Vandaag rondje eiland gedaan, fietsend en lopend langs het strand bij Kobbeduinen. Eerst grauw en grijs maar als kadootje brak aan het einde van de middag de grijze lucht open in wolken en slierten blauwe lucht. Wat een verademing, alleen had ik het toen te koud in de wind om nog foto´s te maken. 

Bij het badstrand werd ik wederom verrast door een verlaten fundament, enkel de palen stonden er nog. 

Enkel de palen resten nog, trouwe wachters van het verlenen van stut en steun, aan vele mooie zomers. 

Langs het strand verder gesjouwd. Zeeen van ruimte , wind die door mijn gedachten blaast, ik word langzaamaan leeg, voel me vrij. 

Als laatste een foto van die eindeloze vlakte, spiralen van zee, strand, zand en spiegelingen.

Dag Zee, dag Schier, het was goed toeven hier. Vertragen en het kunnen verdragen, van grijs en grauw, en dan plots, wauw... weer een doorkijkje blauw. Alleen met mijn Zelf, en de oorverdovende stilte om mij heen, binnenin mij ontstaat ook ruimte voor stilte, enkel hier zijn is genoeg. Soms wil ik weg, verlangen naar huis, weg van onrust in mij, onrust gekust, ook dat ben ik, en is welkom. Dag Zee, dag Bakens en Fundament , ik zal jullie in ere houden en met aandacht zorg geven aan mijn eigen palen, fundament en bakens. Dank je wel!