This is the beginning of a new day. You have been given this day to use as you will. You can waste it or use it for good. What you do today is important because you are exchanging a day of your life for it. When tomorrow comes, this day will be gone forever. In it's place is something that you have left behind. Let it be something good....
harmonie en vrede onder de mensen...
"Mama, dat is nu weer echt een opmerking voor jou,"...
Dit soort goedbedoelde adviezen van mij, daar kan ze helemaal niks mee...
Waarom is dat toch, vroeg ik me af.
Ik probeer op de een of andere manier mijn kinderen te behoeden voor de teleurstellingen in het leven.
Of, liever gezegd, ze ertegen te wapenen...
Als moeder heb ik de ziekelijke neiging om alles wat hun mogelijkerwijs kan frustreren voor te zijn en te voorkomen of te verzachten...
Ik wil gewoon niet dat zij "lijden"...dat zij last ondervinden van wat dan ook...
Bij alles wat zij mij vertellen en bij alles wat hun aangaat, ben ik daar helemaal op gespitst..
En waarom doe ik dat ....?
Omdat ik een bedroefd of boos kind niet kan hanteren ???
Omdat ik me continu zorgen maak om wat gaat komen, 1001 spoken op de weg zie ???
Ik kan zoveel angsten uit mijn mouw schudden...
Als het mijn kinderen aangaat, accepteer ik in feite helemaal niet dat het leven loopt zoals het loopt...
Ik schrik van dit trekje en vraag me af of het iets is waar de gemiddelde moeder last van heeft...
Of moet ik constateren dat ik gewoon ziekelijk bezorgd ben, net als mijn eigen moeder ???
Ooit las ik een interview met P.R. de Vries, zelf vader van een stel dochters.
Hij beweerde vurig dat het belangrijker is dat je je kinderen met een flinke dosis zelfvertrouwen de wereld instuurt dan dat je ze angst inboezemt door ze voortdurend voor alle mogelijke gevaar en tegenslagen te willen behoeden.
Met bezorgd zijn doe je je kinderen geen plezier. Het legt alleen maar een last op ze...
Maar voor mij is het te laat... dat gedrag verander je niet meer... dat zit er bij mij ingebakken...
En dat is het hem nou net...
Voor mij zitten twee bijna volwassen dochters.., maar als moeder blijf ik stug met een plaatje in mijn hoofd zitten van de eeuwige kleine meisjes die door mij persoonlijk moeten worden voorbereid op alle gevaren en teleurstellingen van het leven...
Met veel wijsheid, zogenaamd...
Maar in feite is het pure angst...
En dat verander ik inderdaad niet meer...
Annette Heffels
Eigenlijk heb ik niks te klagen...twee tevreden kinderen terwijl ik daar als moeder tegenwoordig dagenlang niks meer aan hoef te doen...
En dan is er toch ineens heimwee die zelfs lijkt op jaloezie.
Ineens wil ik op mijn knieën zakken en ze met uitgespreide armen opvangen terwijl ze naar me toe komen rennen.
En dan rondzwaaien....
Was het doordat ik dat kindje zag, dat met de armpjes omhoog tussen papa en mama in liep?
Bij allebei aan het handje, omhoog kijkend en vragend en taterend over wat er toch allemaal gebeurt op de wereld.
Het kan zelfs die auto zijn geweest, die een tijdje voor me reed, zodat ik meekreeg hoe het ene kind het andere een venijnige klap gaf...waarna de moeder zich sussend omdraaide.
De vader reed en riep waarschijnlijk: "ophouden, tis genoeg geweest !!!"
Was dat leuk dan?
Ik weet heus nog wel dat ik het in die tijd een opgave vond: zo'n autorit met de kinderen die al voor we de straat goed en wel uit waren, vroegen hoe lang het nog duurde...en vervolgens zichzelf en elkaar gingen vervelen...: "zij begon, waarom krijg ik altijd de schuld van jou??"
Ik suste en verzon spelletjes en hoopte dat ze snel groot zouden worden, zodat ik weer tijd zou hebben voor cultuur, natuurschoon en mijn eigen gedachten en bezigheden....
Nou, dat deden ze.... groot worden...en voor straf razendsnel....
Dus nu zou ik het zo graag nog eens willen: zo'n handje dat vol vertrouwen jouw hand vastpakt, of zich juist los wriemelt omdat het even "zelluf" wil.
Of een warm armpje om je nek als zij niet meer wil lopen, maar gedragen wil worden.
Waarom ben ik toen niet langer op de rand van hun bed blijven zitten, als ze probeerden tijd te winnen en me vast te houden ?
Natuurlijk genoot ik ervan dat ze mij de liefste en belangrijkste van de wereld vonden en dat waren en zijn zij voor mij nog steeds.
Maar na uren moederen wilde ik ook wel eens naar beneden, vanwege eindelijk tijd voor mezelf.
Nu zou ik er ademloos en geduldig naar luisteren -denk ik - als ze hun eerste boekje letter voor letter aan me voorlazen: het wonder van een kind dat woorden kan maken van bolletjes en streepjes...
Maar nu lezen en leven ze zelf.
Even lette ik niet goed op en nu hoef ik niemand meer naar bed te brengen en te knuffelen...
Begrijp me goed, ik vind het stoer, grote kinderen, en ik houd ervan om vanuit de marge van hun leven naar ze te kijken, maar ineens begrijp ik wel die moeders die, toen mijn kinderen klein waren, tegen me zeiden: "Geniet er maar van, het duurt maar zo kort."
Ik geniet heus wel, dacht ik toen en zo snel gaat het helemaal niet.
Dromend over de toekomst doe je kennelijk hetzelfde als verlangend naar het verleden:je idealiseerd en vertekend.
En je let te weinig op het nu, omdat je met je gedachten bij vroeger of later zit.
Laat ik nu maar gaan opletten voor het weer later is...
Want inmiddels weten ze het allemaal wel zelf... en vaak veel dingen beter dan ik...
Ze vertellen mij nog wel eens problemen, maar meer om mij een plezier te doen dan omdat ze mijn hulp nodig hebben...
Een soort freelance moeder ben ik;
Af en toe word ik nog even ingehuurd, maar ik ben niet meer in vaste dienst.
Zij hebben mij losgelaten... Op de duur zal ik mij vrij voelen....nu alleen nog los...
Annette Heffels
De steenhouwer
In China leefde eens een steenhouwer die ontevreden was. Op een dag kwam de steenhouwer langs het prachtige huis van een rijk man. "Deze man moet enorm machtig zijn. Ik zou wensen dat ik kon zijn als hem", dacht de steenhouwer.
De steenhouwer werd de rijke man. Hij bezat meer rijkdom dan hij ooit had kunnen dromen. Maar al snel kwam er een hoge regeringsbeambte op bezoek, vergezeld door bedienden en geescorteerd door soldaten. Iedereen, rijk of arm, moest een diepe buiging maken voor de stoet. "Wat is die man machtig", dacht de steenhouwer. "Ik zou willen dat ik die beambte kon zijn."
De steenhouwer werd de beambte. Hij werd rondgedragen in zijn draagstoel, gehaat door de mensen die voor hem moesten buigen en gevreesd vanwege zijn macht. Het was een hete zomerdag en de steenhouwer voelde zich benauwd in zijn draagstoel. Hij keek op naar de brandende zon en dacht: "Wat is de zon toch machtig. Ik zou willen dat ik de zon was."
De steenhouwer werd de zon. Hij scheen onbarmhartig over het land, verschroeide akkers en scheen neer op alle mensen. Maar een enorme wolk schoof tussen de zon en de aarde zodat zijn licht het land en de mensen niet meer raakte. "Wat is die regenwolk machtig", dacht de steenhouwer. "Ik wilde maar dat ik die wolk was."
De steenhouwer werd de regenwolk. Hij overstroomde de akkers en de dorpen. Al snel merkte hij echter dat hij werd weggeduwd door de wind. "Wat is die machtig. Ik wou dat ik de wind kon zijn", dacht de steenhouwer.
En hij werd de wind. Hij ontwortelde bomen, blies de pannen van het dak en werd gevreesd door iedereen. Maar na een tijdje stuitte hij op iets dat niet meegaf: het was een grote steen, die boven alles uittorende. "Wat is die steen machtig", dacht hij. "Ik wilde maar dat ik die steen was."
En toen werd hij de steen. Machtiger dan al het andere op de wereld. Tot hij het geluid hoorde van een hamer en een beitel die in de massieve steen stond te hakken.
"Wat zou er nou machtiger kunnen zijn dan ik?", dacht hij. Hij keek omlaag en zag daar de gedaante van een beeldhouwer.
De meester en de stenen
Een Tibetaanse meester gaf eens een lezing voor een klas economiestudenten. Op zijn bureau stalde hij een glazen vaas en een aantal kiezelstenen. Een voor een deed hij de stenen in de vaas, tot er geen steen meer bij kon. "Is de vaas vol?", vroeg hij aan de klas. "Ja", oordeelde de klas.
De meester glimlachte en pakte van onder het bureau een pot met grind, die hij in de vaas gooide. Met een beetje schudden verdween al het grind in de vaas. "Is de vaas vol?", vroeg hij aan de klas. "Ja", oordeelde de klas.
De meester glimlachte en pakte van onder het bureau een pot met zand, die hij in de vaas gooide. Met een beetje schudden verdween al het zand in de vaas. "Is de vaas vol?", vroeg hij aan de klas. "Ja", oordeelde de klas.
De meester glimlachte en pakte van onder het bureau een kan water, die hij in de vaas gooide. "Nu is de vaas vol", zei de meester. "Wat kun je hiervan leren?"
Een leerling stak zijn hand op. "Het punt is, dat hoe vol je schema ook lijkt, je kunt er altijd wel wat tussen vrotten."
"Nee", sprak de meester. "Dat is niet het punt. Dit voorbeeld illustreert dat je nooit alles in de vaas had gekregen als je de grote kiezels er niet als eerste in doet. Wat zijn de 'grote kiezels' in jouw leven? Je opleiding? Een ideaal? Tijd met mensen van wie je houdt? Vergeet nooit dat de grote stenen het belangrijkst zijn, omdat het je anders niet lukt."
fijne momenten... even stilgezet... The four agreements
1. be impeccable with your word, speak with integrity and say only what you mean.
2. don’t take anything personally, nothing others do is because of you, it simply reflects their own life experiences and the training they received when they were children.
3. don’t make assumptions, find the courage to ask questions and express what you really want, communicate as clearly as you can, and don’t become attached to preconceived ideas of what should happen.
4. always do your best, then never second-guess yourself or look back with regret.
Het leven is een beetje zoals surfen. Ik heb geen idee hoe diep de zee is, waar de stroming me naar toe voert, hoe hoog de golven zullen zijn, of hoe krachtig de wind. Maar het water draagt me, en ik ga waar het me naartoe brengt. Ik zal onvermijdelijk af en toe van de plank vallen. En dat zal pijn doen. Maar ik weet ook dat ik er weer op zal klimmen en verder zal surfen….(Isabel Allende)...
ook al lijkt het gras elders groener, het is en blijft gewoon gras, dat elke week gemaaid moet worden en waarin onkruid groeit dat je moet uittrekken……
The branches reach towards the heaven yet the vines of the tree reach towards the earth. Such is the state of mankind always being pulled in two directions. One direction is freedom, ultimate liberation, and the transcendence of boundaries. The other direction is security, rootedness, comfort, and tradition the self that will not turn away from the earth.
Liever dan dat ik vlucht voor wat er uit de spiegel spreekt, kijk ik naar boven en zie de wilde ganzen die in hun vlucht gedragen worden door een wind waar
wij nog maar van kunnen dromen, en hoger nog zie ik een ster, zo helder dat zij zelfs in het zonlicht schittert, zo ligt een lichtjaar voor het grijpen, je hoeft er enkel naar te kijken en wat je ziet is niet meer daar, maar hier, zoals een zonnestraal die op je huid onzichtbare verhalen schrijft, je voelt die warmte bij het slapengaan en in je droom ontwaakt dan het begrijpen. Liever dan dat ik vlucht voor wat er uit de spiegel spreekt kijk ik naar binnen en zie dan wat er in mijn ziel ligt opgeslagen, het is een oud verhaal, geschreven zonder woorden, het wordt gedragen door die wind, door een vervuld verlangen dat even daar kwam wonen tot het mijn stemming vindt, om te weerklinken en zo word ik dan eindelijk geboren, ben niet meer hier, maar daar, kan nu beginnen aan mijn vlucht tussen de wilde ganzen, ik vlieg en hoef niet meer te vluchten en toch voel ik nog vaste grond, ik wandel en ik word een regenboog, die spant van hier tot daar, wakker nu kan ik dan schitteren, een lichtjaar ver, voorbij het kijken nu kan ik dan spreken, ik zie je blik en word de spiegel waar ik net voor vluchten wou.
You are tired, (I think) Of the always puzzle of living and doing; And so am I.
Come with me, then, And we'll leave it far and far away (Only you and I, understand!)
You have played, (I think) And broke the toys you were fondest of, And are a little tired now; Tired of things that break, and Just tired. So am I.
But I come with a dream in my eyes tonight, And knock with a rose at the hopeless gate of your heart Open to me! For I will show you the places Nobody knows, And, if you like, The perfect places of Sleep.
Ah, come with me! I'll blow you that wonderful bubble, the moon, That floats forever and a day; I'll sing you the jacinth song Of the probable stars; I will attempt the unstartled steppes of dream, Until I find the Only Flower, Which shall keep (I think) your little heart While the moon comes out of the sea.
if I hadn't met you, I wouldn't like you, if I hadn't liked you, I wouldn't love you, if I wouldn't love you, I wouldn't miss you, but I did, I do and I will....
Used to be so easy to give my heart away but I found out the hard way, there's a price you have to pay. i found out that love was no friend of mine. I should have known time after time. so long, it was so long ago, but I've still got the blues for you, Used to be so easy to fall in love again. but I found out the hard way, it's a road that leads to pain. I found that love was more than just a game. You're playin' to win, but you lose just the same. So long, it was so long ago, but I've still got the blues for you So many years since I've seen your face. Here in my heart, there's an enpty space where you used to be. So long, it was so long ago, but I've still got the blues for you. Though the days come and go, there is one thing I know, I've still got the blues for you.....
I would rather be ashes than dust! I would rather that my spark should burn out in a brilliant blaze than it should be stifled by dry-rot. I wouldrather be a superb meteor, every atom of me in magnificent glow, than a sleepy and permanent planet. The function of man is to live, not to exist. I shall not waste my days trying to prolong them. I shall use my time.
As waves are to the sea so time is to the mind: moments come and go, then come again, and if we try to hold them, and cherish what they offer they just go again, but always something then is left behind, not for the eye to see but for the Heart to feel, and finally, when we stop wondering where all this is coming from, we are ready to receive, our eyes then open, as time is to the mind and waves are to the sea, so Love is to our Soul, eventually.
Thank you to EVERYONE for the kind words, love and prayers. You have no idea how grateful I am to all of you and apologize for not personally answering or commenting on your posts and letters. I feel extremely blessed to have had two years with the most thoughtful, loving, intelligent, super achieving, bike racing, house building, hardworking, chef, and number one father of his three beautiful children. My thoughts and love to all who's lives are impacted by this. He will always be with us.
Geel vond alle andere kleuren zo mooi, dat ze net zo wilde zijn. Maar toen raakte ze haar eigen kleur kwijt... ...zou ze ooit nog haar eigen kleur terug kunnen krijgen?
By the River Piedra I Sat Down and Wept: A Novel of Forgiveness
Love can consign us to hell or to paradise, but it always takes us somewhere.
We simply have to accept it, because it is what nourishes our existence.
If we reject it, we die of hunger, because we lack courage to stretch out a hand and pluck the fruit from the branches of the tree of life. We have to take love where we find it, even if it means hours, days, weeks of disappointments and sadness.
Love is like a trap. When it appears, we see only light, not its shadows.
Zo, dat hebben we dan ook weer gehad! Nu me een paar dagen goed gedragen voordat ik me door de bubbels een weg baan naar het nieuwe jaar. Ik weet zeker dat de meesten van ons ook na de Kerst de innerlijke vrede nog niet gevonden hebben en tevens graag de restjes van Kerst achter zich laten.
I am passing this on to you because it definitely worked for me today, and we all could probably use more calm in our lives.
Some doctor on television this morning said that the way to achieve inner peace is to finish all the things you have started. so i looked around my house to see things id started and hadnt finished and, before leaving the house this morning, i finished off a bottle of merlot, a bottle of chardonnay, a bodle of baileys, a butle of wum, a pockage of prunglies, tha mainder of bot prozic and valum scriptins, the res of the chesescke an a box a choclets.
yu haf no idr how bludy guod i feel rite now.
plaese sned dhis orn to dem yu fee ar in ned ov iennr paece.
Eerste-keer-emoties hebben een heel eigen bijzonderheid. Ze zijn niet goed met andere emoties te vergelijken. Er zit zoveel in van jezelf kortstondig verliezen, een gevoel dat alles goed is. En dat wat misschien niet goed is, doet er niet toe. Het hoort bij de meest intense geluksmomenten: ze zijn vluchtig, je kunt ze niet vasthouden. Een paar tellen en het word gewoon een fijne herinnering .
Écoutez les musiques de la montagne Nature au cur profond
sur qui les cieux reposent, Nul n'aura comme moi si chaudement aimé La lumière des jours et la douceur des choses L'eau luisante et la terre où la vie a germé.
o ,ik weet het niet, maar besta, wees mooi. zeg: kijk, een vogel en leer me de vogel zien zeg: het leven is een brood om in te bijten en de appels zien rood van plezier, en nog, en nog, zeg iets. leer me huilen, en als ik huil leer me zeggen: het is niets.
Internationale Vrouwendag is de actiedag van de vrouwenbeweging,
jaarlijks op 8 maart.
Feiten over vrouwen: 1. Vrouwen vormen 50% van de wereldbevolking 2. Vrouwen doen 66% van al het werk 3. Vrouwen verdienen 10% van het wereldinkomen 4. Vrouwen hebben 1% van alle bezittingen 5. Van alle regeringsleiders op de wereld is 5% vrouw 6. Van alle armen op de wereld is 75% vrouw 7. Van alle analfabeten op de wereld is 66% vrouw 8. Van alle vluchtelingen op de wereld is 75% vrouw 9. Van de 150 leden van de Tweede Kamer in Nederland is 36% vrouw 10. Vrouwen in Neder land verdienen gemiddeld 23% minder dan mannen...
Wouter Tomsin, advocaat bij Monard-DHulst te Hasselt, is de meest beloftevolle pleiter van Limburg. Hij nam het in de 26ste editie van de Internationale Limburgse Pleitwedstrijd op tegen drie andere jonge pleiters uit Belgisch en Nederlands Limburg. De jury beoordeelde de deelnemers aan de hand van de juridische inhoud van hun pleidooi, stijl en taalgebruik, de inzet voor de cliënt en ten slotte de mate waarin men de aandacht van de rechtbank en het publiek wist te trekken.
heb een kerstwens. dat ene kleine lichtje dat aanwezig is in mijn hart . dat lichtje van hoop en vriendschap dat geef ik nu door aan jou opdat je het zou bewaren daar in je hart. en warmte moet het je geven opdat je het nimmer koud zult hebben. en licht, ja veel licht opdat je nooit bang hoeft te zijn in het donker. maar vooral liefde zodat je het kunt doorgeven aan degene die zo dierbaar voor jou is
Walking in the snow during the whole afternoon, and thinking about a Buddha quote: "An idea that is developed and put into action is more important than an idea that exists only as an idea." At this stage, I don't have any idea, my life consists on contemplating nature
A Whereas the saying all is fair in love and war is absolutely correct;
B Whereas for war we have the Geneva Convention, approved on 22 August 1864, which provides for those wounded in the battle field, but until now no convention has been signed concerning those wounded in love, who are far greater in number;
It is hereby decreed that:
Article 1 All lovers, of any sex, are alerted that love, besides being a blessing, is also something extremely dangerous, unpredictable and capable of causing serious damage. Consequently, anyone planning to love should be aware that they are exposing their body and soul to various types of wounds, and that they shall not be able to blame their partner at any moment, since the risk is the same for both.
Article 2 Once struck by a stray arrow fired from Cupids bow, they should immediately ask the archer to shoot the same arrow in the opposite direction, so as not to be afflicted by the wound known as unrequited love. Should Cupid refuse to perform such a gesture, the Convention now being promulgated demands that the wounded partner remove the arrow from his/her heart and throw it in the garbage. In order to guarantee this, those concerned should avoid telephone calls, messages over the Internet, sending flowers that are always returned, or each and every means of seduction, since these may yield results in the short run but always end up wrong after a while. The Convention decrees that the wounded person should immediately seek the company of other people and try to control the obsessive thought: this person is worth fighting for.
Article 3 If the wound is caused by third parties, in other words if the loved one has become interested in someone not in the script previously drafted, vengeance is expressly forbidden. In this case, it is allowed to use tears until the eyes dry up, to punch walls or pillows, to insult the ex-partner in conversations with friends, to allege his/her complete lack of taste, but without offending their honour. The Convention determines that the rule contained in Article 2 be applied: seek the company of other persons, preferably in places different from those frequented by the other party.
Article 4 In the case of light wounds, herein classified as small treacheries, fulminating passions that are short-lived, passing sexual disinterest, the medicine called Pardon should be applied generously and quickly. Once this medicine has been applied, one should never reconsider ones decision, not even once, and the theme must be completely forgotten and never used as an argument in a fight or in a moment of hatred.
Article 5 In all definitive wounds, also known as breaking up, the only medicine capable of having an effect is called Time. It is no use seeking consolation from fortune-tellers (who always say that the lost lover will return), romantic books (which always have a happy ending), soap-operas on the television or other such things. One should suffer intensely, completely avoiding drugs, tranquilizers and praying to saints. Alcohol is only tolerated if kept to a maximum of two glasses of wine a day.
Final determination: Those wounded in love, unlike those wounded in armed conflict, are neither victims nor torturers. They chose something that is part of life, and so they have to accept both the agony and the ecstasy of their choice. And those who have never been wounded in love will never be able to say: I have lived. Because they havent.
Je n'irai pas faire ces voyages Dont j'avais tant et plus rêvé Je n'irai pas faire ces voyages Je n'ai plus envie d'm'en aller
Partir ça n'en valait la peine Que si tu venais avec moi Partir ça n'en vaut plus la peine Puisqu'il faudrait partir sans toi
Que m'importe dès lors La muraille de Chine Si je dois être seul Pour en faire le tout Que m'importent Java Les îles Philippines Sumatra, Bornéo Ceylan ou Singapour Que m'importent Kyushu Et l'île Sakhaline Si tu n'es près de moi Près de moi mon amour
Je n'irai pas faire ces voyages Dont j'avais tant et trop parlé Je n'irai pas faire ces voyages Je n'ai plus envie de m'en aller
Partir ça n'en avait d'importance Que si tu venais avec moi Sans toi ça n'a plus d'importance Alors tant pis si je reste là
Que m'importe dès lors La muraille de Chine Si je dois être seul Pour en faire le tout Que m'importent Java Les îles Philippines Sumatra, Bornéo Ceylan ou Singapour Que m'importent Kyushu Et l'île Sakhaline Si tu n'es près de moi Près de moi mon amour.
Vandaag kregen we het bericht dat, George, een collega en vriend van ons plotseling was overleden vlak voor een partijtje tennis op vrijdag avond. George en Ingrid wonen deels in Sigogne en deels in België. George was voor ons altijd het toonbeeld van gezondheid, jong ... begin 60, sportief, rustig, levensgenieter, behulpzaam, bedachtzaam en ook een echte gentleman en bovenal een wijs man.
We hebben heel wat gezellige uurtjes met elkaar mogen doorbrengen bij hen en bij ons Wij zullen George ook erg missen en onze gedachten gaan uit naar zijn vrouw Ingrid en hun dochters.
Waar het vandaan komt weet ik niet, die pijn als ik naar het licht kijk dat op schaars gebladerte valt.
Nog gisteren hoorde ik klanken in de kleinste dingen om me heen. Ze vulden mijn dagen met een bijna ongekend geluk in zomerse taferelen: wandelingen langs water, in parken en overal rozen zelfs slordig in bloei alsof ze er in overdaad stonden.
Niets drijft makkelijker weg en lost op achter brede luchten, verre einders, dan woorden. Eens bedekten ze de velden, nu verdwenen in een en hetzelfde ogenblik.
Marrakesh Time
*~* The heart dies a slow death, shedding each hope like leaves. Until one day there are none.. *~*
