Zaterdag 17 september.

In plaats van om 7h te vertrekken is het ons gelukt de deur achter ons te sluiten om 8.30.

Onaangekondigd bezoek met een hele kar hout dwongen ons de rijweg vrij te maken in de vroege ochtend vooraleer we de wagen konden buitenrijden.

Nog geen vijf kilometers weg van huis vallen we van de ene regenbui in de anderen. We zitten er stilletjes bij en hopen dat het gauw beter wordt.

Voorbij Gent stopt de regen maar de lucht blijft grijs.Een heel stuk door Rijsel zien we het eerste zonnestraaltje.

De grote ring rond Parijs is zelfs op een zaterdagvoormiddag druk, maar met zijn tweetjes en  met de gps slaan we er ons vlotjes doorheen. 

We picknicken in de natuur, de eitjes zijn spijtig genoeg thuis op het aanrecht blijven staan, met brood, tomaat en hesp. Een toetje na en weg zijn wij.

De zon schuilt nu en dan achter de wolken en tovert lichtplekken op de omringende velden.

In Limoges verlaten we de snelweg en langs Frankrijks kleinste adertjes, departementales en comunales naderen we ons stulpje voor één nacht.

Le moulin du roc in Champagnac de Belair op ong. 6km van Brantome ligt op ons te wachten, verscholen in het groen. Naar onze normen gewoon prachtig.

Onze kamer heet maïs en ziet uit op de rivier. Er wacht ons een lieve verwelkoming met aardbeitjes.

Een monumentale spiegel volgt ons door heel de kamer en het kingsizebed lonkt al. Tenslotte zijn we al meer dan 8h onderweg.

Jozef neemt een duik in het zwembad, we lopen rond op het domein en in de grote kruidentuin, ik neem een deugddoend bad en... we steken voor de eerste maal in de perigord onze beentjes onder tafel. Als voorgerecht eten we kreeft en daarna komt de hoogste verrukking: pates met truffel en gebakken foie gras. Is dit niet een beetje van het goede teveel? Daarvoor zijn we naar hier gekomen. We hebben ons door de sommelier een wijntje laten beraden. L'ensemble vaut le voyage, zoals Michelin beschrijft. In plaats van dessert nemen we kaas met daarna een tasje koffie in het salon.

We kijken nog een half uurtje naar de bonobo's op tv en dromen weg  tot de volgende morgen.

Zondag 18 september.

Na een uitgebreid frans ontbijt met fruitsap, croissant, petit pain au chocolat en pain français met lekkere confituren, een pot flan, een potje kiwi's in een lekkere saus, een yoghurtje en een hele mooie omgeving nemen we afscheid en rijden we naar de hoofdstad van de Perigord, Brantome. We bezoeken de abdij en kuieren door het stadje. Het wordt la venise du perigord genoemd, en ja er loopt een rivier doorheen, de Dronne en er wordt lustig  gevaren zoals in Brugge.

We lunchen au fil de l’eau. Dit blijkt achteraf niet zo’n goed idee. We bezoeken de “Grand Roc” en de voorhistorische nederzettingen in Les Eyzies. Het is dag van het patrimonium, er duiken dus overal veel bezoekers op.

Rond 18h komen we aan op les Granges hautes in Saint Crépin et Carlucet waar we met open armen ontvangen worden door Jean Yves en Béatrice in een prachtig landhuis, gebouwd in de 17^e eeuw. Op het hoofdgebouw ligt nog het oorspronkelijke stenen dak. Een groot geluk dat de muren zo dik zijn, het dak moet tonnen wegen. La Toscane is onze kamer, wellicht een knipoog naar een van onze volgende bestemmingen. We wandelen op het immense domein en ontdekken twee gites die door dezelfde familie verhuurd worden. Er wonen ook nog minimum twee andere gezinnen en Jean Yves zegt:” neen het is niet allemaal onze grond, maar hier wordt niets afgesloten en jullie kunnen lopen waar jullie willen”.  Wat hier overal heerst is rust en stilte. Hier zullen de cardiologen niet zoveel werk hebben als bij ons.

We maken ons klaar om te gaan dineren en rijden naar La Meynardie in Paulin. Ze openen om 19.30h maar alles is nog donker. Al onze buren van les granges hautes staan met ons te wachten tot om 19.45 het licht aangestoken wordt en de deur opengaat. Jozef eet riz de veau en ik heb mij laten verleiden tot een omelet met truffels. Heerlijk, ik kan er niet genoeg van krijgen. Natuurlijk deel ik met Jozef en omgekeerd en uit voorzorg om geen enkel stukje truffel te laten liggen dop ik het laatste restje uit mijn bord met een stukje brood. De notentaart achteraf is niet zo’n succes.Ze is dom en zwaar en belegd met een dikke laag chocoladeglazuur. Terug thuis duiken we in ons zachte bedje.

Maandag 19 september 2005

Vandaag plannen we een toer rond en een bezoek aan Sarlat.

Het ontbijt zet ons terug op het rechte pad, de gps kan echter niet goed volgen en blijft roepen dat we het getekende  wegennet verlaten. In Frankrijk tellen de binnenbaantjes blijkbaar niet mee.

We bezoeken eerst de tuinen van de manoir van Eyrignac, een juweel van een  tuin met geknipte hagen. Niet te geloven. Wat een werk en dat alles wordt door 5 tuinlieden gefixt. Het is een privé-tuin, ontworpen door de nu 96jaar oude eigenaar Mr.

Deze Mijnheer was meubelontwerper van beroep en dat kan goed herkend worden in zijn tuinontwerpen. Na een deskundige uitleg van ongeveer een uur is het middag geworden. Aan de tuin is een restaurantje verbonden met lekkere slaatjes en omeletten. Na de middag vertrekken we naar Sarlat. Eerst wandelen we nog wat rond in Carlux en drinken koffie bij een table à la ferme. Spijtig dat we al gegeten hebben, de soep ruikt heerlijk. In Sarlat kunnen we onze auto zeer goed kwijt en zijn we snel te voet in het centrum. We bezoeken de kerk en we kuieren door het oude stadsgedeelte. De winkel l’olivier trekt onze aandacht en we laten ons verleiden tot de aankoop van een stenen fles olie. Wat een geldverspilling. Hopelijk is de smaak zoals de prijs…zeer goed.

We kuieren verder en worden stilaan moe. Tijd om naar huis te rijden en de inwendige mens te versterken. We trekken terug naar la meynardie en laten ons ditmaal verleiden met een menu. Het is echter teveel en de nacht wordt woelig.
 

Dinsdag 20 september 2005.

Vandaag vieren we onze 33^e huwelijksverjaardag. De zon straalt aan de hemel zoals 33 jaar geleden. Na het ontbijt vertrekken we richting Rocamadour. Dit stadje ligt niet meer in de perigord, maar toch zo dichtbij dat we er graag eens een zijsprong voor maken. Voor we in Souillac komen zien we een spectaculaire helicoptervlucht. Vanaf een verdeelstation worden elektriciteitskabels via een helicopter over de berg getrokken, een boeiend schouwspel. In Souillac bezoeken we de     kerk en komen juist op tijd om de deuren van het mechanisch speelgoedmuseum te helpen sluiten voor de middagpauze. We troosten ons met een lekkere “museau à la vinaigrette” bij de lokale charcutier en kopen ons als huwelijksverjaardaggeschenk een authentieke japanse gietijzeren theepot. Die stond al lang op het verlanglijstje. We picnicken aan de rand van een bos, rijden voorbij le chateau du Treyne, een luxehotel geplakt tegen een rotswand aan de dordogne en komen rond 14h in Rocamadour aan. Een stadje op 3 verdiepen. Op het hoogste verdiep staat het chateau met een adembenemend panorama. Via een kruisweg dalen we naar het middelste verdiep waar de kerk en andere religieuze gebouwen staan en op het laagste verdiep kan je van het ene winkeltje naar het andere slenteren. We vinden nog een mooie bel voor de achterdeur en rijden russtig terug naar les granges hautes. We stoppen nog even aan het verdeelstation en zien dat al 3 van de 6 kabels getrokken zijn. We halen nog champagne om te vieren met onze huisgenoten en verblijden ons op het avondmaal dat onze gastheer ons bereid heeft. Vooraf een notenaperitief  en daarna  een perigordsalade. Het hoofdgerecht is een in de korst gebakken rundsfilet met courgette op grootmoederswijze. Voor het dessert ontkurken we de champagne en klinken met onze tafelgenoten. We zijn in totaal met 10.

Onze gastheer verwent ons met vuurwerk op het dessert, maar dat schrikt mij wel een beetje af.

Dit is onze laatste avond in les granges hautes. We vernemen van onze gastheer dat je in Frankrijk je kinderen zelf mag onderwijzen. Daarom zijn hun twee jongens vandaag thuisgebleven.

Woensdag 21 september 2005.

Na het ontbijt  rekenen we af en verlaten onze toscane. We wandelen nog wat rond op de landerijen en nemen nog enkele foto’s. Opeens komt het kamermeisje aangelopen. Jozef heeft zijn leesbril op de kamer laten liggen. Oef en dank u wel Mevrouw….Nog geen 50kms verder ligt onze volgende chambre d’hotes: clos lascazes in Paleyrac, een deelgemeente van Le Buisson de Cadouin. Onderweg bezoeken we le chateau de Beynac, een middeleeuwse burcht hoog op een rots aan de dordogne. Het werd in lamentabele staat aangekocht door een 50jarige kinderloze fransman. Hij stelde een honderdjarenplan op en heeft reeds een groot stuk van zijn plannen uitgevoerd. Hij is nu 93 jaar oud en woont boven de inrijpoort. In de late namiddag kuieren we in het middeleeuwse Saint Cyprien en vinden een oude stenen warmhoudkruik in een antiekzaakje.

Het onthaal in de clos lascazes is zeer vriendelijk. We doen de tour de la propriété en vinden een uiterst verzorgde en mooi ingerichte kamer, de campagne, met terras en zicht op  het zwembad.

08-10-2007 om 23:24 geschreven door luludia