Het was een mooie zomerdag. Ik stapte de winkel binnen. Ik moest uitkijken. Een doolhof van lege en halflege schoenendozen lagen in 't rond. Een ware veldslag! Tussenin een hinkende dame zoekend naar het perfecte schoenenduo. In de verte zat een oudere man. Hij bladerde in de Flair en af en toe grinnikte hij. Hij genoot tot een schel geroep "Leon, kom eens even" hem deed opschrikken.Schoorvoetend naderde hij bij de hinkende dame. Een beer van een man. Handen als schoppen, blozende kaken maar hij sprak voorzichtig met een wel overwogen woordenschat. Intussen waren er handtassen bijgekomen "assorti" zoals men zegt. Zij hield eventjes modeshow voor hem . Gelukkig had zij al beslist qua kleur: alles was beige . Alhoewel, het ene was meer zomers beige dan het andere. Het ultieme moment: hij moest beslissen wat zij zou dragen op hun 50-jarig huwelijksfeest. Kordaat toonde hij zijn keuze met de bijpassende handtas. Nee, de tas was te klein volgens de dame. Dus maar een ander paar schoenen want die tas paste niet bij die schoenen. Je kon het in zijn blik lezen: waarom vraag je het mij dan? Die lieve man was het gewoon na al die jaren. Ik voelde toch wel mee met hem. Toen ik de winkel uitstapte met twee paar nieuwe schoenen, knipoogde hij mij, ging terug zitten en snuisterde verder in de Flair. De keuze was nog niet gemaakt!
