Ik heb zo het gevoel dat men , eenmaal de 50 voorbij bij zo enorm veel dingen blijft stilstaan en ze door heel andere ogen gaat zien. Eenmaal de 55 voorbij begin je een soort balans van je leven en je loopbaan te maken. En wat blijkt. Op 1001 vragen begin ik meer en meer negatief te antwoorden. Waarom ben ik soms zo hartstikke jaloers van mensen die van hun hobby hun job hebben kunnen maken, van mensen die hun droom kunnen waarmaken hebben. Waarom behoor ik tot die reeks die het niet gemaakt hebben die op latere leeftijd hun droom hebben willen waarmaken maar er niet in geslaagd zijn. Ik heb altijd mijn leven laten leiden door anderen en daar ben ik nu soms zo ontzettend boos om. Ik heb nog een paar jaar tegaan en toch droom ik er nog altijd van eens iets te kunnen doen dat plezierig is dat goed betaald is en dat ik volledig ontspannend kan uitoefenen. Ik had alle capaciteiten in mij, waarom zijn er dan zo weinig uitgekomen. Ik heb vandaag nog iemand van antwoord gediend die zei dat ik toch slim was en voor alles een oplossing vond. Mijn antwoord was kort. Slim ben ik helemaal niet want anders had ik mijn hele leven niet met mijn hart maar met mijn verstand gewerkt. Als ik zeg met mijn hart gewerkt bedoel ik niet dat ik alles heel graag gedaan heb, maar dat ik nooit tegen iemand nee heb durven zeggen uit schrik om ze te kwetsen. Komt er als logisch gevolg dat iemand die altijd nee zegt oneindig goed onthaalt wordt wanneer hij een s ja zegt. Omgekeerd is ook waar, wanneer iemand die altijd ja zegt éénmaal nee zegt omdat het hoegenaamd niet kan, dan wordt hem dat kwalijk genomen. Onze maatschappij zit zo ineen, we willen meer en meer van een ander en we aanvaarden o zo moeilijk een nee. Ik denk dat dit nog zal verslechten. Genoeg voor deze mijmering.