Lentegedicht

Daar vliegt plotseling omhoog
in helder blauwe morgenlucht
geschrokken van mijn stap
een vogel zachtjes, vederlicht; ik zucht
de zon die door het druppelend water schijnt
en kijk weemoedig deze vluchteling na
die klapwiekend uitmijn oog verdwijnt
uiteindelijk landt op prachtige regenboog

In jonge struiken die boskantig
mijn voelend zien verbergen
hoor ik plots heldere klanken zingen;
aan eerder stille waterplas
begint het leven te bewegen
en zie ik padden bronstig springen

Mijn hart voelt lentewarm
als ik reik hongerend mijn hand
naar levensstromen die weer vloeien;
ik droom de wolken boven mij
die wit en teer nu overspoelen
het nieuwe frisse groene land
dat zich snel haast naar mei
met ’t eerste weelderige bloeien

In zachte kleuren van pastel
waarin paasbloemen, krokussen getooid
heeft lente eindelijk natuur ontdooid.