BELANGRijK BERICHT:

opwarming der aarde gaat ons allen aan.:


Het xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />Meerlenhof en de opwarming van de aarde,

en de communicatie daarover met het district.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Je mag van onze stad en ons district vertellen wat je wil, maar als er de laatste jaren iéts zichtbaar en voelbaar is verbeterd, dan is dat de communicatie tussen de burger en het bestuur. En dan bedoel ik niet (alleen) de communicatie over de grote ruimtelijke structuur- en strategische plannen, doorstromings- en mobiliteitsprojecten, … maar vooral de doodgewone dingen die ons als doodgewone burger raken in onze “doodgewone” buurt.

Neem nu wat er de laatste dagen is gebeurd in het Meerlenhof: de heraanleg aan de oostingang, de vuilbak tussen de banken, het hernieuwde onderhoud… Dat alles is toch dank zij signalen uit onze buurt, die daarmee een stukje verantwoordelijkheid opnam voor de zorg van ons parkje. Maar het is nogal klaar, dat het niet veel zin heeft signalen uit te zenden, wanneer men aan de andere kant niet bereid is die te ontvangen en er iets mee te doen. Een pluim dus voor de twee kanten van de medaille: de buurt en het bestuur.

Vandaag  kreeg ik weer zo’n hartverwarmende ervaring. Via, via, vernam ik dat het district op 21 oktober 2006 een rondleiding organiseert in het park Sorghvliedt. We zouden er kennis maken met het beheerplan van het park, met een paar groendeskundige plekjes, en er zou ook aandacht worden besteed aan “het werken met ecologische middelen”.

Zieke kastanjebomen.

Vooral dat “werken met ecologische middelen” stak mijn ogen uit (nou ja, niet letterlijk, hé). In het Meerlenhof staan namelijk de paardekastanjes al een paar jaren ziek te wezen. Het verschijnsel viel mij al op toen ik in 2003 (terug) in Hoboken kwam wonen, naast, jawel, het Meerlenhof. Maar toen zaten wij met een hittegolf en dacht ik dat het daarmee wel iets te maken had. De volgende jaren ging die theorie echter helemaal niet meer op. Eerder integendeel, want ondanks de nattigheid verschrompelden de bladeren van onze kastanjes ieder jaar weer en kleurden ze telkens trouw voorbarig bruin en ros. Met voorbarig bedoel ik wel degelijk eind juli, begin augustus, terwijl de andere bomen er nog volop groen bijstaan, zelfs de bomen die vlak naast of onder die paardekastanjes staan.xml:namespace prefix = v ns = "urn:schemas-microsoft-com:vml" /> xml:namespace prefix = w ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:word" />

Trouwens, niet alleen de kastanjes in het Meerlenhof weten ervan. Ook die van de Meerlenhoflaan zijn aangetast, en fietsend in de streken rond Boom, Reet, Aartselaar, merk je hetzelfde verschijnsel. Zelfs in de omgeving van Kapellen zij zieke kastanjebomen gesignaleerd. Het rare is, dat alleen de paardekastanjes ervoor gevoelig schijnen te zijn.

Kortom: waaraan herken je tegenwoordig een paardekastanje? Aan zijn bladeren. Die zijn verschrompeld en rosbruin gekleurd.

Ik wist me met het verschijnsel geen raad. Zeg nou zelf. Een schijnbaar uitgedroogde boom, terwijl ik door zompig gazon zit te ploeteren om mijn honden een beetje bij te houden… dat plaatje klopt toch niet.

De grote maar minuscule schuldige.

Tot ik, in het Meerlenhof, mijn buurman ontmoette en hem wees op het rare verschijnsel. Mijn buurman weet met zulke dingen raad. Of beter: hij weet waar hij moet zoeken om op zulke vragen een antwoord te vinden. Het duurde niet lang of hij legde me haarfijn het “onaangepaste” gedrag uit van de paardekastanjemineermot.

Wanneer je een paardekastanjeboom in het park nadert zie je een wolk van kleine beestjes rond de boom zweven. Het beestje blijkt een motje te zijn. Het leeft eigenlijk in warmere streken rond de Middellandse zee, maar door de globale opwarming van de aarde, kan het tegenwoordig ook best bij ons aarden. Bovendien vindt ze bij ons wel paardekanstanjes in overvloed, maar nog geen natuurlijke vijanden. Het paardekastanjemineermottenfeest[1] kan dus volop beginnen en nog een tijdje voortduren.

De feestelijkheden worden ingezet door het wijfje. Dat legt haar eieren op de bladeren. Daaruit komen de larven. Die boren zich een weg in het blad en vreten zich te pletter aan het bladgroen tussen de boven- en onderhuid. De larve brengt haar volledige ontwikkeling door in het blad. Uiteindelijk verpopt ze en wordt een motteke.

De mot blijkt, zoals men dat in het gangbaar Nederlands noemt, strikt monofaag. Dat wil zeggen dat ze alleen maar van de paardekastanjes lust, en de andere bomen links laat liggen… heu…staan.

Maar genoeg daarover. Tenslotte wilde ik het niet hebben over de paardekastanjes en hun mineermotten, maar over de communicatie met het stads- en districtsbestuur. Trouwens wie meer wil weten over dit onderwerp, kan terecht op onze website: www.meerlenhof.be, doorklikken naar “onze paardekastanjes zijn aan het sterven”. Daar wordt het raadsel van het Meerlenhof haarfijn toegelicht. Je verneemt er ook dat men in sommige gemeenten (Temse o.a.) daar wat op gevonden heeft, en men de mineermot bestrijdt met mineermottenvallen.

Een levensgroot dilemma.

Maar terug naar de communicatie met het bestuur, had ik gezegd. Ik kreeg dus een uitnodiging om op 21 oktober in het park Sorghvliedt ook zo’n leerzame begeleide ecologische wandeling te maken. Valt die datum toch niet toevallig samen met de al lang geplande verhuis van mijn dochter? Daar sta je dan, als “vader - met - een - minimum - greintje - aan – verantwoordelijkheidsgevoel”, voor een levensgroot dilemma. Niet dat mijn dochter uitdrukkelijk heeft gevraagd om te komen helpen, hoor! Neen, zo steekt ze nu ook weer niet elkaar. Maar zij heeft toch verdacht veel herhaald “dat ik die datum zeker niet mocht vergeten”. Welnu, met zo’n ondubbelzinnige communicatie begin je als “vader - met - een - minimum - greintje - aan – verantwoordelijkheidsgevoel”, toch wel stilaan gewaar te worden, waar men verwacht dat je echte prioriteiten liggen.

Ik dus een bericht aan het wijkoverleg in Hoboken, om te melden dat ik “tot mijn grote spijt” niet kan deelnemen aan de begeleide wandeling, maar dat ik wel danig was geïnteresseerd, dus graag op de hoogte wilde blijven van nog komende initiatieven, en “mijn grote spijt” ditmaal dus oprecht was en welgemeend. En passant kon ik het niet laten even het probleem te signaleren van de paardekastanjes in het Meerlenhof en te verwijzen naar onze website daarover. Ik had namelijk gemerkt dat Sorghvliedt vol staat van kastanjebomen en –struiken, maar die blijken van een andere soort te zijn en die zijn niét aangetast. Behalve dan weer die rond de paviljoenen, maar dat zijn dan weer echte paardekastanjes (bent nu nog mee? Goed, dan doen we verder)

Daarmee was de kous af, dacht ik. Ik had de knoop doorgehakt, en de partij ingelicht die ik in de steek zou laten.

Een warme mail terug.

Maar dat was even buiten de waard gerekend. En die waard trad op in de gedaante van een warme “mail – terug” van het wijkoverleg. Daarin lieten ze me weten dat ze het jammer vonden dat ik er niet bij kon zijn, en ik ben geneigd die “jammer” als oprecht te beschouwen. Tevens beloofden ze om me op de hoogte te houden wanneer er in de toekomst nog gelijkaardige activiteiten worden georganiseerd.

En dan volgde de passage over de aangetaste kastanjebomen. Volgend voorjaar, zo staat er, zullen zij op enkele proeflocaties aangetaste paardekastanjes uitrusten met feromoonvallen en lijmbanden om de beruchte kastanjemineermot te bestrijden. In de loop van datzelfde jaar wordt deze milieuvriendelijke methode opgevolgd en geëvalueerd. Deze methode, zo schrijven zij terecht, is erg kostelijk en kan dus niet zomaar overal worden toegepast. In Hoboken moeten ze nog eens kijken welke bomen ze zullen aanpakken.

Als dat geen goed nieuws is. Nu nog hopen dat ze de kastanjebomen van het Meerlenhof eruit pikken.

Maar wat mij het meeste treft is, niet alleen dat ze op het district de moeite hebben genomen om me te antwoorden, maar bovendien dat ze ook nog bekommerd waren om mij een inhoudelijk gefundeerd antwoord  te bezorgen. Want wees nu eerlijk, dit is toch wel een ander type antwoord dan botweg zoiets in de zin van: “Geachte heer, wij hebben uw bericht goed ontvangen en noteren dat u niet aanwezig zal zijn (Aanvaard geachte heer, de betuiging van onze oprechte en meeste hoogachting). Weet je dat ik me die laatste stijl, persoonlijk nog vaag herinner uit mijn beginjaren aan de stad? Wat er toch maar op wijst dat er gaandeweg heel wat in beweging is gezet.

Maar in de huidige communicatie met de stad en het district, blijft niets meer over van dat afstandelijke en bureaucratisch gedoe van weleer. Hier heeft duidelijk iemand de moeite genomen om onze website te openen en kennis te nemen van het probleem, is zich dan gaan informeren op de bevoegde dienst, heeft gevraagd wat er tegen is te doen, en heeft uit al die informatie een inhoudelijk antwoord gedistilleerd.

Welnu, het besef dat iemand zoveel moeite heeft gedaan, om mij inhoudelijk iets bij te brengen, daar word ik warm van. Jaja, zo steek ik nu eenmaal in elkaar.

En dat is, wat ik al van in het begin wilde zeggen. O.K., ik geef toe dat het een paar bladzijden heeft geduurd voor ik uit mijn woorden ben geraakt, maar gelukkig heeft u me niet onderbroken.

Frans Janssens

Francis De Decker