3/10 Ik zag dit komen - Great Miracles Avenue

Maria Joe - 10/8/2024: Ik had in het fitness centrum een accident, ik kreeg teveel gewicht op mij doordat een machine slecht werkte. Het gewicht kwam tegen mijn benen en borst en duwde mij met kracht neer. Ik kon amper ademen. Ik verloor het bewustzijn. Het laatst wat ik zag was dat mensen liepen om mij van het gewicht te bevrijden. Ik weet dat het God was die mij had gespaard. Ik ben Hem er eeuwig dankbaar voor. Toen ik bijkwam lag ik in bed. Ik had een soort bescherming rond mij. Ik dacht na over het accident, en die nacht had ik een droom over de Opname. Ik zat in de kerk en luisterde naar de preek terwijl de dominee vol passie sprak over het belang van trouw en waakzaamheid in onze wandel met God.

Terwijl de dominee doorging met preken, was er plotseling een hard geluid, een knal zo krachtig dat het leek alsof het hele gebouw schudde. Het leek alsof er vlak naast mijn oor op een trompet werd geblazen. Mijn hart stopte even terwijl ik om me heen keek om te proberen te begrijpen wat er gebeurde. Toen begonnen er vlak voor mijn ogen een paar mensen in de lucht te stijgen. Eerst werden ze langzaam opgetild en daarna sneller, ze verdwenen in de lucht. Het was verrassend om ze te zien verdwijnen.

Hun gezichten straalden van vrede, terwijl de rest van ons daar zat. Bevroren van schrik. Slechts een handjevol werd meegenomen. De rest van ons bleef achter en keek hulpeloos toe hoe ze de in de hemel werden getild. De kerk barstte uit in chaos toen mensen zich realiseerden wat er zojuist was gebeurd. Sommigen schreeuwden het uit van angst, anderen renden naar de deuren, wanhopig om te begrijpen waarom ze waren achtergelaten. Ik kon voelen hoe mijn hart sneller ging kloppen terwijl de angst me overviel. Dit was de Opname en we hadden het gemist.

We renden de kerk uit, maar het tafereel buiten was nog erger. De hele plaats was in complete wanorde. Mensen renden alle kanten op. Auto's waren verlaten. Sommige auto’s reden nog terwijl anderen op straat waren gecrasht. Overal waar ik keek was er verwarring. Mensen schreeuwden en riepen om hun geliefden maar niemand had antwoorden. Het was alsof de hele wereld in een oogwenk op zijn kop stond. Straten waren vol met mensen, allen verdwaald in paniek, beseffend dat ze zojuist waren achtergelaten terwijl ik daar stond. Ik wankelde nog steeds om te bekomen van het feit dat ik was achtergelaten.

Iets trok mijn aandacht in de lucht. Een heel groot object donker en onheilspellend bewoog langzaam door de ruimte. Het was enorm, anders dan alles wat ik ooit had gezien. Het ging recht op de maan af. Mijn hartslag ging omhoog toen ik het zag naderen. Ik keek hulpeloos en vol afschuw toe hoe het object op de maan crashte. Het resultaat was enorm. Het verbrijzelde de maan in stukken en stuurde deeltjes over de hemelen. Ik voelde de grond onder mij trillen en ik wist dat er iets vreselijks zou gebeuren want dit kan niet zo eindigen.

Plotseling begon het vuur uit de lucht te vallen. Het waren niet alleen vonken of gloeiende kolen. Het was als regen maar gemaakt van vlammen. Het vuur bewoog met zo'n snelheid en geweld dat het massaal neerstortte op aarde. Ik zag gebouwen in een oogwenk instorten en woningen binnen enkele seconden verwoest worden. Er was geen ontsnappen aan. Het vuur verspreidde zich meedogenloos over het land en verteerde alles wat het tegenkwam. Ik probeerde te rennen, maar er was geen plek om me te verstoppen

De vlammen waren razendsnel en onstuitbaar. Het voelde als het einde van de wereld en ik werd in doodsangst achtergelaten terwijl ik toekeek hoe alles om me heen in brand stond. De Opname was anders dan ik me ooit had voorgesteld. Totaal genadeloos en buiten controle merkte ik iets heel vreemds op. Ik zag teksten in de lucht. De letters waren onbekend voor mij. Ze gloeiden zwakjes in de duisternis. Het was alsof de teksten waren verschenen op het moment van vernietiging. Ik kon de tekst niet lezen, maar het leek te spreken over Oordeel, over de gevolgen.

De tekst voelde als een verklaring, een waarschuwing dat de tijd om was. Na de crash op de maan zag ik overal chaos. Overal was paniek in de straten, terwijl mensen alle kanten op renden, hun gezichten vol angst en wanhoop. Er was hulpeloosheid, niemand wist waarheen of wat te doen, er was geen orde, geen veiligheid, alleen een gevoel van verlies na de vernietiging. De wereld was veranderd op manieren die ik me nooit had kunnen voorstellen, het was niet alleen de chaos van de eerste ramp.

De nasleep was nog verwoestender, mensen leden honger, het was duidelijk op hun gezichten te zien, mannen en vrouwen vroegen zich nu doelloos af en smeekten om voedsel. Ik zag hoe groepen mensen op de stoepen knielden, hun handen uitgestrekt, smeekten om iets te eten. Sommigen hadden dagenlang niet gegeten en hun wanhoop was zichtbaar. Zelfs kinderen zwierven door de straten, keken in vuilnisbakken op zoek naar restjes. Ik zag overal mensen die wanhopig op zoek waren naar voedsel.

Ik zag lange rijen voor de banken, mensen stonden urenlang in de rij in de hoop een lening te krijgen om nog een dag te overleven. Banken die ooit zakelijke transacties beheerden, werden nu overspoeld door mensen die om hulp smeekten, maar zelfs leningen waren niet genoeg. Ik zag het object dat op de maan was neergestort, de impact had een onzichtbaar gif achtergelaten in de atmosfeer. In de gebieden waar de deeltjes waren gevallen begon een ziekte zich te verspreiden.

Mensen werden ziek en hadden vreemde symptomen. Ze hoesten oncontroleerbaar en hun huid vertoonde blaren met onbekende huiduitslag. Ziekenhuizen waren overweldigd en niemand had in eerste instantie antwoorden. Later werd ontdekt dat de ziekte verband hield met de impact van de neerslag op aarde. Het stof en het puin van de botsing waren giftig, en was vooral aanwezig in de gebieden die het dichtst bij de impactzone lagen. Het was op dit punt dat ik wakker werd, badend in het zweet en een mijn hart bonzend door hetgeen ik had gezien. Ik lag in bed en haalde diep adem en dacht na over de waarschuwing die ik zojuist had ervaren.

Het was een wake-up call dat we waakzaam en standvastig in ons geloof moeten blijven. Als Christenen we zijn geroepen om in een rechtvaardige verhouding met God te leven, om onze harten zuiver te houden en elke dag Zijn leiding te zoeken. Ik smeek jullie, mijn medegelovigen om vurig te blijven bidden laten we niet zelfgenoegzaam worden of afgeleid door de wereld om ons heen. De Opname kan elk moment gebeuren en we moeten voorbereid zijn.

We kunnen het ons niet veroorloven om dit glorierijke moment te missen of onszelf geconfronteerd te zien met de afleiding die wacht op degenen die zich van Hem afkeren. Laat dit een tijd van bezinning en hernieuwde toewijding zijn aan ons Geloof. Bid om kracht voor zuiverheid en om het vermogen om verleiding te weerstaan. En ​​terwijl we dichter bij God komen, laten we ook dichter bij elkaar komen, elkaar steunen op onze spirituele tocht samen. Laten we Zijn genade en barmhartigheid zoeken en ervoor zorgen dat we klaar staan ​​voor Zijn wederkomst.