Lang geleden , maar ik ben terug in de beschaving. Mozambique was moeilijk en totaal zonder internet, tenzij dan langs de kust misschien maar daar ben ik niet geweest. Ondertussen zit ik nu in Arucha Tanzania, op 1 dagrit van Nairobi waar ik maamdag mijn vliegtuig terug moet halen.
Een sterk verhaal van MZB. en de rest van het verhaal zal met stukjes komen als ik thuis ben.
Bestaan er engelen??
We waren nog in het zuiden van MZB een dor land met enkel zandpistes, zonder wegwijzers. We waren onderweg naar Chigubo, iemand had ons gezegd dat we de gaspijplijn een heel eind mochten volgen, dat schoot dus goed op. Mooie rechte weg zonder hindernissen, Hoewel mijn GPS een licht andere koers aangaf was het ongeveer in de goede richting. Maar slechts 2gr. verschil kan op enkele km flink uit de hand lopen, opletten dus . Op het punt dat we mijn ingegeven coordinaten van Chigubo gegonnen voorbij te rijden moesten we dus links een piste vinden. Dat was geen probleem, we vonden een goede piste in de juiste richting. Na enkele km. begond de piste te verkleinen en algouw was het slechts een fietspad, een voetpaadje en bijna niets meer. Gelukkig zagen we een dorp em wilden nog eens de weg vragen. Er waren echter alleen vrouwen en kinderen aanwezig en die hadden zoveel schrik dat ze met z'n allen gingen lopen en zelfs hun kookpot in de brand lieten. Dan maar verder op eigen houtje. Al vlug hadden we geen pad meer en zagen nog nauwelijks een spoor tussen het struikgewas door, soms was er bijna geen doorkomen aan, de bar van de auto geraakte over een afgebroken boompje, maar dat kwam weer goed. Dan hadden we een platte band. Reservewiel opzetten was geen probleem, maar liefst niet nog eens plat rijden nu. Volgens mijn GPS moesten we nog 38 km. tenminste als ik goed had gerekend, maar veel verschil is het meestal niet. Wat is nu 38 km. bij ons? een half uurtje rijden ? Diesel was geen probleem, voedsel ook niet dat hadden we nog genoeg. Het probleem zou water kunnen zijn, daar hing onze overlevingskans van af als we hier te moeilijk doorgeraakten. Genoeg voor vandaag, kamp opslaan en slapen. Ik ging slapen met de gedachte: we moeten erdoor ook al doen we er een ganse dag of 2 dagen over het moet lukken, en vooral zuinig met water want hier in het midden van de brousse zou ons zeker de eerste weken niemand vinden. Ondertussen zagen we kudu's dik-diks en andere antilopensoorten vrolijk rondhuppelen. In mijn bed begon ik te denken over een boekje dat me enkele wekem voor ik vertrok in handen was gekomen over Engelen, de auteur was er stellig van overtuigd dat engelen bestaan en je alleen maar hulp moet vragen als je het echt nodig hebt. Ik dacht dat dit wel het moment was dat we een beetje hulp konden gebruiken, en vroeg een mijn engelen wat ze konden doen, viel rustig in slaap en had een goede nacht. De volgende ochtend 5 of 6 uur werd ik wakker van stemmen, ik was direct weer bij de realiteit, vlug wat klederen aan en de tent uit. Daar stond echt een jager met pijl en boog, zwangere vrouw en dochtertje voor mij. Ik waande me in de film De Gods must be crasy is dit echt waar? Hij kon zelfs een paar woordjes Afrikaans omdat hij een tijdje in Z Afrika gewerkt had. Zijn naam was ELIAS ! dus niet de eerste de beste, Elias Elias.... gelukkig had ik nog "Ouma beskuit" Z.Afrikaanse beschuiten in het hoekje van de eetkoffer als noodrantsoen zitten. Elias en familie kregen dus koffie met beschuit als ontbijt. Hij stelde zelf voor om een einje mnee te rijden en ons op het goede spoot te zetten. Bij het afscheid kreeg hij nog een dekentje voor de komemde baby. Nooit een mens zo dankbaar gezien als hij, hij bleef maar herhalen dankie dankie dankie dankie, dua was het bewaren toch een beetje wederzijds. Chigubu was nu een makie....... Elias zal wel altijd mijn beschermengel blijven , geloven of niet, ik wel nu! Tot later Groetjes
