Ik weet dat je erg veel verdriet hebt omdat ik niet meer zichtbaar bij jou ben en mij erg mist.
En toch, ik ben dichter bij jou dan dat je denkt. In zoveel kleine dingen die je omringen ben ik bij jou. Mijn foto als achtergrond op je gsm en laptop. Al mijn knuffels die jullie bewaren op mijn kamer. Het beeld dat jullie hebben laten maken en die centraal in de tuin staat. Mijn groot kantwerk dat ik samen met mijn tweelingszus heb gemaakt en dat in de woonkamer hangt. Het juffertje in 't groen dat ik heb laten drogen en er een mooie tekst heb bijgemaakt en jullie een mooi plaatsje hebt gegeven. En er zijn nog zoveel herinneringen die ik in jullie hart heb achtergelaten.
Ja Katrien, ik heb inderdaad veel waardoor ik je dicht bij mij kan voelen. Maar vaak voel ik je juist zo ver van mij weg. Het geeft mij geen goed gevoel. Ik wordt er zo vaak diep verdrietig van, het is alsof je nog veel verder van mij bent. Het doet me pijn en maakt me verdrietig.
Toch papa, je hebt zoveel waardoor ik heel dicht bij je ben. Probeer mij toch bij jou te voelen. Ik ben echt wel veel dichter bij jou dan je wel denkt. Herinner mij niet zoals ik was toen ik doodziek en ten einde was, maar zie mij als een stralende zon die je hart verwarmt.
Je hebt gelijk Katrien, maar zoals ik mij nu voel, midden mijn depressie, kan ik dat zo moeilijk. Je lijkt mij zo ongrijpbaar. Ik weet je zo moeilijk te vinden.
En toch Katrien, terwijl ik dat aan het schrijven ben, voel ik mij niet totaal van jou afgesneden. Ik voel je als het ware in de woorden van jou die je mij laat schrijven. Je bent weer wat dichter bij mij binnengedrongen. Ik zal jouw gesprek in mij koesteren en proberen vast te houden.
