Je heb dan ook het secundaire altaar, dat is de communiebank, dat is het altaar van de leken, ze gaan naar voor en dan knielen ze op de communiebank en ontvangen de H. Communie. Dit is een van de redenen waarom er vaak een communiekorporaal is, wat symbolisch is voor het korporaal van het altaar, maar het is soms ook om de deeltjes van de H. Communie op te vangen. We steken de tong naar buiten en de tong is omdat het een meer geschikte ontvangst is omdat het zo voorzien werd bij je doopsel. In de oude ritus geeft de priester je dan de communie.

Dat is het moment dat je je echt op Christus moet concentreren, want die zit in jou. Historisch gezien zeiden ze dat de meest effectieve tijd voor iemand om te bidden onmiddellijk na de ontvangst van de H. Communie is. De algemene vuistregel is dat de Eucharistie waarschijnlijk ongeveer 15 minuten in de persoon blijft, waarschijnlijk min of meer. Het is dus gedurende die eerste 15 minuten na de ontvangst van de H. Communie dat de theologen vaak zeiden dat de gebeden van de leken het meest effectief zijn, omdat ze God in zich hebben, zowel in dit geval van de heiligmakende genade, maar ook substantieel aanwezig is. 

Dat betekent dat als je een gedachtenis mis hebt, de priester over ongeveer 5 minuten klaar is en dat betekent dat je nog 10 minuten hebt waarin je eigenlijk een dankzegging zou moeten doen. Het maakt deel uit van de deugd van gerechtigheid volgens de H. Thomas van Aquino. Wanneer iemand ons iets goeds geeft, uiten we dat en zeggen we dankjewel.

Bedanken is een vorm van eer geven aan de persoon voor de voortreffelijkheid van het goede dat hij of zij jou heeft gegeven en de manifestatie van zijn uitmuntendheid in zijn goedaardigheid jegens jou. Dit is precies waarom er die dynamiek in die structuur zit en dus moeten we Hem eren en door dank te zeggen is dit een vorm van lofprijzing. 

Het feit dat mensen de H. Communie ontvangen alsof ze een tussendoortje eten, is dat ze een volledige minachting voor Zijn Aanwezigheid hebben. Er zou een soort algemene erkenning moeten zijn dat er vanaf het moment van het ontvangen van de H. Communie minstens 15 minuten dankzegging zou moeten zijn. Als ik het me goed herinner, sta ik open voor correctie hierin, maar in de In het oude wetboek van canoniek recht had de priester de verplichting om na elke mis 15 minuten aan dankzegging door te brengen. We zouden dan moeten nadenken over Gods aanwezigheid, gebeden zeggen en dankbaarheid jegens Hem uitspreken omdat Hij dit aan ons heeft gegeven. 

De Kerk heeft een houding van eerbied en het ontzag voor de Heer en hoe zich te gedragen bij de ontvangst van de H. Communie kwam voor in vrijwel al haar rituelen die te maken hadden met het Heilig Sacrament. In de rubrieken staat dat je het pateen onder de hostie moet schuiven zonder het zelfs maar aan te raken, en dat is zo, en waarom, omdat je nog niet hebt geknield, heb je het niet laten zien als een teken van eerbied, maar als het er eenmaal onder zit, kniel je en dan kun je hem op de oude manier aanraken, zowel voor als na elke keer dat je het Heilig Sacrament aanraakt, zoals in relatie tot voor de hostie, kniel je voor en na als een teken van eerbied, dus er is een diep gevoel van ontzag voor de Heer en ook eerbied voor het H. Sacrrament. En dan de Kerk, dit is iets dat de meeste mensen niet weten vóór het Tweede Vaticaans Concilie.

Ik denk dat het misschien zelfs in de oude code van het canoniek recht staat, maar de praktijk van de Kerk was dat je geen uitstalling van het Heilig Sacrament kon krijgen, behalve op bepaalde dagen van het jaar waar het liturgisch toegestaan of voorgeschreven was, en als je het buiten die context deed, moest je expliciete toestemming hebben van de plaatselijke bisschop om het Heilig Sacrament uit te stallen. De fundamentele reden hiervoor is dat zodra je het Heilig Sacrament uitstalt, God gemanifesteerd wordt in al zijn glorie en daarom zou onze benadering één moeten zijn van diepe nederigheid, diepe eerbied. Toen het Heilig Sacrament eenmaal was blootgesteld, kon je gebeden voor het Heilig Sacrament doen, en je kon natuurlijk mediteren zodra het eenmaal was uitgestald.

De Kerk zei ook altijd dat wanneer het Heilig Sacrament werd uitgestald, er minstens twee mensen aanwezig moesten zijn. De tweede is om het H. Sacrament te beschermen. Mensen vragen of ze wat tijd moeten doorbrengen voor het Heilig Sacrament? Zeer zeker. 

Ik denk dat de reden dat er zoveel aanbidding voor het H. Sacrament is omdat er in de nieuwe ritus vrijwel geen eerbied is, er geen stille tijd is, er geen aanbidding is en geen meditatie. Een diepgaande toewijding aan het Heilig Sacrament wordt niet vervuld in de nieuwe ritus op de manier waarop het zou moeten, terwijl ze bij het oude ritus zeiden dat het in stilte wordt gedaan. 

Als je bij terug bij de oude ritus komt, brengen ze de gewoonten van eerbied met zich mee, dus het komt uit dezelfde tijd van de H. Alfonsus de Liguori tot Pius 12. Je kunt het terug in het Latijn opdragen en je concentreren op het H. Sacrament. Zo kun je de Mis redden. Latijnse missen duren soms een uur tot anderhalf uur. Dan is de kunstmatigheid van de eerbied voor het H. Sacrament eraf. 

Het feit is dat het gebrek aan geloof te wijten is aan het gedrag van de priester, het ritueel en door de algemene houding die we hebben ten opzichte van de Eucharistie. Dat zal zeker gebeuren, dus nog een vraag, waarom verwijderden ze het H. Sacrament en Tabernakel van achter het altaar? Dat was omdat toen de mensen het zagen, de priester praktisch Christus aan het aanspreken was. Het is niet gepast dat de priester met zijn rug naar het Heilig Sacrament staat. Je kunt niet met je rug naar God staan. Zelfs als de priester de mis zegt tegenover de mensen, hij nog steeds innerlijk de Mis zou moeten opdragen met zijn gezicht naar God. En je kunt moeilijk de priester in twee delen. 

Modernistische theologen zeiden de hele tij de Kerk vóór het concilie verdeelde de mensen, ze gedroegen zich alsof priesters engelen waren. De andere reden waarom ze het Heilig Sacrament wilden verwijderen is dat ze God alleen maar wilden onttronen. De modernisten hebben een diepgewortelde haat voor wat heilig is. en dus willen ze er vanaf en dus wilden ze het opzij zetten. Ze wilden de mens in de plaats van God zetten.

Laat me gewoon een klein beetje achtergrond geven. Historisch gezien, als je eigenlijk naar het origineel kijkt, de vroegste missalen of sacramentaria, praten over de mensen die de antwoorden geven. Dit is in de eerste drie of vier eeuwen in de Kerk dat mensen antwoorden, maar dan in de loop van de tijd tegen de tijd dat je bij Gregorius de Grote aankomt, waar het ritueel in ongeveer het jaar 600 min of meer werd gecodificeerd, err een reeks ontwikkelingen geweest in de liturgie waarbij er een gelaagdheid begint te ontstaan binnen de liturgie. Het is eigenlijk gebaseerd op een kathedraalkerk, je hebt dus de leken, dat is het laagste niveau waarin de liturgie feitelijk plaatsvond en toen had je de communierail en dan had je het koor dat aan het zingen was.

Als je naar een hoogmis kijkt, bidden de leken en dan het koor om nog steeds te proberen die schijn van hiërarchie te behouden. Je hebt deze hiërarchie, dus hier is de scheidslijn, dan heb je het koor, dan heb je de misdienaren, dan heb je de diaken, de subdiaken en tot aan de priester. Er is een gelaagdheid van een hiërarchie. De communiebank was een heel belangrijk punt omdat het de scheidslijn was tussen het heilige en het profane. Het was niet dat je dacht dat de leken slecht waren of iets dergelijks het betekende alleen maar dat er erkend werd dat dit de plaats was van de heilige actie en dat het in een hiërarchie werd gedaan, omdat God van dingen in een hiërarchie houdt. Tegen de tijd dat je bij Gregorius de Grote komt en je pauselijke missen hebt en dan heb je een reeks gradaties van missen en is er een hierarchie. Het is een vergelijk met de Hemel.

Een Tridentijnse Mis kent aan de hand van de heiligenkalender en feesten diverse klassen van feesten:

• 1e klas feest - Hoogfeest, belangrijke feesten in het kerkelijk jaar. Feesten van de toepasselijke patroonheilige van een kerk, parochie of bisdom..Ook een Requiemmis wordt geclassificeerd als 1^e klas H. Mis
• 2e klas feest - Feesten, belangrijke maar geen primaire feesten. Ook een huwelijksmis wordt geclassificeerd als een 2e klas H. Mis
• 3e klas feest - (Verplichte) Gedachtenis, de meeste doordeweekse H. Missen behoren tot Missen van de 3e klas
• 4e klas feest - Vrije gedachtenis, herdenking van een heilige van mindere betekenis

De zaken die op het lagere niveau gebeuren, zijn niet noodzakelijkerwijs wat er op het hogere niveau gebeurt. En de misdienaar assisteert de priester. Er is dus er is nog een stap naar beneden en dat maakt de misdienaar op een bepaald duidelij, omdat hij antwoordt namens de mensen, dus er is een hiërarchie die wordt gehandhaafd.

Er moet een symmetrie heersen die feitelijk werd opgezet, zoals bij de gebeden van de misdienaar aan de voet van het altaar waar de priester de dienst doet. Hij antwoordt voor de mensen als harmonie, alsof iedereen antwoordt. Het is eenstemmig als het ware, geen kakofonie van stemmen. Ze willen geen enkel onderscheid tussen het geestelijke, dat de vertegenwoordiging van God is, en de mensen. Ze willen dat de mensen God zijn. Want waarom wilden ze de klerikale staat nivelleren omdat de klerikale staat iets heiligs is en ze haten het, dus wilden ze ervan af. 

Wat ook niet traditioneel is, is het geven van het Kostbaar Bloed aan mensen tijdens de mis. Het duurde tot Pius 10 vooraleer de H. Communie werd gegeven tijdens de mis. Daarvoor ontving 70% van de mensen toch niet eens de Communie. Maar nu, als je de enige bent die de H. Communie niet ontvangt, kijkt iedereen naar je. En in de nieuwe ritus zijn er vaak momenten waarop er meer dan één priester is die de mis opdraagt of meeviert. Waarom zeggen ze allen de woorden van consecratie als er maar één priester is die de H. Hostie vasthoudt? Maar in dit geval is dat geen feitelijk misbruik, want ze handelen allen door het priesterschap van Jezus Christus.

Er zijn natuurlijk nog andere kwesties zoals het rechtstaan of knielen tijdens de mis. Maar kniel telkens wanneer de H. Hostie wordt opgeheven als algemene regel. 

We zien nu dat de dingen niet meer vaststaand zijn. Mensen doen dingen die simpelweg nooit werden gedaan, we beginnen het specifiek probleem te zien dat leken de rubrieken en het gedrag van de geestelijken en de priesters en het heiligdom overnemen. Zoals het uitdelen van de H. Communie door leken. Ik denk dat de oude mis zal herrijzen en dat het in ere zal hersteld worden. Wat niet meer voor verwarring en misbruik zal zorgen. De priesters en leken zullen terug hun plaats kennen in de liturgie en de H. Mis.