Ik ben Miena, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Min.
Ik ben een vrouw en woon in de kempen (Belgie) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 26/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: handwerken, computeren, kleinkids, tuin en bloemschikken.
.....de melkventer.
...... de huismus.
m'n p. c. tje m'n maatje!
dank je Elou !
pop gemaakt in powertex
Mijn hoekje
09-12-2007
opgepast voor oude dametjes.
Een buschaufeur is onderweg van de Kerstmarkt, zijn bus volgeladen met seniors. Een eindje onderweg tikt er een klein oud vrouwke op zijn schouder, en presenteert hem wat nootjes. De buschaufeur eet ze smakelijk op. Een tijdje nadien komt het dametje terug, tikt hem weer op zijn schouder, en houd hem weer een handvol nootjes voor. Zo doet zij dat tot 5 maal toe. De 6 de keer dat zij komt tracteren zegt de chaufeur, "maar madammeke waarom eet je die lekkere nootjes niet zelf op" antwoord het vrouwke "wij hebben geen tanden en kunnen ze niet kouwen". Vraagt de chaufeur " maar waarom koop je ze dan"? Zegt het dametje, "we vinden de chocolade erond toch zo lekker"
Dus oppassen met oude dametjes die je nootjes tracteren.
Hé die Sint, mij vergeten ? Ja, 'k had wel m'n schoentje gezet. Maar zoals Toon Hermans zei " blij zijn dat ze d' er 's morgens nog stonden. Vind ik toch wel goed van hem. Waarschijnlijk dan toch niet braaf genoeg geweest. Ligt dan toch maar aan mezelf. Vogende jaar beter m'n best doen. En rustig verder dromen zeker.
Ja 't ziekenhuis, het is weer dat, manlief is weer daar. Van 1979 is dat met hem de gewone gang van zaken. Nee...... toch word het altijd niet begrepen, maar al goed voor hen die het allemaal niet begrijpen, zij hebben er niet of minder mee te maken gehad, en dat doet wel eens pijn. Het is niet gewoon, en men denkt dikwijls dat men er in hard, maar niets is minder waar. Integendeel je word er steeds banger door. Je steekt al langer wat meer op, en na al die jaren ben je een stukje arts. Een ding moet ik zeggen, heel veel zijn we in die grote ziekenhuizen, en als je daar rondkijkt dan zeg ik steeds" kom laten we ons pakje maar mee nemen" er zijn nog altijd mensen die er erger aan toe zijn. Ik wou het gewoon eens vertellen.
Ik schreef je naam op papier, maar gooide het per ongeluk weg. Ik schreef je naam in mijn hand, maar waste ze en zag het niet meer. Ik schreef je naam in het zand, maar de wind blaasde hem weg. Ik schreef toen je naam in m'n hart, en daar blijft hij voor altijd.
Tijdens de kerkdienst neemt een jufrouw de kindjes mee naar de zondagschool. Daar vraagt de jufrouw " waarom kinderen moet je stil zijn tijdens de dienst" ? Antwoord daar een pienter klein meisje " om de mensen die slapen niet wakker te maken jufrouw".
Maandag, ja we beginnen alweer aan een nieuwe week. En zo beginnen we in die week weer aan de laatste maand van 't jaar, en het jaar is weer bijna op. En zo klikt dat klokje almaar vlugger, vind ik. 'k Zal wel niet alleen zijn zeker waar de tijd zo vlug voor gaat?
Zondag, feest van Kristus Koning. Word nog steeds gevierd in vele jeugdbewegingen. Ook ik was vroeger lid van Chiro, mooie tijd toch. Ook bij ons werd dit feest gevierd, en deden dan altijd wel eens iets speciaals. Een ben ik nooit vergeten dat we naar de opera in Antwerpen gingen, geweldig was dat als je zoiets voor de eerste keer zag. Heeft me toch wel een diepe indruk nagelaten. Nog dikwijls denk ik er over, die geweldige zaal, mooi,muziek,gezang en dans. Ja, heeft toch wel iets. En dit zijn dan herinneringen die je koestert.
'k Heb me de laatste dagen met dingen bezig gehouden die ik al lang wilde doen en er maar niet kon aan beginnen. Dus toch begonnen, en het resultaat is er naar. M'n vitrinnekast wilde ik al zolang wat opfleuren, en ja hoor is nu gebeurd. De naaimachiene boven gehaald, en aan de slag ermee. Doekjes genaait voor op de leggers en kantjes aangebracht, echt het mag gezien worden, juist wat ik dan al zolang wou. Dan enkele bloemenkransen gemaakt, ook iets wat ik o zo graag doe en toch maar op denken en niet beginnen. Ze zijn ook helemaal zoals ik ze wilde, zo heb ik toch weer wat gezelligheid in huis gebracht. De laatste hortensia's heb ik ervoor gebruikt, die drogen dan in. Het is wel een heel dankbare bloem, een hele winter door en langer heb je iets op je tafel wat je graag ziet. Het kan zo deugddoend zijn, 'k was moe maar wel voldaan. Zo is ook onze kleindochter van 10 thuis van school wegens ziekte, en is dan ook hier, en krijgt dan ook wel alle aandacht grootouders zijn er toch om ze te verwennen he Dan ben ik ook nog bezig geweest met dingen op te zoeken voor m'n bolgje, wat me niet meeviel. Maar onderussen toch al een beetje gevonden. Ja door m'n vorige p.c. ben ik alles kwijtgespeeld. En heel handig ben ik er ook nog niet mee. Dus daarom heb ik m'n dagen maar eens uitgeschreven want 'k voel er me toch wel goed bij weer wat in gang geschoten te zijn. Groetjes, Miena,
Ik vroeg God om water, en hij gaf me de oceaan. Ik vroeg God een bloem, en hij gaf me een tuin. Ik vroeg God om een boom, en ik kreeg een bos. Ik vroeg God om een vriend, en ik kreeg Jou.
Wanneer je werd geboren, weende je, en iedereen rondom jou lachte. Leef je leven zo dat wanneer je sterft, jij de enige bent die lacht en iedereen rondom jou weent.
Ja, zo is het toch he, terug en hopelijk blijven nu. De reden dat ik lang hier niet was waren in eerste instantie zoals jullie al weten de werkzaamheden hier in huis. Blij dat dit voorbij is , en genieten er nu van dat het gebeurt is. Dan hier ook verschillende ziekenhuis opnames van manlief, wat ook met heel wat energie gaat lopen. Ja de zomerperiode, die was dan wel wat deugddoende in ons carravanetje, dus die tijd ook niet kunnen bloggen. Maar eens September kon men ons toch weer eens niet goed onze rust gunnen, de camping zou worden verkocht, dus resultaat opkrassen geblazen. En dan op zoek naar een andere plaats. Eens deze gevonden afbreken, opruimen , verhuizen en terug opstellen. Dit laatste moet nog verder gedaan worden in het voorjaar, daar we hulpvaardige handen nodig hebben, en daar is ook de winterperiode niet de geschikte tijd. Zo kwamen ook de famillie uit het buitenland in het najaar en daar gebruik je dan ook weer graag je tijd voor. Dan ben ik weer zonder P.C. gevallen, dat ding was helemaal niet meer aan de praat te krijgen. Dus zat er niets anders op dan een andere aanschaffen. 'k Kan toch zo slecht zonder, een beetje zonder geweest maar voor een huismus als ik is het of je van de wereld bent afgesloten he. En nu....................nu kan ik terug beginnen, 'k ben er blij om. Hopelijk krijg ik wat meer inspiratie wnt die is ook ver zoek hor, ik wil wel maar......................... Ja, nu weten jullie tenminste hoe het komt dat ik met de Paastijd ben blijven steken he. Bedankt ook aan de mensen die ondanks ik hier niets meer inbracht toch nog berichtjes in m'n gastenboekje schreven, en Elou en Willy die me toch weer over de streep hebben getrokken. Dankjewel voor dit alles hé
'k Will jullie allemaal bedanken voor de bezoekjes en lieve reactie's. Zoals ik de vorige keer al schreef heb ik nog altijd geen tijd gehad om me wat bezig te houden met bloggen. Het begint hier wel wat te vorderen. Vijf weken is het nu bezig, en geloof me het kruipt niet in de kleren, wel in de spieren en botten, zo is dat toch niet. 'k Mag niet klagen het is toch al voorbij met cement en zagemeel ruimen. dat dan ook nogeens overal tussenkruipt he. Er komt echt vooruitgang in , nog een beetje tanden bijten ha ha ha.We hebben wel geluk met het weer he, veel kunnen buiten zetten om wat ruimte te creeren; Op die manier zie ik er dan weer de zonkant in, moet toch. Als we rond zijn zal ik wel wat meer tijd krijgen voor mezelf. 'k Wens jullie een fijne week toe met het zonneke erbij. En neem de zonkant maar , de schaduw komt wel achterna ! ! ! Liefs, Miena,
Hé Blogmaatjes, Even wil ik jullie toch bedanken voor de trouwe bezoekjes. Jullie zullen wel denken dat ik zo weinig nog reactie geef. Dit is als reden dat we met verbouwingswerken bezig zijn pfffffff. En zo dacht ik juist dit te laten weten, de interesse is er wel hoor maar de tijd ontbreekt me, en heb ik tijd , dan is het gewoonlijk de vermoeidheid die parten speelt. Nog een beetje tijd en alles gaat weer z'n gewone gangetje, en ben ik hier regelmatig terug. 'k Wens jullie allemaal ondertussen veel blogplezier, en nu is dat ook weer een pakje van m'n hart dat ik jullie dat heb kunnen zeggen. Heel veel lieve groetjes, Miena,
Ja 't ziekenhuis, het is weer dat, manlief is weer daar. Van 1979 is dat met hem de gewone gang van zaken. Nee...... toch word het altijd niet begrepen, maar al goed voor hen die het allemaal niet begrijpen, zij hebben er niet of minder mee te maken gehad, en dat doet wel eens pijn. Het is niet gewoon, en men denkt dikwijls dat men er in hard, maar niets is minder waar. Integendeel je word er steeds banger door. Je steekt al langer wat meer op, en na al die jaren ben je een stukje arts. Een ding moet ik zeggen, heel veel zijn we in die grote ziekenhuizen, en als je daar rondkijkt dan zeg ik steeds" kom laten we ons pakje maar mee nemen" er zijn nog altijd mensen die er erger aan toe zijn. Ik wou het gewoon eens vertellen.
De reden dat een hond 
