De zon geeft  Reninge een gouden gloed
die ook  het kerkhof een ander aanzien geeft,
of elke dode nog ongemerkt verder leeft
en zwijgzaam voortschrijdt in een stille stoet

Bij het graf van Jenny knielt haar vader neer;
hij zegt de zinnen die hij heeft opgespaard,
voor zijn enige dochter heeft bewaard -
hij spreekt niet meer tot Onze Lieve Heer

Dan, plotseling, ziet hij Jenny's gezicht,
een waanbeeld dat hem doet verstijven:
ze lijkt hem zo echt in het voorjaarslicht

en hij snapt niet waarom ze niet kon blijven
Het boek van haar leven ging onverwacht dicht,
hem rest slechts het nawoord om te schrijven.