Mijn verhaal over mijn leven na kanker begint op 15 oktober 1998.
In de voorafgaande twee maanden zakte ik door mijn linkerbeen en kon ik niet meer recht staan. Weken gingen voorbij en af en toe verloor de kracht in mijn linkerbeen.
Na een poosje was alles weer voorbij. Ik passeerde langs mijn neef, die mijn huisarts was in die bewuste periode.
Hij stelde voor om 2 weken thuis te blijven om zogezegd het een beetje kalmer aan te doen. Ik werkte als chemicus in R|& D van Solvay in Neder-over-Heembeek, en voelde m mij niet speciaal onder stress, integendeel, ik deed mijn job graag in die periode.
Ik ging regelmatig wandelen in het “Tangenbeekbos” in de buurt en ja, ik zakte weer door mijn linkerbeen en had een raar gevoel in mijn linkerarm.
Ik ga terug naar Luc, mijn huisarts, hij stuurt me door naar Dr. Andrea Brunen, neurologe in de kliniek van Vilvoorde, AZ Jan Portaels, ik doe mijn verhaal en ze laat mij 's anderendaags binnen komen op Spoed om een CT Scan te laten maken van mijn hersenen, na half uurtje valt het verdict : Hersentumor. Ik wist niet goed wat mij overkwam. De tumor moest operatief verwijderd worden, ze stelde voor dit te laten doen in Leuven, maar daar had ik niet veel zin in en verkoos naar het AZ van Jette te gaan, ze stemde daarmee in belde onmiddellijk (het was toen 3 uur in de namiddag) naar Professor Daens,eminent neurochirurg en kreeg een afspraak om 18 uur.
Ze schreef medicatie voor, die ik op weg naar huis ging halen in de apotheek in de Kassei, ja die wisten onmiddellijk wat er gaande was.
Nu nog naar huis, mijn vrouw was pas terug van school, allebei aan de grond genageld, rap iets gegeten en op naar Dr. Daens in Jette, gelukkig was er nog vlot verkeer op de Brusselse Ring Na een beetje zoeken hadden we het kantoor van Dr. Daens gevonden, een vriendelijke man op het eerste gezicht en men kon horen dat hij Franstalig was. Hij stelde voor om op maandag 2 november opgenomen te worden maar de operatie kon pas doorgaan op vrijdag 13 november daar 11 november een officiële feestdag bleek te zijn. Ik werd van hier naar daar gebracht, NMR ( 3 maal) controle van hart, longen hoofd. Vanaf die dag was vrijdag 13 zeker geen geluksdag meer voor mij. Hoofdharen weg, tweemaal grondig douchen met speciale desinfecterende zeep en ik was klaar om te vertrekken naar het OK. ...... omstreeks 16uur komt Prof. Daens mij persoonlijk zeggen dat de operatie heel goed verlopen was, ik lag dus op Intensive Care, helemaal versuft en niet wetende wat er om mij rond omging. Nacht verpleging: 2 onvriendelijke verplegers die af en toe gingen roken, ik werd misselijk van elke keer dat er een rond mijn bed stond, van de tabaksgeur. De klok hing vlak voor mij en de wijzers gingen maar niet vooruit, ik woelde rond in de stijve lakens en bezeerde ik mijn armen en benen aan het hekken rond het bed.
's Anderendaags werd ik wakker in mijn bed op de kamer. Ik was nog nooit eerder opgenomen geweest in een ziekenhuis, dus was alles nieuw voor mij maar in de maanden nadien, werd ik meer en meer vertrouwd met het reilen en zeilen; 5 minuutjes werden soms een uur wachten.
De vierde dag na de operatie kreeg ik onaangekondigd het bezoek van ene Dokter Patrick Lacor die mij het slechte nieuws bracht dat het om een kwaadaardige tumor ging, een zogenaamde hersenlymfoom en dat er een behandeling ging volgen. Punt, ander lijn!
Op 26 november moest ik samen met mijn zoet op consultatie gaan bij Dr. Rik Schots op de afdeling Oncologie.
Mijn soort van hersenlymfoom kwam maar zelden voor., 1 op 400.000 en in de literatuur was er maar heel weinig bekend over. Een of andere universitaire instelling in Frankrijk had over een behandeling met chemotherapie gevolgd door een radiotherapie, iets gepubliceerd .
Met Pasen bent u genezen, meneer Depoorter, helaas had hij er geen jaartal bij vernoemd!
Een behandeling met 4 chemotherapieën zou zo vlug mogelijk opgestart worden, 1 week in het ziekenhuis en daarna 3 weken thuis om te recupereren.
Er werd een katheder onderhuids ingeplant, beter gekend als "Port a Cath".
Elke therapie verliep volgens hetzelfde scenario: afnemen van een beetje hersenvocht via een rugpunctie (al dan niet onder plaatselijke verdoving navenant de arts), een week lang infuus van 4 liter per dag van een preparaat, ondertussen moest ik mijn urine opvangen in een plastieken fles en het moment van het plassen noteren samen met de hoeveelheid vocht (koffie, soep, water en frisdrank) van 24uur. Het gecontroleerd plassen heeft wel problemen bezorgd, o.a. een fameuze uitbrander van de hoofdverpleger omdat ik neerzittend geplast had en niet in de fles, die man mocht ook al niet op niet veel sympathie rekenen van zijn team, liet de boel maar draaien en was altijd bezig met prenten te kopiëren voor zijn dochter die een opleiding volgde voor kleuterjuf. Die man heeft sinds dit incident het verkorven bij mij.
Het tweede probleem is pas verleden jaar opgelost: ik had het moeilijke om fatsoenlijk te plassen, een paar onderzoekjes bij de uroloog: een sonde rechtstreeks in de blaas werd gelukkig afgevoerd, dan werd er maar overgeschakeld naar Omic, een vrij recent een heel duur geneesmiddel, tot vorig jaar, dan heb een TURP laten doen, problemen waren eindelijk opgelost na 17 jaar!
Tijdens de laatste dagen van de eerste sessie werd ik voor het eerst geconfronteerd met de ongemakken van een chemotherapie, overgeven, buikloop, geen eetlust en flauwte in mijn benen. De eerste 3 weken dat ik naar huis moest was het juist de periode van de eindejaarsfeesten, mijn zoet had kalkoen op het menu gezet, van in de slaapkamer rook ik heerlijke geur gebraden vlees, maar ik werd er misselijk van en kreeg geen beet naar binnen.
Ik lag in het salon te rusten en hoofdkussen lag vol haar, dat was een schok voor mij, ja het was zover ik verloor mijn haar voor de tweede keer en overal.
De tweede sessie werd opgestart, naast de klassieke ongemakjes werd vastgesteld dat mijn bloedwaarden niet OK waren, ik kreeg om te beginnen dagelijks een spuitje met Neupogen, een medicijn dat helpt om witte bloedcellen aan te maken en dit werd nadien aangevuld met een bloedtransfusie en een infuus met rode bloedplaatjes.
De derde en vierde sessies verliepen gelijkaardig, behalve dat ik tijdens vierde sessie een epilepsieaanval heb gekregen, wat er op wees dat de chemotherapie niet aangeslagen was!
Ik werd samen met mijn zoet geconfronteerd met een bezoek van Dr. Voordekkers ,zaalverantwoordelijke van de radiotherapie, we moesten ons klaar houden voor het ergste, prognose 3 à 4 maanden nog te leven.
Maar Dr. Schots , die mij eerder had beloofd dat ik genezen zou zijn met Pasen, heeft zijn woord gehouden, in samenspraak met Prof. Daens Vandenbergh (hoofd van de afdeling ratiotherapie) zou men met een nieuw toestel dat drie-dimensionaal bestraalde, proberen de tumor aan te pakken zonder het omliggende weefsel te beschadigen.
Begin maart was ik terug thuis om te bekomen, maar ik moest minstens één keer per week op controle naar Jette.
Op 27 maart (1999) werd ik getroffen in mijn bed door een zware epilepsieaanval, zonder het bewustzijn te verliezen.
Een week eerder is mijn moeder overleden, twee tegenslagen in een keer te verwerken.
Ik werd per ambulance naar Jette gebracht, ik heb van 27 maart tot 20 april verbleven op de afdeling neurologie in een dubbele kamer om deels de oorzaak op te sporen en deels te revalideren, ik moest terug leren stappen en mijn linker arm te gebruiken. Ik had het grote geluk dat mijn ergotherapeute, Irène een achternicht was van mijn zoet, het klikte langs geen kanten met de kinesist die mij aangewezen werd en moest ik de rekenen op een Duitse jonge stagiaire uit Fulda, om me terug op de been te krijgen.
Gelukkig was er Irène, die veel kracht had, om me uit het bed te krijgen om verder te leren zelfstandig stappen, na een paar weken slaagde ik er in om een paar toertjes rond de ziekenblok te lopen. Op 20 april mocht ik definitief naar huis, nu was het enkel nog wachten op de start van de radiotherapie, daarvoor moest ik niet meer gehospitaliseerd worden. 5 dagen per week mocht ik behandeld worden, je moest soms lang wachten voor je aan de beurt kon komen, de eerste dagen moest alles netjes op punt gesteld worden, het masker moest juist zitten en dan kon eindelijk aan de bestralingen begonnen worden. Het aantal bestralingen moet een kleine 2 maanden geduurd hebben,40-50 ik kan het mij niet meer herinneren, ik weet enkel dat het heel warm was.
Een paar keer in de MRI-scan en ik werd genezen verklaard, maar ik moest toch nog regelmatig op controle bij Dr. Rik Schots om o.a. mijn bloed te laten controleren, portacat laten spoelen, die mocht pas na 2 jaar definitief verwijderd worden.
Het normale leven kon terug herbeginnen, tuinieren, koken, uitstapjes en op reis gaan.
Onze eerste uitstap was een weekje in Buxton (Ver. Kon) met de Eurostar en de bus, daarna een paar Midweeks in De Haan en in 2002 een bijzonder boeiende rondreis in Toscane en Umbrië, maar vermoeiend, vooral met het stappen ...... elk jaar werd het meer en meer te vermoeiend, het stappen was de grootste hinderpaal, uiteindelijk zijn we na Tunesië, Provence, de Costa's in Spanje, Turkije en een cruise naar Noorwegen, beland aan de Vlaamse kust en hebben in Middelkerke een optrekje gekocht, daar konden we heen wanneer het ons paste, geen hotel meer waar je pas op je kamer mocht om 15uur en uitchequen om 10uur.
Ik heb me 4 jaar terug een elektrische scootmobiel aangeschaft om me te verplaatsen aan zee, helaas weigert "De Kusttram" dit vervoermiddel toe te laten, mails naar politici ten spijt, De Lijn blijft weigeren . Mijn laatste hoop is nu het UNIA , het gelijke kansencentrum, die waarschijnlijk het zover zullen krijgen om scootmobielen niet meer te mogen weigeren, mits aan bepaalde voorwaarden te voldoen.
Elk jaar ging het minder goed, niettegenstaande ik regelmatig naar de kine ging.
In september 2014 moest ik opgenomen worden op de afdeling Neurologie van het AZ Jan Portaels in Vilvoorde, ik kon niet meer rechtstaan op mijn benen. 2 weken hebben ze me daar aan het lijntje gehouden. Ik had wel een enorme tegenslag, Dr. Brunen was met vakantie, haar vervangster, in noem ze liever niet bij haar naam, schreef me onmiddellijk Prolopa voor, een geneesmiddel tegen de ziekte van Parkinson, ik heb alle onderzoeken gedaan die je maar kon inbeelden, pas de laatste dag werd er een DAT-Scan gedaan, na een goed jaar bleek er aan de linkerkant in hersenen een heel licht vermoeden te bestaan van Parkinson. Ik werd toen naar huis gestuurd met een beetje kine, sessies van amper 20 minuten (de kinesist keek voortduren op zijn klok) en een "rollator" .De Prolopa diende ik niet meer te nemen!
Ik krijg nu kine aan huis van Mia, die niet naar haar klok kijkt en met wie het blijkt te klikken.
Spijtig genoeg heb ik de laatste jaren er nog cardiale problemen bij gekregen, maar ik ben zoals men pleegt te zeggen in de handen van capabele artsen.
Meer en meer kerkgebouwen en kloosterkerken staan leeg doordat het kerkbezoek zienderogen daalt. Ze worden soms achtergelaten in een erbarmelijke toestand en worden verkocht aan bouwpromotoren die deze gebouwen een herbestemming proberen te geven, zoals bvb een hotel in Mechelen of een modeboetiek in Aalst. Maar meestal worden ze aangewend om tentoonstellingen te ontvangen en om er allerlei culturele activiteiten te organiseren, al of niet met veel bloot en geweld.
Maar waarom de rollen eens niet omkeren, zoals in Andalusië in de periode van 1500, daar werden de Moren verdreven en werden hun gebedshuizen omgevormd in katholieke kerken, de kathedralen van Cordoba en Sevilla zijn hiervan een treffend voorbeeld.
Begrijpt u waar ik naar suggereer : maak van al die lege kerken nu eens moskeeën en wees gerust ze zullen heel veel volk aantrekken. Onze vriend Flip De Winter zal wel een beetje tegenpruttelen in het begin, maar zo hebben die mensen een veilig onderkomen en zullen de jongeren niet meer op de straten ronddolen en herrie schoppen met de Politie-Police.
Het is al langer geweten dan vandaag, dat vis eten soms risico's inhoudt.
Bepaalde soorten, zoals de paling blijken een abnormaal hoog gehalte aan kwik te hebben.
In sommige streken wordt de paling gebruikt als koortsthermometer, men neemt het diertje in een krantenpapier en steekt het onder zijn arm, telt tot 30 en als de paling licht rood kleurt dan zou het kunnen zijn dat je koorts hebt.
Vandaag heeft de socialistische transportbond voor het ministerie van Etienne Schouppe en zijn collega Joëlle Milquet actie gevoerd tegen illegale cabotage. Ze pikken het niet dat buitenlandse vrachtwagenchauffeurs binnen België ritten mogen uitvoeren.
Men kan misschien begrip hebben voor de vakbonden, maar wat me echter een beetje stoort is dat ze dezelfde slogan gebruiken als deze van hun aartsvijand, het Vlaams Belang, Eigen volk eerst.
Is dit de "solidariteit" waarvoor de vakbonden zoveel ijveren?
Het is crisis voor iedereen in de huidige tijd, behalve dan voor sommige politiekers.
Een man spant de kroon: Louis Michel, hij gaat binnenkort weg als Europees commissaris en krijgt hiervoor een uittredingsvergoeding van meer dan 1 miljoen euro bovenop zijn royale pensioenrechten. En nu gij, wat doen die mannen met al dat geld en ondertussen moeten meer en meer mannen en vrouwen beroep doen op het OCMW om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen.
De Socialistische vakbond, ACOD, staakt gedurende 2 dagen bij de Lijn, terecht of onterecht, daar gaat het niet om. Maar de gebruiker is weer eens de pineut. Voor een overzicht van de problemen heeft de Lijn op zijn webstek de nodige informatie over de eventuele hinder of je mag het betalend telefoonnummer gebruiken, 070-220 200, om de toestand op te vragen.
Stel je voor, je staat in het bus of tramhokje te wachten en je moet de webstek raadplegen of je mag met je GSM een paar euro's neertellen om de informatie op te vragen via de 070-lijn.
Niet te doen volgens mijn bescheiden mening, geef de klant tenminste de gelegenheid om via een gratis 0800 nummer de gewenste informatie op te vragen.
Ik heb al jaren een Mono-abonnement op het Internet bij Telenet, sinds begin van dit jaar heb ik al 3 maal gevraagd om mijn abonnement te veranderen in Expressnet want Mono zal binnenkort verdwijnen, éénmaal heb ik een bevestiging gekregen dat ze mijn aanvraag gekregen hadden en ik in de kortste keren een bericht zou krijgen.
Verleden week, krijg ik een telefoontje van Telenet om een afspraak te regelen, een technieker zou langs komen op vrijdag 24 april. De man biedt zich aan en spreekt me aan in het Frans, vous ne parlez pas le Français, ik aarzel en zoals elke domme Vlaming zeg ik hem dat ik mijn best zal doen om hem te woord te staan, hij kwam van Bruxelles zei hij. Na een klein uurtje heeft de man mijn modem veranderd en mijn PC aangepast. Het was op het middaguur en had niet veel tijd om na te kijken of alles wel normaal functioneerde, ik had al vroeger slechte ervaringen met een telefoonaansluiting bij Telenet, die ik ondertussen al 2 jaar terug opgezegd heb.
Met een bang hart zet ik mijn PC aan in de namiddag en constateer dat mijn mails allemaal terechtkomen in de Mailbox van mijn echtgenote. Ik doe een paar testjes met mijn hotmail-adres en inderdaad alles wordt gepost bij mijn echtgenote. Ik bel hierop naar de klantendienst van Telenet 015/666666 en leg het probleem uit, de verkeerde aflevering in Outlook en de onkunde van de Nederlandse taal in een Vlaamse gemeente. De man kan mij niet verder helpen en geeft mij een ander nummer waar ik moet bellen, 070/696969, hierop schiet ik letterlijke in een Franse colère en zeg aan mijn correspondent dat ik weiger een betalend nummer te gebruiken voor een probleem dat niet aan mij ligt en eis dat er iemand van Telenet dit probleem moet komen oplossen bij mij thuis. Na een klein kwartiertje komt de telefonist terug aan de lijn, met verontschuldiging voor het lange wachten, maandag 27 april zou er iemand langs komen in de vroege voormiddag om alles terug in orde te brengen. De technieker, die Nederlands spreekt, heeft er bijna anderhalf uur over gedaan om de klus te klaren, hij gaf toe dat hij er niks van begreep, 3 telefoontjes naar een collega en eindelijk leek het te gaan om een onnozel foutje en kon de man tevreden naar huis en had zijn klant, in casu mezelf, tevreden gesteld.
En nu de kers op de taart, ik heb nog altijd een Mono-aansluiting, men heeft enkel de oude modem vervangen door een modernere versie. Ik ben ten einde raad en zal bang afwachten tot wanneer Telenet me weer eens zal contacteren voor een nieuwe afspraak voor overschakeling naar Expressnet.
Of stap ik over naar Mobistar Internet Everywhere?
De aarde was verdorven en overbevolkt. De Heer daalde neer en gaf aan Noah de opdracht een Ark te bouwen en twee exemplaren van elk levend wezen samen met enkele goede mensen te redden.
"Hier is het plan", zei God. "Haast je, want over zes maanden zal het 40 dagen en 40 nachten beginnen te regenen.
Frank De Boosere zal dat niet weten te verklaren en weer maar wat iets zijn duim zuigen.
Zes maanden later begon het te regenen. De Heer keek neer en zag Noah wenen in zijn overstroomde tuin, maar hij zag geen Ark.
"Noah", donderde Hij, "waar is mijn Ark?"
"Vergeef me, Heer", smeekte Noah."De dingen zijn wel wat veranderd tegen vroeger.
Ik had een speciale bouwvergunning nodig. En ik heb moeten discussiëren met de inspecteurs in verband met een brandverzekering.
Mijn buren beweren dat ik de bouwlijn overschreden heb met mijn Ark en dat ik de maximumbouwhoogte niet gerespecteerd heb, en legden ze een klacht neer wegens geluidsoverlast op de werf. We zijn naar Stedenbouw moeten gaan voor een beslissing.
Dan kwamen het ministerie van Verkeer en de dienst van Bruggen en Wegen. Zij wilden een waarborg gestort hebben voor de mogelijke, toekomstige kosten van de aanpassing van de infrastructuur als de Ark moest verplaatst worden naar de zee.
Ik beweerde dat de zee tot hier zou komen, maar daar geloofden ze geen snars van.
Hout vast krijgen was een ander probleem.
De groenen trekken van leer tegen het kappen van inlands hout, en dit om de gevlekte bosuil te beschermen. Ik probeerde de groene jongens te overtuigen dat ik het hout juist nodig had om die uil te redden. Geen gehoor!
Ik verzamelde de dieren. Maar dan werd ik aangeklaagd door Gaia. Michel Van Den Bossche beweerde dat ik wilde dieren gevangen hield tegen hun wil. Ook argumenteerden ze dat de accommodatie te beperkt was en dat het wreed en onmenselijk was zoveel dieren te houden in zo'n kleine ruimte.
Het Ministerie van Leefmilieu besliste dat ik geen Ark mocht bouwen zonder dat ik een Milieueffectrapport opmaakte over de voorspelde watervloed. Ondertussen ben ik nog steeds bezig een klacht van het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding van de dwarse Jozef De Witte op te lossen. Volgens hem moet ik een bepaald aantal allochtonen inhuren om de Ark te bouwen.
Anderzijds willen de vakbonden dat ik enkel vakbondsleden met Arkbouwervaring te werk stel.
Om de zaken nog erger te maken heeft Douane en Accijnzen al mijn bezittingen en beleggingen aangeslagen. Zij beweren dat ik het land illegaal wil verlaten met een grote hoeveelheid van bedreigde diersoorten.
Toen men op de ministeries van volksgezondheid en landbouw hoorde van al die dieren, begonnen ze te kankeren over het "mestactieplan" en vroegen of ik nog nooit gehoord had over het MAP en wat ik er zou aan doen.
En dan zwijg ik maar over de problemen met het ellebogenwerk van al die politici die, door hun dienstbetoon, allemaal iemand hadden die absoluut mee moet.
Dus Heer, vergeef mij, het zal me minstens tien jaar kosten om de Ark te bouwen."
Plotseling stopte de regen, de hemel klaarde op en de zon begon te schijnen. Noah keek verwonderd op. "Wil dit zeggen dat U de wereld niet zal vernietigen?", vroeg hij.
"Neen", zei de Heer, "Uw regering is daar al intensief mee bezig" !
Het is vandaag 6 februari, feestdag van de Heilige Amandus, Apostel van de Franken. Hij is de patroonheilige van de gemeente Strombeek-Bever.
Op het Sint-Amandsplein staat er nog een kapel, aan Amandus toegewijd, samen met een oude waterpomp waar de inwoners uit de naburige gemeenten, het geneeskrachtige water kwamen halen, goed voor de genezing van allerlei kwalen bij mens en dier, o.a. rheuma, jicht, stuipen, huidaandoeningen enz.
Ik heb mijn lagere school in de gemeentelijke jongensschool van Strombeek gedaan. In die tijd (jaren 50) hadden we een halve dag vrij op 6 februari. In de voormiddag moesten we naar de kerk gaan voor een speciale mis, er werd toen nog voor de les gebeden in de klas en werden we minstens een halfuur getraind in het aframmelen van de catchismus, niettegenstaande het een gemeentschool was. Onvoorstelbaar in deze actuele tijd.
Die Heilige Amandus, die afkomstig was uit Frankrijk, in de streek van de Vendée, was eerst monnik geworden om daarna op bedevaart te gaan naar Rome, van alwaar men hem als missiebisschop heeft uitgestuurd naar de noordelijke kontrijen om de heidenen te evangeliseren.
De man moet nogal schoenen versleten hebben, het Noorden van Frankrijk, Gent, Antwerpen, en zovele andere dorpen in Vlaanderen heeft hij bekeerd tot de leer van Rome.
Dat zal zonder twijfel moeten gevierd worden in Vilvoorde.
Het wordt helaas een viering in mineur, 't zijn moeilijke tijden voor iedereen.
Geen spetterende show zoals 20 jaar geleden in het Casino van Oostende.
Trouwens wist je dat de Heer Carlo Gepts, de oprichter en eerste bezieler van VTM, die bewuste dag op vakantie was met zijn familie, in Toblach/Dobbiaco in het Italiaanse Zuid-Tirol, in het hotel Santer. Een favoriet hotel voor vele Vlamingen.
Ondergetekende was die bewuste dag ook op vakantie bij Santer.
De GSM was in die tijd nog niet ingeburgerd en stond nog in zijn kinderschoenen, dus werd er druk getelefoneerd via een vaste lijn naar België, van aan de receptie, waarschijnlijk om op de hoogte te blijven van wat er zich op datzelfde ogenblik afspeelde bij VTM.
Het was een gans nieuw concept van televisiemaken, vele Vlamingen keken naar de Nederlandse zenders, ze keken niet meer naar Brussel.
Er kwam reclame op het scherm, dat was een eerste grote nieuwigheid in Vlaanderen.
Vele BRT medewerkers volgden de sporen van Mike en Guido en werden er dik voor betaald.
Het begrip BV is waarschijnlijk ook ontstaan in de studio's aan de Medialaan in Vilvoorde.
En wij als OV's moeten, willen of niet, van in onze zetel toekijken hoe bekende gezichten zich bezatten en dik fretten op allerlei feestjes.
In Wallonië kent men geen WC's, aan de lezer zelf te oordelen waarom????
Het moet in de herfst van 1969 geweest zijn, dat Johan Verminnen de Ontdek de Ster wedstrijd gewonnen heeft.
We waren bij Mémé en Bompa in Strombeek op bezoek toen we de uitzending, toen nog in zwart-wit, gezien hebben. Ik zie nog een jong freel manneke met een gitaar een liedje in het Brussels zingen. De meningen van Mémé en Bompa waren een beetje verdeeld, zo'n jonge snaak en dan nog in het Brussels.
Bij een optreden van Johan Verminnen, twee jaar geleden, in de Zandloper in Wemmel, dacht ik nog eens terug aan die uitzending, maar de naam van het liedje kon ik mij niet meer herinneren.
Niets te vinden op het internet, Google liet me dikkement in de steek, mijn enige hoop was Facebook.
Ik had dubbele prijs : twee dames wisten me te vertellen dat het om De Vagebond ging op een tekst van Jan De Baets. Ook Wannes Van de Velde heeft een versie in het Antwaarps gebracht.
In 1955 was ik samen met mijn ouders op vakantie in Saalbach in het Salzburgerland.
Het was een bewogen reis per nachttrein van Brussel tot Salzburg. We deelden met 3 andere personen een couchette. Na een tijdje was het ijs afgebroken in het coupé, onze medereizigers bleken naar hetzelfde hotel te gaan, ze hadden immers hun reis ook geboekt via Generalcar.
Ze woonden in Anderlecht en we zijn nadien contact blijven houden. Fernand, een Waal uit Andenne, die als maître d'hotel werkte in de Bank De Groof in Brussel en zijn vrouw Emilie samen met haar vriendin Mathilde, die aan de kassa zat een van de cinema's aan het de Brouckèreplein in Brussel.
In Salzburg was een middagmaal voorzien in een restaurant in het centrum. Het was de eerste keer dat ik opgevulde paprika's gegeten heb met rijst. Het was 1955, 10 jaar na het einde van WO II, de stad was tot dan bezet geweest door de Amerikanen en zijn geallieerde kompanen. Overal had men voor die gelegenheid de Oostenrijkse vlag met enige trots opgehangen.
Nu moesten we de reis verder zetten met een lokale trein naar Zell am See en dan nog eens de postbus tot Saalbach.
We verbleven in het Sporthotel, via Generalcar in Brussel hadden we 2 uitstappen gereserveerd met een plaatselijke taxi.
De eerste uitstap ging naar Grossglockner, Oostenrijks hoogste berg. Via Heiligenblut ging het over de pas, draaien en keren, maar na de eerste kerres ging het al fout en werd ik maar bleekjes en moest de chauffeur stoppen, het ontbijt lag in de kortste keer langs de kant van de weg in het gras. Mijn mama knapte me weer op met 4711, maar iedereen was blij, veilig terug te zijn in het hotel voor het invallen van de duisternis.
De tweede uitstap ging naar Bergtesgaden, waar we o.a. Een bezoek hebben gebracht aan de zoutmijnen. De mannen en de vrouwen werden gescheiden, we moesten onze kleren wisselen voor een mijnwerkerplunje met potsje en kregen een lederen riem met een vergroot zitvlak omgord om de glijbanen te trotseren. Toen de dames en de heren terug samenkwamen in de wachtruimte, werd er duchtig gelachen.
38 jaar later in 1993, hebben we dezelfde zoutmijn bezocht, helaas werd de gedaanteverwisseling beperkt tot het dragen van een werkoverall.
Sinterklaas goed heilig man, sta mij toe u te storen Ik laat u graag als het even kan, een klein liedje horen Om u te vertellen namens groot en klein Dat u weer van harte welkom hier zult zijn Zet uw mijter op het hoofd, steek uw zak vol geschenken En wil elk die in u geloofd op uw feest gedenken
Sinterklaas goed heilig man, er zijn zo vele vragen Die de mens niet ontwarren kan, in geen duizend dagen In de grote wereld kraakt het overal Soms is het weer net of het oorlog worden zal En gedenk eens de grote nood van de vele miljoenen Die geen huis hebben en geen brood, nog niet een paar schoenen
Sinterklaas goed heilig man, telkens knaagt ons geweten Heel ons vorig twaalf maandenplan is allang vergeten Hoeveel honderd keren faalden wij dit jaar En we waren echt niet zo aardig voor elkaar In ons hart bleef het eigen ik als van ouds prevaleren Iedereen wou elk ogenblik iedereen passeren
Sinterklaas goed heilig man, met uw zilveren haren Ga op reis en kom bij ons aan net als alle jaren Maak u niet bezorgd om het welzijn van uw paard Mn heeft bergen brood en wortelen gespaard Zeg aan piet uw trouwe knecht niet te wild te woeden Want de mensen zijn niet zo slecht, als ze doen vermoeden
Aan de top van Fortis stellen de oudgedienden tevergeefs alles in het werk om aan de top te geraken.
Wordt het niet stilaan tijd om een verjongingskuur door te voeren in al de raden van bestuur en gewezen ministers samen met de oude ratten voor hun kleinkinderen en achterkleinkinderen te laten zorgen.
Duivels zak is nooit vol
Geef al die vette ontslagpremies aan het jonge volkje, zij kunnen het geld wel zinnig gebruiken voor de aankoop van een huis of bouwgrond.
Laat de BTW zakken naar 6% op nieuwbouw voor jonge gezinnen, die al de moeite doen om de nodige fondsen bijeen te krijgen.
Met de huidige verregaande vergrijzing wordt je erfgenaam van je ouders als je pas zestig bent geworden. Dan heb je het geld eigenlijk niet meer nodig.
Trek de BTW op naar 21% voor verbouwingen en isolatie van oudere woningen, we krijgen toch bijna alles terugbetaald in de vorm van de zotste premies, van de federale staat, het gewest, de provincie en de gemeente.
Het recente persberichten zou blijken dat de goede oude Sint niet meer welkom zou zijn in de Antwerpse stadsscholen wanneer hij een kruis op zijn mijter heeft.
Is dit niet een beetje vergedreven?
Binnenkort zullen de Pieten niet meer zwart mogen zijn, of ze zullen voor de rechtbank mogen verschijnen voor discriminatie en racisme.
Maar een vakantiedag afschaffen met al de kerkelijke feestdagen, daar zal het stadsbestuur wel zeker nooit aan denken.
Het was altijd mijn droom geweest met een Mercedes te kunnen rijden toen ik 50 werd, je weet als je Abraham of Sarah eens gezien hebt begin je rare en domme kuren te doen.
Ik moest me beperken tot het kleinere A-Model, daar mijn garage te smal was om er het klassieke model deftig binnen te krijgen.
Ik kocht hem bij een plaatselijke verdeler in de buurt, metaalgrijs, diesel 170cdi, automaat en in de uitvoering Elegancemet de nieuwste snufjes van weleer en sportvelgen, wat bij mijn leeftijd hoegenaamd niet paste, maar het was begrepen in het pakket.
Wat mijn droomwagen moest worden is ten slotte na 6 jaar bijna een nachtmerrie geworden.
Het was een echte rammelkar, tot viermaal toe heeft men de bevestiging van de voorste remschijven moeten vervangen, ten lange laatste zijn ze met secondenlijm vastgezet.
Telkens als er een kleine borduur werd geraakt, daverde de auto door elkaar, achteraf bleken de banden niet op de velgen te passen.
Na 2 jaar was de achtervering aan de beurt: doorgeroest.
Na 4 jaar moest de automatische versnellingsbak vervangen worden.
De bouten voor de lichtmetalen velgen waren helemaal door roestvorming aangetast en blijken niet de originele te zijn. Zelfs de banden zouden niet bij de velgen gepast hebben. Ik heb Mercedes-Benz in Brussel schriftelijk op de hoogte gebracht van al mijn miserie en na 3 maanden kreeg ik een antwoord: ze hadden contact opgenomen met mijn garagist en ze beweerden in hun verslag dat ik telkens goed ben geholpen geweest en maar de helft heb moeten betalen voor de vervanging van de achtervering.
Van einde goed, alles goed was dus geen sprake.
Nu rij ik sinds een jaar met een Fabia van het merk Skoda, een droomkarretje, een wereld van verschil.
Groot was echter mijn verbazing toen ik verleden week in de krant las, dat arbeiders van de Mercedesfabrieken in Duitsland, opzettelijk wagens met mankementen produceerden. Volgens het Duitse blad Focus zou het gaan om werknemers uit de afdeling kwaliteitscontrole. In ruil voor het toelaten van bepaalde productiefouten kregen de arbeiders zakengeschenken en luxereisjes toegestopt.
Als kind heb ik van mijn ouders geleerd, dat ik met twee woorden moest spreken.
Ik zou mijn zitplaats afstaan aan oudere mensen en invaliden op de tram.
Zwangere vrouwen, dat was in die tijd nog een mysterie voor de meeste kinderen en hoorden nog niet in het rijtje van de gereserveerde zitplaatsen.
Mijn pet afdoen als ik de pastoor of de burgemeester tegenkwam langs de straat.
Altijd dank je zeggen als ik iets kreeg.
Als ik later in mijnberoepsleven een opslag kreeg van mijn chef, zei ik hem steeds, merci monsieur.
Gisteren op 15 november heeft het dynastievolkje hun jaarlijkse loonaanpassing gekregen en het was wel een vette deze keer.
Benieuwd of onze vorst op de vooravond van Kerstmis ons zal bedanken voor de mooie attenties die de grote familie heeft gekregen op de dag van de dynastie.
Nu zegt men koningsdag, maar dat is pure na-aperij van Koninginnedag en Prinsjesdag van bij onze Noorderburen.
Binnenkort komt de goede oude Sint weer op bezoek.
Hij komt, hij komt, de lieve goede Sint Mijn beste vrind, uw beste vrind De vrind van ieder kind! Mijn hartje klopt, mijn hartje klopt zo blij Wat brengt hij mij, wat brengt hij u Wat brengt hij u en mij? Wie zoet was, koek! Wie stout was krijgt een roe! Hij komt, hij komt, de lieve goede Sint Mijn beste vrind, uw beste vrind De vrind van ieder kind!
Maar hij klopt niet meer op de deur zoals vroeger, maar hij maakt eerst een afspraak om zijn pakjes kwijt te geraken in de huiskamer. Het verhaaltje dat hij met zijn paard over de daken sprong en in elke schouw iets naar beneden gooide kan geen enkele kleuter nog boeien.
Men gaat naar de speelgoedwinkel en bestelt wat men maar wilt. Hoe het dan verder in de huiskamer of bij oma en opa geraakt, dat is nu geen mysterie meer voor de kinderen.
Als je naar het weerbericht luistert of kijkt, dan zal het je zeker al opgevallen zijn, dat de wind uit alle richtingen kan komen maar dat hij niet altijd op dezelfde manier blaast.
Gisteren luwde hij, eergisteren stak hij een tandje bij, vandaag zou hij kantelen, morgen gaat hij gaan liggen en in het weekend zou hij weer aanwakkeren en aantrekken naar harde wind aan de kust.
Bij storm begint hij soms te rukken. Hij kan krimpen en ruimen.
Soms is hij maar een lichte bries of een verkwikkend zuchtje in de zomer.
Af en toe geeft hij stoten en kan hij overgaan naar storm.
"Elk boontje heeft immers zijn eigen toontje" Maar in het slechtste geval ruikt hij niet al te aangenaam en kan hij in het geniep gelost worden.
Ik ben een van diegenen, die zich laten beetnemen heeft, om naar de krantenwinkel te stappen voor de aankoop van de Humo van 23 september.
Er was genoeg reclame en media-aandacht meegemoeid om kennis te kunnen maken met een boekje van Dimitri Verhulst: Godverdomse dagen op een godverdomse bol.
We gingen voor een weekje met vakantie naar Turkije en een boekje van dit formaat was ideaal om de koffers niet te overladen.
Gelukkig hadden we er prachtig zomerweer en moest ik geen kalm plekje opzoeken om me aan het lezen te zetten.
Ik doorbladerde dan maar eventjes in de rapte de schrijfsels van den Dimitri.
Ik begreep er niet veel van, van alles onder elkaar geschreven zonder enig structuur.
Ik nam een blad papier, ik had er mij immers op voorzien om notas te nemen van al het gebeuren in het hotel, en begon aan mijn eigen godverdomse kort verhaaltje.
Ik ben een vis, ttz geboren op 19 maart, feest van Sint Jozef, patroonheilige van de cocus.
Hij was nog wel bedrogen door een verdomde duif, wie kan er zich dat nu nog voorstellen.
Arme Jozef was er zich zelf niet bewust van. Toen bestond er nog geen DNA-test om het vaderschap te kunnen bewijzen.
Je hebt vissen en vis, ik ben een mooi opgerolde rolmops, met ajuin en azijn opgeborgen, geconserveerd, in een bokaaltje. Ik zit er samen met 5 andere soortgenoten. Het was eerder langs de koele kant, in het bokaaltje, we zaten immers voor een tijdje in de koelkast om langer bewaard te kunnen worden. Af en toe kwam er een beetje licht binnen als de deur van koelkast opging, maar we zaten helemaal achterin verscholen tussen mijn buren, een potje Pickels, een potje rode bieten, waar er al schimmel op stond, een flesje met pikante Chinese saus en een bokaaltje met zeven zoetzure ajuintjes. Ze leken allemaal gedoemd te zijn om er eens uit te komen met de volgende lenteschoonmaak.
Dat beloofde dus niet veel goeds te worden, en inderdaad na anderhalve maand, de houdbaarheidsdatum was al ruim overschreden, was het alsof ik werd opgeblazen, de geur van azijn veranderde in een of ander onwelriekend oxidatieproduct en de uien vielen uit elkaar. Het deksel begon te verkleuren van bruin naar zwart.
Ik had er geen idee van wanneer het Pasen zou worden. Met een waas in mijn ogen zag ik dat er beschimmelde mandarijnen werden bijgezet. Het was misschien de periode van Sinterklaas?
Dus zat ik nog minstens voor 3-4 maanden te rotten in mijn knus bokaaltje en te wachten op mijn einde zoals een terminale longkankerpatiënt, maar zonder stervensbegeleiding.
In mijn wereldje bestond er ook geen euthanasie waarschijnlijk.
Maar er werd een oplossing gevonden: mijn bokaal kwam dan toch rond de lente uit de koelkast. De vrouw des huizes besloot, na lang aarzelen, me samen met mijn andere compagnons naar de glasbol te brengen.
Patshhhh, het glas brak van de eerste keer, ze had immers goed gemikt om het eind van het bestaan van een stinkende rotte Jozefrolmops zo kort mogelijk te houden.
Ondertussen ligt het godverdomse boekje in de papierbak en wordt het misschien gerecycleerd in een rol zacht Wc-papier
In 2006 plaatste ik de onderstaande foto op mijn blog, met de vraag of iemand de naam van dit plantje kende.
De foto was genomen in het Hannecartbos in Groendijke - Oostduinkerke.
Ik kreeg nooit enige reactie op mijn vraag.
Onlangs waren we terug in de buurt en bezochten we het bezoekerscentrum De Doornpanne in Koksijde en daar heeft men mij kunnen helpen, het zou gaan om de Witte Winterpostelein of Claytonia Perfoliata.
Als je tegenwoordig met de wagen of de trein in Europa rondreist, hoef je nergens meer urenlang aan te schuiven zoals weleer. Zelfs de vroegere Oostbloklanden hebben de laatste jaren hun strenge controles verminderd.
Mijn eerste buitenlandse reis, samen met mijn ouders, was met de nachttrein naar Salzburg, in 1955.
Het ging van Brussel per stoomtrein tot in Aachen, waar iedereen moest uitstappen om voorbij de Belgische en Duitse grenscontrole te passeren. Het was er akelig donker en met de schaarse verlichting werd er geduldig aangeschoven tussen metalen hekkens.
Na een uurtje geduldig wachten, mochten we terug naar ons coupé. De treinbegeleider klapte de zitbanken en rugleuningen naar beneden en we konden onze nachtreis voortzetten dwars door Duitsland.
Aan de Oostenrijkse grens, werden we maar een klein uurtje opgehouden om de papieren te laten nakijken.
Jaren later, in 1963, ging de reis naar Joegoslavië van Generaal Tito.
Weer met de nachttrein tot in München en hier begon pas de miserie.
We moesten overstappen op een trein die ons naar Ljubljana zou brengen. Van daaruit hebben we een kleine 2 weken rondgetoerd in het mooie Joegoslavië.
Onze plaatsen waren gereserveerd in de trein via een reisbureau in België.
Bij onze aankomst in München Hauptbahnhof bleek de trein naar Ljubljana vertraging te hebben. De trein kwam uit het noorden van Duitsland en bracht Grieken en Turken terug naar hun thuisland voor een terugzien met hun thuisfamilie, die geduldig een jaar gewacht hadden op de zuurverdiende Duitse Marken van zoon en dochter.
De trein zat overvol, dozen, vogelkooien, kinderwagens en luidruchtige dames versperden al de gangen, zelfs de Wcs hadden ze ingepalmd.
Tussen al het gedrum op het perron vonden we onze wagon dan toch, in de hoop onze genummerde zitplaatsen terug te vinden.
Helaas, zoals te verwachten was, waren de plaatsen al ingenomen door een Griekse familie.
Na veel gepalaver werden de dochters bereid gevonden ons hun plaatsen te willen afstaan tot in Ljubljana, oef!!
Aan de grensovergang tussen Oostenrijk en Joegoslavië, hebben we uren moeten wachten.
Al de pakken en zakken van die sukkelaars moesten opengemaakt worden, wij Belgen hadden gelukkig geen problemen, we brachten immers harde deviezen mee naar het land van Tito.
Ondertussen had ik kennis gemaakt met de dochters, die ongeveer mijn leeftijd hadden.
Met spijt moesten we afscheid nemen, maar hoopten elkaar terug te zien op de terugreis.
Helaas, heb ik hen niet meer terug gezien, ik had nochtans mijn best gedaan om hun namen en een paar simpele zinnetjes in het Grieks te onthouden. Al die moeite voor niets.
Men danst er, men speelt er al op de fluit Op potten en pannen Op glazen en kannen, Op allerhande geluid: Op messen, op schup en op zoutevat Op hangel, op tangel, op dit en op dat Op trommeltje rom, dom domme dom dom: Op keteltjes, lepeltjes, tikke tik tang En dat gaat zo de helen dag lang.
Onlangs had ik het geluk om nog eens het atomium te mogen bezoeken met gratis toegangskaarten.
Het zag er een beetje anders uit dan 50 jaar geleden, niet alleen hebben ze de buiteplaten helemaal vervangen maar er is een Onthaalcentrum bijgekomen waar je de tickets en gadgets met de afbeelding van het atomium kan kopen en een toilet bemand of liever bevrouwd door een typische Brusselse toiletdame. Geen sprake van gauw een gratis plasje te doen en te doen alsof je haar niet verstaat, neije betoele en daarmee basta.
Het was mooi weer, een ideaal moment om nog eens een wandelingetje te maken.
Het eerste doel was een prachtige dreef met rodelhaagbeuken, de bomen zijn na 50 jaar wel in omvang toegenomen. Ze liep van aan het standbeeld van burgemeester Adolphe Max naar de majestueuze Expobrug: de Kreupelboslaan.
In 1958 had men in de bomen lampjes geplaatst die s avonds de dreef feeëriek verlichtten. Men hoorde zelfs de vogeltjes fluiten. Mijn vader wist me te vertellen dat de vogels in de bomen helemaal ontregeld waren door de verlichting. Maar hij had wel ongelijk zoals nu blijkt.
Het gefluit van de vogels kwam van een muziekplaat, van koningin Elizabeth.
De 78-toeren plaat was al 20 jaar oud en was opgenomen in het Koninklijke domein door ene Herr Ludwig Koch. Alles werd samengebundeld op 4 platen en uitgegeven in 1952 samen met een boek met schetsen en fotos van vogels. Alles werd te koop aangeboden voor 1000 franken, de helft van oplage werd aangeboden aan de heer Harmel, toenmalig minister van Onderwijs.
Het was de bedoeling deze verzameling aan te bieden aan de scholen. Wens je over dit laatste meer te weten, surf dan naar
Heb je ook naar de opening van de Olympische Spelen in Peking gekeken?
Een moeilijk te evenaren schouwspel, zoals men mocht verwachten van het moderne China.
De intrede van al de atleten was grandioos.
Grote mogendheden wisselden elkaar af met kleine eilandjes in een of andere oceaan.
Iedereen liep er dolgelukkig bij.
Op de tribune stonden kroonprinsen, presidenten, bekenden en minderbekenden, te zwaaien naar hun atleten.
Ik heb er een paar herkend, de presidente van India, de kroonprinsen van Nederland, Spanje, Japan, Thailand en een overdolle prince de Monaco, te veel om ze allemaal te citeren.
Groothertog Henri van Luxemburg samen met de beeldschone Maria Theresa, stond wel in contrast met zijn neef, onze kroonprins Filip. Hij zat er moederziel alleen en maar sipjes bij, misschien had hij het niet eens opgemerkt dat België aan beurt was, hij had zo te zien, toch zijn verrekijker meegebracht.
Nochtans deed Sebbe zijn uiterste best om met de driekleur te zwaaien om zijn aandacht te trekken!
In Brussel in de buurt van de universiteit waren er bepaalde cafés ofte stammenees, waar de studenten, die bij het einde van de maand een beetje krap zaten, toch de mogelijkheid hadden om een pint te drinken aan een schappelijke prijs.
Het gaat hier wel om de periode rond 1970.
Voor 1 oud Belgisch frankske had men een pint van de seau (emmer in het Frans). Al de restjes van het bier werden onderaan de tapkraan opgevangen in een emmer, samen met de klikjes uit de glazen. Als er niet teveel zeveraars en mannen met een snor in het etablissement waren, dan viel het nog mee.
Als de emmer leeg was, moest de arme student naar huis terug keren, want iets op de spiegel schrijven, dat mocht niet van de waard.
Het zal volgend jaar, in 2009, 50 jaar geleden zijn, dat ik in de 6de Latijnse zat in het Koninklijk Atheneum van Koekelberg. Het schoolgebouw lag in een kalme straat, de Omer Lepreuxstraat in Koekelberg, in de schaduw, in de winter althans als de zon laag stond, van de basiliek van Koekelberg.
In die tijd stond deze mastodont nog in de fase van de ruwbouw.
De school zit nu in moderne gebouwen een beetje verderop.
Toevallig stootte ik op onderstaande klasfoto.
De meesten ken ik nog bij naam maar er zijn er toch twee van wie de naam me niet is bijgebleven.
Wat zou er geworden zijn van al deze mensen?
Het was het eerste jaar dat de school meisjes toeliet.
Een meisje is helaas enkele jaren terug, overleden. Het doet geen deugd als je in de krant een overlijdensbericht ziet staan van iemand waarmee je 6 jaar hebt samen gezeten op de schoolbanken.
Van de 25 die op de foto staan zijn er maar 8 die het volgehouden hebben tot in de retorica en het diploma behaald hebben met vrucht of op voldoende wijze. Diegene die in laatste categorie waren geëindigd mochten wel niet op het podium komen bij de prijsuitreiking.
Velen hebben ons vervoegd onderweg, dubbelaars, overwaaiers en verhuizers, zodat we toch met een kleine twintig latinisten de eindstreep hebben bereikt.
Na 25 jaar hebben we poging ondernomen om weer eens samen te komen.
Met veel succes, na veel opzoekingen, zijn we samengekomen bij Jacqueline in Gesves.
Om nog eens samen te komen na 50 jaar, zal wel onmogelijk zijn, de school heeft geen traditie om de lijst van oud-leerlingen bij te houden.
Ik herinner me vaag van dat men in mijn kinderjaren sprak over een Vader, een Zoon, die geboren zou zijn uit de schoot van een maagd, en een Heilige Geest.
Dat verhaaltje over een maagdelijke geboorte blijkt nu gekopieerd te zijn uit eerdere mythologische verhalen en de heropstanding na de dood blijkt zou ook niet zo origineel te zijn.
Dit laatste kreeg ik te horen enkele weken geleden op de Canvascrack, Herman Van Molle heeft me toch een beetje verrast en weer eens blijkt hoe dom we wel waren om al die verhaaltjes geslikt te hebben.
Maar van waar zou de uitdrukking leven als god in Frankrijk dan wel komen?
De uitdrukking wordt eveneens gebruikt in de Duitse taal, maar vivre comme Dieu en France blijkt niet gekend te zijn in de Franse taal.
Wie meer interesse heeft voor deze vraag verwijs ik graag naar volgende link
Evenmin als vivre comme un Bourgignon blijkt enkel gebruikt te worden door onze Noorderburen, als ze in onze Ardennen en Vlaanderen rondzwerven en er kunnen genieten van de plaatselijke gastronomie en gastvrijheid.
Maar toch voelden we ons als god in Frankrijk, telkens we onze vakantie hebben doorgebracht in de Provence.
Wie kent er dit liedje niet van uit zijn jonge jaren.
Ik vrees er voor dat deze korte mars niet meer tot het repertorium behoort van de aangeleerde liedjes in de kleutertuin en lagere school van vandaag.
Bij Madame Alice, die het eerste en tweede studiejaar deed in de Gemeenteschool van Strombeek-Bever, moesten we bij goed weer, gedurende een klein halfuurtje gans de speelplaats afstappen terwijl al de jongens duchtig, het verhaaltje van hun vader, die soldaat was, met volle borst zongen. Eigenlijk zag ik de link niet tussen mijn vader en de soldaat kameraad, mijn vader was de oudste van zes en heeft nooit het vaderland moeten dienen.
We moesten de cadans blijven houden, terwijl Madame Alice ter plaatse bleef stappen.
Bij gebrek aan een deftige turnzaal, noteerde Madame Alice in haar klasagenda voor die dag, een lesuurtje turnen.
Vier jaar nadien werd ons Madame hoofdonderwijzeres en heeft in de kortst mogelijke tijd een deftige turnzaal laten installeren, met alles erop en eraan, sportramen, rekken, en gans de batteklan. Er werd een turnleraar aangesteld, meester Jef, die ons echte gymnastiek oefeningen aanleerde en ons heeft leren zwemmen in het bad van Sint-Joost in Brussel.
Madame Alice was een van de kleurrijke figuren van het dorp, zij kende iedereen, had vrienden en vijanden, dit laatste had wel enig verband met de toenmalige dorpspolitiek, de Otters en de Beren, de twee concurrerende fanfares in de gemeente.
Nu blijft er van de wedijver tussen beide muziekmaatschappijen niet veel meer over, de taaie leden liggen ondertussen al op het kerkhof.
Madame Alice ligt er ook begraven in het midden van het kerkhof, in een monumentale grafzerk.
Peter van Asbroeck, haar kleinzoon, citeerde wel eens zijn grootouders in een of ander BV-interview .
Ik was net teruggekomen uit het hiernamaals, met andere woorden, den hemel van Sinte Pieter.
Maar ik heb geen Sinte Pieter gezien, met mijn SIS kaart kreeg ik toegang tot het paradijs.
Overal zweefden schaarsgeklede dames rond, oude en zelfs jonge, op de tonen van zachte elektronische muziek, ik meende zelfs de melodie te herkennen van in het Phillips paviljoen op Expo 58. Allemaal met een prachtige zonnebloem in de hand, Ze zegden geen woord maar neurieden stilletjes mee met de muziek. Ik deed alle moeite om bekende gezichten te herkennen, maar zonder succes.
Zou ik een vrouwenparadijs terechtgekomen zijn?
Plots kwam ik terecht in een grote ruimte met jonge mannen, casual gekleed en met een kleine laptop in de hand. Zelfs mijn bloedeigen vader had zijn naaimachine geruild voor een portable PC. Verdorie toch, zolang mijn oude PC het nog doet komt zon ding nog niet in huis.
Ik zag er al zijn vrienden van vroeger, Raymond, Gène, Ward, Renéke en nog zovele andere.
De rust werd plots verstoord: de dames mengden zich in het gezelschap en het was om sunlightzeep. De reine stilte werd verbroken en er kwam een varken met een lange staart en het verhaaltje was uit.
De schooldirecties en de minister van onderwijs zitten in de problemen.
Touroperators leggen het zodanig aan boord, dat sommige ouders in de val tuimelen, om al op donderdag 26 juni op vakantie te vertrekken met het vliegtuig naar zonniger oorden.
Goedkoper en minder druk?
Bij elke schoolvakantie zitten de schooldirecties met hetzelfde probleem, de ouders willen al maar vroeger vetrekken naar hun vakantiebestemming.
Er is misschien iets om daaraan te remediëren.
Bij het einde van zomervakantie zitten de onderwijzers en onderwijzeressen meestal opgezadeld met allerlei klusjes in de klas, schilderen, eens grondig kuisen, meubelen verhuizen enz. Soms offeren ze zelfs een ganse week hieraan op.
Vraag gewoon aan die vroegvertrekkers om eens gedurende één dagje een handje toe te komen steken en misschien dan pas het rapport mee te geven.
Wat zou ik doen als ik 10 miljoen euro win met de lotto of Euromiljons?
Eerstens zou ik me goed verschieten, want ik voel me niet aangetrokken tot elke vorm van kansspel en speel dus nooit.
Maar stel dat ik toch ooit eens een dik pak geld win.
*Vele, vele jaren terug heeft mijn vader zaliger toch eens gewonnen met een voetbalpronostiek zonder ooit gespeeld te hebben. Het verhaal lijkt onwaarschijnlijk, maar is toch echt gebeurd.
In die tijd werden de namen van de winnaars geciteerd in de krant, toeval wou, dat de winnaar zogezegd schulden had en wilde vermijden dat zijn winst zou aangeslagen zou worden. Mijn vader was toevallig op café bij Rosalie in Strombeek toen daar een onbekende man hem het aanbod deed om zijn naam te mogen vermelden in de krant, hij zou wel niet het bedrag krijgen vermeld in de krant maar amper 10%. Dit had nadien wel nare gevolgen, mijn vader werd gefeliciteerd door zijn collegas en vrienden en moest eens goed trakteren zodat er niet veel meer overbleef van zijn winst.*
Ik zal proberen me kalm te houden en kijken of er geen valiumetje te vinden is in huis.
Ik zal naar de kalender kijken of het soms niet de 1ste april is.
Waarschijnlijk zal ik in het begin ombewogen in mijn zetel zitten aan het raam en eens goed op mijn wangen kloppen.
10 miljoen euro? Eens goed aan eten, daar denkt elke Vlaming aan.
Een wereldreis maken? Dat zou al te vermoeiend zijn.
Naar India gaan, naar de Taj Mahal en er een foto laten maken op het muurtje zoals Jean-Luc en Célie?
Naar China, op de lange muur gaan wandelen tussen al die Japanse en Amerikaanse toeristen?
Een grote cruise maken en genieten van een luilekkerleven?
Een ruimtereis maken, maar dat is op voorhand al uitgesloten, je moet rechtshandig zijn en heelaas ik ben toevallig linkshandig.
Een appartement aan zee op de dijk in Oostende met zeezicht en zicht op het hinterland?
Neen, dan nog liever een suitekamer in vol pension in een poepsjik 5 sterren hotel, met overdekt zwembad, met alles erop en eraan, aan onze kust, geen eten meer maken, geen afwas, geen gekuis en andere klusjes.
Neen, dromen mag wel eens, maar helaas, al de miljoentjes zijn niet aan mij besteed.
Mijn vader is 30 jaar geleden overleden, af en toe mis ik hem nog wel eens, zelfs na die lange tijd.
Elke dag luisterde hij naar het gesproken dagblad en keek hij naar het nieuws op de televisie, toen nog in zwart-wit en om 8 uur.
Moest hij ooit eens terugkomen dan zou hij waarschijn lijk niet veel meer begrijpen van wat er nu allemaal verteld wordt.
-De nieuwslezer van de radio, spreekt nu veel vlugger, het is alsof hij zijn laatste tram moet halen.
De herhalingen van de berichtgeving over de Expo in 1958, die we onlangs op TV 1 gezien hebben, spreken voor zich zelf. De reporters en de journalisten spraken in die periode veel trager en duidelijker.
-Het woordgebruik van nu, zou hij maar voor de helft kunnen verstaan.
Wie sprak er in de jaren 50 van stress, depressies ADHD, CVS, omega 3 en traumas?
Globaal kader, consensus, polemiek, problematiek en de pacten van si en la.
Het zijn allemaal modewoorden geworden en die spijtig genoeg wel eens gebruikt worden in een "verkeerd kader.
En chipkaart, pinkaart, frustratie, allochtonen, autochtonen, osteopaat en chiropractor.
Wantrouwen in de nieuwe evolutie van de technologie
Gemanipuleerde populier krijgt njet
In het technologiepark van Zwijnaarde mogen geen genetisch aangepaste populieren geplant worden. Het Vlaams Instituut voor Biotechnologie (VIB) had een aanvraag ingediend voor een veldproef met de populieren, maar de federale overheid heeft die geweigerd.
Een team wetenschappers van de Gentse Universiteit heeft de populieren genetisch zo veranderd dat die makkelijker en beter te verwerken zijn tot bio-ethanol.
Het "njet" van de overheid gaat in tegen het advies van de Raad voor Bioveiligheid. Die had het VIB wel een gunstig advies gegeven.
"De weigering betekent niet alleen een zware slag voor het VIB, maar is voor het hele wetenschappelijk onderzoek een slecht signaal", zegt VIB-woordvoerder René Custers
"Het klimaat tegenover dit soort type toepassingen is nog altijd heel vijandig. De proef was heel erg ingeperkt. De bomen produceren immers geen stuifmeel en er was dus geen mogelijkheid dat ze zich zouden kruisen met andere populieren."
"De milieu-impact was eigenlijk gewoon nihil. Het is dan toch spijtig dat de proef niet kan plaatsvinden."
Het VIB onderzoekt nog of het mogelijk is in beroep te gaan tegen de beslissing van de federale overheid.
Helaas het heeft niet mogen wezen, Ishtar is niet door de halve finales geraakt.
Niet verwonderlijk, de song en de presentatie waren van topniveau, maar zodra men het woord Brussel hoort in Europa, zijn we de pineut.
Brussel is altijd de boeman voor de doorsnee Europeaan.
Spreek eender waar met een Ier, Duitser, Fransman, Spanjaard, Italiaan of Engelsman en je zult het geweten hebben of kijk eens naar de nieuwsuitzendingen van onze buren of zelfs op CNN, we slaan altijd een slechte figuur.
Het Europese Brussel dirigeert alles, de graanprijzen, de melkquota, visquota, wijnproductie en al wat je maar bedenken kan, kortom men stelt de bonzen van in het Europese parlement verantwoordelijk, voor alles wat er misgaat en misloopt.
Wat baten dansjes en mooie melodietjes, zolang als onze ministers trots blijven op onze Europese instellingen. Maar bij elke Topvergadering, zitten we wel opgezadeld met verkeersellende in Brussel en de vastgoedprijzen in de Brusselse rand blijven maar stijgen.
Na het gemor over de verhoging van de dotaties en pensioenen van de familie van onze regerende vorst, zou tante Fabi er iets opgevonden hebben.
Alle dames in het land die de mooie naam Fabiola dragen, zonder onderscheid, of het haar metekinderen zijn of gewone meisjes van goeden komaf.
Ze zouden een kadootje krijgen van Tante Fabi.
De gemeentebesturen zouden al een aanzoek gekregen hebben om de lijst van al de Fabiolas die ingeschreven zijn in de volksregisters, door te geven aan het secretariaat van onze koningin op rust.
Ze zou al deze dames een pakje diepvriespaella, samen een pakje Serranoham en een fles Cava willen aanbieden.
Voor de praktische verdeling wordt nog getwijfeld tussen het Ijsboerke of de Eismann.
Er werd al een prijsofferte aangevraagd bij de beide bedrijven.
Het is dus juist nog een kwestie van een paar weken en er zullen vele gelukkigen bijkomen in ons landje.
Ik wens aan alle moeders in Vlaanderen en omstreken een mooi moederfeest toe.
Behalve in Antwerpen, die moeten weer iets anders doen, ze vieren moeder op halfoogst, maar ze spreken ook een aparte wereldtaal, die niet iedereen verstaat en die voor mijn part ook ondertiteld mag worden.
Laat je verwennen door je kinderen en echtgenoot en geniet van deze mooie zonnige pinksterdag, misschien heeft manlief een spetterende barbecue gepland, want gisteren stonden er meer heren aan te schuiven bij de slager dan op een normale zaterdag.
Ook de vele kleuteronderwijzeressen (en onderwijzers) mogen we niet vergeten. Die hebben hun uiterste best gedaan om gedurende laatste weken, gedichtjes aan te leren en kadootjes voor mama te improviseren.
't is in de mei! De vogelen paren. Hoor, wat een zingen en fluiten in 't bosch! Tusschen der bomen groenen dos, Snappen en vrijen de bonte scharen. Zie! Hoe ze wippen en strootjes vergaren, Bouwen hun nestje van halmen en mos. 't is in de mei! De vogelen paren. Wrong uit de winds'len uw hertje zich los, Kind, als uit de knoppen de blaren? Schuilt in uw boezem, verraadt die blos 't zoete geheim, laat uw mond het verklaren, 't is in de mei! De vogelen paren. 't Is in de mei!
Er was ooit een tijd dat men het land kon doorkruisen met de tram. Rond 1885 werd de NMVB opgericht, de Nationale Maatschappij van Buurtspoorwegen, die in de volgende jaren een uitgebreid tramnetwerk over het ganse land ontwikkeld heeft.
In Brussel werd deze tram smalend de boerentram genoemd, hij bediende immers voornamelijk de dorpen in de wijde omtrek van de grootstad, de boerenbuiten, met enkele uitzonderingen, zoals de steden Leuven, Aalst, Halle en Ninove langs de Vlaamse kant van
Brussel.
Een ticketje werd aangekocht bij de trambegeleider, één man per wagon.
Je zei gewoon tot waar je wilde rijden en de man bezorgde je het juiste vervoersbewijsje.
Af en toe stapte er een controleur op, om na te gaan of je wel betaald had.
Aan de hand van het nummer en de kleur van het kleine ticketje haalde hij er de eventuele zwartrijder uit.
Bij elke rit moest de begeleider in een boekje, de beginnummers van al zijn ticketjes noteren.
Aan de hand hiervan wist de controleur dus of je wel betaald had.
Het was zelfs mogelijk een enkel ticket te kopen voor een aansluiting met een andere tramlijn: een correspondentie.
Zo vroeg je naar een correspondentie met de Brusselse Tram of met de Vicinal.
Je moest niet proberen om een aansluiting met de boerentram te vragen, want die kon je niet krijgen. We zijn geen boeren, kreeg je als antwoord.
Nochtans was het verboden om te spuwen in de tram, waarschijnlijk was dit verbod bedoeld voor de tabakspruimers van weleer.
Elke avond opnieuw, erger ik me bij het zien van de reclamespotjes op TV 1.
De man die zijn boterham laat vallen van op zijn kraan: reclame voor onveiligheid op het werk, het kan niet beter.
De sprekende wortel bij madame chicon, ingesproken door Suske Vrebos.
En toppunt, de snotaap en de 2 giecheltrienes, aan wie gevraagd wordt in hoeveel keer ze hun rijbewijs hebben gehaald, niet om fier over te zijn.
Reclame voor Donna en de Toyota Yaris.
Mijn ervaring over dit laatste, ik heb mijn rijbewijs gehaald van de eerste keer en rij met een Skoda Fabiaatje, waarvoor ik langs deze weg reclame maak.
De arme sakkerd heeft pech gehad in Limburg, hij heeft niet S(ave) geblazen bij een controle van zijn vroegere collegas, zelfs een knipoogje heeft hem niet kunnen uit de nood helpen.
Als je de baan op moet en je hebt gedronken, dan probeer je een BOB te vinden, zoals hij zelve verklaard heeft in zijn Tv-programma Kijk Uit.
Het fabeltje van, een glas of twee van dit en een paar glaasjes van dat, is naar uitvluchten zoeken.
Op 17 april 2008 zal het 50 jaar geleden zijn dat de wereldtentoonstelling, Expo 58, zijn deuren opende op de Heyselvlakte.
Naast de verschillende evenementen, die zullen georganiseerd worden in het ganse land om deze verjaardag te vieren, is er bij de Standaard Uitgeverij, een boek verschenen van Annick Lesage, met als titel "Expo 58 Het wonderlijke feest van de fifties .
Het is een uitzonderlijk mooi boek geworden, alle onderwerpen netjes geordend en geïllustreerd met veel beeldmateriaal.
Het is aangenaam om te lezen en het doet de mooie herinneringen weer opleven van 1958.
De getuigenissen en de fotos van de bezoekers uit gans Vlaanderen en Brussel, werden allemaal samengebracht door 14 erfgoedcellen.
Ook ondergetekende heeft met heel veel genoegen mogen meewerken aan het samenstellen van het boek. Dank zij mijn blog op seniorennet, heb ik immers een nederige bijdrage kunnen leveren bij de totstandkoming van het boek.
Allen naar de boekhandel !!!!!!! Om alle miserie te vermijden in verband met auteursrechten voor de familie Waterkeyn, is de oorspronkelijke afbeelding met het atomium van de cover afgehaald en gewist.
De eerste keer dat ik in de file stond moet in het begin van de jaren zestig geweest zijn.
Het was op een paasmaandag toen we terug kwamen van een weekendje Parijs.
Het gebeurde niet op een autosnelweg of een druk verkeerspunt, maar in Lembeek, een godvergeten deelgemeente van Halle in Vlaams-Brabant, die eenmaal per jaar in de picture komt.
Op paasmaandag wordt al meer dan 700 jaar, in Lembeek de enige militaire processie in Vlaanderen gehouden.
De Sint-Veroonsmars is een processie met de relieken van de patroonsheilige, Sint Veronus, die beschermd worden door meer dan 500 soldaten in historische uniformen. De stoet doet al de omliggende gemeenten aan, en komt zelfs langs het Waalse Tubize.
Voor we Tubize binnenreden stond er een lange rij autos, meer dan een uur hebben we aangeschoven, metertje na metertje. De temperatuurmeter dreigde in het rood te komen.
De autos van in die tijd waren niet voorzien om zolang in de file te staan.
Nu stoort er zich niemand aan om per dag twee uurtjes geduldig aan te schuiven en hoffelijk te ritsen waar het moet.
Het is onvoorstelbaar hoe de manier van communiceren onder personen is geëvolueerd in een zeer korte tijd.
Tot het begin van de jaren 50 kenden we enkel de post, telefonie en telegrafie, kortweg de PTT, om met elkaar in contact te kunnen komen.
Een telegram werd enkel sporadisch gebruikt, het lijkt alsof het nog van in de Middeleeuwen stamt. Op een trouwfeest werden de korte felicitaties, verstuurd met een telegram, voorgelezen door een vooraanstaand nonkel of neef, die geschoold was.
Als je dringend opgeroepen werd door je werkgever, in de meeste gevallen was dit De Staat of een of ander groot bedrijf, bracht een bode zonder uniform maar met een mooie pet, de dringende boodschap aan huis.
1958, het jaar van de expo, heeft voor een revolutie gezorgd, we konden kennis maken met de telefoon, die in die tijd nog enkel voorbehouden was voor de rijke burgerij. Snel werden de manuele telefooncentrales vervangen door automatische centrales, meestal enorm grote gebouwen waar alle lijnen van een gemeente verwerkt werden.
Meer en meer mensen namen een telefoonabonnement bij de RTT, de Post werd een aparte onderneming.
Zicht in een klassieke telefooncentrale
De zwarte telefoons in bakeliet met draaischijf, deden hun intrede in de meeste huisgezinnen.
Als je iemand belde in dezelfde zone, kon je onbeperkt met elkaar kletsen voor de prijs van één verbinding, moest je naar een andere zone bellen, dan werd het gesprek aangerekend per minuut. Dit had soms nare gevolgen, iemand die in dezelfde straat aan de overkant woonde, moest soms per minuut betalen, zijn buurman woonde immers in een andere telefoonzone.
Gelukkig is daar nu een eind aan gekomen, België vormt één grote zone, maar de tarieven werden vlug aangepast.
Daar het aantal telefoonaansluitingen danig steeg, moest zelfs een getal bijgevoegd worden bij het telefoonnummer.
Nu bestaat de RTT niet meer, het werd Belgacom, die op zijn beurt concurrentie kreeg van Telenet.
De mobiele telefoon werd het nieuwste snufje, draadloos met elkaar telefoneren, wie had dit ooit gedacht in 1958. Nieuwe woorden verschenen in de VanDaele: Mobieltje, Smsen dataverkeer.
Het laatste snufje de blackberry zal weldra ook opgenomen worden in de Dikke VanDaele
Met de PC, kan je e-mails verturen, bankieren en je documenten elektronisch ondertekenen.
Ook het bankwezen is hierdoor enorm veranderd, elektronische bankkaarten, geld uit de muur halen en van in je zetel thuis kan je betalingen invoeren en is het mogelijk je beursaandelen te verkopen die in je effectenrekening staan genoteerd op je monitor.
Deze bijdrage zal binnen een paar jaar waarschijnlijk al verouderd zijn.
Hoewel ik er niet geboren ben, beschouw ik Strombeek als
mijn dorp.
Ik heb er drie jaar in de kleuterklas gezeten bij de nonnetjes en daarna zes jaar lagere school gelopen. Ik er mijn Communies gedaan (de kleine en de grote) en mijn eerste communielief gehad, ik had op mijn twaalfde al een schuchter ldvd. Ze zou een tijdje geleden overleden zijn, alhoewel het maar kalverliefde van een paar maanden was, kreeg ik toch een lichte schok toen ik dit vernam, immers hadden we toch dezelfde leeftijd
Af en toe bekijk ik eens oude klasfotos en probeer ik me de vroegere klasgenootjes te herkennen, maar velen hebben het dorp inmiddels verlaten en anderen doen er alles aan om je niet meer te herkennen of nog eens te groeten. Ze doen alsof we elkaar nooit gezien hebben.
Gelukkig zijn er nog een paar die met plezier nog eens terugdenken aan de mooie kinderjaren en een babbeltje slaan, maar ze zijn helaas zeldzaam.
Het woordje vorst geraakt stilaan in onbruik. Door de verandering van ons klimaat krijgen we enkel een beetje nachtvorst aan de grond en een minus 5 in de Hoge Venen.
Mensen lopen met een aanslepende longaandoening, iedereen kucht en proest. De beestjes die al deze kwaaltjes veroorzaken, overleven met deze zachte winters.
Maar één troost, we hebben in ons landekijn nog een echte vorst, zijn naam is Albert 2, hij regeert met sterke hand, weliswaar gesteund door zijn intieme achterban en vrienden van Opus Dei, over een land dat veel, veel groter is dan Liechtenstein, Andorra en de vele kleine vorstendommen rond de tijd van het verdrag van Verdun.
Ons vorstenpaar gaat nog altijd op officieel bezoek in het buitenland.
We hebben ook nog een Vorst Nationaal de evenemententempel in Brussel die moet opboksen tegen het Sportpaleis van Antwerpen. Maar er is weinig verschil tussen beiden, je kunt er moeilijk je auto kwijt geraken en het openbaar vervoer zit er vast in de verkeersdrukte.
Gelukkig hebben we nog het vredige Vorst, deelgemeente van Laakdal in de Zuiderkempen, waar er geen parkeerproblemen zijn.
En een puntdak wordt mooi afgedicht met een vorst.
In Wikipedia vind je de volgende verklaring voor drie homoniemen:
-Het woord vorst ("heerser") is verwant met voorste. -Het homonieme woord vorst ("temperatuur lager dan 0° C") is daarentegen verwant met vriezen. -Nog een ander homoniem, (dak)vorst ("nok"), is verwant met verste "het verste gedeelte".
De plaatsnaam Vorst zal waarschijnlijk iets te maken hebben met bos, Foret in het Frans.
Als de Vlaamse regering haar zin krijgt, zou onze kroonprins zijn meubelen in zijn appartement in het paleis van Laken kwijt spelen.
Ze hadden ze in bruikleen gekregen, toen het paleis op de Meir in Antwerpen moest gerestaureerd worden, toen het eigendom werd van de Vlaamse Gemeenschap.
Gegoven is gegoven zei onze Flip altijd.
Maar er is klaarblijkelijk een oplossing in zicht.
Nu de Ikea vestiging in Ternat zal verhuizen naar Gent, zouden er koopjes te doen zijn in de oude vestiging in Ternat.
Hij zou met zijn broer afspreken, om met een camionetje of een aanhangwagentje van de Zeemacht alles zelf te gaan halen.
Er zou een probleem zijn, wie gaat de meubeltjes op de juiste manier monteren?
Ze hebben al eens stiekem geprobeerd om een klein tafeltje in elkaar te krijgen, maar het montageplannetje was nogal ingewikkeld. Het eindresultaat was niet wat het had moeten zijn, er schorde iets met de lengte van de tafelpoten.
Onze twee koningskinderen waren sterk ontgoocheld.
De oplossing lag weerom, via, via, bij de vrienden bij de Belgische Marine.
Een onderofficier, die bijna op rust gaat, zal en stoemelikckx een handje komen toesteken.
Vandaag 10 februari is de feestdag van de Heilige Austreberta, volgens mijn Druivelaar overleden in 704.
Volgens Wikipedia zou ze geboren zijn in 630 in Therouanne in Artois en gestorven in Pavilly in Normandië in 704.
Ze was de dochter van Sint Framechildis en paladijn Badefrid.
Na haar weigering om in te gaan op een gearrangeerd huwelijk, besloot ze om naar het klooster van Sint Omer in Abbeville te gaan. Ze beëindigde haar mooie devote carrière als abdis van het klooster van Jumieges en Pavilly.
Dit alles om jullie het verhaal te vertellen van Bertha.
Het heeft hoegenaamd niets te zien met de Dikke Bertha, het logge kanon, gebruikt door de Duitsers in WO I.
Mijn Bertha werkte destijds bij Douwe-Egberts, nu Sarah Lee, in Grimbergen.
Zij moest, althans volgens haar echtgenoot, elk koffieboontje zonder spleetje, proberen er van tussenuit te halen en er met een klein zaagje een streepje aanbrengen.
Als je op de Brusselse buitenring, tussen de afrit Grimbergen en de verkeerswisselaar van Strombeek, de fabriek van Sarah Lee passeert, denk dan maar eens aan Bertha, die jarenlang spleetjes in de koffiebonen heeft gezaagd.
De bonzen van de luchthaven van Zaventem gaan een nieuwe, of liever een oude terminal terug openstellen voor de lage-kost maatschappijen.
Door het succes van het half-Vlaamse Brussels South in Charleroi, moest Zaventem hierop inspelen. Er moet wel aan bepaalde voorwaarden worden voldaan om gebruik te mogen maken van deze infrastructuur. De passagier moet wel buiten op de stinkende tharmac naar het vliegtuig stappen en met de goede oude trap, die men soms nog eens kan zien op oude documentaires van uit de tijd dat we nog naar Belgisch Kongo vlogen, samen met de witte paters met hun tropenhelm.
Allemaal goed en wel, goedkopere vluchten aanbieden naar godvergeten steden in Europa, maar heeft men ook al eens gedacht aan goedkope parkeerplaatsen in de buurt van de luchthaven of andere alternatieve transportmiddelen naar de toekomstige terminal.
We kunnen er niet van tussen, het klimaat en de temperaturen slagen tilt.
Zou er dan toch een klimaatswijziging op komst zijn?
Wij zullen het misschien niet meer kunnen meemaken dat de Noordzee stilletjes aan terrein zal winnen aan onze kust, maar onze kinderen en kleinkinderen misschien wel.
Het verminderen van de CO2 uitstoot is een fabeltje en kan nooit gehaald worden, spijts alle politieke wil, maar zolang dat ze zelf het voorbeeld niet geven zal de kleine man niet willen volgen.
Ik begin er voor te vrezen, dat alle mooie weerspreuken zullen moeten herzien worden.
Sint Antoon en Sebastiaan, komen met het hardst van de winter aan.
Januari zonder regen, is de boerenstand een zegen
Sebastiaan was geen kniezer, maar blijft toch een grote vriezer.
Wat er met Pankraas, Servaas en Mamertus ons te wachten staat
Ik krijg hoofdpijn bij het bekijken van het journaal op een.
Ik waan me in een gevangenis ergens in een communistisch land.
Al die zwarte lijnen geven me een angstgevoel.
Wie heeft zoiets bedacht of waar hebben ze dergelijke presentatie ergens gaan pikken?
Drie keer hetzelfde herhalen, zoals in de kleuterklas, niet de minste structuur en van de hak op de tak.
Bij het nieuws op de radio van de openbare zender is het ook al niet veel beter, het ene getingeltangel na het andere, het lijkt wel of er een kip zijn ei gaat leggen.
We hadden in het atheneum een jongen die de bizarre voornaam Arjaan had meegekregen van zijn ouders.
Hij was uit Nederland, van boven de Moerdijk, overgewaaid naar Brussel.
Niemand had ooit van deze naam gehoord.
Het was een bonk van een kerel, het leek alsof hij al alle zeeën ter wereld had bevaren.
We noemden hem soms ook eens Arjaan uit de Jordaan.
De Jordaan van Amsterdam, bezongen door Johhny Jordaan samen met zijn kompaan Willy Alberti, daar hadden we al meer over gehoord. Het was zowat de bekendste stadswijk van Amsterdam, zelfs van Nederland, in die tijd, waarover allerlei sterke verhalen werden verteld.
Achteraf bleek Ariaan ook een sterk verhaal waard te zijn, hij was al ver over de 20, was gehuwd en had zelfs een kind.
De hele tijd dat hij op school verbleef, was hij erin geslaagd dit allemaal te kunnen verzwijgen!
Ha, die Arjaan, hoe zou het nu toch met hem wezen?
Jef van Hortense van den dries zat in de woonkeuken.
Hij zat gezellig dicht bij de Leuvense stoof.
De pot stond bijna roodgloeiend.
Hij zabberde aan een van zijn vele pijpen.
Zijn pijp moest dringend gekuist worden.
Af en toe trok hij immers een vieze smoel.
De bittere smaak van zijn speek, stond op zijn gezicht te lezen.
Mops de kater had er argwaan in gekregen.
Af en toe opende hij een oog en deed alsof hij sliep.
Hij was klaarblijkelijk voorbereid op wat er eventueel volgen zou.
Nondenondemiljaardedjuu, het moet weer lukken,
Nu is die pijp weer eens verstopt,
En Jef gooide de pijp in gruizelementen op de vloer.
Mops sprong van de stoel en zocht veiliger oorden op.
Linneke kwam hals over kop vanuit de wasplaats de keuken binnengestormd.
Ge weet waar de borstel en het vuilblik staan, niewaar, kuis het maar zelf op.
Jef grommelde binnensmonds en deed wat de bazin hem had bevolen.
Hij keek naar de klok en besloot dan maar naar zijn bed te trekken, die avond zou toch niet veel goeds meer brengen.
Linne, ik ga slapen, het is van vroeg op te staan morgen, ge zijt de laatste en doet uwe toer om na te gaan of alles afgesloten is, ik zie je wel in bed en als ik al slaap, geef me maar een duw als ik teveel snurk.
Dank zij de Paashaas kunnen de Brusselaars vandaag hun stad overrompelen met de fiets, stootkar, trottinette, te paard, met skateboarden, kortom alle vervoermiddelen die gene moteur hebben en geen stank produceren, behalve paardenstronten.
Buitenlandse toeristen zullen weer eens moeten discuteren met de Brusselse police, omdat ze niet ingelicht waren over Brusselse autoloze zondag, à pieds of ge kunt nog een nagske blaaive sloepe.
Deze avond zien we weer het relaas op het nuus op den televieze, het wordt een betje afgezoegd. Op de radio is het niet veel beter, om het half uur wordt je er aan herinnerd dat alles binnen de Brusselse ring verkeersvrij is. Hela pardon, nu doet de VRT ook al mee met uitbreidingsdrang van de Francofonen om sommige Vlaamse randgemeenten in te palmen.
Ze is nu 3 jaar geworden en ze wordt al een flinke meid.
De Juf vindt dat ze het prima doet in haar klasje
Nu vroeg ze ineens, opa wanneer ga je het zwembad in de tuin kunnen zetten, heb je al genoeg flacons kunnen bijeensparen. Beloofd is toch beloofd, zei ze met pruillipje, en mama heeft me al een zwembrilletje gekocht.
Ha, die schalkse meid toch, ze was het dus niet vergeten.
Gelukkig, hebben onze vrienden een paar zakken flacons bijeengespaard en hebben ze ons een beetje vooruit geholpen vandaag.
Langs deze weg hartelijk aan Maarten en Paulette voor hun medewerking!
De laatste weken en maanden, word ik overstelpt met vragen over den Expo. Volgend jaar zal het immers 50 jaar geleden zijn dat dit evenement heeft plaats gehad. Als opwarmertje voor al de festiviteiten die zullen georganiseerd worden, een paar zelfgemaakte fotootjes:
U ziet o.a. het embleem van Expo 58 met de vlaggen van de deelnemende landen, de tuin van de 4 seizoenen, het paviljoen van de Sovjet-Unie en een foto van de clown Popov.
Af en toe krijgen we op Televisie reclameboodschappen die soms eens doen nadenken.
Zo is er deze van Fostplus die ons aanmaant om plastic en metalen verpakkingenverstandig te recycleren.
Zo kan je met 27 PET flessen een fleece trui produceren,
Met 670 aluminium blikjes kan men een fiets maken
Met 350 blikjes heb je genoeg om een barbecue te maken.
En met 1600 plastic flacons kan men zelfs een zwembad maken.
Wij opteerden voor het zwembad, het zal toch wel eens deftig zomeren in de komende jaren als we ecologisten mogen geloven.
Het zou toch een paar jaartjes duren voor we genoeg hebben bijeen gespaard, een ruwe schatting brengt ons op 5 à 6 jaar, berekend op ons veertiendaags aandeel aan flacons in de blauwe PMD zak. Wie doet er mee??
Elke dag op nieuw stellen we vast dat er Afrikaantjes (Tagetes) verdwijnen in de tuin, niettegenstaande er korrels gegooid worden en bierrestjes in kommetjes geplaatst worden.
De grote boosdoeners zijn de slakken, tijdens de dag zitten ze verscholen, maar eens dat de avond valt rukken ze op langs alle kanten; kleine en grote, zwarte en bruine, met of zonder huisje, op zoek naar een fris blaadje van onze afrikaantjes.
De volgende ochtend zie je dan met lede ogen naar de verwoesting die deze beestjes hebben aangericht, rampzalig om zien.
Nu dat alles en nog wat, genetisch gemanipuleerd kan worden, wacht ik met ongeduld op de ontwikkeling van een afrikaantje dat bestand is tegen slakken.
Er is nogal veel te doen geweest omtrent Yves Leterme op de RTBF na 21 juli.
Maar niemand stoort er zich aan dat op 14 juli in de vurige stede Luik, iedereen er de Marseillaise zingt, de stad is die dag in feest en versierd met de Franse driekleur.
Ik stel dus voor dat onze VRT volgend jaar een reportageploeg naar Luik stuurt op 14 juli, om er de uitgelaten sfeer te gaan opsnuiven, het loont echt de moeite.
Op 21 juli kraait er geen haan in Luik, behalve in de kathedraal, waar een Te Deum wordt gezongen in de aanwezigheid van een of ander Belgisch prinsenpaar, zoals ieder jaar bepaald door een lottrekking ten paleize Albert.
Geef mij dan maar liever de viering van Koninginnedag bij onze Oranjeburen, dit is tenminste een echt volksfeest.
Een vlotte start van de vakantie op Zaventem maar een triestige start op onze autowegen.
Er is een vrieed accident, dixit onze vriend Urbanus, gebeurd op de Brusselse Ring ter hoogte van Wemmel.
Een vrachtwagen heeft er niets beters op gevonden dan over de middenberm te stormen en de brugpijlers bijna helemaal weg te maaien.
Resultaat: alle verkeer op de Ring is voor een lange tijd geblokkeerd. Nu net op de eerste vakantiedag.
Het moest wel eens gebeuren, elke werkdag houdt de gewone automobilist zijn hart vast als hij onder de brug in Wemmel, ziet hoe de vrachtwagens, klein en groot, zich op de Ring storten met volle snelheid, zonder maar rekening te houden met het doorgaande verkeer. Het lijkt er stilaan op dat sommige vrachtwagenchauffeurs er een sport van beginnen te maken om ons de schrik op de hals te laten halen.
Wanneer zal men in dit land eens maatregelen beginnen te treffen om meer discipline aan die kamikazechauffeurs bij te brengen?
In Frankrijk en Duitsland is alle zwaar verkeer verboden tijdens piekdagen.
Maar in dit kleine landje kan men dit niet realiseren, men moet altijd via minstens 3 regeringsniveaus passeren en er zal er altijd wel eentje zijn dat dwars ligt.
Onze krullenbol uit Brugge zal er misschien niet meer bij zijn in de volgende federale regering, om een oplossing uit zijn hoed te toveren.
