Ooit had ik het gehoopt! Een column schrijven. Dit is mijn eerste column.
Moet ik nu zeggen : Leve de PC!
Mijn ouwe vulpen aan de kant; het krakend papier in het schof; het bureaulampje uit.
Zal ik het niet missen?
Ik herinner me die mooie schooltijd : een opstel maken. Voor mij een feest!
Meestal kregen we die opdracht als weekendwerk. Ook in de sixties waagden de leraars dit te doen.Het ganse weekend door maakte ik mijn verhaal in mijn eigenste bovenkamer en pende (ja met mijn vulpen) het neer de zondagavond laat.Dit tot grote ergernis van mijn  lieve moeder.Altijd alles uitstellen. Kon zij dan maar mijn gedachten lezen.
Ik kreeg goede punten; weer een nieuw opstel; weer weekendwerk;weer de bezorgdheid van mijn moeder zaliger.
Ik betrap mezelf nu op dezelfde houding. Heeft die zoon van mij dezelfde manier van werken? Eerst verzinnen en in een adem alles neerpennen? Zal hij mijn kommer begrijpen?
Want mijn moeder mag heilig verklaard en de procedure mag direct ingeleid worden!