28/7 Kunnen we een accurate diagnose stellen van de Bergoglio-stoornis die de Kerk treft? - Robert Morrison / Remnant Columnist

Stel je eens voor hoe de Katholieke wereld zou reageren als we spoedig een Heilige Paus zouden hebben die de liturgische praktijken van de Kerk herstelde in hun pre-Vaticaan II-staat, plechtig alle ketterijen aan de kaak stelde die zich sinds Vaticanum II hebben verspreid, de verschillende valse herders excommuniceerde, en zich begaf op een heilige weg om de rechten van Christus Koning te bevorderen. Vrijwel zeker zouden we ontdekken dat alle Katholieken naar naam, die aan Bergoglio's woord hangen, niet langer veel aan het Pausdom zouden hebben. En wij allen die in verschillende mate vervolging door Rome voelen, zouden verenigd zijn in dankzegging en ons verheugen dat God onze gebeden had verhoord.

Tegenwoordig verheugt Satan zich echter over de verdeeldheid onder degenen, die verenigd zouden zijn onder een heilige Paus. Door zijn ijverige inspanningen heeft Satan een tragische situatie bevorderd, die ons in tegengestelde kampen heeft verdeeld: zij die geloven dat Franciscus de Paus is, zij die geloven dat Benedictus XVI de Paus is, zij die geloven dat we geen Paus meer hebben gehad sinds Pius XII, en degenen die gewoon niet weten wat ze van de ongelukkige situatie moeten denken. Satan vindt het vooral leuk als we elkaar aanvallen vanwege deze verschillen.

Maar zoals onze alwetende en liefhebbende God weet, zouden we niet met dezelfde verdeeldheid over de Bergoglio-crisis te maken krijgen als de Kerk ondubbelzinnig had geleerd wat Katholieken in deze precieze omstandigheden zouden moeten doen. Net zoals chirurgen kunnen vechten over de juiste behandeling als er geen precedent is, kunnen we het niet eens worden over de juiste manier om op de huidige crisis te reageren, omdat de Kerk nog nooit zoiets heeft gezien. Bovendien hebben we (nog) geen H. Robertus Bellarminus in ons midden die ons kan helpen om samen naar genezing te werken.

Maar als we de gedachte aan een remedie voorlopig opzij kunnen zetten, hebben we een veel betere kans om het eens te worden over de juiste diagnose van de Bergoglio-aandoening die het Mystieke Lichaam van Christus teistert. En als we het ooit eens zouden kunnen worden over de diagnose, dan zouden we kunnen ontdekken dat God ons de genade zal geven om samen te werken aan het vinden van de genezing. Daartoe kunnen we beginnen met wat we als trouwe Katholieken weten:

Bergoglio is de anti-Katholieke man. Zonder de bedoelingen van de man of de toestand van zijn ziel te beoordelen, moeten we erkennen dat Bergoglio zichzelf aan de wereld presenteert als een onheilige en ketterse man. Veel trouwe Katholieken die bezwaar zouden kunnen maken tegen die karakterisering op basis van het feit dat we nooit op die manier over een Paus zouden moeten spreken, zouden de woorden en daden van Bergoglio vrijwel zeker als ketters en onheilig beschouwen als ze zijn schijnbare identiteit niet kenden.

In werkelijkheid zijn zijn onheiligheid en ketterij echter minder belangrijk dan het feit dat hij uitgesproken antikatholiek is. Hij verzet zich ondubbelzinnig tegen de Ene, Heilige, Katholieke en Apostolische Kerk en al diegenen die ervoor willen strijden. Zijn Canadese reis om samen met Trudeau de kerk te vernederen, is de zoveelste poging om de Kerk te ontdoen van elk laatste stukje van haar uiterlijke waarheid, goedheid en schoonheid.

Zelfs de sedevacantisten moeten erkennen dat Bergoglio, terecht of niet, ogenschijnlijk de positie van Paus inneemt in de organisatie die de wereld beschouwt als de Katholieke Kerk.

Toegestaan door God. God staat deze onpeilbare crisis in Zijn Kerk niet voor niets toe. Zoals Jezus tegen de H. Petrus zei nadat hij het oor van Malchus had afgesneden, in de tuin van Gethsemane, stond hij toe dat de soldaten Hem meenamen: "Denkt u dat ik Mijn vader niet kan vragen en dat Hij mij meer dan twaalf legioenen engelen zal geven?" (Matteüs 26:53). Zo ook zou Jezus deze huidige crisis in een oogwenk kunnen beëindigen als Hij dat zou willen, maar Hij staat het toe met een reden. Als we de andere aspecten van de diagnose bekijken, kunnen we die reden beter begrijpen.

Om macht uit te oefenen over het mystieke lichaam van Christus als vermeende Paus. Vrijwel alle verdeeldheid onder gelovige Katholieken over de kwestie Bergoglio draait om de vraag of hij wel Paus is. Maar zelfs de sedevacantisten moeten erkennen dat Bergoglio, terecht of niet, ogenschijnlijk de positie van Paus inneemt in de organisatie die door de wereld wordt gezien als de Katholieke Kerk. Als zodanig, zelfs als we zeggen dat Bergoglio geen Paus is, en dat de conciliaire Kerk niet de Kerk is, blijven we zitten met het feit dat Paus Franciscus ongekende schade toebrengt aan het mystieke lichaam van Christus.

Het is duidelijk dat de kwestie van Bergoglio's rol in de Kerk vanuit theologisch perspectief van het allergrootste belang is en alle trouwe Katholieken zouden moeten sympathiseren met het sedevacantistische standpunt - dat zo'n man onmogelijk de plaatsvervanger van Christus kan zijn - zelfs als ze niet tot dezelfde conclusie komen. Maar sedevacantisten van hun kant moeten begrijpen dat ze de schade aan het mystieke lichaam van Christus niet verminderen door alleen maar te zeggen dat Franciscus geen Paus is, net zo min als we de schade aan de VS kunnen verminderen door te zeggen dat Biden niet onze President is. We moeten het succes van de beoogde genezing beoordelen aan de hand van de resulterende gezondheid van het lichaam in plaats van onze tevredenheid over het aanvallen van de ziekte.

In dienst van Satan en de globalisten. Het kan geen toeval zijn dat elke stap van Bergoglio de doelstellingen van Satan en de globalisten bevordert. Hoewel we kunnen hopen dat hij terugdeinst voor de beschuldiging dat hij Satan dient, lijkt hij plezier te hebben in zijn dienstbaarheid aan de globalisten. Dit is een van de belangrijkste redenen waarom we niet zomaar kunnen verklaren dat hij geen Paus is en de zaak als gesloten beschouwen. Wij zijn de enigen die in de weg staan van wat Satan en de globalisten willen doen, en als we simpelweg zeggen dat Bergoglio geen Paus is – zonder iets te doen om hem daadwerkelijk uit zijn ambt te verwijderen – geven we het slagveld over aan de vijanden.

Om de crisis in de Kerk te bevorderen. Het is belangrijk om te beseffen dat Bergoglio een crisis in de Kerk voortzet, die reeds bestond vóór zijn Priesterwijding. Het feit dat God toestaat dat deze crisis erger wordt, zou ons moeten waarschuwen voor de waarschijnlijkheid dat onze eerdere reacties de crisis niet adequaat hebben aangepakt. Artsen die een patiënt behandelen, kunnen beginnen met een milde behandeling in de hoop dat een ziekte kan worden genezen zonder drastische maatregelen. Maar als de milde behandeling faalt, weten ze dat er een sterker middel nodig is. Ten minste gedeeltelijk staat God toe dat Bergoglio ons laat zien dat de milde reacties op de crisis na Vaticanum II ontoereikend zijn geweest.

Door een berekend vernietigingsproces. Zoals John-Henry Westen en Maike Hickson meldden in een LifeSite-artikel uit 2015, legde één van Bergoglio's naaste adviseurs, de Argentijnse Aartsbisschop Victor Fernández, de berekenende aard uit van alles wat we van Bergoglio zien:

“De Paus doet het langzaam omdat hij er zeker van wil zijn dat de veranderingen een diepe impact hebben. Het langzame tempo is nodig om de effectiviteit van de veranderingen te waarborgen. Hij weet dat er mensen zijn die hopen dat de volgende Paus alles weer zal veranderen. Als je het  langzaam aanpakt, is het moeilijker om dingen terug te draaien. Je moet beseffen dat hij een hervorming nastreeft die onomkeerbaar is.”

Bergoglio weet dat als hij te snel gaat, hij alles in gevaar brengt. Als het gaat om de kwestie van ketterij, kan het hem blijkbaar niet schelen wat God of rationele Katholieken van hem denken - hij moet gewoon een situatie vermijden waarin hij uit het Pausdom wordt verwijderd. Het lijkt erop dat hij weet dat hij over het algemeen veilig kan blijven door duidelijke en directe aanvallen op de waarheden in de Geloofsbelijdenis te vermijden en door nooit te proberen iets onfeilbaar te definiëren.

Waardoor vele zielen verloren gaan. Zoals het geval is geweest met alle hervormingen na Vaticanum II, gaan veel zielen verloren wanneer de schijnbare leiders van de Katholieke Kerk hun posities gebruiken om antikatholieke dwalingen naar voren te brengen. Op een bijzonder tragische manier hebben de dwalingen die in de kerk sijpelen nu een groot deel van de wereld vergiftigd, wat leidt tot verdere vernietiging. Dit alles draagt bij aan het grote gevoel van urgentie om alles te doen wat we kunnen om met Gods genade samen te werken om het einde van de crisis te bespoedigen. Het wijst ook op een fundamenteel onderdeel van de "genezing" - we moeten er alles aan doen om ervoor te zorgen dat we de verspreiding van de Bergoglio-stoornis stoppen door zijn dwalingen liefdevol aan de kaak te stellen.

Maar wat uiteindelijk de Kerk zal zuiveren. Aartsbisschop Viganò schreef over dit concept van zuivering in zijn recente verklaring over de aanval van Kardinaal Cupich tegen het Instituut van Christus Koning:

“Ik vertrouw erop dat de Canons van Christus Koning en alle instituten van Ecclesia Dei in deze dagen van beproeving een kostbare gelegenheid voor zuivering zullen kunnen zien, moedig getuigend van de noodzakelijke samenhang tussen de geloofsbelijdenis en de cultische uitdrukking ervan in de Mis, en de daaruit voortvloeiende onverenigbaarheid tussen deze en de leerstellige en liturgische afwijkingen van Vaticanum II. Omdat het niet mogelijk is om de mis van de H. Pius V te vieren en tegelijkertijd de dwalingen van zijn vijanden te aanvaarden.”

Het is nauwelijks Katholiek om te doen alsof we niet kunnen begrijpen waarom God deze grote crisis in de Kerk en de wereld toelaat - in de hele heilsgeschiedenis heeft het antwoord altijd betrekking op Zijn eer en glorie en het heil van zielen. Hij wil dat we ons tot Hem wenden en alles doen wat we kunnen om Hem te kennen, lief te hebben en te dienen. Hij houdt zoveel van ons dat Hij ons alle reden wil geven om Zijn wil te doen - en naarmate deze crisis dieper wordt, beseffen steeds meer mensen dat Hij alleen de Goddelijke Geneesheer is die ons kan genezen.

Bergoglio is de antikatholieke man die van God toestemming heeft gekregen om macht uit te oefenen over het mystieke lichaam van Christus als de vermeende paus, in dienst van Satan en de globalisten, om de crisis in de kerk te bevorderen.

Alles bij elkaar genomen, komen we tot de volgende diagnose van de Bergoglio-stoornis:

Bergoglio is de antikatholieke man die van God toestemming heeft gekregen om macht uit te oefenen over het mystieke lichaam van Christus als vermeende Paus, in dienst van Satan en de globalisten, om de crisis in de kerk te bevorderen door middel van een berekend vernietigingsproces dat ervoor zorgt dat vele zielen verloren gaan, maar die uiteindelijk de Kerk zal zuiveren.

Als dit de diagnose is, volgen noodzakelijkerwijs bepaalde aspecten van de genezing. We moeten proberen Gods wil zo getrouw mogelijk te doen. We moeten vechten voor de waarheid en nooit compromissen sluiten met dwalingen. En op een bijzondere manier moeten we leven volgens de woorden van OLVrouw van Fatima, die ons op 13 oktober 1917 zoveel van de genezing gaf: “Ik ben gekomen om de mensen te vragen zich te bekeren van hun zonden, hun leven te veranderen , om te stoppen met het beledigen van Onze Heer die reeds zo beledigd is, en om de Heilige Rozenkrans te bidden.”

Hebben genoeg van ons dit gedaan? Als een chirurg ons zou vertellen dat hij niet kan opereren tenzij we de pre-operatieve protocollen volgen, zou het ons niet verbazen als hij ons op de dag van de operatie wegstuurt als we zijn aanwijzingen hadden genegeerd. Waarom zouden we denken dat de Goddelijke Geneesheer ons anders zou behandelen? Als we geen remedie hebben voor de Bergoglio-stoornis (wat slechts het vergevorderde stadium is van een lange crisis), komt dat misschien omdat we hebben geweigerd ons voor te bereiden zoals Hij heeft gevraagd. Laten we eerst alles doen wat Jezus aan ons heeft gevraagd, en dan zullen we merken dat Hij snel de rest doet.

OLVrouw, Koningin van de Allerheiligste Rozenkrans, bid voor ons!