|
Op facebook heb ik een berichtje geplaatst dat mijn vrienden hier kunnen komen lezen als ze zich vervelen.
Gisteren kreeg ik de reactie: leuk, dan leren we je een beetje beter kennen.
Wel, mensen die denken dat ze me kennen mogen mij altijd even komen vertellen wie ik ben.
Soms weet ik mezelf te verrassen en herken ik mezelf niet meer.
Dus dan vraag ik me af: ken ik mezelf wel?
En in mijn geval is dat letterlijk en figuurlijk te nemen.
Met letterlijk bedoel ik: ik ben als baby afgestaan voor adoptie.
Bij mijn adoptiefamilie heb ik me nooit echt op mijn plek gevoeld.
Mijn adoptiefamilie is heel anders dan ik.
Zij zijn heel materialistisch ingesteld, ik ben dat veel minder.
Ik vond het nooit nodig om een 9 op 10 te halen op school,
een 6 op 10 was toch ook al voldoende.
Ik hou meer van de kleine dingen in het leven:
in de tuin zitten in het zonnetje en een goed boek lezen,
of in een tweedehandswinkel een mooi schilderij vinden.
Ik moet niet naar Hawaii gaan om de schoonheid van de natuur te ontdekken.
In onze tuin vliegen ook mooie vogels en hier aan fort IV kan je ook een mooie wandeling maken.
Ik moet geen schilderij van Piccasso of Vermeer aan mijn muur hebben,
geef mij maar een zelfgemaakte tekening van mijn kinderen.
Dat heeft mijn adoptiemoeder nooit begrepen...
Ze vroeg zich steeds af hoe ik gelukkig kon zijn met het weinige dat ik had.
Ze pushte me steeds om meer te willen.
En dat begreep ik dan weer niet,
waarom moest ik meer willen als ik tevreden was met wat ik had....
En dan vraag ik me af:
wie is dan het gelukkigst:
mijn adoptiemoeder die de lat elke keer hoger en hoger legt en steeds meer en meer wil bereiken.
Of ik die tevreden ben met wat het leven geeft, geniet van de kleine dingen die ik krijg...
Waarom kunnen mensen niet meer tevreden zijn met wat ze hebben,
waarom moet iedereen steeds meer hebben of beter worden....
Wanneer beginnen mensen dan te genieten van het leven?
Of genieten ze van de stress en de drang om steeds meer te willen?
Soms vraag ik me af: moest ik bij mijn biologische familie opgegroeid zijn, zou ik me daar thuis gevoeld hebben?
Intussen ken ik een stuk van mijn biologische familie. Maar het niet samen opgroeien heeft toch voor een vervreemding gezorgt.
Dus ook bij hen heb ik niet echt het gevoel van herkenning.
Tot hier dus het letterlijk mezelf niet (her)kennen.
Wat het figuurlijke betreft....
Ik denk dat iedereen dat wel een beetje heeft.
Je wordt ouder, gaat andere dingen verlangen van het leven....
Mensen komen en gaan.
En aan de hand van de mensen die komen en gaan ga je ook een beetje andere dingen willen.
Je verandert eigenlijk constant.
Of ben ik de enige die dat heeft?
Vroeger was ik een echt zomermens maar stilaan begin ik mezelf meer als een herfstpersoon te zien.
Ik hou nog steeds van de zomer, 27 graden, lekker hangen in de tuin....
Maar ik begin de herfst met iets zachtere temperaturen en mooie kleuren ook mooi te vinden.
Mijn hobbies veranderen ook voortdurend.
Het enige dat blijft is mijn liefde voor boeken.
Maar verder heb ik al heel veel dingen gedaan en ben ik met evenveel dingen gestopt.
Maar ook dat is in mijn ogen groeien in het leven.
Dat is een stukje mezelf leren kennen.
Of zal ik mezelf nooit echt kennen.
Er wordt gezegt dat iedereen een doel moet hebben in het leven.
Misschien is mijn doel wel heel eenvoudig: mezelf zoeken.
Zo, dat was het weer voor vandaag.
Nu ga ik nog een beetje strijken.
En morgen kunnen jullie dan lezen waar ik tijdens het strijken over nagedacht heb.
Geniet van deze zonnige donderdag lieve vrienden en hopelijk tot morgen,
Veerle
|
