Met bewondering luister ik naar simpele mensen, die zich bewust zijn van hun eigenwaarde. Zij steken niet onder stoelen of banken dat ze weten wat ze waard zijn en dat vind ik zelf fantastisch. Zij leven met of tegen de stroom in. Meestal kronkelen we ons in bochten, lopen op de toppen van de tenen of dragen een masker, om te bewijzen wat we waard zijn en we durven het zeker niet luidop zeggen. Dat hoort niet, we zijn goed op-gevoed. Jammer toch !?
Hebben we door die 'goede' opvoeding, nog wel voeling met wie we echt zijn ? Wie was ik, vóór de opvoeders mij in 'hun' vorm goten ?
