Hier dan uiteindelijk een berichtje uit Bangui. Ja ik ben ondertussen al in R C A . Congo ligt achter ons. Het is een onvergeetelijke reis geweest, met niets te vergelijken. Ik weet nu dat al mijn vorige reizen nodigwaren om dit te kunnen volhouden. De wegen in Congo zijn inderdaad onbestaande, we hebben 2 dagen langs de grote wegen gereden en zijn dan op aanraden van de paters van Dungu langs kleinere banen beginnen rijden. Niet dat dit gemakkelijk was, we hebben gezweet en gezwoegd, zelf omleidingswegen gehakt, bomen weggetrokken met de auto opzij gesleurd, het moeilijkste zijn de bruggen. Bruggen van boomstammen waar steevast enkele zijn doorgezakt. We reden met een maximum van 60 km per dag. We hebben 1500 km door Congo gereden. Wat het positieve van de reis was, de bevolking: Overal kregen we hulp, overal weren we begroet bejubelt ik zou bijna zeggen bejuicht. We hebben heel veel contacten gehad met de mensen, werden dikwijls van de ene missie naar de andere doorverwezen, ook al waren er soms 3 à 4 dagreizen tussen. Al deze mensen laten onuitwisbare beelden in mijn hoofd na: van het kleine dorpshoofd die 4 appelsienen komt brengen tot de Grootse Dame Liv die op haar 88 jaar nog steeds bruggen bouwt voor haar Congolezen. Wat me misschien nog het meest zal bijblijven is de uitspraak van de 61 jarige priester op de parochie van Api : Wat jullie doen CA NOUS DONNES D' EPOIRES. Wie ben ik klein boekbindertje om een heel volk hoop te geven?? Ik ben nu in Bangui, waar we de reis vroegtijdig stop zetten omdat Congo te veel tijd en energie heeft opgeslorpt. Het volgende stuk van de reis voor over enkele maanden. Thuis zal ik mijn reisdagboek herschrijven en geinteresseerden onder jullie kunnen dit lezen. Groeten vanuit het zwoele immer vochtig hete Bangui. Bobonne
