Als je in deze tijd van vergrijzing van onze maatschappij nog nooit in je omgeving - en dan bedoel ik in je buurt, je vriendenkring, je familie... - geconfronteerd werd met iemand met dementie, dan mag je denk ik van geluk spreken. Maar als je ermee geconfronteerd wordt en je de moeite wilt nemen om je te verdiepen in hun belevingswereld, dan kan het ook enorm verrijkend zijn... en zéker een hele uitdaging.

10 juni 2008. Mijn schoonmoeder is nu sinds een week opgenomen in het ziekenhuis en vandaag heb ik een afspraak met haar behandelende arts. Hij vertelt me dat men een zwaar vermoeden heeft van dementie. Enerzijds verwonderde me die diagnose niet echt, maar anderzijds wilde ik natuurlijk ook wel weten waarop hij zich baseerde. Blijkbaar had men de afgelopen week een CT-scan gemaakt van de hersenen waarop men toch wel een beeld had gezien wat overeenstemt met de vasculaire vorm van dementie en bovendien bleek dat ze reeds tweemaal een score van 17 haalde op de MMSE-test. Toen ik vroeg waarom ze die test dan tweemaal uitgevoerd hadden, vertelde hij me dat het geweten is dat stress, angst, ziekte en verschillende omgevingsfactoren de score negatief kunnen beïnvloeden. Daarom is het belangrijk om de patiënt onder verschillende omstandigheden en met tussentijd herhaald te testen. Het was dus een vrij zware diagnose die ik daar te horen kreeg. En wat me op dat moment dan ook het meest bezighield, waren de vragen hoe dit verder zou gaan en wat we konden doen om haar te helpen. Op de eerste vraag moest hij me het antwoord schuldig blijven en verder raadde hij me aan om haar 'omgeving' eigenlijk zo rustig mogelijk te houden en haar zo lang mogelijk actief te laten zijn en de dagdagelijkse dingen zoveel mogelijk zelf te laten doen, weliswaar met zoveel mogelijk toezicht en eventuele hulp. Toen maakte hij alweer aanstalten om afscheid van me te nemen, zeggende dat mijn schoonmoeder binnen enkele dagen het ziekenhuis wel kon verlaten.

Huiswaarts rijdend, probeerde ik het allemaal wat te verwerken. Ons leven zou er wellicht heel anders gaan uitzien. We zouden het zeker van dichtbij moeten opvolgen en de nodige hulp moeten bieden. In mijn hoofd begon zich stilaan een plan te vormen. Het mocht dan wel al geregeld zijn dat mijn schoonmoeder bij thuiskomst gezinshulp vanuit het OCMW zou krijgen, toch moest er eerst nog één en ander gedaan worden. Ik probeerde me te verplaatsen in de belevingswereld van mijn schoonmoeder. Méér dan twintig jaar kende ik haar inmiddels en ik heb haar eigenlijk altijd gezien als een echte huismoeder... zorgend voor de kinderen en steeds in de weer met wassen, strijken, poetsen. Weggaan deed ze bijna nooit en het gaf haar ook geen plezier of voldoening. Dus nam ik me voor om nog vóór haar thuiskomst te proberen haar huisje weer 'herkenbaar' te maken voor haar. Bovendien konden de mensen van de gezinshulp dan straks ook starten in een opgeruimd huis. Een beetje een nieuw begin, zeg maar.

Veel tijd hadden we dus niet want binnen enkele dagen zou mijn schoonmoeder al thuis zijn. Ik nam me voor om eerst de leefruimte aan te pakken en nadien de keuken en badkamer. Kasten uitruimen en uitwassen en alles opnieuw invullen, daarbij trachtend alles zoveel mogelijk in te vullen zoals het vroeger was... in de tijd waarin ze alles nog helemaal onder controle had. Dat was mijn plan. Dus trok ik nog dezelfde dag naar het huis van mijn schoonmoeder, klaar om erin te vliegen. Maar al snel werd ik geconfronteerd met wat uiteindelijk een gigantisch probleem zou worden... Toen ik de eerste emmer met water wilde vullen, kwam er maar geen warm water uit de kraan. Nu had ik op dat moment geen tijd te verliezen en dus nam ik mijn toevlucht tot een ouderwetse fluitketel om wat water op te warmen en te kunnen starten met de grote schoonmaak. Maar het probleem moest natuurlijk wél achterhaald worden. Toen mijn man me 's avonds kwam ophalen en ik hem erover vertelde, vond hij al snel waar het probleem lag... de ketel van de centrale verwarming deed het niet meer. Zegt mijn schoonbroer opeens dat dat al méér dan een maand zo is... eigenlijk al sinds men het onderhoud van de centrale verwarming was komen doen. En dan ga je beseffen dat ze dus al meer dan een maand zonder verwarming zitten (wat in juni natuurlijk niet meteen een probleem is, maar toch), maar ook zonder warm water. Hoe hebben ze zich dan gewassen al die tijd? En de was? En de vaat? Alles met koud water? En hoe moest het nu verder? Een telefoontje naar de firma die het onderhoud van de centrale verwarming had uitgevoerd, leerde ons dat de ketel niet meer te herstellen was en dat ze dat ook zo hadden meegedeeld aan mijn schoonbroer. En toen kon ik alleen nog maar denken: HELP!!! Hoe moet dit verder? Geen centrale verwarming EN... geen geld voor een nieuwe installatie... Houdt dit ooit nog op? Hoe geraken we hier uit?

Wordt vervolgd.