Mijn masker
Al van kinds af aan draag ik mijn masker heel spontaan
Om sterk,groot,lief en vrolijk te zijn
Mijn innerlijke goed verstopt en deurtje op slot
om het te verdringen als het weer aanklopt
Maar na al die jaren begint mijn masker me te bezwaren
en wil ik mijn deurtje langzaam open doen
Maar dan moet ik wel gaan praten over de verdrongen kinderjaren
de pijn het verdriet wat niemand ooit ziet
Ik ben nu niet zo groot en sterk meer dan voorheen
het doet pijn en dat vind ik niet meer fijn
Ik wil het uitschreeuwen en weer leven
jaren leven met je verleden kan iemand dat begrijpen
Nooit jezelf te kunnen zijn mogen zijn
maar wat als ik ga praten
Kan ik dan na al die jaren mijn masker
eindelijk achter laten
|