|
Vandaag in de ochtend langs de Westerplas richting het Rif en langs het strand weer terug richting huisje. Een mooi rondje, heerlijk om te lopen in wind, leegte en stilte. Vooral het wijdse uitzicht over het Rif was genieten.
Ook de kleurenpracht in de duinranden - wederom paarsbruin en gele grassen en riet. De bessen onderweg die knallen eruit tegen het grijzige landschap, alhoewel er vandaag zowaar af en toe wat zon te zien was door de grijzige massa heen.
Geen kerstboom in mijn huisje, maar wel deze levende kerstbesjes in de duinen, wat een stralende kleurenpracht.
In de middag de regen afgewacht, In het huisje me verdiept in " Ik zie u graag". Mooi om in dit boek te lezen over de liefde, dat zowel verbinden als autonomie van belang is, en dat de liefde bestaat bij de gratie van deze spanning. Door nu een tijd op mezelf te zijn, voel ik hoe verbonden ik ben met de mensen thuis, ik kan ze missen en naar ze verlangen en uitzien, en toch ook genieten van het samen zijn met mijzelf alleen, hier op dit schateiland. Eenmaal droog de fiets gepakt richting waddenzee, en daar een rondje gemaakt.
Daar ving ik de schat van de ondergaande zon die roze rood zakte in de zee.
Ook was er nog veel leven op het wad van vogels en af en toe werd ik plots opgeschrikt door een vlucht ganzen die opvloog. De schemer viel snel dus het was nog haasten om niet in het duister te geraken, flink trappen tegen de wind in, via eendenkooi en reddingsweg weer het dorp in. Heerlijk uitgewaaid.
|
