging ik met moeite zitten en nam papier en pen om te schrijven. Paus Benedictus XVI zei tegen me:

“Het verhaal is lang, en wat ik ga vertellen zal een orkaan veroorzaken die de Kerk op haar grondvesten zal doen schudden, vooral de centrale regering, de Curie van het Vaticaan. Mijn vijanden hebben het gevoel gewonnen te hebben door hun successen, maar hun vreugde zal niet lang duren. Ze zeggen onder elkaar: we hebben hem eindelijk het zwijgen opgelegd. Zijn stem had onze belangen geschaad. Wat een opluchting! Maar ze houden geen rekening met de wil van God. Ze verwachten niet dat ik zal spreken, ze denken niet aan die mogelijkheid, ze denken dat de doden niet spreken, maar ze vergeten dat God rechtvaardig is en hen soms, zoals in mijn geval, laat spreken, ook al is het vanuit de eeuwigheid, en laat getuigen van de waarheid die Christus is.

Ik ben bij God en leef voor eeuwig en altijd. Onze Heer weet recht te schrijven op kromme lijnen, en hij heeft me toegestaan om me na mijn dood aan verschillende zielen te openbaren, om te getuigen dat er leven is na de dood, en dat hoezeer ze me ook het zwijgen willen opleggen, de waarheid aan het licht zal komen, zij het post mortem.

Tijdens de uitvaartmis van mijn grote vriend Johannes Paulus II voelde ik een grote beroering in mijn hart. Johannes Paulus II had een operatie aan zijn nek ondergaan met als enige doel hem het zwijgen op te leggen en zo zijn gezondheid te verslechteren, om te voorkomen dat hij beslissingen zou nemen die niet strookten met de kerkelijke vrijmetselarij die hoge posities in de centrale regering bekleedde, en niet zoals de media van die tijd beweerden.

Paus Johannes Paulus II had een ander regeringsplan in gedachten, een plan dat niet voorzag in veranderingen tenzij ze noodzakelijk waren. Hij stond aanvankelijk sceptisch tegenover een onderzoek dat was uitgevoerd binnen de Curie van het Vaticaan, een rapport dat zeer belangrijke en compromitterende informatie bevatte die onmiddellijke veranderingen vereiste omdat het de stabiliteit van de Kerk bedreigde, informatie die in detail bekend was bij zijn voorganger, Paus Johannes Paulus I, die werd vermoord, niet alleen omdat hij deze informatie kende, maar ook omdat hij een zuivering had ingezet die enkele veranderingen binnen de centrale regering en de Vaticaanse Bank inhield, wat reden genoeg was om hem af te zetten. Pas na de moord veranderde de grote Johannes Paulus II van gedachten. Hij deelde deze informatie met mij en we gingen aan de slag. Op dat moment was ik Prefect van de Congregatie van de Geloofsleer. Helaas ging het niet zoals gepland. De aangerichte schade was onherstelbaar en het was erg ingewikkeld om veel hoge kerkelijke hiërarchen te verwijderen.

En ja, het is waar dat er al enkele stappen waren gezet. De vrijmetselarij, die in het college van Kardinalen en in de verschillende dicasterieën overheersend was, had zijn tentakels verspreid via allianties, niet alleen binnen het Vaticaan, maar ook daarbuiten. We deden gewoon wat we konden en niet wat we wilden. Het is erg moeilijk om te werken met een vijandige regering, zoals ik deed, en met weinig bondgenoten, tegenover een meerderheid die openlijk opstaat als relativisme en modernisme, in al zijn schaduwen. We merkten al snel dat er een klimaat van openlijke rebellie en ongehoorzaamheid aan de Paus heerste, en dit alles dreigde te leiden tot een groot schisma binnen de Kerk. In de loop van mijn leven, en vooral tijdens mijn pontificaat, heb ik verschrikkelijke en pijnlijke momenten meegemaakt. Sommige daarvan zijn alleen aan God bekend. Men had nooit gedacht dat het kwaad de hoogste niveaus kon bereiken, en nu voelt Satan zich machtig en heer over alles.

Ik had geleerd dat er in het Vaticaan een zeer gevaarlijke maffia is van vrijmetselaarskardinalen die occulte belangen nastreven. Het zijn verraders van de Kerk, die zeer belangrijke posities innemen en bondgenoten creëren om vervolgens de Kerk en het Katholieke geloof van binnenuit te vernietigen, Kardinalen en Bisschoppen die God niet vrezen en zonder geweten zielen in koelen bloede doden, allemaal uit liefde voor macht en geld, en zich steeds verder verwijderen van de ware missie die onze Heer Jezus Christus ons heeft toevertrouwd. Toen ik naar het levenloze lichaam van de grote Johannes Paulus II keek, dacht ik hieraan. En op dat moment, in het diepst van mijn ziel, nam ik het besluit om met emiraat te gaan en me te wijden aan het schrijven van boeken. Ik voelde dat mijn missie volbracht was. Ik had alles gegeven, en op de best mogelijke manier. Bovendien was mijn gezondheid niet best. Ik wilde mijn bijdrage aan de Kerk voortzetten in een rustiger en meer ontspannen positie en me op de achtergrond houden. Ik was ervan overtuigd dat mijn taak erop zat na het overlijden van de Heilige Vader.

Maar Gods plannen zijn niet onze plannen, en Hij had reeds voor mij beslist. In het conclaaf, toen ik tijdens de stemming met afschuw besefte dat de keuze zou vallen op mijn arme menselijkheid, zei ik met berusting uit de grond van mijn hart tot God: “Heer, doe mij dit niet aan!”, een zin die vervolgens werd overgenomen door de media, gemanipuleerd door enkele vrijmetselaarskardinalen om alles te verdraaien en tot mijn dood een destructief en vals beeld van mij te fabriceren.

De geruchten gingen onder andere dat ik de wetten van de Kerk zou aanscherpen omdat ik conservatief en traditioneel was, en dat ik me zou verzetten tegen de nieuwe modernistische lucht die toen opkwam, en er werd ook gezegd dat ik een bedreiging was voor hun plannen omdat ik me verzette tegen het relativisme. Toen mij werd gevraagd of ik al dan niet de wil van God aanvaardde, antwoordde ik: “Ja, ik aanvaard de wil van God”. Terwijl alle protocollen werden verwerkt, dacht ik bij mezelf dat er in de groep Kardinalen mensen waren die beter gekwalificeerd waren dan ik, maar God koos in zijn goedheid mij uit alle mensen, een eenvoudige en nederige arbeider in de wijngaard van de Heer, een uitdrukking die ik openbaar maakte op de dag van mijn verkiezing tot opvolger van de apostel Petrus.

Ik wist heel goed wat mij te wachten stond, en mijn vijanden waren intussen sterker en talrijker geworden. Ik was op de hoogte van enkele dossiers die Paus Paulus VI tijdens zijn pontificaat over de Vaticaanse Curie had aangelegd en die wij later samen met mijn voorganger Johannes Paulus II hebben bestudeerd. Mijn wens was een grondige reiniging in gang te zetten, en ik wist dat dit niet gemakkelijk zou zijn, dat er een totale reorganisatie binnen de Vaticaanse Curie zou moeten plaatsvinden. Ik was me ervan bewust dat het me hoogstwaarschijnlijk het leven zou kosten, zoals het mijn voorgangers had gekost, maar ik besloot de moeilijkere weg te nemen, gesteund door de hulp van enkele gelovige mensen.

Daartoe begon ik een in die tijd broodnodige zuivering binnen de Legionairs van Christus en dwong hun stichter, Marcial Maciel, zich terug te trekken uit alle openbare functies. Dat alleen al leverde me veel vijanden op, niet alleen binnen de Kerk maar ook daarbuiten.

Marcial Maciel Degollado LC (1920 - 2008) Hij was een Mexicaanse Katholieke Priester die het Legioen van Christus en de Regnum Christi-beweging oprichtte. Hij was algemeen directeur van het Legioen van 1941 tot 2005. Gedurende het grootste deel van zijn carrière werd hij binnen de kerk gerespecteerd als "de grootste fondsenwerver van de moderne RK Kerk" en als een productieve rekruteerder van nieuwe seminaristen. Aan het einde van zijn leven bleek Maciel een langdurige drugsverslaafde te zijn geweest die veel jongens en jonge mannen onder zijn hoede seksueel had misbruikt. Na zijn dood kwam aan het licht dat hij ook seksuele relaties had onderhouden met zeker vier vrouwen, van wie er één op dat moment minderjarig was. Hij verwekte maar liefst zes kinderen, van wie er twee naar verluidt seksueel zijn misbruikt.

Ik wist dat mij de grootste zuivering te wachten stond. Ik kende de Curie van het Vaticaan en alle intriges die daar werden uitgesponnen. Ik wist dat ik niet de favoriete kandidaat was voor de stoel van Petrus, niet vanwege een gebrek aan kwaliteit, maar omdat ik de vrijmetselaars niet zou helpen in hun doelstellingen. In de tussentijd zouden zij de ideale kandidaat voorbereiden volgens hun belangen, ze hadden iemand nodig om te verbranden terwijl ze een kandidaat kozen die in overeenstemming was met de machten, en die noodoplossing was ik. –

Hier zuchtte paus Benedictus diep, en zijn blik was als een eindeloze zee van vrede.

Maar God was in Zijn oneindige Barmhartigheid jegens Zijn Kerk zo goed om het grote mysterie van de ongerechtigheid nog wat langer uit te stellen, want Hij wist dat dit mysterie na mijn dood zou worden onthuld en dat Hij in volle vrijheid zou handelen, gesteund door Zijn trouwste medewerkers. De grote vernietiger van de Kerk was reeds op de been, zijn naam werd al gehoord in de gangen en in  verborgen vergaderingen, maar hij moest nog even wachten tot hij goed voorbereid was en het juiste moment kwam.

Een moment, dat God in Zijn goedheid had verlengd dankzij de gebeden van de Heiligen en de rechtvaardige zielen in het Mystieke Lichaam van de Kerk, eenvoudige, vreedzame, stille zielen met een onwankelbaar geloof, in staat om hun leven te geven voor Jezus Christus, zielen die niet toegeven aan het kwaad en die weten te onderscheiden waar de fout ligt. Deze zielen zijn geliefd door de Heer en zijn in groten getale aanwezig, ze zijn rustig geordend en vormen een machtig leger dat wandelt aan de hand van de Moeder Gods.”

Toen verscheen er een engelachtige glimlach op het gezicht van Paus Benedictus, en hij vervolgde:

“Dat ik een ontoereikend instrument was, was God niet onbekend, want Hij geeft Zijn kracht en sterkte om het kruis met liefde te dragen, zoals Hijzelf heeft gedaan, en dit was een troost voor mijn ziel, die de afwijzing door de meerderheid van de leden van het College van Kardinalen en de burgerlijke autoriteiten reeds begon te voelen, en zich ervan bewust was dat de strijd nog maar net begonnen was. Mijn lijden als Paus begon op de eerste dag van mijn verkiezing. Toen ik op het balkon stapte en het gebrul van een zee van zielen zag, begreep ik mijn lot. God had mij in Zijn greep. Toen ik gekleed was als opvolger van Petrus, liep er een rilling over me heen. Door mijn hele lichaam voelde ik me als een mak lam dat naar de slachtbank werd geleid. In de loop van mijn leven ben ik gaan beseffen dat de wegen van de Heer niet gemakkelijk zijn en bezaaid zijn met rozen en distels.

Het is gevaarlijk te geloven dat men elk pad kan kiezen, dat ze allemaal naar de waarheid leiden. Dit is een grote fout van degene die momenteel de Kerk “leidt”. Ik heb het over Franciscus. Hij kan dit soort regime en verdeeldheid binnenin bevorderen. In zekere zin betekent dit het aanvaarden van gemeenschap met het relativisme, een ideologie die ik talloze malen heb veroordeeld, en met revolutionaire ideologieën die de machten van de wereld met geweld proberen op te leggen. De ernstige dwalingen die de Kerk vanaf de ontheiligde troon van Petrus propageert, drijven zielen tot zelfmoord.

Paus Johannes XXIII   Vaticanum II

In een daad van hels geweld is het kwaad reeds geschied en kan het niet ongedaan worden gemaakt, alleen God kan zijn Kerk redden van de val in de afgrond, en dat had ik reeds duidelijk gezien tijdens de zittingen van het Tweede Vaticaans Concilie. Daar had ik een visioen van de toekomst van de dwalingen die vanaf dat moment waren ontstaan, dankzij de verkeerde interpretatie van het Concilie en de vele paarse wolven die waren geïnfiltreerd, en die zeker waren binnengekomen door de scheuring in de Kerk tijdens het pontificaat van Johannes XXIII.

Mijn hele leven heb ik gestreden tegen het relativisme en in veel van mijn geschriften heb ik dit soort revolutionaire theorieën, die tegen God zijn, veroordeeld. Het bedroefde mij persoonlijk om te zien hoe de meeste Kardinalen, op een enkeling na, deze ideologie overnamen. En juist daarom hebben zij gretig gezocht naar hervormingen binnen de Kerk, hervormingen die mijn eliminatie zouden omvatten, want ik was hun grootste obstakel.

Ik had hun grenzeloze haat tegen mij gevoeld, en ware het niet door Gods Barmhartigheid, die altijd bij mij was, dan zou ik zeker onder deze aanvallen zijn bezweken. Zij hadden verschillende gelegenheden om mij te vermoorden, maar God bewaarde mij, want mijn uur was nog niet gekomen tot de dag waarop ik uit de weg geruimd zou worden. Ik wist dat met mijn dood de schapen zich zouden verspreiden, maar ik was er zeker van dat de Goddelijke Herder ze in Zijn kudde zou verzamelen. Ik was slechts een instrument in het heilsplan, meer niet, en weldra zou de grote zuivering komen. Het is onze Heer Jezus Christus die werkelijk de baas is over Zijn Kerk. Na mijn dood was er grote verwarring. Op de een of andere manier stond God toe dat de slechtheid van de harten van hen die beweren ware discipelen van Christus te zijn, en die in werkelijkheid de Judas van dit tijdperk worden, nog meer verwarring en verdeeldheid binnen de Kerk veroorzaakten.

Op mijn 95ste verjaardag werd, naast vele andere lasterpraatjes, gezegd: Dit is de Paus die geen Paus wilde zijn, ik hoorde het zelf live van enkele Kardinalen. Ik voelde me moe en uitgeput, ik was beroofd van alle verlichting en troost. Ik was met onze Heer op de weg naar Calvarië en omarmde het Kruis van de Verlosser. Ik wist dat spoedig mijn uur zou komen, ik ervoer de gevangenis van de eenzaamheid, de angst om niet openlijk te kunnen spreken, behalve via codes en gelijkenissen.

Ik ervoer de gevangenis van bewaking door een gevangenbewaarder waarvan ik wist dat hij niet te vertrouwen was. Ik was overweldigd en zonder troost, maar ik probeerde onze Meester zo goed mogelijk na te volgen. En ik weigerde de bittere beker die mij werd aangeboden niet, altijd met de genade van God, met al mijn vertrouwen op Jezus Christus en wantrouwend op mijn eigen kracht. Ik wist dat Judas Iskariot dag en nacht aan mijn zijde stond en dat hij mij spoedig met een verraderlijke kus zou verraden. Toch wees ik hem niet af, want ik zag in alles de hand van God, hoewel ik, als een zachtmoedig lam dat naar de slachtbank wordt geleid, stom was en mijn mond niet opendeed, behalve om te zegenen en te vergeven.

Judas Iskariot was verbaasd over Jezus, de goddelijke Meester, omdat hij niet voldeed aan zijn verwachtingen van een politiek strijder, maar een vredelievend, nederig en zachtmoedig mens was. Op de één of andere manier zag ik mezelf als een afspiegeling van dit beeld, ik was zachtmoedig en nederig, een man van vrede, en dit bracht velen in verwarring die mij uitdaagden. Velen stelden mij op de proef, maar de meest verontrustende was mijn cipier, mijn eigen secretaris.

In het verleden had ik de verschrikkelijke ervaring gehad verraden te worden door mijn vrienden. Mijn cipier deed zich voor als mijn vriend, deed alsof hij berouw had, deed alsof hij aan mijn zijde stond, maar aan het eind van mijn leven was ik begiftigd met een scherp onderscheidingsvermogen van geesten en wist ik dat ik hem en de mensen die dag en nacht met mij leefden niet kon vertrouwen. Mijn gevangenis in ballingschap was het klooster Mater Ecclesiae, en daar was een speciale reden voor. God zag erop toe dat ik binnen was, als zijn rechtmatige herder, en niet buiten, om de Kerk te steunen, om te bidden en te leven in boetedoening, door een schijnbaar verborgen en stil leven, zonder enig comfort behalve de occasionele bezoeken die mijn cipier toestond omdat hij zijn Heer moest gehoorzamen, die erop toezag dat ik geïsoleerd was, verstoken van communicatie met de wereld.

één van de beleefdheidsbezoekjes van Bergoglio

Maar ik kon nooit verstoken blijven van communicatie met God. Hoe meer ik leed, hoe dichter ik bij het kloppen van Christus’ hart kwam. Mijn leven werd een voortdurend gebed van voorbede. Ik ontdekte de manier om werkelijk vrij te zijn, en dat was door gebed. Mijn geest was nooit gevangen zoals sommigen willen. Mijn aftakelende lichaam werd gemarteld en behandeld met medicijnen die mijn gezondheid bedreigden in plaats van verbeterden, waardoor ik stukje bij beetje dichter bij de eeuwigheid kwam.

Ik was me bewust van alles wat er om me heen gebeurde. God gaf me in zijn goedheid duidelijkheid, ook al bevond ik me in zo’n pijnlijke situatie. Als de rechtmatige vertegenwoordiger van Christus, de enige Herder, werd ik gevangen gehouden door mijn beulen. Zij die mij op een dag tot Herder der Herders benoemden, waren dezelfde die mij korte tijd later zouden kruisigen, net zoals het onze Heer Jezus op Palmzondag was overkomen.

Juist in onze menselijke beperkingen en zwakheden zijn wij geroepen om gelijkvormig te worden aan Christus. Met elke minuut die voorbijging kon ik mijn leven duidelijk lezen in het licht van Christus. Stap voor stap zag ik de vervulling van de profetieën, en aan het eind van mijn leven zag ik mezelf meer in de Hemel dan op aarde. Ik besefte ten volle dat ik voor de Kerk nuttiger kon zijn als ik naar God ging dan als ik hier in dit tranendal bleef. En deze gedachte alleen al stimuleerde mij om het Kruis verder te dragen uit liefde voor Hem die zich volledig aan het Kruis gaf uit liefde voor mij. Dit is mijn openbare belijdenis. Ik, Benedictus XVI, Vicaris van Christus, de laatste en wettige opvolger van de apostel Petrus, aan wie de Heer de sleutel tot het Koninkrijk der Hemelen heeft gegeven, ben net als Petrus in de gevangenis gegooid. 

Omdat ik de waarheid verkondigde, ben ik hatelijk geworden voor de machten van de wereld, die met duidelijke wreedheid mijn lichaam van klei hebben gebroken, maar mijn onsterfelijke geest hebben bevrijd, die nu het gezegende zicht van God geniet, de beloning van hen die trouw blijven aan zijn Zoon Jezus Christus, aan wie alle eer en glorie voor altijd toekomt.

Met snelheid en sluwheid hebben zij een staatsgreep gepleegd en een conclaaf bijeengeroepen om mijn veronderstelde opvolger te kiezen, waarbij mijn gezag werd omzeild. In het conclaaf was er een meerderheid van vrijmetselaarskardinalen, een lang georganiseerde poging om het College van Kardinalen te ondermijnen, waarvoor er onweerlegbaar bewijs is met uitgebreide informatie. De infiltratie werd geleid door vrijmetselaarsbondgenoten in de VS en in opdracht van de toenmalige President van dat land, Barack Obama, werd druk uitgeoefend op het conclaaf met de eis mij te vervangen door hun kandidaat omdat de grote elites van de wereld, en China in het bijzonder, dat eisten. Ze hadden de bank van het Vaticaan bevroren en dreigden me zelfs te vermoorden als ik de volgende ochtend niet zou aftreden. Het was een onhoudbare situatie die als een scherp zwaard in mijn ziel dreef.

De Antichrist, Barack Obama en de valse Paus Bergoglio

Het is duidelijk dat de media door het Vaticaan werden gemanipuleerd om mijn imago te vernietigen en de wereld mij te laten haten. De VS heeft het meest bijgedragen aan mijn staatsgreep. Telkens als ik een woord zei, was er groot tumult onder de Kardinalen, vooral onder de Duitse geestelijken, die tot de eersten behoorden die hun hand tegen mij opstaken, en dan zei ik tegen mezelf: een zoon die zijn hand opsteekt tegen zijn vader en een gewelddadig schisma veroorzaakt en andere gemeenschappen aanmoedigt zijn voorbeeld van koppige opstandigheid te volgen. 

Deze situatie bereikte voor mij zo’n ondraaglijk en ontmoedigend niveau dat de Heilige Geest van God mij in gebed inspireerde om te besluiten mijn Petrusambt op een andere manier voort te zetten, niet zozeer actief en openbaar als wel contemplatief en biddend. Op die manier slaagde ik erin de aandacht binnen het centrale bestuur van de Curie van het Vaticaan van mij af te leiden, zoals zij van mij eisten, en zo het grootste schisma aller tijden af te wenden.

Als opperste Pontifex stond ik alleen, zonder de steun van iemand, behalve van een paar trouwe Kardinalen. Opeens was ik alleen met God, en ik besefte dat wanneer menselijke woorden geen effect hebben, er maar één uitweg is: bidden. En dat was wat ik deed. Ik dompelde me onder in gebed, leefde in berouw, wat een marteling was voor mijn modernistische vijanden, de vrienden van de pederastie en al die revolutionaire ideologieën die ingaan tegen Gods wet en de hele Christelijke moraal.

Ik heb, met de hulp van Gods genade, het bittere in het zoete veranderd en heb voordeel getrokken uit het lijden voor het welzijn van de hele Kerk en haar Mystieke Lichaam dat mij is toevertrouwd. Juist in menselijke zwakheid en beperking zijn wij geroepen te leven in overeenstemming met Christus. Zij manipuleerden de loop van mijn leven en maakten van mij een voor de wereld verachtelijk persoon, die zo snel mogelijk vervangen moest worden. Ze verspreidden het onware gerucht dat ik pedofiele Priesters had beschermd, terwijl de werkelijkheid heel anders was.

In navolging van Christus, de Goddelijke Meester, zweeg ik en deed mijn mond niet open, ik vertrouwde op Gods interventie, legde mijzelf in de handen van de rechtvaardige Rechter, en als een zachtmoedig lam werd ik naar de slachtbank geleid om mijn bloed te vergieten voor het welzijn van de Kerk. Als een echte voorganger van de Katholieke Kerk zette ik geen stap terug, ook al werd ik door de gemanipuleerde en royaal betaalde informatie van de diverse media voor een verrader uitgemaakt. Mijn vijanden zeiden dat de Kerk zich met mij zou verharden en dat ik van plan was terug te keren naar het pre-conciliaire tijdperk.

Ik was de meest verguisde en in diskrediet gebrachte Paus. Mijn naam veroorzaakte tandengeknars in de gangen van de Vaticaanse Curie. Onder de vele laster die over mij werd verspreid was dat ik een lafaard was die van het Kruis af zou komen en voor de wolven zou vluchten. Alles wat ik in het openbaar of privé zei werd verdraaid met als enige bedoeling een staatsgreep te organiseren. Een ander zei: Hij is de slechtste Paus die we ooit hebben gehad, en zo boorden één voor één de zwaarden zich in mijn hart. Geconfronteerd met de harde realiteit die ik zag, ging ik mijn weg, en die weg was om Christus te volgen naar Golgotha. De ongehoorzaamheid van het college van Kardinalen bereikte zo’n niveau dat ik onmogelijk kon regeren.

Als Herder was ik altijd respectvol, hartelijk en beleefd in mijn omgang met iedereen, zonder uitzondering. In ruil daarvoor ontving ik minachting, laster en beledigingen. Mijn zogenaamde persoonlijke secretaris was niet mijn vertrouweling, integendeel, ik wist dat hij niet te vertrouwen was. Hij was mijn beul, een open microfoon voor mijn vijanden. Het was Franciscus die mij in eenzame opsluiting en zware bewaking liet opsluiten. Blijkbaar vreesde hij dat ik iets zou zeggen dat zijn reputatie zou schaden. Hij vreesde dat ik de waarheid openbaar zou maken en zijn geheime plannen om de Katholieke Kerk te vernietigen zou dwarsbomen.

Georg Gänswein met zijn baas Bergoglio

Ik maakte dat duidelijk aan Georg toen ik hem vertelde: Het lijkt erop dat Paus Franciscus mij niet meer vertrouwt. Zelfs de zorgvuldig geselecteerde en opgeleide nonnen die mij vergezelden waren niet te vertrouwen. Ik voelde me erg eenzaam, ik zat letterlijk in een gevangenis. Meer dan eens huilde ik voor het Heilig Sacrament, keek naar Christus en vroeg om de kracht om niet toe te geven en om de wijsheid om in alle dingen Gods wil te doen.

Mijn secretaris Georg zag het me doen. Het was in het tweede jaar van mijn ballingschap in de gevangenis en precies op de verjaardag van mijn secretaris toen ik deze woorden sprak: Georg, vandaag is een speciale dag voor jou. Hij zei tegen me: Dank u, Uwe Heiligheid, en hij keek me met een gefixeerde blik aan. Ik vervolgde: Je weet dat mijn ware regeringsprogramma niet was om mijn wil te doen, maar om te luisteren naar het woord en de wil van de Heer, samen met de hele Kerk, en door Hem geleid te worden. Hij antwoordde: “Ja, Heilige Vader, dat weet ik.” “Welnu, vandaag wil ik u zeggen dat het onze Heer Jezus Christus is die in dit uur van onze geschiedenis, in dit moment van mijn schijnbare nutteloosheid, de Kerk leidt en tot een gelukkig einde zal brengen, omdat Hij heeft beloofd dat de machten van de Hel de Kerk niet zullen overmeesteren. Gelooft u wat ik u vertel?” Hij zei: “Ja, Uwe Heiligheid”, en er ontstond een grote stilte om ons heen en we keken elkaar aan. Voor de eerste en enige keer zag ik in zijn blik een spoor van oprechte vriendschap. Op dat moment bad ik in het diepst van mijn ziel tot de Heer om de bekering van Georg en al mijn vijanden, en ik zei in het diepst van mijn hart: “Heer vergeef hen, want zij weten niet wat zij doen.”

Ik was zeker in Maria’s school van de stilte, die alles in haar hart bewaarde, en onder de vele dingen die ik in die pijnlijke ballingschap leerde was stilte. Zwijgen is geen zwakte, zwijgen is geen angst of lafheid, zwijgen is de wijsheid van God, het is voorzichtigheid. En de werkelijk wijze persoon is degene die weet hoe en wanneer te zwijgen, niet degene die veel praat. En er zijn momenten waarop de Heilige Geest aanzet tot spreken of zwijgen. Het zwijgen van de rechtvaardigen zet de rechtvaardigheid van God aan tot handelen, want we leggen onszelf in de… in Gods handen, de rechtvaardige Rechter.