Ik ben Vandooren Lionel, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Robby.
Ik ben een man en woon in Zonnebeke (België) en mijn beroep is Pensioen.
Ik ben geboren op 01/07/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen en fietsen.
Deze blog is bedoeld om dagelijkse zaken te noteren
De helm van oud-strijder Hector Desmadryl is weer bij zijn familie. De graftrommel met de helm van de gesneuvelde was verdwenen, toen de nakomelingen afgelopen maandag zijn graf gingen schoonmaken. "De helm werd meegenomen om diefstal te voorkomen", zegt burgemeester Stephan Mourisse.
Afgelopen maandag ging de familie van oud-strijder Hector Desmadryl zijn graf schoonmaken op de begraafplaats in Woesten, een deelgemeente van Vleteren. Zijn graf maakt deel uit van een familiegraf. Bij aankomst bleek dat de graftrommel met de helm van de gesneuvelde verdwenen was. Op het graf vond familielid Wim Desmadryl uit Poperinge een brief van het gemeentebestuur van Vleteren waarin stond: "Het gemeentebestuur Vleteren laat weten dat de graftrommel met helm werd gedeponeerd in het Flanders Fields Museum te Ieper. De graftrommel wordt opgenomen in hun permanente collectie." Een uitleg waar de nakomelingen niet tevreden mee waren. "We zijn verontwaardigd dat dit zonder onze toestemming is gebeurd. Het is voor ons een heel waardevol stuk. De fatale kogel had zijn helm doorboord toen Hector sneuvelde in Kaaskerke in 1916. In een graftrommel staat de helm, samen met zijn foto en een bloem op zijn graf. Die helm staat al 102 jaar op het graf en nog nooit werd het gestolen", zegt de neef van Hector, Hugo Desmadryl (87) uit Ieper. "De gemeente heeft ons de helm teruggebracht en die zullen we voorlopig thuis bewaren."
Misverstand
Volgens burgemeester Stephan Mourisse van Vleteren gaat het om een groot misverstand. "De helm werd meegenomen om diefstal te voorkomen. Het is heel jammer dat dit zo is gelopen, maar ondertussen is de helm terug bij de familie", zegt burgemeester Mourisse. "De vraag werd ons gesteld of de helm in bewaring genomen mocht worden om diefstal te vermijden ook al hebben wij gelukkig geen last van diefstallen op onze begraafplaatsen. Vanuit de gemeente hebben wij wel gesteld dat eerst toestemming gevraagd moest worden aan de familie. Uiteindelijk is dat niet gebeurd en werd de situatie volledig verkeerd aangepakt. De helm werd met de beste bedoeling in bewaring genomen, daar ben ik zeker van. Ik heb me meermaals verontschuldigd bij de familie."
In andere steden en gemeenten is het trieste fenomeen van diefstallen op begraafplaatsen wel een probleem. Zo ook in Poperinge. "Het valt niet te begrijpen dat mensen zoiets als bloemstukken op een begraafplaats stelen", zegt burgemeester Christof Dejaegher (CD&V). "Met de politie en stadsdiensten proberen we diefstal en vandalisme op begraafplaatsen zoveel mogelijk tegen te gaan. Er wordt gepatrouilleerd, maar dat kunnen we niet klok rond doen. Momenteel wordt een mobiele camera gebruikt, maar camerabeelden zijn niet zaligmakend." Op de begraafplaats Ter Ruste in Poperinge werd een waarschuwingsbord geplaatst met tips en regels. "Naar de politie stappen, bij het aantreffen van diefstal, is voor slachtoffers zeker aan te raden. Zonder proces-verbaal kan anders weinig ondernomen worden. Het is een heel triest fenomeen", vindt burgemeester Dejaegher.
OPEN MONUMENTENDAG 3 GERESTAUREERDE GRAFTROMMELS IN WEST-VLETEREN
Vandaag zijn we naar West-Vleteren geweest om 3 gerestaureerde graftrommels die daar op de begraafplaats lagen te gaan bekijken, met de uitleg erbij gegeven door Frederik Vandenbroucke, voorzitter van Heemkring "Iepers Kwartier".
Graftrommels zijn gemiddeld 20 centimeter hoog en hebben een doorsnede die kan variëren van 10 tot 120 centimeter. Ze werden in veel Europese landen vanaf circa 1870 tot ongeveer 1940 in groten getale geplaatst. In de omgeving van Ieper en omstreken heeft Frederik er nog 16 gevonden op verschillende begraafplaatsen, soms 3 soms maar 1 en soms geen enkele. Een vrijwilliger heeft de restauratie ervan ter hand genomen.
West-Vleteren had er 3 staan op de begraafplaats, de ene wat meer vervallen dan de andere. Door weer en wind, in winterse omstandigheden, vrieskou, regen en het glas dat gebroken was waar er stof en beestjes in nestelden waren ze in erbarmelijke staat.
In de ene zat een krans met bloemen die gemaakt waren in een soort metaal, in de andere een bidprentje van de overledene, hij had er zelfs één gezien met een soldatenhelm met een foto erbij van de soldaat die gesneuveld was in de Eerste Wereldoorlog in Kaaskerke.
Een graftrommel ziet er zo uit, in Nederland zijn er nog meer te vinden volgens de bron: Wikipedia.
De bevrijding van de Westhoek maakte Christian (84) als jong knaapje mee: “Daar stond een Duitse soldaat voor de deur... Mijn ouders hebben hem gered”
Christian Depoorter (84) was pas 4 jaar toen Poolse tanks op 6 september 1944 Poperinge binnenrolden, maar de wonderlijke verhalen die zijn vader er later over vertelde, staan nog steeds in zijn geheugen gegrift. Hij heeft zélfs een eigen oorlogsmuseumpje op zolder. De hoppestad veranderde na de bevrijding in één klap. “De Britten zochten hier een bakker die hun sandwiches kon maken. Gelukkig kon mijn vader al een mondje Engels van tijdens de Eerste Wereldoorlog.” En ook bij de redding van een Duitse soldaat speelde de bakkersoven een belangrijke rol.
Augustus 1944. Poolse soldaten, getraind in Schotland, komen in het Franse Arromanches en Courseulles aan land. De militairen van de 1st Poolse Pantserdivisie, onder leiding van brigadegeneraal Maczek, boekten hun eerste successen bij Chambois en Mont-Ormel, waar ze de Amerikaanse en Canadese troepen bijstonden. De Polen achtervolgen de terugtrekkende Duitsers en op 6 september steken ze de grens bij Abele over. Niet veel later rijden de eerste tanks Poperinge binnen.
Likje verf
Bij hen was BBC-journalist Frank Gillard, die voor de oorlog nog vrijwilliger was in het Talbot House, de Engelse soldatenclub die voor de Britten in de Eerste Wereldoorlog zo belangrijk was. De reporter hield samen met Poolse soldaten halt aan het ‘oude huis’. Zijn getuigenis is bekend: “Aan het bovenraam hing een grote Union Jack (vlag van het VK, red). De plek had dringend een likje verf nodig, maar verder was het uiterlijk in uitstekende staat. Er was zelfs geen ruit gebroken. De grote voordeur zwaaide open en daar, in de hal, stond een ontvangstcomité – gewapende leden van de Belgische verzetsbeweging die de wacht hielden over dit stuk Brits bezit.”
Om de 80-jarige bevrijding te herdenken, werd donderdag een krans neergelegd aan het stadhuis van Poperinge in aanwezigheid van Karolina Maczek, de kleindochter van de Poolse generaal Stanisław Maczek. Het stadhuis toont nog sporen van de Tweede Wereldoorlog, want wie naar boven kijkt, ziet een gat in de muur als gevolg van wellicht een kogelinslag. Tussen het publiek bevindt zich Christian Depoorter, een 84-jarige Poperingenaar die als kind de intocht van de Polen meemaakte.
De tachtiger woont nog altijd in zijn ouderlijke woning in de Pottestraat, waar zijn vader bakker was. “Mijn vader leerde tijdens de Eerste Wereldoorlog Engels van de soldaten die in onze stad verbleven. Na de bevrijding in 1944 zochten de Britten een bakker die hun sandwiches kon bakken. Ze waren verbaasd dat mijn vader een mondje Engels sprak en hij mocht onmiddellijk aan de slag. Ik liep toen als klein kind altijd mee met hem, tussen de militairen”, vertelt Christian, die een echt spraakwaterval blijkt te zijn. “Zelf herinner ik mij er niet zoveel meer van, ik was toen pas 4 jaar oud. Ik zie wel nog hoe de Polen spullen buiten gooiden in het Vlaams huis. Later kwam ik veel te weten van mijn vader, die er vaak nog over sprak.”
“Mijn vader Firmin was zeer Engelsgezind, maar problemen met de Duitse bezetter had hij weinig”, vertelt Christian verder. “Tijdens de bezetting kon hij maar twee dagen per week brood bakken. In de rijksmiddelbare school van Poperinge hadden de Duitsers een grote stock van bloem liggen die ze voor zichzelf hielden. Toen de geallieerden naderden, wilden ze er echter snel brood mee maken om de terugtrekkende troepen te bevoorraden. Alle bakkers werden opgevorderd. De veldwachter kwam ook mijn vader zeggen dat hij brood moest bakken voor de Duitsers. Mijn vader zei echter dat hij niet ‘werkt voor die smeerlappen’. De politieman dreigde dat mijn vader zou worden opgepakt en meegenomen. Hij was er echter tamelijk gerust in. Vader luisterde immers naar de BBC en wist dat de geallieerden aan de poorten van de Westhoek stonden.”
“Daags nadien werd er echter toch aan de deur geklopt en schoot mijn vader een beetje in paniek”, aldus Christian. “Mijn moeder deed de deur open en er stond een jonge Duitse soldaat die perfect Frans sprak. Mijn moeder was een Française, ze woonde 30 jaar in Parijs en was een aanhanger van de Gaulle. Ze verbaasde zich erover dat de knaap haar taal sprak. Hij bleek afkomstig van de Elzas en hij besefte dat hij aan de verkeerde kant stond. Hij was gedwongen dienst te doen bij het Duitse leger. Mijn moeder overtuigde de soldaat ’s avonds terug te keren tot bij ons. Zijn Duitse uniform werd in de bakkersoven verbrand en mijn ouders stopten de jongeman in burgerkleren. Met hulp van een dokter werd hij naar bevrijd Frankrijk gesmokkeld.” Christian Depoorter bleef heel zijn leven gebeten door de oorlog en verdiepte zich er fel in. Hij werd een beetje de militaire expert van de heemkring. Zijn zolderruimte staat nog steeds vol met uniformen, helmen en insignes.
Ieper
Na de Polen kwamen de Canadezen Poperinge binnen en later ook de Britten. Nadat Poperinge was bevrijd, trokken de Polen dezelfde dag verder via Vlamertinge naar Ieper. Rond 17 uur die dag drongen de bevrijders via de Kalfvaart het stadscentrum binnen. Bij schermutselingen met de Duitsers lieten negen Polen het leven, maar er vielen ook verschillende burgerslachtoffers.
Enkele jaren geleden gaf de Heemkring Iepers Kwartier nog het boek ‘Ieper tijdens de Tweede Wereldoorlog’ uit. Daarin zijn enkele getuigenissen opgenomen van mensen die de oorlog hebben meegemaakt. Een van hen is de vorig jaar overleden Daniël Masure. Masure werd geboren in 1934 in ‘De Smidse’, een café aan de Diksmuidseweg in Ieper. Zijn ouders hadden een fietswinkel en een smederij, die door de Duitse genie in beslag werd genomen. Het gezin kreeg in de loop van de oorlog enkele Duitse soldaten ingekwartierd.
Duitse officier
“Op zekere dag zag ik bij het naar huis komen van school hoe in de huidige Polenlaan Duitse soldaten van huis naar huis gingen aanbellen en daarna met fietsen naar buiten kwamen”, vertelt Daniël in het boek. “Ik liep zo vlug mogelijk naar huis, waar vader een paar fietsen van klanten voor herstelling had staan. Die werden vliegensvlug verborgen en de Duitsers vonden ze niet. Onze overbuur, Bertha Gryson, kwam net thuis met haar fiets vol boodschappen. Haar fiets werd uit haar handen getrokken en ze moest laten begaan.” De fietsen werden gebruikt voor de Duitse terugtocht, die toen volop bezig was.
Daniël vertelt in zijn getuigenis ook hoe hij in de namiddag van 6 september volop hoorde schieten in de richting van Vlamertinge en Poperinge. “Mannen van de Witte Brigade brachten een gevangen Duitse officier tot bij ons. Ze fouilleerden hem en namen zijn eretekens af. Daarna werd hij onder bewaking naar de stad gebracht. Vanaf dan kwamen dagenlang rijen tanks en vrachtwagens voorbij. De inzittende bevrijders spraken wel geen Engels, maar Pools. Ze hoorden bij de eerste gepantserde Poolse divisie onder leiding van generaal Stanisław Maczek, die Ieper zonder veel geweld innam.”
“Daniël verbleef al drie jaar in rusthuis Huize Sint-Jozef in Ieper”, zegt Jean-Pierre Meirlaen, secretaris-penningmeester van Heemkring Iepers Kwartier. “Daniël was voor zijn pensioen leerkracht Nederlands, geschiedenis en aardrijkskunde in het VTI van Ieper. In 1964 nam hij het initiatief om samen met enkele collega’s een heemkring op te richten. Hij werd voorzitter en bleef dit elf jaar. Hij werd opgevolgd door Karel M. De Lille, die overleden is in februari 2002. Daniël nam toen opnieuw het roer over en nam vrijwillig ontslag in maart 2020. Hij werd opgevolgd door Frederik Vandenbroucke, de huidige voorzitter. Daniël werd door het bestuur aangesteld als erevoorzitter.”
‘De Madonna van Ieper’
De belangrijkste bijdragen van Masure voor het tijdschrift ‘Iepers Kwartier’ zijn de themanummers ‘400 jaar geleden stierven de drie priesters van Reningelst’ (1968) en ‘De Madonna van Ieper’ (1974). De Europese Bibliotheek uit Zaltbommel gaf een boekje van Masure uit over ‘Ieper in oude prentkaarten’ (1972). Er verscheen daarvan een tweede druk in 1978. Hij schreef mee aan het boek ‘De Sint-Maartenskathedraal in Ieper’ en nog aan enkele andere werken. “Je kon Daniël veel jaren op zondagnamiddagen vinden in de verkoopruimte van religieuze voorwerpen van de Sint-Maartenskathedraal”, weet Jean-Pierre Meirlaen. “Hij gaf er talloze keren uitleg aan toeristen. Daniël was ook stadsgids in Ieper. Voor zijn kerkelijke verdiensten kreeg hij het Zilveren Kruis van Sint-Donatianus. Daarnaast ontving hij ook enkele burgerlijke medailles, onder andere van de stad Ieper.”
Geen kinderen
Daniël werd geboren op 25 januari 1934 in Ieper. Hij was de zoon van wijlen Oscar Masure en Alida Belaen en broer van Gisèle Masure. Daniël is nooit getrouwd geweest en had geen kinderen. Van Daniël wordt afscheid genomen op vrijdag 24 februari om 10 uur in de Sint-Maartenskathedraal in Ieper. Na het afscheid wordt Daniël begraven op de begraafplaats in Ieper.
Heemkring Iepers Kwartier brengt boek uit over hoe stad Tweede Wereldoorlog beleefde: “Vier ellendige jaren onder Duitse bezetting”
Over hoe Ieper de Tweede Oorlog doormaakte, zijn nog niet veel boeken geschreven. Bestuursleden van de Heemkring Iepers Kwartier kropen daarom in de pen, met als resultaat een werk van zo’n 185 pagina, waarin de ervaringen van enkele getuigen centraal staan.
“We weten dat Ieper tijdens de eerste wereldbrand volledig van de kaart werd geveegd, maar ook in 1940 kreeg onze stad af te rekenen met felle bombardementen”, vertelt co-acteur Jean-Pierre Meirlaen, tevens secretaris van de Heemkring Iepers Kwartier. “Grote delen van het centrum werden verwoest, waarna vier ellendige jaren van Duitse bezetting begonnen.”
Getuigenissen
“We zijn blij dat we met onze heemkring het verhaal van die periode kunnen vertellen. Het boek is niet ‘de’ geschiedenis over de Tweede Oorlog in Ieper, maar wel een basiswerk over wat er zich tussen 1940 en 1945 allemaal in onze stad afspeelde. We zijn vooral tevreden dat we enkele getuigenissen konden optekenen in het boek.” Een daarvan komt van Daniël Masure, de 87-jarige stichter en gewezen voorzitter van de heemkring bij wie thuis Duitse soldaten werden opgevangen.
Getuigenissen
“We zijn blij dat we met onze heemkring het verhaal van die periode kunnen vertellen. Het boek is niet ‘de’ geschiedenis over de Tweede Oorlog in Ieper, maar wel een basiswerk over wat er zich tussen 1940 en 1945 allemaal in onze stad afspeelde. We zijn vooral tevreden dat we enkele getuigenissen konden optekenen in het boek.” Een daarvan werd geschreven door Daniël Masure, de 87-jarige stichter en gewezen voorzitter van de heemkring. “Wij kregen bij ons thuis Duitse soldaten ingekwartierd”, vertelt Daniël in het boek. “De eerste die ik mij herinner, was een officier van de grenstroepen, afkomstig uit Münster. Later kregen we bij ons twee soldaten in opleiding van het Zesde Leger. Die werden nadien naar het Oostfront gestuurd.”
Witte Brigade
“Onze laatste verplichte bewoner was een onderofficier”, gaat Daniel verder. “Op zekere dag zag ik hoe Duitse soldaten van huis tot huis gingen op zoek naar fietsen. Omdat de Duitsers volop bezig waren met hun terugtocht verzamelden ze allerlei voertuigen, zoals fietsen en wagens met paarden. In de namiddag van 6 september 1944 hoorden we geweerschoten in de richting van Vlamertinge en Poperinge. Mannen van de Witte Brigade brachten een gevangen Duitse officier tot bij ons. Hij werd gefouilleerd en al zijn eretekens werden afgenomen.”
Heemkunde, naar het woord heem, is onderzoek naar de eigen leefomgeving. Heemkunde valt onder het immateriële culturele erfgoed en omvat alle wetenschappen op lokaal of regionaal niveau, met als doel heemkennis te vergaren. Het onderzoek kan gericht zijn op de geschiedenis (bijvoorbeeld door middel van archeologie), geografie, demografie, genealogie, dialectologie, toponymie, aardrijkskunde, biologie en ecologie van een woonplaats of omgeving. Heemkunde kan zich op zowel het heden als het verleden richten.
Beschrijving
Geïnteresseerden verenigen zich in een heemkundige kring, heemkring of oudheidkundige vereniging. Om hun bevindingen te delen publiceren heemkundige kringen een tijdschrift of een jaarboek, beheren ze een lokaal erfgoed en organiseren ze activiteiten zoals lezingen, theater of tentoonstellingen. Tegenwoordig vestigen de kringen zich op internet, onder de vorm van een dorpswebsite of via aanvullingen op de internetencyclopedie Wikipedia.
De activiteiten van heemkundige verenigingen en oudheidkamers worden veelal versterkt door een regionaal centrum voor geschiedenis. Zo verbindt bijvoorbeeld in Noord-Brabant de stichting Brabants Heem de heemkundige kringen en historische verenigingen.
Heemkunde en volkskunde (vroeger folklore genoemd) worden vaak als synoniemen gebruikt en richten zich grotendeels op dezelfde onderzoeksthema's.
Deze blog heb ik opgestart om enkele dagelijkse gebeurtenissen te noteren, het zal gaan over uiteenlopende zaken die in de krant verschijnen en wat ik zelf meemaak. Onze hobby's , van mijn vrouw en ik zijn wandelen en fietsen met enkele vrienden. Toen ik jonger was was ik een lange afstandswandelaar, en heb ik een paar keer de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella gedaan, een keer vanaf Saint-Jean-Pied-de-Port aan de pyreneeën zo'n 800 km en een keer vanuit Poperinge (België) via Lourdes naar Santiago 2100 km. Fietsen doen we als het heel mooi weer is niet meer dan 50 km eerder wat minder, liefst uitgepijlde routes.
