Ik ben Maria, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mary.
Ik ben een vrouw en woon in Melle (Belgie) en mijn beroep is Psyhiatrisch verpleegkundige.
Ik ben geboren op 01/04/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, computer.
Ik ben gehuwd met Antoine,heb twee dochters en schoonzoons en ben de fiere oma van Andres,Charlotte,Amélie en Cedric
Na een eindeloos lijkende nacht kwam de professor in de vroege voormiddag op controle, en liet hij de drain verwijderen die me de ganse nacht pijn bezorgd had.
Vanaf die moment was de pijn dragelijk, en keek ik uit naar het bezoek van echtgenoot, familie, vrienden en collega's.
De dagen van mijn verblijf in het ziekenhuis heb ik hieraan zeker geen gebrek gehad. De kaartjes, de attenties en de bloemen waren echt hartverwarmend en deden me hopen en geloven in een nieuwe toekomst.
Zaterdag 10/10/2004 werd ik dan uit het ziekenhuis ontslagen. Ik diende wel op dinsdag 13/10/2004 terug te komen op controle bij de platisch chirurg.
En op Donderdag 15/10/2004 bij de professor om de verdere behandeling te vernemen.
Om 7 u telefoon van mijn echtgenoot die vooralleer hij werken ging, nog even wou informeren hoe het geweest was de afgelopen nacht ............ en tot deze avond
Eindelijk is het zover. Om 11.45 word ik via mijn mobieltje verwittigd dat mijn dochter op komst is naar het o.k
Het personeel komt me halen en ik wordt naar het operatie kwartier gevoerd, daar worden de nodige voorbereidingen getroffen, zoals het antrekken van die (vervelende witte kousen ) maar het moet dit is om flebitis te voorkomen. Het plaatsen van het een infus enz.... en dan naar het o.k zelf.
Mijn dochter komt toe, om nog even gedag te zeggen, maar in die groene outfit was het toch wel even kijken. Haar aanwezigheid was toch een hele geruststelling.
In het o.k zelf komt de professor, en de plastisch chirurg nog even goedendag zeggen en dan kan de anesthesist beginnen.
Het is nu 12.45 de anesthesist en mijn dochter wensen me slaapwel, en voor mij staat de tijd even stil.
Om 17 u ben ik op de ontwaak kamer, ik ben vrij vlug wakker en stel reeds allerlei vragen, een van de vragen was die ik me nog herinner was hoe laat is het, en waneer mag ik naar mijn kamer.
Om 18 u komt mijn oudste dochter die eveneens verpleegkundige is maar in een regionaal ziekenhuis toe, en rond 18,15u wordt er beslist dat ik naar mijn kamer mag mijn twee dochters zullen dan even voor het vervoer van dienst verzorgen.
Mijn echtgenoot was ondertussen ook reeds in het ziekenhuis aangekomen, en was reeds door de dochter op de hoogte gebracht van de eerste resultaten, die gunstig waren dat ze de tumor volledig verwijderd hadden en dat de snijranden negatief waren.
En nu afwachten naar wat het onderzoek van de tumor zelf zou brengen. De verdere avond heb ik half slapend, half wakker doorgebracht.
Aankomst in het ziekenhuis, naar de dienst onthaal voor inschrijving en kamer toewijzing.
Om 7.30u aankomst op de dienst, kennismaking met de hoofdverpleegkundige, installatie op de kamer die voor een paar dagen mijn leefwereld zou uitmaken, en invullen van een reeks formulieren.
En om 9 u kan de rondgang naar de verschillende diensten voor de verdere onderzoeken beginnen.
Als laatste onderzoek die dag moest er nog een bezoek gebracht worden aan de platisch chirurg, waarbij mijn dochter ook zou aanwezig zijn, rond 19u waren alle onderzoeken afgerond en kon ik terug naar de kamer waar ik enkel nog het bezoek moest afwachten van de anesthesist.
Mijn echtgenoot was ondertussen reeds aangekomen, en had reeds kennis gemaakt met de anesthesist.
Om 21.30 gaat mijn echtgenoot huiswaarts, en kan de lange nacht beginnen, en wordt het afwachten naar wat de volgende dag zal brengen.
Op 30/09/2004 werd ik op consultatie verwacht op de dienst oncologie. De Professor Gynecologie zou er eveneens aanwezig zijn.
Dank zij mijn jongste dochter die in het UZ als OK. verpleegkundige werkzaam is hoefde ik geen enkele afspraak te maken,zij zorgde voor alle afspraken, en ging die bewuste dag ook mee op consultatie.
De professor maakte toen de afspraak dat ik op 6/10/2004 zou worden opgenomen voor nog een aantal noodzakelijke onderzoeken en 's anderdaags op 07/10/2004 zou geopereerd worden.
De professor zelf stelde voor dat mijn dochter zou aanwezig zijn tijdens de operatie, en hij zou voor vervanging zorgen op haar dienst.
Voor mij en mijn echtgenoot was dit een gerustelling dat onze dochter bij de operatie aanwezig wou zijn.
Dezelfde dag zijn er nog een paar onderzoeken gebeurt zoals bloed prikken, E.K.G radiografie van de longen.
De Mamografie en de echografie waren reeds in aalst gebeurt en daar kon ik voor de operatie nog terecht voor een botscan.
De overige onderzoeken zoals echo van de lever, punctie van de tumor, scan van de schildwacht klier konden dan gebeuren op 6/10/2004.
En nu maar afwachten naar 7/10/2004 waar de strijd kon beginnen
Vandaag is het precies een jaar geleden dat voor mij het leven een totaal andere betekenis kreeg. Een donderslag bij heldere hemel Het monster van de kanker had me in zijn greep. Nu kon ik nog enkel geloven en hopen op de hulp van mijn omgeving en de dokters, dat zij dat monster konden stoppen op zijn verwoestende weg in mijn lichaan. Het verdriet, de pijn, de kwaadheid zijn bij het vernemen van zo'n diagnose niet te beschrijven. Gelukkig kon ik met dit alles terecht in een liefdevolle omgeving
Gisteren is het precies een jaar geleden dat ik afscheid genomen heb van Eveline. Ik zie nog altijd jou zoontje, die ons leidde naar jou dode lichaam Jou ouders die om je heen stonden, dankbaar om wie je geweest was. Ik wou jou nog zoveel zeggen. Wat ik toen voelde, waar ik toen aan dacht. Maar het was te laat. En toch had ik het gevoel,dat je wist dat ik er was. Je blijft in mijn herinneringen een voorbeeld van strijd. Een moedige vrouw, die gevochten heeft zolang ze kon. Ik ben dankbaar omdat ik je gekend hebt Het ga je goed aan de andere kant van de weg.
Op 22/09/2004 verloor na een moedige strijd van 12 jaar een lieve en joviale collega haar gevecht tegen borstkanker. Zij heeft alle therapieën doorlopen, maar de dokters waren helaas machteloos. In augustus 2004 richte ze bovenstaande woorden nog tot ons, daarom bedankt Eveline dat ik je gekend hebt het ga je goed aan de overkant van de weg. Deze herdenkingsvers is zeker voor jou van toepassing .
Voor jou ging het sterven niet ineens Je hebt er moedig voor gestreden Niemand kan weten wat je hebt gevoeld Ook niet wat je hebt geleden Je was een rots in de branding en koerste recht door zee Je trotseerde storm en golven alleen ...je had de wind niet mee
Vandaag vijftien september is het de DAG TEGEN KANKER Daarom laat ik dit kaarsje branden voor allen die er mede geconfronteerd zijn, omdat er voor hen, en degene die hen omringen, het licht mag schijnen in donkere dagen.
Deze ontluikende bloem als de hoop en de start voor een nieuw begin
En een dikke knuffel kan veel goed maken op momenten dat men het eventjes niet ziet zitten.
Op de laatste dag van de vakantie ben ik samen met de jongste dochter en de twee oudste kleinkinderen, Andres en Charlotte op bezoek geweest in het Boudewijn park te Brugge. Het was die dag ontzettend warm, maar of dit een reden was of omdat het de laatste dag was er waren zeer weinig bezoekers, en voor de kleintjes was het zeer aangenaam, daar er geen wachtijden waren aan de attracties
Vandaag is het de laatste dag vacantie, en omdat het mooi weer is gaan mijn jongste dochter en ikzelf samen met de twee oudste kinderen naar het Boudewijn park. meer hierover morgen
Ik ben nog maar drie Mijn ogen zijn opgezwollen Ik kan niet zien Ik zal wel dom zijn Ik zal wel slecht zijn Wat anders...
Zou mijn papa zo boos hebben gemaakt? Ik zou willen wensen dat ik beter was Ik wens dat ik niet zo lelijk was Misschien zou mijn mama Me misschien nog willen knuffelen Ik kan niet spreken Ik kan niks fout doen Anders word ik opgesloten De hele dag Als ik wakker word ben ik alleen Het huis is donker Mijn ouders zijn niet thuis Wanneer mijn mama wel komt Probeer ik lief te zijn Misschien krijg ik vanavond dan maar 1 klap Maak geen geluid Ik hoorde net een geluid Mijn papa is terug van Charlie's bar Ik hoor hem vloeken Het is mijn naam die hij roept Ik druk mezelf tegen de muur Ik probeer me te verstoppen Van zijn kwade ogen Ik ben zo bang nu Ik begin met huilen Hij vindt me huilend En hij schreeuwt lelijke woorden Hij zegt dat het mijn fout is... Dat hij lijdt op zijn werk Hij slaat en schopt me Ik bevrijd me eindelijk En ik ren naar de deur Hij heeft hem al op slot gedaan Ik rol me op tot een bal Hij pakt me op en gooit me Tegen de harde muur aan Ik val op de grond Met mijn botten bijna gebroken Maar mijn papa gaat door Nog meer slechte woorden Worden er gesproken Ik schreeuw HET SPIJT ME !!! Zijn gezicht is verdraait In aanzienlijke haat Van het kwetsende en de pijn Opnieuw en opnieuw Ow God alstublieft heb medelijden Plotseling stopt hij En loopt richting de deur Terwijl ik daar lig
Onbewegelijk Gespreid over de vloer Mijn naam is Heidi Ik ben nog maar drie ... Vanavond heeft mijn papa mij VERMOORD...
dit was Heidi ,je hebt nu 2 keuzes: 1) Zet dit verhaal Ook Op je site en/of stuur het door, om iedereen wakker te maken voor kindermishandeling! 2) Doe alsof het je niet raakt en ga gewoon weg, laat de kinderen stikken, de toekomst van morgen....
Ik ben Maria, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mary.
Om 7 u telefoon van mijn echtgenoot die vooralleer hij werken ging, nog even wou informeren hoe het geweest was de afgelopen nacht ............ en tot deze avond
Daarom laat ik dit kaarsje branden voor allen die er mede geconfronteerd zijn, omdat er voor hen, en degene die hen omringen, het licht mag schijnen in donkere dagen.
