This is the beginning of a new day. You have been given this day to use as you will. You can waste it or use it for good. What you do today is important because you are exchanging a day of your life for it. When tomorrow comes, this day will be gone forever. In it's place is something that you have left behind. Let it be something good....
harmonie en vrede onder de mensen...
"Mama, dat is nu weer echt een opmerking voor jou,"...
Dit soort goedbedoelde adviezen van mij, daar kan ze helemaal niks mee...
Waarom is dat toch, vroeg ik me af.
Ik probeer op de een of andere manier mijn kinderen te behoeden voor de teleurstellingen in het leven.
Of, liever gezegd, ze ertegen te wapenen...
Als moeder heb ik de ziekelijke neiging om alles wat hun mogelijkerwijs kan frustreren voor te zijn en te voorkomen of te verzachten...
Ik wil gewoon niet dat zij "lijden"...dat zij last ondervinden van wat dan ook...
Bij alles wat zij mij vertellen en bij alles wat hun aangaat, ben ik daar helemaal op gespitst..
En waarom doe ik dat ....?
Omdat ik een bedroefd of boos kind niet kan hanteren ???
Omdat ik me continu zorgen maak om wat gaat komen, 1001 spoken op de weg zie ???
Ik kan zoveel angsten uit mijn mouw schudden...
Als het mijn kinderen aangaat, accepteer ik in feite helemaal niet dat het leven loopt zoals het loopt...
Ik schrik van dit trekje en vraag me af of het iets is waar de gemiddelde moeder last van heeft...
Of moet ik constateren dat ik gewoon ziekelijk bezorgd ben, net als mijn eigen moeder ???
Ooit las ik een interview met P.R. de Vries, zelf vader van een stel dochters.
Hij beweerde vurig dat het belangrijker is dat je je kinderen met een flinke dosis zelfvertrouwen de wereld instuurt dan dat je ze angst inboezemt door ze voortdurend voor alle mogelijke gevaar en tegenslagen te willen behoeden.
Met bezorgd zijn doe je je kinderen geen plezier. Het legt alleen maar een last op ze...
Maar voor mij is het te laat... dat gedrag verander je niet meer... dat zit er bij mij ingebakken...
En dat is het hem nou net...
Voor mij zitten twee bijna volwassen dochters.., maar als moeder blijf ik stug met een plaatje in mijn hoofd zitten van de eeuwige kleine meisjes die door mij persoonlijk moeten worden voorbereid op alle gevaren en teleurstellingen van het leven...
Met veel wijsheid, zogenaamd...
Maar in feite is het pure angst...
En dat verander ik inderdaad niet meer...
Annette Heffels
Eigenlijk heb ik niks te klagen...twee tevreden kinderen terwijl ik daar als moeder tegenwoordig dagenlang niks meer aan hoef te doen...
En dan is er toch ineens heimwee die zelfs lijkt op jaloezie.
Ineens wil ik op mijn knieën zakken en ze met uitgespreide armen opvangen terwijl ze naar me toe komen rennen.
En dan rondzwaaien....
Was het doordat ik dat kindje zag, dat met de armpjes omhoog tussen papa en mama in liep?
Bij allebei aan het handje, omhoog kijkend en vragend en taterend over wat er toch allemaal gebeurt op de wereld.
Het kan zelfs die auto zijn geweest, die een tijdje voor me reed, zodat ik meekreeg hoe het ene kind het andere een venijnige klap gaf...waarna de moeder zich sussend omdraaide.
De vader reed en riep waarschijnlijk: "ophouden, tis genoeg geweest !!!"
Was dat leuk dan?
Ik weet heus nog wel dat ik het in die tijd een opgave vond: zo'n autorit met de kinderen die al voor we de straat goed en wel uit waren, vroegen hoe lang het nog duurde...en vervolgens zichzelf en elkaar gingen vervelen...: "zij begon, waarom krijg ik altijd de schuld van jou??"
Ik suste en verzon spelletjes en hoopte dat ze snel groot zouden worden, zodat ik weer tijd zou hebben voor cultuur, natuurschoon en mijn eigen gedachten en bezigheden....
Nou, dat deden ze.... groot worden...en voor straf razendsnel....
Dus nu zou ik het zo graag nog eens willen: zo'n handje dat vol vertrouwen jouw hand vastpakt, of zich juist los wriemelt omdat het even "zelluf" wil.
Of een warm armpje om je nek als zij niet meer wil lopen, maar gedragen wil worden.
Waarom ben ik toen niet langer op de rand van hun bed blijven zitten, als ze probeerden tijd te winnen en me vast te houden ?
Natuurlijk genoot ik ervan dat ze mij de liefste en belangrijkste van de wereld vonden en dat waren en zijn zij voor mij nog steeds.
Maar na uren moederen wilde ik ook wel eens naar beneden, vanwege eindelijk tijd voor mezelf.
Nu zou ik er ademloos en geduldig naar luisteren -denk ik - als ze hun eerste boekje letter voor letter aan me voorlazen: het wonder van een kind dat woorden kan maken van bolletjes en streepjes...
Maar nu lezen en leven ze zelf.
Even lette ik niet goed op en nu hoef ik niemand meer naar bed te brengen en te knuffelen...
Begrijp me goed, ik vind het stoer, grote kinderen, en ik houd ervan om vanuit de marge van hun leven naar ze te kijken, maar ineens begrijp ik wel die moeders die, toen mijn kinderen klein waren, tegen me zeiden: "Geniet er maar van, het duurt maar zo kort."
Ik geniet heus wel, dacht ik toen en zo snel gaat het helemaal niet.
Dromend over de toekomst doe je kennelijk hetzelfde als verlangend naar het verleden:je idealiseerd en vertekend.
En je let te weinig op het nu, omdat je met je gedachten bij vroeger of later zit.
Laat ik nu maar gaan opletten voor het weer later is...
Want inmiddels weten ze het allemaal wel zelf... en vaak veel dingen beter dan ik...
Ze vertellen mij nog wel eens problemen, maar meer om mij een plezier te doen dan omdat ze mijn hulp nodig hebben...
Een soort freelance moeder ben ik;
Af en toe word ik nog even ingehuurd, maar ik ben niet meer in vaste dienst.
Zij hebben mij losgelaten... Op de duur zal ik mij vrij voelen....nu alleen nog los...
Annette Heffels
De steenhouwer
In China leefde eens een steenhouwer die ontevreden was. Op een dag kwam de steenhouwer langs het prachtige huis van een rijk man. "Deze man moet enorm machtig zijn. Ik zou wensen dat ik kon zijn als hem", dacht de steenhouwer.
De steenhouwer werd de rijke man. Hij bezat meer rijkdom dan hij ooit had kunnen dromen. Maar al snel kwam er een hoge regeringsbeambte op bezoek, vergezeld door bedienden en geescorteerd door soldaten. Iedereen, rijk of arm, moest een diepe buiging maken voor de stoet. "Wat is die man machtig", dacht de steenhouwer. "Ik zou willen dat ik die beambte kon zijn."
De steenhouwer werd de beambte. Hij werd rondgedragen in zijn draagstoel, gehaat door de mensen die voor hem moesten buigen en gevreesd vanwege zijn macht. Het was een hete zomerdag en de steenhouwer voelde zich benauwd in zijn draagstoel. Hij keek op naar de brandende zon en dacht: "Wat is de zon toch machtig. Ik zou willen dat ik de zon was."
De steenhouwer werd de zon. Hij scheen onbarmhartig over het land, verschroeide akkers en scheen neer op alle mensen. Maar een enorme wolk schoof tussen de zon en de aarde zodat zijn licht het land en de mensen niet meer raakte. "Wat is die regenwolk machtig", dacht de steenhouwer. "Ik wilde maar dat ik die wolk was."
De steenhouwer werd de regenwolk. Hij overstroomde de akkers en de dorpen. Al snel merkte hij echter dat hij werd weggeduwd door de wind. "Wat is die machtig. Ik wou dat ik de wind kon zijn", dacht de steenhouwer.
En hij werd de wind. Hij ontwortelde bomen, blies de pannen van het dak en werd gevreesd door iedereen. Maar na een tijdje stuitte hij op iets dat niet meegaf: het was een grote steen, die boven alles uittorende. "Wat is die steen machtig", dacht hij. "Ik wilde maar dat ik die steen was."
En toen werd hij de steen. Machtiger dan al het andere op de wereld. Tot hij het geluid hoorde van een hamer en een beitel die in de massieve steen stond te hakken.
"Wat zou er nou machtiger kunnen zijn dan ik?", dacht hij. Hij keek omlaag en zag daar de gedaante van een beeldhouwer.
De meester en de stenen
Een Tibetaanse meester gaf eens een lezing voor een klas economiestudenten. Op zijn bureau stalde hij een glazen vaas en een aantal kiezelstenen. Een voor een deed hij de stenen in de vaas, tot er geen steen meer bij kon. "Is de vaas vol?", vroeg hij aan de klas. "Ja", oordeelde de klas.
De meester glimlachte en pakte van onder het bureau een pot met grind, die hij in de vaas gooide. Met een beetje schudden verdween al het grind in de vaas. "Is de vaas vol?", vroeg hij aan de klas. "Ja", oordeelde de klas.
De meester glimlachte en pakte van onder het bureau een pot met zand, die hij in de vaas gooide. Met een beetje schudden verdween al het zand in de vaas. "Is de vaas vol?", vroeg hij aan de klas. "Ja", oordeelde de klas.
De meester glimlachte en pakte van onder het bureau een kan water, die hij in de vaas gooide. "Nu is de vaas vol", zei de meester. "Wat kun je hiervan leren?"
Een leerling stak zijn hand op. "Het punt is, dat hoe vol je schema ook lijkt, je kunt er altijd wel wat tussen vrotten."
"Nee", sprak de meester. "Dat is niet het punt. Dit voorbeeld illustreert dat je nooit alles in de vaas had gekregen als je de grote kiezels er niet als eerste in doet. Wat zijn de 'grote kiezels' in jouw leven? Je opleiding? Een ideaal? Tijd met mensen van wie je houdt? Vergeet nooit dat de grote stenen het belangrijkst zijn, omdat het je anders niet lukt."
fijne momenten... even stilgezet... The four agreements
1. be impeccable with your word, speak with integrity and say only what you mean.
2. don’t take anything personally, nothing others do is because of you, it simply reflects their own life experiences and the training they received when they were children.
3. don’t make assumptions, find the courage to ask questions and express what you really want, communicate as clearly as you can, and don’t become attached to preconceived ideas of what should happen.
4. always do your best, then never second-guess yourself or look back with regret.
Het leven is een beetje zoals surfen. Ik heb geen idee hoe diep de zee is, waar de stroming me naar toe voert, hoe hoog de golven zullen zijn, of hoe krachtig de wind. Maar het water draagt me, en ik ga waar het me naartoe brengt. Ik zal onvermijdelijk af en toe van de plank vallen. En dat zal pijn doen. Maar ik weet ook dat ik er weer op zal klimmen en verder zal surfen….(Isabel Allende)...
ook al lijkt het gras elders groener, het is en blijft gewoon gras, dat elke week gemaaid moet worden en waarin onkruid groeit dat je moet uittrekken……
09-06-2007
TAICHI STAGE 31-05-2007 tot 03-06-2007
TAICHI STAGExml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Thema: Gehoorzaamheid
31-05-2007
Het heeft nogal wat voeten in de aarde gehad voordat deze mama kon vertrekken !!!
Man en kinderen voelden zich in de steek gelaten en ook ons moeder was niet blij
Enfin, op de afgesproken tijd sta ik gepakt en gezakt (heb natuurlijk veel te veel bij) op de afgesproken plaats op mijn passagiers te wachten maar alleen Rob komt opdagen de andere twee zitten al vast in de file voor het klaverblad van Lummen Met een half uur vertraging kunnen we dan toch vertrekken en alle bagage zit er nog in ook (dankzij de grote auto van mijn schat )
Tot na Brussel kunnen we vlot doorrijden maar dan staan we opeens stil een ongeluk nabij Ternat is de oorzaak van de file en we verliezen er een uur Tijd genoeg om mijn passagiers een beetje te leren kennen dus Rob kende ik al Hilde zou mijn dochter kunnen zijn en Maurice blijkt bijna familie (zijn broer is mijn oom ) gesprekstof genoeg dus en de sfeer zit er al dadelijk in
De GPS bleek: La Haute Nonne niet te kennen, dus hadden we het straatnummer van de dichtstbijzijnde weg ingegeven en hoopte ik dat Maurice de rest van de weg zou kennen niet dus Net als we overwegen om terug te draaien botsen we bijna op Lief die in het midden van de staat taichi staat te doen zij stuurt ons het juiste straatje in en zo belanden we toch nog als eersten in de gite . Het is dan bijna 22.00 uur
We worden allerhartelijkst ontvangen door Nicole, Beatrice en Veronique, (en een nest donzige eendjes ) en krijgen een rondleiding, de kamers worden verdeeld (wij beslissen dat het kleinste bed voor ons koppeltje is die zijn gewend kort bij elkaar te slapen ) Marie-José, Marina, Myriam en Ilse hadden al een optie genomen op de zolder, Josie en ik nemen de blauwe kamer en Hilde en Marleen de overblijvende ruimte. De mannen krijgen de kamer in de petite maison. Iedereen tevreden.
In de keuken staat soep, brood, salade (met bloemetjes!!!) en de heerlijkste quiches die ik ooit geproefd heb voor ons klaar Langzaam druppelt ook de rest van het gezelschap binnen en uiteindelijk ook Suzy en Filippe Moe en voldaan trekken we naar ons bedje Lief en Walter doen de afwas (de schatten )
01-06-2007
Vrijdagochtend na het ontbijt vertrekken we naar het strand. Het is een fantastische ervaring taichi te doen met alleen de zee als getuige het weer is prachtig en alles lijkt veel intensiever Walter neemt ons mee naar het stulpje van monsieur le juge, een prachtig plekje verscholen in de duinen . Voorzien van alle comfort en met een gigantisch uitzicht over de zee, met aan de ene kant cap blanc nez en aan de andere kant cap gris .. Indrukwekkend
We oefenen verder op het stand en op de keien
Ik probeer om de sfeer, de zee, het gevoel te onthouden op de één of andere manier op te slaan ik maak fotos, film en neem het geluid van de zee op dit voelt goed dit wil ik mij later kunnen herinneren .
Tot slot geeft Lief nog een kleine demonstatie (en een klein lesje) waaier vorm (prachtig) en nemen we het hele (of toch een groot deel) van het strand in beslag om nog een paar keer ieder voor zich deel één te oefenen
Veel te vroeg is naar mijn zin is het voorbij en rijden we in colonne naar chez Monique voor het aperitief .
Bij onze thuiskomst staat ons weer een culinair festijn te wachten (hier zou ik makkelijk aan kunnen wennen ) met als hoogtepunt het dessert, sommigen likken zelfs hun bord af!!!
Veronique verteld wat taichi voor haar betekend en laat ons een stukje van haar nieuwe show zien (op computer) het ziet er veelbelovend uit mij heeft ze overtuigd van haar kunnen ik zou haar zo te werk stellen als clown
02-06-2007
Zaterdagochtend word ik vroeg wakker en kriebelt het om te gaan joggen ook Josie krijg ik zover dat ze met mij mee komt rennen heerlijk draven door het nog slapende landschap al valt het ons na een tijdje wel op dat we de hele tijd bergaf gelopen hebben de terugweg is dan ook zeer zwaar Weten we ineens dat onze chateau op een berg ligt
Vandaag oefenen we op een klif een metertje of tien boven het water mijn hartslag ligt de hele dag een tiental slagen per minuut hoger en ik denk dat mijn angst daarvan de oorzaak is maar blijkbaar is de yange omgeving de reden
Beatrice heeft mij haar filmcamera toevertrouwd om wat te filmen, en ik ben doodsbang dat ik er iets aan kapot zou doen van de zenuwen vergeet ik het kapje van de lens af te halen maar uiteindelijk blijkt mijn filmpje (Walter die de Yang Lu Chan doet) toch redelijk gelukt te zijn en kan ik de camera onbeschadigd aan Walter overdragen
Het is warm (heet) op onze klif, de sanitaire voorzieningen zijn primitief de grond ongemakkelijk hobbelig en schuin . En toch is het oefenen fantastisch
Later gaan we nog naar het strand op blote voeten in het losse zand kan ik het niet lang volhouden mijn kuiten protesteren!!!
Daarna gaat het weer richting Pernod (en koffie voor deze chauffeur)
Walter wil ons nog iets laten zien en gewillig rijden wij achter hem aan in een park brengt hij ons naar een grote bunker er hangt een sfeer van dood en verdriet
Komt het daardoor of door de tai chi ik weet het niet maar van mijn zorgvuldig opgebouwde muurtje blijft opeens niet veel meer over dan een ruïne van verdriet en schuldgevoel .
Terug in de gite vinden we weeral wat lekkers in de pot een heerlijke chili con carne en appeltaart als dessert
Bij valavond maken we nog een stille wandeling langs de velden de koeien snappen er niks van en draven weg
03-06-2007
Alweer de laatste stagedag
Nadat we alles ingepakt en gepoetst hebben gaat het weer richting strand alwaar we nog flink kunnen oefenen op de kicks
Een passant is bereid een paar fotos van de groep te maken voor de prijs van een paar Belgische pralines .
Voor mijn plezier doen ze allemaal nog eens de hele vorm zodat ik het kan filmen het andere plannetje mislukt
Lief geeft nog een demonstratie taichi met appeltaart en daarna is het onherroepelijk afgelopen en moeten we terug naar huis . Jammer (afscheid nemen is niet mijn sterkste kant en ja ik weet dat ik moet loslaten )
Stage gelukt of niet het is voor mij in elk geval een onvergetelijke ervaring geworden Bedankt iedereen Myriam, Marie-José, Hilde, Ilse, Marina, Rob, Maurice, Suzy, Marleen, Filippe, Veronique, Beatrice en Nicole, en vooral Josianne, Lief en Walter
Bij het eerste benzinestation op Belgische grond maken we een hoognodige sanitaire stop en wie ontmoeten we daar?Ons Marie-José, Myriam Ilse en Marina .
Proost op Wuwei .
This picture shows a line of friends
facing the immensity of ocean waves.
Alone they might be washed away,
but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All of us,
Old and young,
Near and far,
Hold special memories of good times we've shared.
We've had our share of hard times when our friends were there to make us feel better.
We've shared...
our hearts,
our time,
our secrets ,
our fears,
our hopes
and our dreams.
Let us never break the chain of friends!
Bedankt iedereen....
Reacties op bericht (1)
21-06-2007
Verslagje Stage Boulogne
Dag Lief, dag Walter,
deze laatste week werden jouw woorden, op het einde van de t'ai chi-stage, bevestigd: "dit is het leven niet!". Een gewaarschuwde vrouw .... zou er 2 waard zijn!?? En warempel ... 't is gelukt!
Nu even serieus... het is goed dat er tijd overheen gegaan is, de stage-ervaringen hebben sowieso "zink-tijd" nodig. We zouden jullie heel graag willen danken, danken voor alle indrukken, ervaringen, ... gedurende deze drie dagen. Een reisverslag opmaken, lukte niet... het zijn "momenten", "indrukken"....
Maar toch even proberen chronologisch weer te geven:
Als eerste mochten we de hartelijke ontvangst door Lief, Walter, Béatrice, Nicole en Vero ervaren... meteen waren we "thuis".
Deze hartelijkheid, vrijgevigheid, non-conformisme, ... waren gedurende de hele stage aanwezig. Béatrice, Nicole en Vero lieten ons weten dat dit - in 2007 - nog kan!
Het samenspel tussen Lief en Walter tijdens het (bege-)leiden van de groep.
Lief als aanwezige afwezige, als alert (ver-)zorgende, als onopvallend sturende, duidelijke leider.... zij kent ons allemaal en laat ons "zijn". Lief is de cirkel.
Walter als wetmatigheid, uitdieper van de vorm, laat ons de wetmatigheden ervaren in de martiale toepassingen, laat ons onze grenzen aftasten en net iets verder gaan, toont ons bij de martiale toepassingen om de stilte, de stilte te laten zijn, om dan krachtig naar buiten te treden, ... Walter is het vierkant.
Ongelooflijk knap! De één is de ander...
Het thema "gehoorzaamheid". Had duidelijk niets te maken met het ongehoorzaam zijn aan bepaalde arbeidsreglementeringen... of .... misschien toch.
Gehoorzaamheid aan de principes, gehoorzaamheid aan je lichaam. In de vorm of martiale toepassingen ervaarden we nog meer plezier in de beweging, gewoon in het bewegen!
Vero die in haar exposé de vergelijking maakte tussen t'ai chi- principes en clown-principes. Frappant wat een gelijkenissen: laten "zijn", de leegte toelaten, van daaruit de beweging/interactie starten, ... Het stemde ons tot denken... Walter stuurde ons slapen!
De avondwandeling liet een heel sterke indruk na.... "de stilte, de stilte laten zijn", "de stilte niet opvullen"...
Zoveel gezegd.... zonder woorden....
De verbondenheid met de natuurelementen... zon, zee, maar ook mist en wind, de kliffen, de plaats op zich: historisch-geologisch, ...
Als Lief en Walter ons de vorm op meditatieve wijze lieten uitvoeren, speelden deze elementen zeker mee. Hun bedoeling was de stilte in jezelf zoeken...hun woorden werden concreet.
Hoe? We probeerden aandacht te geven aan onszelf. We merkten op dat we in feite afgeleid, onrustig of gewoonweg onaandachtig waren. Dat opmerken maakte ons bewust dat we in alles wat we doen steeds op weg zijn naar het volgende. Het leek alsof we steeds weg wilden uit het moment, alsof het volgende moment alleen maar belangrijk zou zijn.
Onze groep! Sterke groep! Mekaar leren kennen ... het toelaten, het aanvaarden om te mogen zijn, wie we zijn als individu en toch als groep er staan!
Eén voor één bijzondere mensen!
Vriendschap diep geworteld, zet zich zeker verder in de lessen.
Nogmaals dank van ons allemaal voor deze bijzondere stage. We kijken alvast uit naar volgend jaar!
Groeten,
Myriam
Marrakesh Time
*~* The heart dies a slow death, shedding each hope like leaves. Until one day there are none.. *~*
