De reisverhalen van Marc en Yvette

CHENNAI-MAMALLAPURAM-PONDICHEDERRY-THANJAVUR-TIRUCHIRAPPALLI-MADURAI-PERIYAR-VARKALA-ALAPPUZHA-COCHI-CHENNAI

Een reis naar India verandert eenieders leven. Ongeveer 1/5 van de wereldbevolking woont in India en het land is groter dan West-Europa. Wij maakten gedurende drie weken kennis met één van de oudste culturen ter wereld, die van het Hindoeïsme. Wij bezochten de deelstaten Tamil Nadu en Kerala, die bekend zijn voor hun grote diversiteit aan eigen gebruiken en talen..

Ik kon niet aan de verleiding weerstaan om er een reisverslag over te maken om op die manier het genoegen te hebben onze reis nog eens over te doen. Het kan voor de lezer van dit verhaal een aansporing zijn om dit land ook eens te bezoeken.

Vertrek op 20 november 2004 met British Airways via Londen. Terugkomst op 12 december ’04 eveneens via Londen.

Wij vliegen met een Boeing 747 van British Airways richting Chennai. Het vertrek is voorzien om 9:55 plaatselijke tijd en de aankomst in Chennai is gepland om 12:25 plaatselijke tijd. In India wordt gerekend met de Indian Standard Time (IST), die 4 ½ uur vooruitloopt op de tijd in België. Wanneer het in België zomertijd is, dan is het verschil 3 ½ uur. In India bestaan geen tijdzones.

Wij landen inderdaad om 12:25 uur en na het passeren van de politiecontrole was onze eerste zorg om aan de nodige Rupees (spreek uit: roepie) konden geraken. Zo vroeg in de morgen is er natuurlijk geen bank te vinden die open is. Yvette moet in de file staan om de nodige dollars om te wisselen in Rupees. Er bestaan bankbiljetten van 5,10,20,50,100 en 500 Inr. Munten zijn er van 25 en 50 paisa en 1,2 en 5 Inr. Euro’s wisselen blijkt hier ook geen probleem te zijn. Gedurende onze reis zal de Euro evolueren van 58,32 tot 59,49 Rupees. Ik sta ondertussen in de rij om onze rugzakken van de lopende band te plukken. Ook hier blijkt dat deze operatie niet vordert. Wij zijn moe en wij zouden wensen dat dit even vlugger zou verlopen, maar wij moeten ons bewust maken dat wij in India zijn en dat alles hier trager verloopt.

Eens in het bezit van de rugzakken en geld, spoedden wij ons naar de uitgang van de luchthaven. Wij hebben voor onze eerste nacht een hotelkamer via internet gereserveerd in het :

Het hotel had een taxi gereserveerd, die ons stond op te wachten aan de luchthaven. De taxichauffeur stond ons buiten op te wachten met een blad in zijn hand met Yvette’s naam erop, die correct gespeld was. Wij konden de man dus niet mislopen. Aan de luchthaven merkten wij onmiddellijk dat het een drukte van jewelste is en het is er zwoel.

De taxichauffeur brengt ons naar het hotel. We betalen 375 Inr, en na het invullen van de nodige papieren worden naar onze kamer geleid. Wij merken dat de kamer alles behalve proper is, maar ja het hotel werd vanuit België gereserveerd en het is altijd gemakkelijk al een stek te hebben voor de eerste nacht vooral als je ’s nachts toekomt.

Wij ontbijten op onze kamer. Op het vliegtuig hebben we zo veel te eten gekregen, dat wij het amper hebben kunnen opkrijgen. Wij eten nu de restanten op. Wij besluiten nadien om op zoek te gaan naar een kantoor waar men een taxi met chauffeur kan huren.

Wij merken direct dat Chennai een vrij drukke stad is. Het is de vierde stad van India, hoofdstad van Tamil Nadu en vergeleken met andere grote steden als Delhi en Mumbai met hun grote westerse wijken, een typisch Indiase stad. Het is de hoofdstad van het land van de Tamils. Vroeger heette de stad Madras, maar nu draagt ze de Tamilnaam Chennai.

In het hotel Singapore is er een autoverhuurbedrijf gevestigd. Je kan India bekijken per taxi met chauffeur. Je spreekt af hoeveel dagen je op stap wilt gaan en hoeveel je de chauffeur moet betalen. De voordelen ervan zijn dat je niet hoeft te wachten en dat je net zo lang als je zelf wilt een monument of tempel kan bezoeken. Wij nemen inlichtingen en na een korte onderhandeling komen we tot een overeenkomst. De prijs van een Ambassador, een vrij comfortabele in India vervaardigde wagen, bedraagt 4,5 Inr per kilometer. Bij gebruik van een one-way, wat ons geval is, worden de kosten van de terugrit steeds in rekening gebracht. De veelvuldige fotostops en bezoeken aan de verschillende tempels zijn geen probleem. Wij betalen 8.500 Inr voor 7 dagen inclusief de fooi voor de chauffeur en de verschillende ‘permits’ en parkingkosten. Wij betalen een voorschot en zullen onderweg, bij wijze van bijkomend voorschot telkens de benzine betalen.

Eens de eerste onderhandeling achter de rug nemen wij een autoriksja, een soort open scootertaxi, waar twee personen op de achterbank kunnen zitten, om ons naar een ATM machine te brengen. Wij halen er ons eerste geld uit het kastje.

Terug in het hotel Pandian, maken wij onze rugzakken klaar, checken uit, en begeven ons naar het Singaporehotel waar de wagen om 14:00 uur zal vertrekken.

Wij vertrekken op het afgesproken uur richting Kanchipuram (76 Km). In India rijdt men links. Dat betekent dat wij eerst naar rechts moeten kijken en dan naar links bij het oversteken van de straat. In de steden is het verkeer voor onze begrippen chaotisch en tijdens de drukke spitsuren lijkt het alsof er massale wedstrijd aan de gang is. De Indiërs rijden ‘sec’ en lijken nauwelijks rekening te houden met hun medeweggebruikers. Het lijkt erop dat de voertuigen geen remmen hebben maar wel een claxon. Iedereen toetert er maar op los. De herrie met motoren en claxons is dan ook oorverdovend. Bij een weg met meerdere rijstroken wordt er niet of nauwelijks achterom gekeken of in de spiegel gekeken, wanneer men naar een andere rijstrook zwenkt, waarbij men op volle snelheid blijft doorrijden. Het is toch even wennen. Onderweg naar Kanchipuram stopt onze chauffeur aan een Memorial. Het blijkt het Memorial van Rajiv Gandhi te zijn. Tijdens een verkiezingscampagne werd hij hier in 1991 doodgeschoten. Wij bezoeken het goed onderhouden memorial.

Een uur later bereiken wij Kanchipuram, een van de zeven heilige steden van India. Dat Kanchipuram een tempelstad is, merk je al bij het naderen van de stad. De vele gopurams (ingangspoorten) bepalen de skyline van de stad. Hier zie je tempels uit verschillende tijdperken. Vermits wij op doortocht zijn beperken wij ons, tot het bezoeken van de twee belangrijkste tempels. De Kailasanatha tempel is niet meer in gebruik maar hij heeft heel mooie sculpturen en je ziet nog sporen van het vroegere frescowerk. Deze tempel dateert uit de 8ste eeuw en is gebouwd in gele zandsteen en gewijd aan Shiva.

Vooraleer verder de tempel te bezoeken, raadplegen wij onze gids om iets meer te vernemen over het Hindoeïsme en de godsdienst in India in het algemeen.

De overgrote meerderheid van de Indiërs, ongeveer 82% van de bevolking hindoe is. Het percentage moslims bedraagt 11,2 procent. Daarop volgen de christenen met ongeveer 2,6%, die vooral te vinden zijn in de vroegere Portugese gebieden, in Kerala en in Mizoram. Een bekende groep is die van de Sikhs met 2%. Hoewel het boeddhisme zich oorspronkelijk vanuit India verspreid heeft, is slechts 0,8% van de bevolking boeddhist. Het Jaïnisme telt met 0,5% toch altijd nog 4,5 miljoen volgelingen.

In het Hindoeïsme staat boven alle goden de Ene, het Absolute Brahman, dat niet in woorden of gestalte uit te drukken is en drie aspecten kent: Brahma, Vishnu en Shiva. Deze drie-eenheid draagt vele aspecten in zich. Alle drie zijn ze gehuwd. Brahma met de godin van de wijsheid Sarasvati, Vishnu met de godin van de voorspoed Lakshmi en Shiva met Parvatie, die zich in verschillende gestalten aan de mens vertoont.

Priesters en vereerders van Shiva zijn te herkennen aan drie horizontale strepen op het voorhoofd. Soms is dit ook een enkele rode streep, of een grijze, van as.

Priesters en vereerders van Vishnu zijn te herkennen aan twee verticale strepen, die soms aan elkaar zijn verbonden.

In het noordwesten van de stad ligt de grootste en bekendste tempel van Kanchipuram, de beroemde Ekambareswarar tempel. Wij rijden er naartoe en merken dat deze vroegere imposante koningsstad, waarvan de breed aangelegde toegangswegen nog getuigen, in werkelijkheid niet veel voorstelt. Want zoals overal is het een stoffige chaos van sloppen, open riolen en stalletjes met een variëteit aan koopwaar. Alleen de verkeersweg is breder en hierover bewegen zich honderden fietsers, voetgangers, riksja’s, bussen, koeien, handkarren, ossenwagens en personenwagens uit de jaren zestig. Wij bereiken de tempel. Dit complex is gebouwd in de 8^ste eeuw en uitgebreid en verfraaid in de 16^de eeuw. De met veel beelden versierde gopuram aan de zuidzijde van het 20 are grote complex telt 11 verdiepingen en is met 58,5m een van de grootste van Zuid-India.

Het bezoek zit erop en wij spoeden ons naar Mamallapuram, dat ongeveer 50 km verder ligt. Het wordt donker. Wij merken dat ’s avonds geen enkele automobilist zijn lichten dimt wanneer er een tegenligger aankomt op de slecht verlichte tweevakswegen. Iedere chauffeur, geeft nog even meer licht, evenals de tegenligger, waardoor beiden verblind worden. De automobilisten schatten blijkbaar vanuit hun ervaring dat de rijweg ongeveer links van de bron van verblinding moet liggen en raast met volle snelheid door. Een toerist moet zich hier niet wagen om met de auto de weg op te gaan, zeker s‘avonds niet. Wij bereiken Mamallapuram. Een hotel is volzet, een ander hotel vraagt een woekerprijs. Rond 19:00 uur belanden wij met de hulp van onze chauffeur in het:

Wij nemen een douche en haasten ons naar het Moonrakers restaurant in de hoofdstraat van het dorp. Het adres hadden wij uit een van de vele reisverhalen waarvan we de afdruk meegenomen hadden. In het restaurant zijn inderdaad veel westerse toeristen en het is er best gezellig.

Wanneer wij onze menu willen bestellen valt de stroom uit. Ziekenhuizen en luxehotels hebben daarom hun eigen noodgenerator, maar dit is dus geen luxerestaurant. Wij moeten gewoon geduld uitoefenen totdat de panne hersteld is. Na een tijdje flitst het licht weer aan. Wij bestellen een visschotel, die lekker smaakt.

Ons ontbijt gebruiken wij in het Seashore restaurant (1), bijna op het strand gelegen met zicht op zee. Het ontbijt smaakt. Het weer is mooi. Voor het eerst voelen wij dat wij echt met vakantie zijn.

Mamallapuram biedt inderdaad de voortreffelijke combinatie van een mooi strand heerlijk voedsel en prachtige monumenten. Deze monumenten zullen we nu gaan ontdekken. De gehele dag wordt hiervoor uitgetrokken.

Het hart van Mamallapuram wordt gevormd door de schitterende rotsbeelden die bekend staan als Arjuna’s Penance (Arjuna’s boetedoening) en die naar men aanneemt een verhaal uit de Mahabharata uitbeelden. Niet ver daarvandaan liggen de Ganesa Ratha, een tempel, en de Varaha Cave met prachtig beeldhouwwerk.

Terug in het centrum gekomen, horen we onvermoeibaar het gehak van de beitels. In Mamallapuram wordt al eeuwen lang granieten beelden gehouwen en tot ’s avonds laat klinkt het gehamer op de harde steen. Je vindt hier tientallen werkplaatsen waar het vak van vader op zoon wordt doorgegeven. De granieten beelden worden niet alleen verkocht aan toeristen, ze staan ook in tempels overal in India. Wij rijden naar de Five Rathas, de vijf monolithische tempels. De toegang kost 250 Inr of 5 Usd. Het ingangsticket is eveneens geldig voor de Shore tempel, dat we deze namiddag zullen bezoeken. De tempels zijn genoemd naar de vijf Pandava-broers, de helden uit de Mahabharata en iedere tempel is in een andere bouwstijl. Ze zijn in de 7^de eeuw van bovenaf gehouwen en hebben nooit als tempels gediend.

Wij worden ’s namiddags door onze chauffeur naar de Shore tempel gevoerd. Deze ligt vlak aan de zee. In de verte zien wij het Seashore restaurant waar wij ons ontbijt genoten hebben. De tempel werd eveneens in de 7^de eeuw gebouwd van granietblokken. Het is een fotogenieke tempel. Mooi !

Wij besluiten om een snack te eten in het seashorerestaurant (1), en om ons verdere programma van onze reis eens door te nemen.

Wij hebben tijdens onze wandeling naar de Seashorerestaurant kunnen vaststellen hoe gezellig dit stadje is met zijn visrestaurants, bistro’s en stalletjes met allerlei kleine spullen.

Wij eten onze sandwiches op, zeg maar boterhammen met kaas, en overlopen het verdere programma van onze reis. Het programma van de eerste week ligt vast; van Mamallapuram, rijden wij naar Pondicherry, bezoeken wij Auroville, vervolgens Tanjavur, Trichy en tenslotte Madurai. De tempelroute zou daar eindigen. Maar wat nadien? Reizen wij verder naar Kanniyakumari, het meest zuidelijk punt van India, waar de drie zeeën elkaar ontmoeten, dat toch meer dan 500 km zuidwaarts gelegen is of wijzigen we ons programma om rechtstreeks van Madurai naar de staat Kerala te reizen. Onze reisgids geeft aan dat in de hoofdstraat een Tourist Office gelegen is waar men vriendelijk onthaald wordt.

Wanneer wij daar toekomen is het hekken gesloten. Eigenaardig, want het is al over 14:00 uur en alle musea en officiële gebouwen moeten toch open zijn. Wij trekken aan het hekken en de poort gaat open, wij begeven ons naar het gebouw. Een oude man staat ons te woord. Over de tafel kruipen duizenden mieren in een stoet voorbij. De man weet ons niets te vertellen over andere steden in Tamil Nadu en nog veel minder over Kerala. Pondicherry is een van de 7 union-territoriums en over de andere 28 deelstaten kan hij ons geen informatie geven. Even verder in de straat woont een vriend van hem, die in een lederwarenwinkel werkt en die kan ons wel helpen. In geen tijd staan wij weer buiten. Na enkele keren de hoofdstraat op en af gelopen te hebben en tevergeefs gezocht te hebben naar de lederwinkel, besluiten wij ons licht op te steken bij de balie van een luxueus hotel. De baliebediende wil ons helpen, geeft ons een kaart van Pondicherry en duidt ons enkele hotels aan waar we eventueel kunnen verblijven. Hij vertelt ons ook dat in Auroville en Pondicherry nogal wat te zien is. Als wij dezelfde info over de deelstaat Kerala vragen moet hij ons naar een vriend van hem doorverwijzen die hij meteen opbelt. Ik bedenk hierbij automatisch dat de commissiecarrousel in werking wordt gezet. Het is immers bekend dat in India touts (klantenlokkers) aan het werk zijn. Zij ontvangen commissie voor hun werk van hoteliers en winkeliers. Ook riksjarijders werken volgens dit systeem. Zij weten een goedkope winkel of een goed hotel voor u. Soms is het erg moeilijk om weerstand te bieden aan de volharding waarmee deze mannen te werk gaan.

In afwachting van de komst van zijn vriend, kunnen we gerust in de hall van het hotel wachten. Een tijdje later komt de man binnengewandeld en wij vergezellen hem naar zijn kantoor dat een reisagentschap blijkt te zijn. Wij worden overstelpt met info. Aan de hand van een gedetailleerde landkaart vertelt hij honderduit over de verschillende steden die wij wensen te zien, en waar het goed is om te overnachten. Wij hadden natuurlijk onze adressen, maar een second opinion is nooit slecht. De man is niet te stuiten. Hij stelt ons een dagschema op van onze verdere reis en wou ons zelfs de treinreis van Cochin naar Chennai van 9 december aan de prijs van 55,00€ boeken. Dat was allemaal wel erg vriendelijk, maar wij plannen toch nog liever zelf onze reis, hebben vriendelijk afscheid genomen, bedankten hem voor de nodige informatie die hij ons gegeven had en verlieten zijn kantoor. Een ding wordt nu toch bevestigd, wij kunnen niets doen in Kanniyakumari, wij zullen rechtstreeks doorreizen naar Periyar en Varkala, aan de Arabische kust.

’s Avonds eten wij in het Galaxy Restaurant aan de Othavadai street, naast het Moonrakersrestaurant. Achteraf blijkt het niet zo ‘n goede keuze te zijn. Wij mailen ’s avonds nog naar het thuisfront en eens terug in de cottage, leest Yvette verder in de verschillende reisverhalen, terwijl ik het boek van Guido Fonteyn ‘Afscheid van Magritte’ begint te lezen. Een boek dat handelt over het oude en nieuwe Wallonië.

Met spijt in het hart moeten wij afscheid nemen van het gezellige stadje. Maar het is eenmaal niet anders. We moeten verder. Wij checken uit en met onze trouwe chauffeur vervolgen wij onze weg richting Pondicherry, dat 100 km verder ligt.

Op 14 km van Pondicherry bezoeken we Auroville. Men heeft er het gevoel dat je India verlaat. Auroville betekent ‘Stad van de Dageraad’. Deze internationale stad van de toekomst, waar mensen in harmonie met de omgeving met elkaar samenleven en samenwerken, is gesticht in 1968 met de hulp van een groot aantal landen. De idee erachter is dat de motivatie om hier te (gaan) wonen vanuit een spirituele overweging komt. De stad is gebouwd in de vorm van een mandala (cirkel). Het spirituele centrum van Auroville is een zeer oude banyanboom, waarnaast een opvallend bolvormig gebouw staat. De meditatieruimte in de bol is eenvoudig opgetrokken. In een witte ruimte staat de grootste kristallen bol ter wereld en overdag schijnt hier een zonnestraal op. Er wonen hier meer dan 1000 mensen uit 55 verschillende landen. Van de bewoners wordt geacht dat zij een bijdrage leveren aan het grote geheel en dat zij zelf in hun onderhoud kunnen voorzien.

In het ‘ information Center’ moeten wij ons laten registreren en een ‘viewing pass’ afhalen. Het centrum, bevat een winkel, restaurant en amfitheater. Wij moeten tien minuten te voet lopen door de tuinen van Matrimandir. Overal staan bewakers die ons vriendelijk maar kordaat de te volgen weg aanduiden. Hier is geen sprake om de wegen te verlaten en de omgeving te verkennen. Na een tijdje duikt het bolvormig gebouw op. Veel verder komen we niet. Een bewaker verbiedt ons nog verder te gaan. Enkel op zondag mag men rond het gebouw wandelen. Zelfs foto’s nemen mogen we niet. Woont hier een sekte of zo, denken wij. De bewoners mogen niet gestoord worden tijdens hun activiteiten, zegt men.

Dan maar terug. In het restaurant van het informatiecentrum drinken en eten wij iets en even later vervolgen wij onze weg naar Pondicherry.

Aan de grens met Pondicherry, moet onze chauffeur een permit betalen. Het gebied behoort niet tot de federale staat Tamil Nadu maar is samen met Karaikal, 130 km zuiderlijker, een unieterritorium en wordt officieel vanuit New Delhi bestuurd.

In Pondicherry gekomen begint het te regenen. Wij vragen onze chauffeur om naar het Park Guest House Hotel te rijden aan de kust. Het hotel is vol geboekt, maar geen nood; enkele kilometers verder treffen wij het

Dit hotel heeft nog kamers vrij. Ik blijf in de wagen zitten en Yvette gaat kijken of de kamer deftig is, de lakens wel degelijk proper zijn en of de a/c en fan (plafondventilator) werken. Dit blijkt inderdaad het geval te zijn en wij checken in.

De hotelprijzen zijn exclusief ‘luxury-tax’. Deze bedraagt 5 tot 15%. Deze taks verschilt per regio. In deze unieterritorium is geen taks te betalen.

Wij pakken uit en merken dat het ondertussen harder is gaan regenen. Wij hebben dus nog even de tijd om de stad te gaan verkennen. Onze chauffeur heeft alvast vrijaf gekregen want wij willen de stad te voet verkennen, te beginnen met de kustboulevard.

Pondicherry was tot in 1954 een Franse kolonie. Men krijgt inderdaad de indruk dat wanneer men van het drukke India komt, deze stad op een stadje aan de Rivièra doet denken. Dit is vooral te merken aan de brede boulevard, Promenade genaamd, met zijn mediterrane sfeer en de straatjes die op de boulevard uitkomen. Sommige straatnamen zijn in het Frans aangegeven. De politieagenten dragen dezelfde hoofddeksels (kepies) als hun Franse collega’s, alleen zijn de kepies in Pondicherry rood.

Het stopt met regenen en we wensen het French War memorium, het standbeeld van Mahatma Gandhi en het Notre Dame des Anges te bezoeken. In een zijstraat ontdekken wij een ‘Pensionnat de jeunes Filles’ waar ook in het Frans onderricht wordt gegeven.

Het monument van Mahatma Gandhi situeert zich op de boulevard langs de zee. In iedere stad in India is er een Mahatma Gandhi straat. Wie was toch deze Mahatma Gandhi? Onze reisgids zegt het volgende :

Gandhi was tijdens zijn leven al een legende en wordt in India als een heilige vereerd. Gandhi leidde India met geweldloos verzet naar de onafhankelijkheid. Zijn wapens waren de traditionele hindoeïstische principes, huis van de waarheid en geweldloosheid. Opvallend was zijn bijna vorstelijk respect voor de tegenstander, hoe vernederend hij ook behandeld werd. Hij stimuleerde het volk tot burgerlijke ongehoorzaamheid en lijdelijk verzet. Hij werd geboren op 2 oktober 1869 in Porbandar. Hij trouwde in 1882 met Kasturba en studeerde rechten in Londen. Gandhi begon zijn verzet in Zuid-Afrika waar hij geweldloos protesteerde tegen de vernederde pasjeswetten voor Indiërs. In 1915 keerde Gandhi terug naar India, waar hij als held werd binnengehaald. In 1917 vertegenwoordigde hij de boeren in Bihar bij hun strijd tegen te hoge pachtsommen. Gandhi liet zien dat de strijd tegen het onrecht met geweldloos verzet en met onderhandelen gewonnen kon worden. Wat hem tot heilige maakte is dat hij solidair was met de eenvoudigste Indiër. Hij droeg een eenvoudige zelfgemaakte lendendoek (dhoti); staakte met de mensen mee en leed honger met hen. Vanwege deze voor iedereen herkenbare principes werd hij Mahatma genoemd, wat ‘ Grote Ziel’ betekent.

Na de 1^ste wereldoorlog organiseerde Gandhi zijn eerste staking, een dag waarop iedereen het werk neerlegde. Bij de vele stakingen en geweldloze boycotacties die volgden, werden de Britten steeds zenuwachtiger en probeerden ze met geweld de boel in de hand te houden.

In 1930 organiseerde Gandhi de zoutmars, gericht tegen de zoutbelasting. Indiërs zouden hun eigen zout moeten gaan winnen in plaats van zout ( met Britse belasting) te kopen. De zoutmars werd wereldnieuws. Omringd door filmcamera’s van Westerse journalisten begon de mars en na ruim drie weken bereikte Gandhi met zijn inmiddels enorme gevolg de zee, waar de 61-jarige leider een stuk zout uit de zee raapte. Toen Gandhi een paar weken later werd gearresteerd, was op één dag de hele wereld op de hoogte en in India legden de mensen overal het werk neer. Gesprekken tussen Gandhi en de onderkoning hadden tot gevolg dat Gandhi naar Londen reisde, maar de gesprekken daar hadden geen resultaat.

Tijdens de 2^de wereldoorlog werd hij weer gearresteerd en gevangengezet in het paleis van de Aga Khan. Kasturba, zijn vrouw, overleed er. Na de oorlog begonnen de besprekingen over de onafhankelijkheid waar Gandhi al spoedig niet meer aan meedeed, omdat er een scheiding dreigde te komen tussen de hindoe- en de moslimgebieden. Die scheiding kwam er ook. Op 15 augustus 1947 middernacht werd het hindoeïstische India onafhankelijk. De andere staat was het islamitische Pakistan ( met Oost-Bengalen, nu Bangladesh). Hevige godsdienstrellen braken uit, waarbij duizenden doden vielen. Gandhi reisde naar de plaatsen des onheil en pleitte voor meer rechten voor de moslims. Fanatieke Hindoes gingen Gandhi echter als verrader zien, als een handlanger van de moslims. Op 30 januari 1948 werd hij door een van hen, doodgeschoten.

Wij zijn nu op zoek naar een Frans restaurant ‘Chez Mathieu’ in de rue Suffren. Wij hadden dit adres op de kop kunnen tikken via een van de vele reisverhalen, die wij vooraf consulteerden.

De rue Suffren bestaat wel, maar het Restaurant ‘Chez Mathieu’ was er niet meer te vinden. Verschwunden als het ware. Wij gaan ons licht opsteken bij het Toeristisch bureau en even later komen we terecht in het:

Tel.: 91-413-2339745

Wij worden verwelkomd door Nallam Satia (nallansatia India@yahoo.com), de manager van een drietal restaurants en het hotel de Pondicherry,op hetzelfde adres. Wij bestellen visgerechten.

Deze smaken overheerlijk. Onze gastheer is een aangenaam gezelschap, praat over India en zijn eetcultuur. Zo weet hij te vertellen dat traditioneel het eten van de Hindoes vegetarisch is en je zal dan ook overal gemakkelijk een vegetarisch maaltijd kunnen bestellen. Voor de praktiserende brahmaan geldt dat hij strikt vegetariër is, maar tegenwoordig gaan Hindoes wat soepeler met de regels om. In restaurants vind je vaak de aanduiding veg en non veg. Een maaltijd met eieren wordt gezien als non veg., niet-vegetarisch dus. De moslims en Europeanen introduceerden vlees in de Indiase keuken. Moslims eten zelf geen varkensvlees. Voor een hindoe is het eten van rundvlees absoluut taboe. Je kunt ook lamsvlees of kip al dan niet tandoori bestellen. Dit wil zeggen dat de kip dan in een tandoor of klei-oven is gebakken met houtskool, waardoor het vlees een rokerige smaak krijgt.

Het is al donker als onze gastheer door zijn vrouw, via z’n gsm, eraan wordt herinnerd dat hij met haar nog een afspraak had; wij eten ons dessert op, betalen en gaan naar ons hotel.

De wekker maakt ons wakker om 7:00 uur. Wij nemen ons ontbijt in het hotel en voor acht uur verlaten wij Pondicherry. Het is er druk. Veel schoolkinderen spoedden zich naar school. Het drukke verkeer heeft ook een grote hoeveelheid smog tot gevolg. Veel oude auto’s die al jaren geen controlebeurt hebben gehad en op diesel rijden wringen zich door de straten. Autoriksja’s rijden werkelijk tot ze echt geen meter meer vooruit kunnen en laten een blauwe stinkende smog achter zich. Voor de reiziger is dit even aanpassen.

Thanjavur ligt op 215 km en we willen nog onderweg de tempels van Gangaikondacholapuram en Darasuram te bezoeken. Onze chauffeur maakt haast, is geconcentreerd op het verkeer en zegt voor de rest niet veel. Z’n Engels is moeilijk verstaanbaar en dus wordt de conversatie tussen ons beperkt tot het strikte noodzakelijk. Maar na enkele dagen zien we in dat de man uiterst betrouwbaar en plichtsbewust is.

Rond 11:00 bereiken we de Brihadishwara tempel . Dit prachtig tempelcomplex dat dateert uit de 11^de eeuw was een juweel. Een oase van schoonheid en rust. Er waren geen bedelaars, geen verkopers en geen gidsen. Er heerste bijna absolute stilte en de mooie vreemde vogels kwamen in onze buurt. De gazonperken waren geschoren. Enorme Shivabeelden bewaken de ingang.

Wij rijden richting Darasuram en krijgen honger. Het is ruim 12:00 uur voorbij en vragen onze chauffeur om halt te houden in een stadje. Wij eten in een typisch Indisch restaurant. Het is er niet proper. Wij kopen wat fruit en mineraalwater. Wij controleren of de dop van de plastieken fles vastzit, want het is al gebleken dat sommige handelaren de plastieken flessen vullen met kraantjeswater. Wij willen zeker voorkomen dat we ziek zouden worden. Ook bij het tanden poetsen gebruiken wij geen water uit de kraan. Onze tandenborstel spoelen wij af met mineraalwater dat wij in de hotels , restaurant of in de winkels kopen.

Wij bereiken Darasuram en bezoeken de Airateswara tempel. Het begint te regenen. Wij wachten een poos in de wagen en wanneer de regen overgaat in druppelen bezoeken wij deze grote tempel. Wij krijgen onmiddellijk iemand mee die ons wat uitleg geeft en voor wij het goed beseffen hebben wij een gids mee. Tegen gidsen hebben wij niets, maar hun uitleg moet wel verstaanbaar zijn. Zij beheersen niet allemaal het Engels zoals het hoort en spreken veel te vlug en articuleren slecht. Achteraan is de tempel een enorme bouwwerf; de restauratiewerken zullen zeker nog een tijdje duren. Het neemt niet weg dat het de moeite was om deze grote tempel te bezoeken.

was volgeboekt op een suite na. Deze kostte 1406,25 Inr, inclusief taksen. Maar na 1 nacht konden wij verhuizen naar een basiskamer waar de prijs 825,00 Inr was inclusief taksen. De kamer was uiteraard proper en wij hebben ze genomen.

Wij namen een douche, lazen verder in onze documentatie en het boek van Guido Fonteyn.

’s Avonds zijn we gaan eten in het restaurant van het hotel. De visschotel smaakte opperbest.

De stad telt ruim 70 tempels, waarvan de Sri Brahadeeswarar tempel ( open van 9:30 tot 13:00 en van 15:00 tot 19:00 uur) de belangrijkste is. Het is een World Heritage Monument. Door de twee poorten aan de oostzijde komt je de enorme tempelhof binnen en dan staat je voor de hoogste vimana van India, 65m hoog. Deze toren draagt een granieten steen van maar liefst 81 ton. Onze reisgids meent te weten hoe de steen op de toren is geplaatst geweest. De steen werd op een hellend vlak naar boven gesleept en dat de basis van de helling lag op ruim 6 km afstand lag. Het tempelcomplex telt talloze schilderingen en beelden, waaronder een reusachtige Nandi, shiva’s rijdier, van 6 m lang en 3,70m hoog. Het is er warm: wij dragen een pet en drinken zo veel mogelijk water. Het blijft wennen aan de onverbiddelijke hitte van dit land.

Op korte afstand van de tempel bezoeken wij Thanjavur Palace. Inkom 15 Inr, foto’s 30 Inr. Voor een deel is het een ruïne, maar het herbergt ook de Art Gallery, waar je prachtige granieten en bronzen beelden in Chola-stijl kan bewonderen. Meer dan 30.000 Indiase en Europese manuscripten zijn er te zien. Het is bijna 13:00 uur en de bel kondigt het sluitingsuur aan.

te rijden. Wij hadden dit adres uit onze vele afgedrukte reisverhalen. Wij moeten hiervoor naar de andere kant van de stad. Uitlaatgassen, straatvuil, open riolen en roetspuwende bussen en motorriksja’s geven van Thanjavur een gore indruk. Kraaien beheersen het stadsbeeld.

Tel.: 91-413-2339745

21-08-2005 om 18:32 geschreven door Marc Gyselinck