We proberen de eerste week dat we op reis zijn altijd ergens in een rustig plaatsje gewoon te worden aan de taal, de temperatuur, de mensen, het eten ….
Normaal zou dat gebeuren in Cerro Lodge, maar omdat het ook hier kerstvakantie is, is alles volzet. We besluiten dan maar naar een onbekende plaats te trekken, die er althans op papier heel goed uit ziet: La Laguna de Lagarto, aan de grens met Nicaragua..
Aan het eten zijn we al vlug gewend: 's morgens 'pinto' : rijst gemengd met zwarte bonen, room, gebakken banaan en een eitje. 's Avonds eten we cassado: rijst met zwarte bonen (niet gemengd), gebakken banaan en een stukje kip of vis.
Dan beginnen we aan de tocht naar La Laguna de Lagarto. Als je alles zoals wij wil doen, met het openbaar vervoer dus, is dit echt wel een avontuur. We vertrekken in San José met een taxi van het hotel naar het busstation. Daar nemen we de bus naar Ciudad Quesada (drie uur). Toen we daar aankwamen stond de volgende bus al klaar om te vertrekken: van Ciudad Quesada naar Pital (een uur). Een kwartier wachten en dan van Pital naar Bocca Tapada (weer een uur). Het probleem is nu hoe geraken we aan ons hotel? Bocca Tapada is een heel klein dorpje, waar geen taxi's te krijgen zijn. De buschauffeur lost het probleem voor ons op: hij belt ons hotel, zegt waar hij ons heeft afgezet en wacht tot een jeep van het hotel ons oppikt.
Ons nieuwe onderkomen ligt in een enorm privé natuurgebied. Het bestaat uit een receptie annex restaurant en een aantal bungalows, gegroepeerd rond het restaurant. Overal zijn voederplaatsen ingericht voor de vogels en vanop het terras zie je dan ook van 's morgens zes uur (zodra het licht wordt) tot 's avonds zes uur (nacht!) een horde fotografen, uitgerust met de duurste fototoestellen en de grootste lenzen die duizenden foto's schieten. De onderwerpen van die foto's zijn dan ook schitterend: alle mogelijke kleuren en vormen zijn vertegenwoordigd.
Deze locatie is ook bekend als een van de weinige plaatsen in Costa Rica waar je gemakkelijk de mooie koningsgier kan zien. Daarvoor moet je wel naar een schuilhut in het bos, waar regelmatig slachtafval (varkenskoppen) wordt gedumpt. Het schouwspel is geweldig: toen ik er was waren er niet minder dan tien koningsgieren en minstens vijftig zwarte gieren die zich te goed deden aan het vlees dat er lag. Geweldig om mooie foto's te maken.
We bezoeken ook een plaats waar feeders zijn opgehangen om kolibri's te voeden. Hier zijn de foto's veel moeilijker te maken: kolibri's zijn razendsnel. Ze hangen even in de lucht om nectar uit een bloem te zuigen, maar tegen de tijd dat je scherp gesteld hebt, hangt het beestje al een halve meter verder aan de volgende bloem. Hoe dan ook: ze leveren een prachtig schouwspel op.
An slaagt er in een kolibri te pakken en het mannetje komt rond haar handen vliegen om te kijken wat er met zijn partner aan de hand is.
Na een paar dagen komt hier spijtig genoeg een einde aan. Betalen en vertrekken. De mensen van het hotel brengen ons met een jeep naar Bocca Tapada. Daar nemen we bussen in de omgekeerde volgorde van de heenrit tot Ciudad Quesada. Daar nemen we onze laatste bus voor vandaag tot in Los Chiles. Hier hebben we een kamer geboekt voor twee nachten in een degelijk hotel. We maken een vogeltocht naar de Medio Queso wetlands, een bekend natuurgebied en zoeken uit wanneer de bus vertrekt naar Cano Negro, de laatste bestemming van onze aanpassingsperiode.
Er zijn maar drie bussen per dag: om zes uur 's morgens, twaalf uur 's middags en zes uur 's avonds.
We kiezen voor de middagbus en na een uurtje worden we netjes voor ons hotel afgezet. We logeren in hotel 'Poponjoche', een verzameling bungalows in een mooie boomgaard aan een lagune. Hier zijn we al eerder geweest en de mensen kennen ons nog.
Het is een plezierig weerzien met het hotel, de mensen en de streek. Cano Negro is een pantanal, dus een mengsel van rivieren, moerassen, (half) ondergelopen weiden... Je kan er nog krokodillen vlak naast de weg zien liggen!
Hier gaan we enkele dagen vogeltochten doen volgens ons bekend stramien: opstaan om half zeven, vertrekken, rond halftien onderweg ontbijten en dan verder wandelen tot tegen de middag. Daarna wordt het te warm (het is hier 31 graden) om nog enige inspaning te doen, dus een beetje lezen, vogelfoto's sorteren en bewerken ….. 's Avonds een wandeling naar het restaurant, avondmaal, douchen, beetje lezen en slapen.
Morgen vertrekken we dan echt op reis, richting Panama.
Foto's van An vind je hieronder, voor de echte vogelfoto's kijk je op
We vertrekken weer. Dat kunnen we goed, dus geen zorgen. Een dag op voorhand ingepakt, de timer van de nachtverlichting uitgetest, laatste boodschappen gedaan, beetje gelezen …...
En dan breekt de grote dag aan. We hebben deze nacht slecht geslapen, want de timer, die het licht aan en uitdoet als we weg zijn, heeft het deze nacht begeven, zodat het licht dag en nacht blijft branden. Douchen, laatste gerief in rugzakken, timer uitschakelen en goed op tijd vertrekken, mochten er weer bussen niet rijden.
We zijn ruim een uur te vroeg op de Rooseveldplaats in Antwerpen, dus tijd voor eten.
Lekker ontbijt en als we klaar zijn komt de bus er aan.
Ingechekt, plaatsje zoeken (we hebben vaste plaatsen) en rijden maar. Eerste halte: Nederlandse grens. Daar worden we tegengehouden door de Nederlandse politie: paspoortcontrole. We dachten dat dit in de Schengenzone afgechaft was (vrij verkeer van personen en diensten …), maar Nederland doet nog wel steekproeven. Eén persoon werd betrapt zonder papieren en meegenomen in de combi. De rest van de reis verliep ongestoord en we kwamen netjes op tijd aan op Schiphol, waar we een nachtje op hotel gaan.
's Anderdaags vroeg opstaan, uitgebreid ontbijt (buffet) en net op tijd klaar voor de bus naar de luchthaven.
Inchecken, bagage afgeven en …. wachten. Vliegreizen bestaat blijkbaar vooral uit wachten op luchthavens.
Over de vlucht valt niet veel te vertellen. KLM is een betrouwbare maatschappij. Na een vlucht van ruim tien uur landen we in Panama city, waar we uitstappen bij een temperatuur van 31 graden. Nog een opmerking over de vlucht: het is een van de weinige keren dat het eten onderweg lekker is!
Een uurtje wachten en dan een korte vlucht van vijftig minuten naar San José, de hoofdstad van Costa Rica.
De aankomst is niet helemaal zoals verwacht. We proberen geld af te halen, maar geen enkele van onze bankkaarten blijkt te werken. Gelukkig hebben we dollars bij, zodat we een taxi kunnen betalen. Naar buiten, waar een taxi van het hotel ons zou opwachten met een kaart met onze naam op. Maar … geen man met kaart en dus ook geen taxi. De man die toezicht houdt op de officiële taxi's belt naar het hotel, dat bevestigt dat we geboekt hebben, maar niets weet van airport pick up. Raar, want ze hebben ons een bevestigingsbrief gestuurd. Zelf een taxi gehuurd naar het hotel.
We proberen weer te betalen, maar weer werkt geen van onze kaarten. Vlug naar onze kamer om op de computer na te kijken wat er aan de hand is. Het probleem is duidelijk: we hebben de kaarten laten openstellen op de bank, en de bediende daar heeft net het omgekeerde gedaan van wat we gevraagd hadden. Dus: in Afrika kunnen we met onze kaarten betalen, in Midden Amerika niet. Dat krijg je als banken enkel geïnteresseerd zij om hun 'producten' te verkopen en niet ingesteld zijn om de mensen te helpen. Gelukkig kunnen we via de computer zelf de instellingen veranderen en gaan we gerust slapen.
Zoals je er op kan rekenen dat de trekvogels elk jaar de koude ontvluchten en naar het warme zuiden trekken, zo zie je ons ook elk jaar na nieuwjaar warmere oorden opzoeken.
Dit jaar was het niet gemakkelijk. We hadden onze zinnen gezet op Indonesisch Papoea, maar toen we onze vliegtickets wilden boeken, bleek dat daar een serieuze uitbraak was van Covid. Nu is in het buitenland ziek worden altijd erg, maar in dat land een ziekenhuis in moeten was echt niet aantrekkelijk.
Dus op zoek naar een andere bestemming. Omdat we nog heel november op reis waren, hadden we betrekkelijk weinig voorbereidingstijd. Dus: een streek die we kenden, een land dat ons bekend is , maar toch ook een nieuw gebied om te ontdekken.
Het wordt dus Costa Rica om te beginnen, daar gaan we even wennen aan de temperatuur en aan de Spaanse taal. Dan trekken we over land naar Panama. Daar bezoeken we een paar vogelgebieden en gaan we op zoek naar de harpij-arend. Dan terug naar Costa Rica om een paar plaatsen te bezoeken die we vorige keren overgeslagen hebben en daar gaan we op zoek naar de koningsgier.
Tenslotte vliegen we terug naar huis vanuit San José.
