NA EEN HEEL MOEILIJKE PERIODE PIK IK DE DRAAD WEER OP...
2010 nam een slechte start met het plotse overlijden van mijn moeder...
Het was het begin van een waterval van tegenslagen...
Enkele weken na de begrafenis kreeg ik mijn eerste klop door verdriet, stress, slapeloze nachten enz...
ik ben toen verscheidene weken goed ziek geweest en ik ben nog heel lang erg vermoeid geweest...
Mijn ventje en ik keken dan ook reikhalzend uit naar onze reis naar de USA. We zouden er ongeveer een maand rondtrekken en tot rust komen..
Maar......op 9mei (moederdag) stond onze wereld eventjes stil en vielen al onze plannen in het water.
Mijn ventje kreeg die dag een hersenbloeding in de hersenstam en de dokters gaven ons weinig hoop, want ze konden niets doen...
We konden enkel wachten en hopen, want het kon alle kanten uit...
We zijn nu 4 maanden verder en we hebben bij de laatste scan toch goede hoop gekregen voor de toekomst... de dokters spreken van een spectaculaire vooruitgang, want de bloeding was al voor de helft verminderd...
Hij is er nog lang niet, het betert beetje bij beetje, maar volgens hem gaat het niet snel genoeg..
Het is niet altijd eenvoudig om hem op te beuren, want de dagen lijken hem eindeloos lang nu hij veel dingen nog niet kan doen en voor heel veel dingen afhankelijk is van een ander..
We zijn dankbaar dat hij het overleefd heeft en er geen zware handicaps heeft aan over gehouden, maar het blijft toch moeilijk..
Volgens de neurochirurg moet hij zeker op een jaar rekenen om te revalideren en dan zullen we ook weten of hij terug volledig de oude zal zijn.
Woensdag is mijn moeder overleden en dat heeft me emotioneel zo geraakt dat ik er ondersteboven van ben.
Ik heb vandaag een tekstje gemaakt als afscheid om voor de lezen op de begrafenis en heb me daarvoor laten leiden door een gedicht van Toon Hermans, dat ook op haar bidprentje staat....
’n Beetje
sterven doe je niet ineens
maar af en toe een beetje
en alle beetjes die je stierf
’t is vreemd, maar die vergeet je,
het is je dikwijls zelfs ontgaan,
je zegt ik ben wat moe,
maar op ’n keer dan ben je aan
je laatste beetje toe
Dit gedicht van Toon Hermans kan mijn gevoelens niet beter omschrijven…..
Ma-tsjen,
Wat haatte ik die ziekte, die je beetje bij beetje van me weg nam…..
En beetje bij beetje kwam je in je eigen wereldje, dat ik niet begreep en moeilijk kon aanvaarden…
Beetje bij beetje moest ik afscheid nemen van mijn sterke,verstandige, leergierige moeder….
En beetje bij beetje ben je die nacht zachtjes heengegaan…..
Ik heb van dit barre winterweer gebruik gemaakt om eens mijn bureel op te ruimen. Een vervelend werkje maar nu en dan moet dat hé.
Papier en nog eens papier ... ik bewaar soms toch echt teveel ...
Mijn prikbord hangt vol met alle kaartjes en bedankbriefjes die ik door de jaren van mijn dansers gekregen heb. Ik kan het niet laten om ze nog allemaal eens te lezen.
Ik krijg een warm gevoel van al die lieve woordjes en dan weet ik waarom ik dit doe...
Sommige kaartjes geven me dan weer een dubbel gevoel......je leest namen van mensen die je graag zag, maar die je nu moet missen..
Vrienden verliezen om wat voor reden dan ook......het doet verdomd veel pijn.....mensen die een speciaal plekje in je hart hadden en waar je zo graag mee omging.....samen lachen en plezier maken....mensen waar je altijd voor klaarstond...mensen waar je vreugde en verdriet kon mee delen....
Dit roept zoveel vragen op bij mij, maar daar ga ik weer.... ik denk teveel na.....
Men zegt dat alles een reden heeft en dat mensen met een bepaald doel in je leven verschijnen en er terug uit verdwijnen als hun taak erop zit..
Dat uit iets negatief ook altijd iets positief komt....
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat dit waar is, want dat kan dit de pijn misschien iets verzachten.....
Enkele foto's van ons gezellig clubfeest op 15 augustus, de rest is te bekijken onder foto-albums Love 2 Dance.
De weergoden waren ons terug goed gezind, volgens sommigen zelfs iets teveel, maar ik vond het fantastisch. In de zomer moet het warm zijn, want dan smaakt een BBQ.
Kris gaf terug het best van zichzelf....country op zijn best...
Ik veschiet er eigenlijk van dat het al zo lang geleden is dat ik hier nog iets gepost heb, maar ja.. de tijd vliegt voorbij en ik heb een paar heel moeilijke maanden achter de rug.
Begin juni zijn we nog eens naar de States gevlogen en het heeft ons veel deugd gedaan...
Ik voel me vandaag eindelijk terug wat beter. Het is jaren geleden dat ik nog zo ziek geweest ben.
Ik doe het nog wat rustig aan want mijn bloeddruk staat nog laag en ik ben nog vlug moe.
Ben ook blij dat ik morgen mee kan naar Zaventem om onze Robin af te halen. Momenteel zit die (hopelijk) op vlucht KLM 878 van Bangkok naar Schiphol en morgen zou hij dan om 7u40 moeten landen op Zaventem.
Ik hoop van harte dat hij zijn droom heeft kunnen waarmaken, maar zal blij zijn als hij heelhuids terug thuis is.
Hij ziet er zo gelukkig uit en dat maakt me blij.
Maar wat er zo leuk is aan dat vechten dat begrijp ik nog steeds niet.
De eerste countrypromotionnight van B & NL in Vlaanderen was een succes en dat mede dankzij de hulp van mijn dansers en onze vrienden Danny & Christine.
Doordat er zich zoveel helpers hadden opgegeven moest iedereen maar 1u30 werken en konden ze daarna ook hun beentjes uitslaan.
Dat was al wat later op de avond geloof ik ......
Een bomvolle zaal met een geweldige sfeer.
Toch ook even tijd om ook eens te dansen
Leuk hé......
De drie artiesten hebben voor een mooi gevarieerd programma gezorgd.
Kris was in zijn nopjes en dat hoor en zie je.
Silver heeft een mooie stem, maar spijtig genoeg laat hij zich soms verleiden om songs te zingen die hij niet aankan.
Catyna heeft bij haar gastoptreden het beste van zichzelf gegeven met leuke dansnummers.
Ik vind het persoonlijk wel spijtig dat er op een countrypromotionnight toch nog non-countrynummers gezongen worden, want er zijn genoeg mooie, moderne countrynummers waarop mooie dansen gemaakt worden.
LOVE 2 DANCE
