Kijk,hier doe ik voor. Dat stralende bekkie, van een kindje dat voor 90% blind en doof is. Toen ik ging solliciteren voor die baan dacht ik, ach,het is maar voor een paar maanden. Ik kreeg de route N.Brabant,st.Michielsgestel. Een speciale school voor gehandicapte kinderen. Ik heb 5 kinderen in m'n busje. Dennis,een jongen van ongeveer 18 jaar, die doof is geboren. Angela,een meisje van 18 jaar wat eveneens doof is geboren. Bram,een autistische jongen van een jaar of 10. Tim,een jochie van 6 dat normaal geboren is,maar kreeg toen ie 2 jaar was hersenvliesontsteking. Is bijna doof,heeft een gehoor apparaatje wat in zijn hoofd is geplant. Ook heeft hij een scheef groeiend rechterbeentje, dat in een soort beugel zit,een schat van een joch. En dan natuurlijk Acelya, dat kleine opdondertje op de foto. In t begin toen ik er begon,jan.2006, zat ze maar stil voor d'r uit te kijken. Vaak kreeg ze zomaar een huilbui. Ik probeerde haar dan een beetje te troosten. Maar ze vond t geloof ik maar niks, z'on vreemde kerel naast haar in de bus. Toch duurde t niet lang, voor ik helemaal verzot op d'r raakte. Ook meer uit medelijden. Z'on klein meiske,wat nauwnlijks wat kan horen of zien en nog een heel leven voor d'r heeft. Maar sinds kort lacht ze en heeft ze echt schik,en dat doet me natuurlijk heel veel. Ze wil dan m'n armen pakken,omdat ik haar dan weer in haar buikje moet kietelen. Ze schaterd het dan uit,schitterend gewoon. Tja,zo iets moois doet wat met je. Dan denk ik,wat heb ik toch een geluk dat ik dit schitterende,dankbare werk mag doen,fantastisch. Maar de andere kinderen zijn natuurlijk net zo lief. Maar Acelya zit nu eenmaal naast me. Tot zover mijn verhaal over wat ik doe,later meer. vervolg
Dit zijn m'n twee oudste dochters, Angelique en Ilona. Toen de oudste, Angelique, net drie weken oud was, gebeurde er iets vreemds. We woonde in een flat op drie hoog in Arnhem. We lagen net in bed. Ik wilde net de lamp uit doen, toen ik kinderen hoorde giechelen in de tuin. Ik deed het rolgordijn omhoog en zag twee meisjes in de tuin spelen,die lachend op me afkwamen. Ik riep m'n (ex)vrouw,en vertelde dat er twee kinderen in de tuin aan t spelen waren.Ze zei:wat bazel je nou,we woonen op drie hoog. Op dat moment verdween t ook weer. Maar ik zag het heel zuiver,en wist zeker dat ik wakker was. Acht jaar later,we woonden inmiddels in een eensgezinswoning en er waren twee kinderen bij gekomen,stond ik in de woonkamer en keek naar buiten,de tuin in. Opeens schrok ik een beetje.Want wat ik toen zag geloof je niet. Ik zag nl Angelique met Ilona(toen 8 en 6 jaar)in de tuin spelen.Lachend kwamen ze naar me toe rennen.Ze hadden de zelfde jurkjes aan,Ilona de zelfde vlechtjes als die kinderen die ik toen zag,precies t zelfde beeld. Ik heb dus gewoon m'n eigen kinderen zien spelen,waarvan er 1 nog geboren moest worden.Dit is echt gebeurd!
Ik ben 45 jaar (bijna 46,aayy). Ik heb bijna 28 jaar bij een beton bedrijf gewerkt,laatste 14 jaar als leiding gevende. Na een reorganisatie ben ik in de ziektewet beland-burnout. Na 2 jaar thuis te zijn geweest heb ik nu de baan van m'n leven,n.l dove kindjes naar een speciale school rijden met m'n busje. Helemaal in Brabant. Ik rijd per dag zo'n 380 km. De kindjes thuis ophalen en dan naar school brengen. En s'middags dan weer op school ophalen en naar huis brengen,echt heel leuk en dankbaar werk. Je vormt automatisch een soort band met ze. Wat ik nog meer doe is o.a zingen,op m'n p.c. Daar heb ik nl een muziek progamma op waar ik dan m'n karaoke nummers in zing,die ik dan weer bij bijv.kazaa weghaal. Meestal zijn dat nrs van Elvis Presley,die ik- naar men zegt-goed kan nadoen.
