Deze paar voorbeelden zullen volstaan; ze zijn er in overvloed in het boek. Als verzoenend offer deelde Josefa in alle kwellingen van Jezus, en haar hele persoon was, om zo te zeggen, doordrenkt van onuitsprekelijke angst. Verenigd met Jezus aan het Kruis werd ze gemarteld door Zijn lijden, verteerd door Zijn verlangens; Zijn brandende dorst naar de redding van zielen spoorde haar aan om elke vorm van eerherstel en boetedoening te proberen die binnen haar macht lag. 

(b) Duivelse vervolgingen 

En God liet toe dat allerlei soorten beproevingen op haar neerkwamen. Als ziekte daar niet een van was (maar wie weet, want ze klaagde nooit), noch vervolging door mensen (want in tegenstelling tot Margaretha Maria Alacoque lijkt zowel haar religieuze als gezinsleven hiervan vrijgesteld te zijn), maar aan de andere kant, meer dan vele anderen werd zij overgegeven aan de woede van Satan. En dit is niet verrassend.

Er zijn maar weinig heiligen in wier leven zijn woede niet zichtbaar is. Christus in de heerlijkheid van de Hemel ligt buiten het bereik van Satan, die als Zijn persoonlijke vijand geen moeite spaart om de verspreiding van Gods koninkrijk op aarde te dwarsbomen. Hoe meer hij weet dat een ziel door Christus geliefd is, des te heviger zijn zijn aanvallen; dit ongetwijfeld in de hoop het aantal van zijn ongelukkige dupes te vergroten, maar bovenal in de perverse hoop de zielen te ontnemen van Christus.

Hij die de zielen liefheeft en voor wie Hij een zo hoge prijs heeft betaald door het vergieten van Zijn Kostbaar Bloed. Satan kiest daarom heiligen en gewijde zielen die hij graag wil besmeuren, verleiden en onteren, en werpt zich op hen. Bovenal verafschuwt hij offerzielen, en daarom was hij bijzonder hatelijk tegen haar.

Ze had met vreugde het offer gebracht van de drie dingen die ze het meest ter wereld dierbaar was: haar moeder, haar zus en haar land. Zij had zichzelf aangeboden voor de redding van zondaars, en zou in dat geval een groot aantal zondaars uit het hellevuur halen. Satan maakte van haar een speelbal. God heeft hem toegestaan een grotere macht te hebben over offerzielen. Dit volgt zeker uit hun roeping,

Zie vooral de duivelse vervolgingen die de H. Margareta van Cortona, de H. Veronica Giuliani, de Pastoor van Ars, de H. Padre Pio en vele anderen.

Want als ze de zonden van anderen op zich nemen, nemen ze ook de gevolgen op zich waarvan ze weten dat ze zullen volgen. Wanneer een mens toegeeft te zondigen, of hij zich daar nu van bewust is of niet, geeft hij de duivel grote macht over hem, de macht van verleiding en bezit. Dit valt in de regel niet erg op, want de boze blinkt uit in huichelarij en vermijdt het verstoren van degenen die hij meent in zijn net te hebben. Hij versterkt het kwade in zijn prooi, vermenigvuldigt de gelegenheden tot zonde en verdooft de ziel, totdat deze wegzinkt in een staat van verdoving die absoluut fataal is.

Wanneer de duivel echter wordt geconfronteerd met vastberaden verzet van de offerziel die de plaats van de zondaar heeft ingenomen, en niet in staat is haar tot zonde te brengen, neemt hij vreselijke wraak, waarbij hij juist de macht die hij over de boosdoener heeft verworven, gebruikt om zijn vervanger te kwellen.

En dit wordt door God toegestaan om aan de hele realiteit van zowel de duivel als de hel te manifesteren, die zovelen proberen te vergeten en in stilte en vergetelheid te begraven.

De duivel is een realiteit, en in zijn omgang met Gods heiligen toont hij zich in de onverholen perversiteit van zijn wrede en verdorven natuur. Wat moet zijn wreedheid zijn tegenover de zielen die verdoemd zijn en voor altijd de zijne zijn, als hij zo meedogenloos is tegenover degenen over wie hij tenslotte maar een beperkte invloed heeft? Wie zou durven beweren dat een dergelijke les nutteloos is, vooral in onze tijd?

God brengt ook de trots van de geest van de duisternis in verwarring, die ondanks al zijn macht en woede geen vooruitgang boekt, maar voortdurend wordt verslagen, wat Gods glorie enorm vergroot.

Zo was het ook met Zr Josefa.

De duivel probeerde haar met alle mogelijke middelen te misleiden en te verleiden, door zichzelf te vermommen als een ‘engel van het licht’, en ging zelfs zo ver dat hij de kenmerken van Jezus Christus Zelf aannam. Meestal probeerde hij haar echter van het door haar gekozen pad af te brengen door haar zwaar lichamelijk letsel toe te brengen.

Wanneer Satan, in al zijn kracht, en een zwak menselijk wezen elkaar ontmoeten in een dodelijke strijd, bemiddelt God Zijn macht in het conflict en geeft de ziel bovenmenselijke volharding. Hij schenkt ze onoverwinnelijke energie en zorgt ervoor dat ze alle verleidingen en elk lijden overwint. De macht van de duivel brak door de broosheid van Josefa’s verzet, die hoewel ‘niets en ellende’, zoals Onze Heer haar noemde, met goddelijke hulp zegevierde over de ‘sterke gewapende man’. Maar God alleen wist wat het haar kostte.

Zelfs als postulant vielen dag en nacht een resem slagen, toegediend door een onzichtbare vuist, op haar, vooral wanneer ze in gebed was en haar vastberadenheid herhaalde om altijd trouw te blijven. Andere keren werd ze met geweld uit de kapel weggerukt of werd haar de toegang ontzegd. Keer op keer verscheen de duivel aan haar in de gedaante van een angstaanjagende hond, slang, of erger nog, in menselijke vorm.

Al snel kwamen de gedwongen ontvoeringen vaker voor, ondanks het toezicht dat door de oversten werd uitgeoefend. Onder hun ogen verdween ze plotseling, en na lang zoeken werd ze op een zolder gevonden, of onder zware meubels, of op een niet bezochte plek. In hun aanwezigheid werd ze verbrand, en zonder de duivel te zien, zagen ze haar kleren verteerd en op haar lichaam onmiskenbare sporen van vuur, die wonden veroorzaakten die lang duurden om te genezen.

Een aantal zowel mannelijke als vrouwelijke heiligen hebben visioenen van de hel gehad; maar weinigen zijn daadwerkelijk in de diepte gegaan, en nog minder hebben dat zo vaak gedaan, zoals Zr Josefa om verzoening te doen voor de zondaars. De H. Veronica Giuliani, geboren in 1660 en gestorven in 1727, die een tijdgenoot was van de H. Margaretha Maria Alacoque, lijkt, net als Zr Josefa, het offer van boetedoening te zijn geweest en heeft dezelfde ervaring gehad.

Het was een zeer zeldzaam fenomeen in de levens van de heiligen: God stond toe dat de duivel haar naar de hel bracht. Daar bracht ze lange uren, soms een hele nacht, door in onuitsprekelijke pijn. Hoewel ze meer dan honderd keer in de bodemloze put werd meegesleurd, leek elk verblijf haar de eerste en leek het alsof het talloze eeuwen duurde. Ze doorstond alle martelingen van de hel, met als enige uitzondering de haat tegen God. Niet de minste van deze kwellingen was het horen van de onvruchtbare bekentenissen van de verdoemden, hun kreten van haat, pijn en wanhoop.

Niettemin, toen ze eindelijk weer tot leven kwam, verbrijzeld en uitgeput, en haar lichaam gekweld was door pijn, beschouwde ze geen enkel lijden, hoe ernstig ook, als te veel om te verdragen, als ze daardoor een ziel kon redden uit deze gevreesde verblijfplaats van kwelling. Naarmate ze geleidelijk vrijer begon te ademen, klopte haar hart van vreugde bij de gedachte dat ze nog steeds van haar Heer kon houden.

Het was deze grote liefde die haar overeind hield, maar soms drukte de beproeving zwaar op haar. Net als Jezus in de Hof van Olijven bracht ze lange uren door in angst en neerslachtigheid. Ze realiseerde zich het enorme aantal verlorenen en was vaak perplex over het nut van haar afdalingen in de hel en alle martelingen die ze had ondergaan. Maar al snel herwon ze haar grip op zichzelf, en haar verbazingwekkende moed was onwankelbaar. Ook toen hielp OLVrouw haar:

22/7/1921: Terwijl je lijdt, heeft de duivel minder macht over die ziel.

12/7/1921: Je lijdt om Hem te verlichten. Is dit niet genoeg om je moed te geven?

Toen liet Onze Heer haar de schatten van eerherstel en boetedoening zien die ze had verworven door haar herhaalde beproevingen (6/10/1922 en 5/11/1922), en liet haar toe in de hel getuige te zijn van de uitbarstingen van woede van de duivel, toen er zielen aan hem ontsnapten. Hij dacht dat hij een stevige greep had, maar niet voor wie zij boetedoening aanbood. De gedachte dat ze Onze Heer kon troosten en tot rust kon brengen en zielen voor Hem kon winnen, hield haar heroïsche geest in stand en wekte haar ijver op.

Hoewel ze instinctief terugdeinsde voor contact met de duivel, omdat zijn macht en wraakzucht haar door persoonlijke ervaring goed bekend waren, liet ze toch nooit toe dat deze angst haar overweldigde. Eens sleepte hij haar bijna dagelijks mee als ze naar haar werk ging; ze wist dat dit zou gebeuren en de gedachte eraan deed haar trillen van angst, maar onverschrokken ging ze verder, en de volgende dag was ze nog steeds even vastbesloten als altijd dat ze niet zou toegeven aan angst.

In al haar heroïsche trouw was misschien wel het meest bewonderenswaardige kenmerk haar overtuiging dat ze, als gevolg van haar angst en incidentele weerzin, ondankbaar en ontrouw was (en dit geloofde ze oprecht), en absoluut niets voor God had gedaan.

Na nachten van onuitsprekelijke kwelling, verpletterd en toch dapper, stond ze op het uur van de Regel op en hervatte haar gewone werkzaamheden, zonder om uitzonderingen op het gewone leven te vragen. Ze brandde inderdaad met het vuur van het Hart van Jezus, want na alle kwellingen van de hel en haar aandeel in het lijden van Christus werd ze noch ontmoedigd, noch terneergeslagen, maar nam haar bereidheid om te lijden alleen maar toe.

Net als de heilige Margaretha Maria Alacoque offerde zij zichzelf op voor religieuze zielen, voor priesters, voor zondaars van welke aard dan ook. Volgzaam en overgegeven aan Gods Wil, vroeg ze maar één ding: Hem kunnen troosten. Ze was bereid duizend martelingen te ondergaan om degenen te helpen die haar voor het grootste deel volkomen onbekend waren, maar van wie ze in en door Hem hield.

Zoals we in het begin hebben aangegeven, moest ze een offerziel zijn, zodat de Boodschap kon worden overgebracht en beluisterd door de mensheid voor wie ze zoveel heeft moeten verduren.

Zij die het Hart van Jezus en Zijn liefde voor de zielen kende, was beter gekwalificeerd dan wie dan ook om deze Boodschap aan de wereld over te brengen.

Armoede: je was vrij en je hebt het beloofd! Waarom zocht je die troost dan? Waarom vasthouden aan dat voorwerp dat niet van jou was? Waarom heb je dat plezier aan je lichaam gegeven? Waarom zou je toestaan dat je over de eigendommen van de Gemeenschap beschikt? Wist je niet dat je helemaal geen recht meer had om wat dan ook te bezitten, dat je vrijwillig afstand had gedaan van het gebruik van die dingen? Waarom mompelde je als er iets aan je ontbrak, of als je vond dat je minder goed behandeld werd dan anderen? Waarom? 

Kuisheid: Je hebt het zelf vrijelijk beloofd en met volledige kennis van de implicaties ervan. Je hebt jezelf ertoe verbonden. Je hebt het gewild en hoe heb je het nageleefd? Als dat zo was, waarom bleef je dan niet waar het voor je wettig zou zijn geweest jezelf genoegens en genot te gunnen? 

En de gekwelde ziel antwoordt: ‘Ja, ik heb het beloofd; Ik was vrij. Ik had de gelofte niet kunnen afleggen, maar ik deed het en ik was vrij.' Welke woorden kunnen het martelaarschap van zo'n berouw uitdrukken,' schreef Josefa, 'en de hele tijd gaan de spottende opmerkingen en beledigingen van andere verdoemde zielen door . 

Gehoorzaamheid: Heb je je niet volledig verplicht je Regel en je superieuren te gehoorzamen? Waarom heb je dan een oordeel geveld over de bevelen die je werden gegeven? Waarom ben je ongehoorzaam geweest aan de Regel? Waarom heb je jezelf buitengesloten van het gewone leven? Bedenk hoe mooi de Regel was en je hebt er je niet aan gehouden,' roepen satanische stemmen, 'nu zul je ons moeten gehoorzamen, niet voor een dag of een jaar, of een eeuw, maar voor altijd; voor alle eeuwigheid. Het is je eigen schuld. Je was vrij. 

De ziel herinnert zich voortdurend hoe ze haar God als haar Bruidegom had gekozen, en dat ze Hem ooit liefhad boven alles. Dat ze voor Hem afstand had gedaan van de meest legitieme genoegens en van alles wat ze op aarde het meest dierbaar was, dat ze in het begin van haar religieuze leven alle zuiverheid, zoetheid en kracht van deze goddelijke liefde voelde, en dat uit een buitensporige hartstocht ze nu voor eeuwig de God moet haten die haar had uitgekozen om van Hem te houden. Deze gedwongen haat is een dorst die haar verteert, geen enkele vreugde uit het verleden kan haar de geringste verlichting bieden. 

Een van haar grootste kwellingen is schaamte. Het lijkt haar dat alle verdoemden om haar heen haar voortdurend beschimpen door te zeggen: ‘Dat wij verloren zijn die nooit de hulp hebben gehad waar jij van genoot, is niet verrassend, maar jij, wat heb je gemist? Jij die in het paleis van de koning woonde, die feestvierde aan het bestuur van de uitverkorenen. 

Alles wat ik heb geschreven is slechts een schaduw van wat de ziel lijdt, want geen woorden kunnen zulke verschrikkelijke kwellingen uitdrukken. (4/9/1922)