De Opstanding van de Kerk - artikel door Mark Mallett

De meest gezaghebbende mening, en degene die het meest in harmonie is met de Heilige Schrift, is dat: na de val van de Antichrist de Katholieke Kerk opnieuw een periode van voorspoed en triomf zal kennen. — Het einde van de huidige wereld en de mysteries van het toekomstige leven, Fr. Charles Arminjon (1824-1885) 

ER IS een mysterieuze passage in het boek Daniël die zich in onze tijd ontvouwt. Het onthult verder wat God op dit uur van plan is, terwijl de wereld haar afdaling in duisternis voortzet... 

DE ONTZEGELING

Na het zien van de visioenen van de opkomst van een „beest“ of Antichrist, die naar voren zou komen naar het einde van de wereld toe, wordt de profeet verteld:

Daniel 12:9-10: Maar hij zei: ‘Ga heen, Daniël, want deze dingen blijven verborgen en verzegeld tot de eindtijd. Velen zullen zich laten reinigen, zuiveren en louteren...

De Latijnse tekst zegt dat deze woorden usque ad tempus praefinitum zullen worden verzegeld – ‘tot een vooraf bepaalde tijd’. De nabijheid van die tijd wordt onthuld in de volgende zin: wanneer “velen zichzelf zullen zuiveren en zichzelf rein zullen maken.” Ik kom hier zo dadelijk op terug.

De afgelopen eeuw heeft de Heilige Geest aan de Kerk de volheid van het verlossingsplan geopenbaard via OLVrouw en verschillende mystici, en een herstel van de authentieke betekenis van de leringen van de vroege kerkvaders over het boek Openbaring. De Openbaring is inderdaad een directe echo van de visioenen van Daniël, en daarom veronderstelt de ‘ontsluiting’ van de inhoud ervan een vollediger begrip van de betekenis ervan, in overeenstemming met de ‘openbare openbaring’ van de Kerk – de Heilige Traditie.

Toch is de openbaring, ook al is zij voltooid, niet geheel ontvouwd; het zal de taak van het christelijk geloof zijn in de loop der eeuwen geleidelijk de gehele omvang ervan te begrijpen. - Katechismus van de Katholieke Kerk nr 66

Terzijde: in de toespraken tot wijlen pater Fr. Stefano Gobbi wiens geschriften twee Imprimaturs dragen, bevestigt OLVrouw naar verluidt dat het “Boek” van de Openbaring nu is ontzegeld:

De mijne is een apocalyptische boodschap, omdat jij midden in datgene zit wat jou werd aangekondigd in het laatste en zo belangrijke boek van de Heilige Schrift. Ik vertrouw de engelen van het licht van mijn Onbevlekt Hart de taak toe om je tot begrip van deze gebeurtenissen te brengen, nu ik het verzegelde Boek voor je heb geopend. – Aan de Priesters, de geliefde zonen van Onze Lieve Vrouw, n. 520

Dat wat in onze tijd "ontzegeld" wordt, is een dieper begrip van wat Johannes de "eerste opstanding" van de Kerk noemt. En de hele schepping wacht erop... 

DE ZEVENDE DAG

De profeet Hosea schrijft:

Hosea 6:2: Hij redt ons na twee dagen van de dood, de derde dag doet hij ons opstaan: in zijn nabijheid zullen wij leven.

Denk nogmaals aan de woorden van Paus Benedictus XVI tegen journalisten tijdens zijn vlucht naar Portugal in 2010, dat er “de behoefte is aan een lijden van de Kerk.” Hij waarschuwde dat velen van ons op dit uur in slaap zijn gevallen, net als de apostelen in Getsemane:

…‘de slaperigheid’ is van ons, van degenen onder ons die de volle kracht van het kwaad niet willen zien en niet in zijn Lijden willen binnengaan.” – Paus Benedictus XVI, 20 april 2011, Algemene Audiëntie

Want...

De Kerk zal de heerlijkheid van het koninkrijk alleen maar binnengaan door dit laatste Pasen heen, wanneer zij haar Heer in zijn dood en verrijzenis zal volgen.  -Katechismus van de Katholieke Kerk nr 677

Als dat het geval is, zal de Kerk haar Heer ook "twee dagen" in het graf volgen en op de "derde dag" opstaan. Laat me dit uitleggen aan de hand van de leringen van de vroege kerkvaders... 

EEN DAG IS ALS DUIZEND JAAR

Zij bekeken de menselijke geschiedenis in het licht van het scheppingsverhaal. God schiep de wereld in zes dagen en op de zevende rustte Hij. Hierin zagen zij een passend patroon dat op het Volk van God kon worden toegepast.

Hebreeën 4:4,9: Over de zevende dag wordt immers ergens gezegd: ‘En op de zevende dag rustte God van al zijn werk,’ Er wacht het volk van God dus nog steeds een sabbatsrust. 

Zij beschouwden de menselijke geschiedenis, beginnend bij Adam en Eva tot aan de tijd van Christus, als in wezen vierduizend jaar, of ‘vier dagen’, gebaseerd op de woorden van de H. Petrus:

2 Petrus 3:8: Eén ding mag u niet over het hoofd zien, geliefde broeders en zusters: voor de Heer is één dag als duizend jaar en duizend jaar als één dag. 

De tijd vanaf de Hemelvaart van Christus tot de drempel van het derde millennium zou “nog twee dagen” duren. In dat opzicht ontvouwt zich daar een verbijsterende profetie. De kerkvaders voorzagen dat dit huidige millennium de “zevende dag” zou inluiden – een “sabbatsrust” voor het volk van God die zou samenvallen met de dood van de Antichrist (“het beest”) en de “eerste opstanding” waarover gesproken wordt in het boek Openbaring van de H. Johannes:

Openbaring 19:20 en 20:4-6: Het beest werd gevangengenomen, samen met de valse profeet die in zijn bijzijn tekenen had verricht, waardoor hij iedereen had misleid die het merkteken van het beest droeg en zijn beeld aanbad. Levend werden ze in de vuurpoel met brandende zwavel gegooid. Ook zag ik tronen, en aan hen die erop zaten werd recht gedaan. Het zijn de zielen van hen die onthoofd waren omdat ze van Jezus hadden getuigd en over God hadden gesproken; zij hadden het beest en zijn beeld niet aanbeden en ook zijn merkteken niet op hun voorhoofd of hun hand gekregen. Zij waren tot leven gekomen en heersten duizend jaar lang samen met de messias. De andere doden kwamen niet tot leven voordat de duizend jaar voorbij waren. Dit is de eerste opstanding. Gelukkig en heilig zijn zij die deelhebben aan de eerste opstanding. De tweede dood heeft geen macht over hen. Zij zullen priester van God en van de messias zijn en duizend jaar lang samen met hem heersen.

De H. Augustinus stelde vier verklaringen voor bij deze tekst. Hetgeen dat tot op de dag van vandaag bij de meerderheid van de theologen ‘blijft hangen’ is dat de ‘eerste opstanding’ verwijst naar de periode na de Hemelvaart van Christus tot het einde van de menselijke geschiedenis. Het probleem is dat dit niet past bij de duidelijke lezing van de tekst, en ook niet in overeenstemming is met wat de vroege Kerkvaders leerden. Augustinus’ andere verklaring van de “duizend jaar” past wel:

… alsof het passend zou zijn dat de Heiligen gedurende die periode zouden genieten van een soort sabbatsrust, een heilige vrije tijd na de inspanningen van zesduizend jaar sinds de mens werd geschapen… (en) zou moeten volgen op de voltooiing van zes duizend jaar, vanaf zes dagen, een soort zevendedagssabbat in de daaropvolgende duizend jaar... En deze mening zou niet verwerpelijk zijn als men geloofde dat de vreugden van de Heiligen op die sabbat geestelijk en consequent zullen zijn over de aanwezigheid van God... — H. Augustinus van Hippo (354-430 n.Chr.; Kerkleraar), De Stad Gods Boek 20, Hoofdst 7

Het is ook de verwachting van talrijke Pausen:

Ik zou graag de oproep willen hernieuwen die ik aan alle jongeren heb gedaan... accepteer de belofte om ochtendwakers te zijn bij het aanbreken van het nieuwe millennium. Dit is een primair engagement, dat zijn geldigheid en urgentie behoudt nu we deze eeuw beginnen met ongelukkige donkere wolken van geweld en angst die zich aan de horizon verzamelen. Vandaag de dag hebben we meer dan ooit mensen nodig die een heilig leven leiden, wachters die de wereld een nieuwe dageraad van hoop, broederschap en vrede verkondigen. —Paus H. Johannes Paulus II, Boodschap aan de Guannelli Jeugdbeweging, 20 april 2002

…Een nieuw tijdperk waarin hoop ons bevrijdt van de oppervlakkigheid, apathie en zelfingenomenheid die onze ziel verdoven en onze relaties vergiftigen. Beste jonge vrienden, de Heer vraagt jullie om profeten van deze nieuwe tijd te zijn… – Paus Benedictus XVI, Wereldjongerendag, Sydney, 20 juli 2008

Johannes Paulus II koppelde dit “nieuwe millennium” aan de “komst” van Christus:

Beste jongeren, het is aan jullie om de wachters van de ochtend te zijn die de komst van de zon aankondigen, die de verrezen Christus is! – Paus H. Johannes Paulus II, XVII Wereldjongerendag

Wat de Kerkvaders – tot aan onze meest recente Pausen – hebben aangekondigd, is niet het einde van de wereld, maar een ‘tijdperk’ of ‘periode van vrede’, een echte ‘rust’ waardoor de naties tot vrede zouden komen en Satan geketend zou worden , en het Evangelie breidde zich uit naar elk kustland. De H. Louis de Montfort geeft een perfecte inleiding op de profetische woorden van het leergezag:

Uw goddelijke geboden zijn overtreden, Uw evangelie terzijde geschoven, stromen van ongerechtigheid overspoelen de hele aarde en voeren zelfs Uw dienaren mee... Zal alles tot hetzelfde einde komen als Sodom en Gomorra? Zult U nooit Uw stilte verbreken? Zult U dit alles voor altijd tolereren? Is het niet waar dat Uw wil op aarde net zo gedaan moet worden als in de Hemel? Is het niet waar dat Uw koninkrijk moet komen? Hebt U niet aan sommige zielen, die U dierbaar zijn, een visie gegeven op de toekomstige vernieuwing van de Kerk? — H. Louis de Montfort, Gebed voor missionarissen, nr. 5

Het is de taak van God om dit gelukkige uur tot stand te brengen en aan iedereen bekend te maken… Wanneer het toch aanbreekt, zal het een plechtig uur blijken te zijn, een groot uur met gevolgen niet alleen voor het herstel van het Koninkrijk van Christus, maar ook voor de vrede in de wereld. Wij bidden vurig en vragen anderen eveneens te bidden voor deze zo gewenste vrede in de samenleving. – Paus Pius XI, Ubi Arcani dei Consilioi “Over de vrede van Christus in zijn koninkrijk”, 23 december 1922

Het belangrijkste is dat dit “groot uur” ook zou samenvallen met de perfectie van het Volk van God. De Bijbel maakt duidelijk dat de heiliging van het Lichaam van Christus noodzakelijk is om haar een passende Bruid te maken voor de wederkomst van Christus in heerlijkheid:

Kolossenzen 1:22: maar nu heeft hij u door de dood van zijn aardse lichaam met zich verzoend om u heilig, zuiver en onberispelijk bij zich te brengen.

Efeziërs 5:25-27: zoals Christus de kerk heeft liefgehad en zich voor haar heeft prijsgegeven om haar te heiligen, haar te reinigen met water en woorden en om haar in al haar luister bij zich te nemen, zodat ze zonder vlek of rimpel of iets dergelijks zal zijn, heilig en zuiver.

Deze voorbereiding is precies wat Johannes XXIII op het oog had:

De taak van de nederige Paus Johannes is om “een volmaakt volk voor de Heer voor te bereiden”, wat precies overeenkomt met de taak van de Doper, die zijn beschermheer is en aan wie hij zijn naam ontleent. En het is niet mogelijk zich een hogere en waardevollere perfectie voor te stellen dan die van de triomf van de Christelijke vrede, die vrede in het hart is, vrede in de sociale orde, in het leven, in welzijn, in wederzijds respect en in de broederschap tussen naties. . — Paus H. Johannes XXIII, Ware christelijke vrede, 23 december 1959

Dit is de reden waarom het ‘millennium’ vaak een ‘tijdperk van vrede’ wordt genoemd; de innerlijke perfectie van de Kerk heeft externe gevolgen, namelijk de tijdelijke vrede van de wereld. Maar het is meer dan dat: het is het herstel van het Koninkrijk van de Goddelijke Wil dat Adam door de zonde verloren heeft. Daarom zag paus Pius XII dit komende herstel als een “wederopstanding” van de Kerk vóór het einde van de wereld:

Maar zelfs deze nacht in de wereld vertoont duidelijke tekenen van een dageraad die zal komen, van een nieuwe dag die de kus ontvangt van een nieuwe en schitterendere zon... Een nieuwe opstanding van Jezus is noodzakelijk: een echte opstanding, die geen heerschappij meer toelaat over de wereld. de dood… Bij individuen moet Christus de nacht van de doodzonde vernietigen, terwijl de dageraad van de genade wordt herwonnen. In gezinnen moet de nacht van onverschilligheid en koelte plaats maken voor de zon van de liefde. In fabrieken, in steden, in landen, in landen van onbegrip en haat moet de nacht helder worden als de dag, nox sicut sterft illuminabitur, en de strijd zal ophouden en er zal vrede zijn. — Paus Pius XII, Urbi et Orbi, 2 maart 1957

Voel je nu een beetje hoop? Ik hoop het. Omdat het satanische koninkrijk dat op dit huidige uur opkomt, niet het laatste woord over de menselijke geschiedenis is. 

DE DAG VAN DE HEER

Deze ‘opstanding’ luidt volgens de H. Johannes een ‘duizendjarige’ regering in – wat de Kerkvaders ‘de dag van de Heer’ noemden. Het is geen dag van 24 uur, maar wordt symbolisch weergegeven door ‘duizend’.

Zie, de Dag des Heren zal duizend jaar duren. – Brief van Barnabas, De Kerkvaders, Hoofdst. 15

Nu… we begrijpen dat in symbolische taal een periode van duizend jaar wordt aangegeven. — H. Justinus de Martelaar, Dialoog met Trypho, Hoofdst. 81

De H. Thomas van Aquino bevestigt dat dit getal niet letterlijk moet worden genomen:

Zoals Augustinus zegt, komt het laatste tijdperk van de wereld overeen met de laatste fase van het leven van een mens, die niet een vast aantal jaren duurt zoals de andere fasen, maar soms net zo lang duurt als de andere fasen samen, en zelfs langer. Daarom kan het laatste tijdperk van de wereld niet worden toegewezen aan een vast aantal jaren of generaties. — De H. Thomas van Aquino, Quaestiones Disputate, Vol. II De Potentia, vraag 5, n.5

In tegenstelling tot de millenaristen die ten onrechte geloofden dat Christus letterlijk in het vlees op aarde zou komen regeren, begrepen de Kerkvaders de Schriften in de geestelijke allegorie waarin ze waren geschreven. Het werk van theoloog ds. Joseph Iannuzzi om de leringen van de Kerkvaders te onderscheiden van de ketterse sekten (Chiliasten, Montanisten, enz.) is de noodzakelijke theologische basis geworden bij het overbruggen van de profetieën van de Pausen naar niet alleen de Kerkvaders en de Schrift, maar ook naar de openbaringen die aan de mystici van de 20e eeuw werden meegedeeld. Ik zou zelfs zeggen dat zijn werk helpt om datgene wat voor de eindtijd is gereserveerd te ‘ontzegelen’.

Ik lees soms de evangeliepassage over de eindtijd en ik getuig dat er op dit moment enkele tekenen van dit einde zichtbaar worden. – Paus Paulus VI, Het geheim Paulus VI, Jean Guitton, p. 152-153 

HET KONINKRIJK VAN DE GODDELIJKE WIL

Alles wat Jezus zei en deed was, in Zijn woorden, niet Zijn eigen menselijke wil, maar die van Zijn Vader.

Johannes 5:19-20:Jezus reageerde hierop met de volgende woorden: ‘Waarachtig, ik verzeker u: de Zoon kan niets uit zichzelf doen, hij kan alleen doen wat hij de Vader ziet doen; en wat de Vader doet, dat doet de Zoon op dezelfde manier. De Vader heeft de Zoon immers lief en laat hem alles zien wat hij doet.

Hier hebben we een perfecte samenvatting van waarom Jezus onze menselijkheid op Zich nam: om onze menselijke wil in het Goddelijke te verenigen en te herstellen. In één woord: de mensheid te vergoddelijken. Wat Adam in de Tuin van Eden verloor was precies dat: zijn vereniging in de Goddelijke Wil. Jezus kwam niet alleen om de vriendschap met God, maar ook om de gemeenschap te herstellen.

‘De hele schepping’, zei de H. Paulus, ‘zucht en worstelt tot nu toe’, in afwachting van de verlossende inspanningen van Christus om de juiste relatie tussen God en Zijn schepping te herstellen. Maar de verlossingsdaad van Christus herstelde niet uit zichzelf alle dingen, het maakte eenvoudigweg het werk van de verlossing mogelijk, het begon onze verlossing. Net zoals alle mensen delen in de ongehoorzaamheid van Adam, zo moeten alle mensen delen in de gehoorzaamheid van Christus aan de wil van de Vader. De verlossing zal alleen compleet zijn als alle mensen Zijn gehoorzaamheid delen… –Dienaar van God Pr. Walter Ciszek, Hij leidt mij

De ‘eerste opstanding’ lijkt dus een herstel te zijn van wat Adam en Eva in de Tuin van Eden hebben verspeeld: een leven leiden in de Goddelijke Wil. Deze genade is veel meer dan simpelweg de Kerk in een staat brengen waarin zij Gods wil doet, maar in een staat van zijn, zodanig dat de Goddelijke Wil van de Heilige Drie-eenheid ook die van het mystieke Lichaam van Christus wordt.

Want de mysteries van Jezus zijn nog niet volledig vervolmaakt en vervuld. Ze zijn inderdaad compleet in de persoon van Jezus, maar niet in ons, die Zijn ledematen zijn, noch in de Kerk, die zijn mystieke lichaam is. — H. John Eudes, verhandeling ‘Over het koninkrijk van Jezus’, getijdengebed, deel IV, p. 559

Dit is niet het moment om in detail uit te leggen hoe dit “eruit ziet”; Jezus deed dat in zesendertig delen aan Dienaar Gods Luisa Piccarreta. Laat het eerder volstaan om simpelweg te zeggen dat God van plan is om in ons “de gave van het leven in de Goddelijke Wil” te herstellen. De impact hiervan zal door de hele kosmos weergalmen als het ‘laatste woord’ over de menselijke geschiedenis vóór de voleinding van alle dingen.

De gave van leven in de Goddelijke wil herstelt voor de verlosten de gave die Adam bezat en die goddelijk licht, leven en heiligheid in de schepping voortbracht... –Openb. Joseph Iannuzzi, De gave van leven in de goddelijke wil in de geschriften van Luisa Piccarreta. NB. Dit werk draagt zowel de goedkeuringszegels van de Universiteit van Vaticaanstad als de kerkelijke goedkeuring.

De Katechismus van de Katholieke Kerk leert: “Het universum werd geschapen ‘in een staat van groei’ (in statu viae) naar een ultieme perfectie die nog moet worden bereikt en waarvoor God het heeft bestemd.” Die perfectie is onlosmakelijk verbonden met de mens, die niet alleen deel uitmaakt van de schepping, maar ook het toppunt ervan is. Zoals Jezus openbaarde aan Dienaar van God Luisa Piccaretta:

Ik verlang daarom dat Mijn kinderen Mijn Mensheid binnengaan en kopiëren wat de Ziel van Mijn Mensheid deed in de Goddelijke Wil… Boven elk schepsel uitstijgend, zullen zij de rechten van de Schepping herstellen – zowel die van Mij als die van mensen. Zij zullen alle dingen naar de oorspronkelijke oorsprong van de schepping brengen en naar het doel waarvoor de schepping is ontstaan… – Openb. Joseph Iannuzzi, De pracht van de schepping: de triomf van de Goddelijke wil op aarde en het tijdperk van vrede in de geschriften van de Kerkvaders, Kerkleraars en mystici

Vandaar dat Johannes Paulus II zegt:

De opstanding van de doden die aan het einde der tijden wordt verwacht, krijgt al zijn eerste, beslissende realisatie in de geestelijke opstanding, het voornaamste doel van het verlossingswerk. Het bestaat uit het nieuwe leven dat de verrezen Christus schenkt als de vrucht van Zijn verlossingswerk. – Algemene audiëntie, 22 april 1998

Dit nieuwe leven in Christus zal, volgens de openbaringen aan Luisa, zijn hoogtepunt bereiken wanneer de menselijke wil herrijst in de Goddelijke Wil.

Jezus aan Luisa, vol 12: 15/4/1919: Nu was het voorteken van Mijn verlossing de opstanding, die, meer dan een stralende zon, Mijn mensheid kroonde en zelfs Mijn kleinste daden deed schitteren, met zo’n pracht en verwondering dat Hemel en aarde versteld stonden. De opstanding zal het begin, de basis en de vervulling zijn van alle goeds – kroon en glorie van alle gezegenden. Mijn Wederopstanding is de ware Zon die Mijn Mensheid waardig verheerlijkt; Het is de zon van de Katholieke religie; Het is de glorie van iedere Christen. Zonder de opstanding zou het zijn geweest alsof de Hemel zonder zon, zonder hitte en zonder leven was. Nu is Mijn Wederopstanding het symbool van de zielen die hun Heiligheid in Mijn Wil zullen vormen. 

DE OPSTANDING... EEN NIEUWE HEILIGHEID

Sinds de Hemelvaart van Christus tweeduizend jaar – of beter gezegd ‘twee dagen’ geleden – zou je kunnen zeggen dat de Kerk met Christus in het graf is afgedaald in afwachting van haar eigen wederopstanding – zelfs als ze nog steeds met een definitief ’Lijden’ wordt geconfronteerd.

Kolossenzen 3:3: U bent immers gestorven, en uw leven ligt met Christus verborgen in God.

En “de hele schepping kreunt zelfs tot nu toe in barensweeën”, zegt de H. Paulus want:

Romeinen 8:19: De schepping ziet er reikhalzend naar uit dat openbaar wordt wie Gods kinderen zijn.

Opmerking: Paulus zegt dat de schepping niet wacht op de terugkeer van Jezus in het vlees, maar op de ‘openbaring van de kinderen van God’. De bevrijding van de schepping is onlosmakelijk verbonden met het verlossingswerk in ons.

En we horen vandaag de dag het gekreun zoals niemand het ooit eerder heeft gehoord… Paus [Johannes Paulus II] koestert inderdaad een grote verwachting dat het millennium van verdeeldheid zal worden gevolgd door een millennium van eenwording. — Kardinaal Joseph Ratzinger (Benedictus XVI), Zout van de aarde

Maar deze eenheid zal alleen tot stand komen als een werk van de Heilige Geest, zoals door een “nieuw Pinksteren” wanneer Jezus op een nieuw “elan” binnen Zijn Kerk zal regeren. Het woord ‘apocalyps’ betekent ‘openbaring’. Wat er dus wacht om geopenbaard te worden, is de laatste fase van de tocht van de Kerk: haar zuivering en herstel in de Goddelijke Wil – precies waar Daniël duizenden jaren geleden over schreef:

Daniel 12:9-10: Maar hij zei: ‘Ga heen, Daniël, want deze dingen blijven verborgen en verzegeld tot de eindtijd. Velen zullen zich laten reinigen, zuiveren en louteren...

Openbaring 19:7-8: Laten we blij zijn en jubelen, laten we hem de eer geven! Want de bruiloft van het lam is gekomen en zijn bruid staat klaar. Zij mag zich kleden in zuiver, stralend linnen.’ Want dit linnen staat voor al het goede dat gedaan is door de heiligen.

De heilige Johannes Paulus II legde uit dat dit inderdaad een bijzonder geschenk van bovenaf zal zijn:

God zelf had voorzien om die ‘nieuwe en goddelijke’ heiligheid tot stand te brengen waarmee de Heilige Geest christenen aan het begin van het derde millennium wil verrijken, om ‘Christus tot het hart van de wereld te maken’. – Paus Johannes Paulus II, Toespraak tot de Rogationistische Paters, n. 6

Wanneer Jezus in Zijn Kerk regeert, zodat de Goddelijke Wil in haar regeert, zal dit de “eerste opstanding” van het Lichaam van Christus tot voltooiing brengen.

Het rijk van God staat voor Christus in eigen persoon, degene die wij elke dag met onze verlangens aanroepen, wiens spoedige komst wij met ongeduld wachten. Want zoals Hij zelf onze verrijzenis is, omdat wij in Hemzelf verrijzen, zo kan evengoed het rijk Gods opgevat worden als Christus in eigen persoon, omdat wij in Hem voorbestemd zijn te heersen. - Katechismus van de Katholieke Kerk nr 2816

Openbaring 20:6: Gelukkig en heilig zijn zij die deelhebben aan de eerste opstanding. De tweede dood heeft geen macht over hen. Zij zullen priester van God en van de messias zijn en duizend jaar lang samen met hem heersen.

Jezus aan Luisa: Vol 12 - 15/4/1919: … Mijn Wederopstanding symboliseert de Heiligen van degenen die leven in Mijn Wil – en dit met reden, aangezien elke handeling, woord, stap, enz. gedaan in mijn Wil een Goddelijke opstanding is die de ziel ontvangt. Het is een teken van glorie dat zij ontvangt. Het is buiten zichzelf treden om de goddelijkheid binnen te gaan, en lief te hebben, te werken en te denken, zichzelf te verbergen in de stralende zon van Mijn wil…

Maar zoals de Schrift en de Traditie opmerken, wordt de “dag des Heren” en de daarmee gepaard gaande wederopstanding van de Kerk eerst voorafgegaan door een grote beproeving:

Dus zelfs als de harmonieuze uitlijning van de stenen lijkt te zijn vernietigd en versnipperd en, zoals beschreven in psalm 21, alle botten waaruit het lichaam van Christus bestaat, verstrooid lijken te zijn door verraderlijke aanvallen tijdens vervolgingen of in tijden van verdrukking, problemen, of door degenen die in dagen van vervolging de eenheid van de tempel ondermijnen, toch zal de tempel herbouwd worden en zal het lichaam op de derde dag weer opstaan, na de dag van het kwaad dat het bedreigt en de dag van de voleinding die volgt. — H. Origenes, Commentaar op Johannes, Getijdengebed, Deel IV, p. 202 

ALLEEN INNERLIJK?

Maar is deze ‘eerste opstanding’ alleen geestelijk en niet lichamelijk? De bijbeltekst zelf suggereert dat degenen die ‘onthoofd’ waren en die het merkteken van het beest hadden geweigerd ‘tot leven kwamen en met Christus regeerden’. Dit betekent echter niet dat zij op aarde regeren. Onmiddellijk nadat Jezus stierf, getuigt het Evangelie van Matteüs bijvoorbeeld dat:

Matteus 27:51-53: Op dat moment scheurde in de tempel het voorhangsel van boven tot onder in tweeën, en de aarde beefde en de rotsen spleten. De graven werden geopend en de lichamen van veel gestorven heiligen werden tot leven gewekt; na Jezus’ opstanding kwamen ze uit de graven, gingen de heilige stad binnen en maakten zich bekend aan een groot aantal mensen.

Hier hebben we dus een concreet voorbeeld van een lichamelijke opstanding vóór de “opstanding van de doden” die helemaal aan het einde der tijden komt (Openbaring 20:13). Het Evangelie suggereert dat deze verrezen oudtestamentische figuren tijd en ruimte overstegen sinds ze aan velen ‘verschenen’ (hoewel de Kerk hierover geen definitieve uitspraak heeft gedaan). Dit wil zeggen dat er geen reden is dat een lichamelijke opstanding niet mogelijk zou zijn waarbij deze martelaren ook aan degenen op aarde zullen “verschijnen” zoals veel Heiligen en OLVrouw reeds hebben gedaan en doen. Thomas van Aquino zegt echter over het algemeen over deze eerste opstanding dat…

…deze woorden moeten anders worden opgevat, namelijk over de ‘geestelijke’ opstanding, waarbij mensen uit hun zonden zullen opstaan tot de gave van genade: terwijl de tweede opstanding van lichamen is. De regering van Christus duidt de Kerk aan waarin niet alleen martelaren, maar ook andere uitverkorenen regeren, waarbij het deel het geheel aanduidt; of zij regeren met Christus in heerlijkheid over allen, waarbij speciale vermelding wordt gemaakt van de martelaren, omdat zij vooral regeren na de dood, het zijn zij die voor de waarheid hebben gevochten, zelfs tot aan de dood. — Thomas van Aquino, Summa Theologica, 77, art. 1, rep. 4.; geciteerd in De luisterrijke Schepping: De Triomf van de Goddelijke Wil op aarde en het Tijdperk van Vrede in de geschriften van de Kerkvaders, Kerkleraren en Mystici door ds. Joseph Iannuzzi

Het is echter vooral deze innerlijke heiligheid die Piux XII profeteerde – een heiligheid die een einde maakt aan de doodzonde.

Een nieuwe opstanding van Jezus is noodzakelijk: een echte opstanding, die geen heerschappij over de dood meer toelaat… Bij individuen moet Christus de nacht van de doodzonde vernietigen terwijl de dageraad van de genade wordt herwonnen. — Urbi et Orbi, 2 maart 1957;

Jezus zegt tegen Luisa dat deze opstanding inderdaad niet aan het eind der dagen plaatsvindt, maar binnen de tijd, wanneer een ziel begint te leven in de Goddelijke Wil.

Vol 36 - 20/4/1938: Mijn dochter, in Mijn Opstanding ontvingen de zielen de rechtmatige aanspraak om in Mij weer op te staan tot nieuw leven. Het was de bevestiging en het zegel van Mijn hele leven, van Mijn werken en van Mijn woorden. Als Ik naar de aarde kwam, was dat om elke ziel in staat te stellen Mijn Opstanding als hun eigendom te bezitten – om hen leven te geven en hen te laten herrijzen in Mijn eigen Opstanding. En wil je weten wanneer de echte opstanding van de ziel plaatsvindt? Niet uiteindelijk, maar terwijl ze nog op aarde leeft. Iemand die in Mijn Wil leeft, staat op tot het licht en zegt: ‘Mijn nacht is voorbij’… Daarom kan de ziel die in Mijn Wil leeft, zeggen, zoals de engel zei tegen de heilige vrouwen aan het graf: ‘Hij is opgestaan. Hij is er niet meer.’ Zo’n ziel die in Mijn Wil leeft, kan ook zeggen: ‘Mijn wil is niet langer de mijne, want ze is herrezen in Gods Fiat.’

Daarom zegt Johannes: “Gezegend en heilig is degene die deelt in de eerste opstanding. De tweede dood heeft hierover geen macht.” Ze zullen weinig in aantal zijn – een “rest” na de verdrukking van de Antichrist.

Nu is mijn Wederopstanding het symbool van zielen die hun Heiligheid in Mijn Wil zullen vormen. De Heiligen van de afgelopen eeuwen symboliseren Mijn menselijkheid. Hoewel ze heilige daden stelden, hadden ze geen doorlopende handeling in Mijn Wil; daarom ontvingen zij niet het merkteken van de Zon van Mijn Wederopstanding, maar het merkteken van de werken van Mijn Mensheid vóór Mijn Wederopstanding. Daarom zullen het er velen zijn; bijna als sterren zullen ze een prachtig sieraad vormen voor de Hemel van Mijn mensheid. Maar de Heiligen van degenen die leefden in Mijn Wil, die Mijn herrezen mensheid zullen symboliseren, zullen met weinig zijn.

Daarom is de “triomf” van de eindtijd niet louter het ketenen van Satan in de afgrond (Openb. 20:1-3); het is eerder het herstel van de rechten op het zoonschap dat Adam heeft verspeeld – dat ‘stierf’ als het ware in de Tuin van Eden – maar dat in deze ‘eindtijd’ wordt hersteld in het Volk van God als de uiteindelijke vrucht van Christus’ Opstanding.

Met deze triomfantelijke daad bezegelde Jezus de realiteit dat Hij [in zijn ene goddelijke Persoon zowel] Mens als God was, en met Zijn Verrijzenis bevestigde Hij Zijn leer, Zijn wonderen, het leven van de Sacramenten en het hele leven van de Kerk. Bovendien behaalde Hij de triomf over de menselijke wil van alle zielen die verzwakt en bijna dood zijn voor enig waar goeds, zodat het leven van de Goddelijke Wil, die de volheid van heiligheid en alle zegeningen aan de zielen zou brengen, over hen zou zegevieren. – OLVrouw aan Luisa, de Maagd in het koninkrijk van de goddelijke wil, dag 28

..laat mij ter wille van de opstanding van uw Zoon weer opstaan in de Wil van God. –Luisa aan OlVrouw, Ibid.

[Ik] smeek om de wederopstanding van de goddelijke wil binnen de menselijke wil; mogen we allen U herrijzen… – Luisa tot Jezus, 23e Ronde in de Goddelijke Wil

Dit is wat het Lichaam van Christus tot volle rijpheid brengt:

Efeziërs 4:13: totdat wij allen samen door ons geloof en door onze kennis van de Zoon van God een eenheid vormen, de eenheid van de volmaakte mens, van de tot volle wasdom gekomen volheid van Christus. 

HET WORDEN VAN ONS PERFECTE ZELF

Het is duidelijk dat de H. Johannes en de Kerkvaders geen “eschatologie van wanhoop” voorstellen waarin Satan en de Antichrist zegevieren totdat Jezus terugkeert om een einde te maken aan de menselijke geschiedenis. Helaas zeggen zowel enkele prominente Katholieke eschatologen als Protestanten precies dat. De reden is dat ze de Mariale dimensie van de Storm, die hier reeds is en eraan komt, verwaarlozen. Want Heilige Maria is... het beeld van de komende Kerk… – Paus Benedictus XVI, Spe Salvi, n.50

En, Maria, Maagd en Moeder tegelijk, is het symbool en de meest volmaakte verwezenlijking van de Kerk… – Katechismus van de Katholieke Kerk, n. 507

Wat we ons nu opnieuw realiseren is wat de Kerk vanaf het begin heeft geleerd: dat Christus Zijn macht in de geschiedenis zal manifesteren, zodat de Dag des Heren vrede en gerechtigheid in de wereld zal brengen. Het zal een opstanding zijn van verloren genade en een “sabbatsrust” voor de Heiligen. Wat een getuigenis zal dit zijn voor de natiën! Zoals Onze Heer Zelf zei: “Dit evangelie van het koninkrijk zal over de hele wereld gepredikt worden als een getuigenis voor alle naties, en dan zal het einde komen.” De vroege Kerkvaders gebruikten de allegorische taal van de oudtestamentische Profeten en zeiden alleen maar hetzelfde:

De voorzegde zegen heeft dus ongetwijfeld betrekking op de tijd van Zijn Koninkrijk, wanneer de rechtvaardigen zullen regeren bij het opstaan uit de dood; wanneer de schepping, herboren en bevrijd van slavernij, een overvloed aan allerlei soorten voedsel zal opleveren uit de dauw van de hemel en de vruchtbaarheid van de aarde, precies zoals de oudsten zich herinneren. Degenen die Johannes, de discipel van de Heer, hebben gezien, [vertellen ons] dat ze van hem hebben gehoord hoe de Heer deze tijden onderwees en erover sprak… — H. Irenaeus van Lyon, Kerkvader (140–202 n.Chr.); Adversus Haereses, Irenaeus van Lyon, V.33.3.4, De Kerkvaders

…Zijn Zoon zal komen en de tijd van de wetteloze vernietigen en de goddelozen oordelen, en de zon en de maan en de sterren veranderen – dan zal Hij inderdaad rusten op de zevende dag… nadat Ik alle dingen rust heb gegeven, zal Ik de begin van de achtste dag, dat wil zeggen het begin van een andere wereld maken. – Brief van Barnabas (70-79 n.Chr.), geschreven door een Apostolische Vader uit de tweede eeuw