Zaterdag, 18 maart (8e dag)

Eigenlijk niet eerlijk, die 8^e dag. We waren de Turkse wateren al veel eerder binnengevaren. Die laatste dertig minuten zijn maar 1/48 gedeelte van de hele dag. Die eerste dag begon eigenlijk ook pas om 14.00 uur; maar ja… je kunt een deeltje van de ene dag niet zomaar aan een andere dag vastplakken. Als we alle uren van alle dagen bij elkaar tellen… dan komen we aan 154 uur en dertig minuten en rekenen we dat om naar dagen van 24 uur, dan duurde de hele tocht 6 dagen, 10 uur en 30 minuten. Het is maar een rekensommetje. In ieder geval hebben we de strijd tegen de klok gewonnen. Uitgangspunt was 11 maart vertrek en vóór 21 maart aankomen. En als je dan op de 18^e maart aankomt, dan ben je toch ruim binnen het gestelde uitgangspunt.

Bodrum voor mij, een echte Turkije-ganger, een aankomst in mijn tweede vaderland. Dat tweede vaderland, dat zeggen mijn Turkse vrienden altijd: ikinci yurt. Ik kom hier al sinds 1987 en dan vaak twee tot drie keer per jaar. Ik vind het altijd weer heerlijk om in Turkije te vertoeven. Ik heb al eens eerder gezegd: als de stenen in Turkije konden spreken, dan zouden ze zeggen: “hos geldiniz”, wat “welkom” betekent.

We profiteren van de voorzieningen in deze Turkse havenplaats: fantastisch gewoon. Een uitstekende veiligheidsdienst, kraakheldere straten, prima sanitaire voorzieningen, een zeer goed havenrestaurant en een altijd vriendelijke verwelkoming. Een vakantieland bij uitstek, niet alleen voor de zonaanbidders, maar ook voor de cultuurminnende vakantieganger. Een land, waar cultuur en natuur hand in hand gaan.

De zaterdag is voor de meesten van ons een verkenningsdag of een luierdag. Heerlijk zitten in de zon: de temperatuur is ongeveer 18 graden. Rondwandelen en al die andere mooie boten bekijken: de hele serie Bavaria ligt daar zo ongeveer; de güllüklar, die fraaie brede oude zeilschepen, waar Bodrum zo beroemd om is. Een bezoekje brengen aan het nu nog toeristenvrije centrum. En ’s avond een verrukkelijk diner in een Turks restaurant.

De zondag gebruiken we voor een rondrit en een bezoekje aan een nieuwbouwproject in Gündogan, prachtig gelegen aan een heel romantische baai. En ‘s avonds sluiten we de dag af met een diner in het havenrestaurant.

De maandag gebruiken we om een zeiltocht te maken in de wateren rondom Bodrum. Die avond gaan we vroeg naar onze kooi; morgen moeten we vroeg op: om 03.00 uur komt een personenbusje ons ophalen om ons naar de luchthaven van Izmir te brengen.
Van de domestic airport vertrekken we voor een binnenlandse vlucht naar Istanbul en vandaar via de international airport naar Amsterdam, alwaar we om 13.05 landen. Om even voor 15.00 uur ben ik thuis. Twintig minuten later zit ik gedouched en geschoren relaas te doen van alle belevenissen.

Dinsdag,21 maart, zit ik weer thuis, tevreden en dankbaar nagenietend van al het moois, dat ik de afgelopen twee weken heb mogen meemaken. 

Vrijdag, 17 maart

Ik ben om 6.40 uur opgestaan. Alles is nog in diepe rust. De zon heeft me om 06.00 uur al met hanengekraai gewekt. Ik loop naar buiten om wat foto’s te maken. Ondertussen ontwaken ook de anderen. Het ontbijt wordt weer door Ton prima geregeld en daarna… even tanken, dat had je gedacht. Als we diesel willen bestellen, krijgen we als antwoord: “we komen niet voor minder dan 300 liter”. Het alternatief is met de jerrycans naar een pompstation; wel een beetje veel gevraagd om met 40 liter te zeulen; dan maar een taxi – zal je in Nederland niet lukken - en zo komen we toch nog aan onze 40 liter. Fred gaat met de taxi terug naar het vliegveld. Bedankt Fred voor de fijne dagen.
Weer zo’n dag met weinig wind; toch willen we vandaag Bodrum bereiken. Dat zal dus zeilen worden met de motor als ondersteuning. Meer dan 8 knopen maken we niet.
Ik zie er niet uit met een baard van inmiddels 10 dagen.
We passeren Icaria aan bakboord. Ik denk aan Icarus; een persoon uit de Grieks mythologie, die zo graag wilde vliegen; hij maakte vleugels van was en vloog de zon tegemoet, maar de zon deed de vleugels smelten en Icarus viel naar beneden: over en uit.
Aan bakboord passeren we Patmos: het eiland waarheen de evangelist Johannes verbannen werd.
Even later aan bakboord Leros en aan stuurboord Kalimnos en vervolgens Kos. Het eiland Kos is veel groter dan ik gedacht had. We naderen Bodrum. Van verre herkenbaar aan het grote kasteel. Op zaterdag, 18 maart 2006, om 00.30 uur varen we de haven van Bodrum binnen.

Bij foto: Het schilderachtige havenplaatsje, waar ik door hanengekraai werd gewekt; het verwaarloosde havenlicht lijkt op een hondje, verroest zeker als gevolg van het opgelichte pootje; onze tankwagen, tevens taxi of andersom; de burcht van Bodrum.

We naderen de finish.

Donderdag, 16 maart

Om 6.30 loopt de centrale wekker af. Ton is al weer bezig met het ontbijt. We moeten vroeg weg. Om 7.00 uur kunnen we door het kanaal. We moeten tijdig aanwezig zijn. Het weer is prima. De ingang van het kanaal is niet ver weg, maar je moet je wel eerst melden en wachten tot de brug opengaat.
Een eerste echte poging om een kanaal te graven dat de Korinthische zee met de Saronische zee zou verbinden werd in het jaar 68 door Nero ondernomen; duizenden slaven werden hiertoe aan het werk gezet. Toen Nero in datzelfde jaar vermoord werd kwam ook aan het graven een eind. Pas in de negentiende eeuw werd het plan verwezenlijkt; Franse ingenieurs begonnen met de aanleg van het kanaal in 1881 en in 1893 kon het voor het scheepvaartverkeer worden opengesteld.
Om 6.41 uur varen we het kanaal van Korinthos binnen en we bereiken het einde om 7.06 uur; de vaartijd bedraagt  25 minuten; bij een snelheid van 7,5 zeemijl per uur -  een zeemijl is 1851,85 meter -  zal lengte van het kanaal  ongeveer 6000 meter bedragen. Het kanaal is 8 meter diep en 25 meter breed. De hoogte van de wanden is ongeveer 80 meter. Het kanaal wordt overspannen door vier bruggen.
Vandaag weer geprobeerd contact via internet te krijgen; helaas nog steeds geen dekking. Eindelijk geeft T-mobile toe, dat zij geen dekking heeft in dit gebied.
Na betaald te hebben voor de passage zetten we koers Bodrum; we zullen nog één keer aan de wal overnachten voor we Bodrum bereiken. Fred heeft verplichtingen aan het Gardameer – hij moet daar een groep jongere zeilers begeleiden bij een regatta – en zal ons in Mikonos verlaten.
Dik wordt vandaag 64. Er is weinig wind, dus moeten we op de motor varen. We zitten lekker in het zonnetje en zetten koers naar Mikonos, waar we dan gelijk maar wat diesel bij kunnen tanken; althans, dat denken we. Terwijl Fred zijn laatste wacht loopt, praten we nog een tijdje over de spanvisserij. Om 21.00 uur ga ik naar mijn hut. Je weet nooit wat de volgende dag zal brengen en of er dan wel tijd voor nachtrust zal zijn. Als we om 01.00 uur Mikonos aanleggen lig ik al in mijn kooi te dromen.

Woensdag, 15 maart

Vandaag hebben we geen haast. We willen door het kanaal van Korinthos  bij daglicht. Van Patras tot het kanaal is ongeveer 7 uur varen. We zijn dan ook pas om 11.45 uur vertrokken. Tijd genoeg om even contact op te nemen met het thuisfront via de e-mail. Via de mobiele telfoon hebben we wel regelmatig contact, maar per e-mail kan je wat meer vertellen. Het internetcafé is snel gevonden. Ook even de weersverwachtingen en de stromingen bekeken en uitgeprint. Het is goed vooraf te weten uit welke hoek de wind waait. Ik heb vanavond de eerste keer volle wacht gedraaid. Wel met de hulp van de automatische piloot en het wakend toezicht van een ervaren zeezeiler: niemand hoefde zich zorgen te maken. Toch wel leuk; je heb het gevoel van ‘heer-en-meester-zijn’. Het is al donker als we de haven van Korinthos binnenvaren. Hier overnachten wij vandaag. Morgen vroeg uit de veren, want we moeten ons om 6.45 melden bij de ingang van het Kanaal van Korinthos.

Bij de foto: zeilend in de nacht is wel een heel bijzondere ervaring. Soms pikdonker, maar ook met volle maan en de hemel bezaaid met duizenden sterren. Dit keer sta ik ook op de foto, maar die foto werd gemaakt door Piet.

Dinsdag, 14 maart

Na een aanvankelijk nog stormachtige nacht is de wind toch enigszins gaan luwen en passeren we Korfu. De wind valt nog verder terug tot 3,9 mph ( dat is nog geen 2 beaufort). We moeten op de motor verder om te voorkomen dat we afdrijven. Gelukkig steekt om 10.45 de wind weer op, zodat we het zeil kunnen hijsen. Om 14.38 uur ronden we Levkas en varen de golf van Patras binnen. Levkas ziet er aan deze zijde somber uit: in een mistnevel gehulde donkere bergen met steile in zee aflopende leikleurige rotsen. Even verder prijkt een torentje hoog op de rosten: de ingang van de golf van Patras. We varen onder zeil over de door de storm nog onrustige golven de Golf van Patras binnen. In de golf zelf valt de wind weer weg, maar we kunnen met hulp van de motor toch nog ongeveer 7 mijl per uur varen. Even tijd voor een wijntje, een frisdrank of een biertje. We varen door naar Patras waar we vannacht van een welverdiende nachtrust kunnen gaan genieten.

Aan boord heeft alles zo zijn beperkingen; je moet je aanpassen; je kan niet zomaar even een ommetje doen; je zelf even lekker douchen. O ja, er zijn wel vier douches aan boord; twee achter in, voor als je bent wezen zwemmen, maar daar hebben we op dit moment geen behoefte aan; twee douche toilet combinaties, maar als het een beetje waait, dan moet je op de pot gaan zitten om je te douchen; en dan hebben we nog de onvrijwillige douche als het zeewater je om de oren spat. Maar aan de wal beschikken de meeste toeristische havenplaatsen over prima sanitaire gelegenheden. In Izola hebben ze goede, schone toiletten en douches, alleen een beetje ver lopen vanaf de werf waar we ligggen. In Patras heb ik alleen toiletten ontdekt, maar ik neem aan, dat daar ook douches zijn, maar die zijn waarschijnlijk buiten het seizoen niet beschikbaar. Vannacht gaan we lekker uitslapen; eerst nog even een nachtmutsje halen in een havenrestaurant - we hebben allemaal een beetje vreemd gevoel in onze zeebenen als we de wal opgaan en lijken een beetje aangeschoten - dan om middernacht je kooi weer in. Tot morgen. Welterusten.

 Zondag/maandag, 12/13 maart

Het schip slingert alle kanten uit. Niemand heeft vannacht goed kunnen slapen. Mijn hut dient niet alleen voor mij als rustplaats, maar ook om de proviand te herbergen. Ik slaap in de onderste kooi. De kooi is smal, niet veel breder dan mijn slaapzak. Mijn schoenen heb ik rechts van mij onder de matras gelegd, zodat ik niet bij de eerste de beste golf uit mijn kooi geslingerd kan worden. Toch blijft het de hele nacht vechten. Soms zak je even weg in een kortstondige rust. Af en toe komt er wat proviand naar beneden: vijf broden in een plastic zak verpakt, een fles wijn, een fles water. Zodra het wat lichter wordt hijs ik me in mijn zeilpak, reddingsgordel en reddingslijn om. Staan in je hut bij zulk stormachtig weer is vragen om blessures. En als je dan eindelijk het gevecht om je te kleden gewonnen hebt, naar de kuip, waar je kunt kicken op de razende storm. Je schrap zettend en met je capuchon op tegen het overkomende water. Gewassen wordt je gezicht wel door de koude golven. Slaap voel je niet. Pas als de storm gaat liggen doezel je even weg of kan je wat eten/drinken. Ton probeert in de kombuis wat broodjes klaar te maken en een beker koffie of thee. De wind blijft krachtig, zo tussen de 25 tot 30 mijl per uur(dat is altijd nog 6 tot 7 beaufort), maar geeft wel een beetje tijd om wat te rusten. Tegen de avond wakkert de wind weer aan: 35 mph, 43 mph zelfs tot 47 mph. We zijn terecht gekomen in een vliegende storm. De golven lopen over het schip: acht negen meter hoog. En aan het roer staan Dirk, Ron, Fred of Piet en sturen het schip over de golven heen. Hoog op de kam en dan als het ware glijdend naar een dal diep onder je. En opnieuw komt er een kolkende golf op je af, en op nieuw, en weer een. En zo gaat het uren door. De stuurlui hebben het schip onder controle en genieten van de wind, de zee en de golven. Ze lachen en schreeuwen elkaar elkaar toe, hoe sterk de wind is en hoeveel mijl ze varen. Maar constant lettend op de wind en de golven.

Fotograferen tijdens deze hoogtepunten is niet mogelijk. Maar soms als de storm even luwt kunnen er een paar foto’s gemaakt worden.

 Zaterdag, 11 maart

Vandaag is het dan zover. De uitdaging gaat beginnen. Nog even een paar kleine dingen. Om 9.45 het kalibreren van de apparaten. Daarna om 10.05 uur op weg naar Piran, alwaar we om 11.00 uur moeten zijn om uit te klaren. Dat heeft wel wat voeten in de aarde. Ondertussen vermaken wij ons op de kade of maken een korte wandeling in het stadje Piran, dat aan een prachtige baai gelegen is. Om 14.04 varen we de haven uit. Er is nog weinig wind, maar om 14.39 uur kunnen we het zeil hijsen en de genua uitzetten. Om 15.12 uur gaat de spinnaker uit.

Even een paar technische gegevens: het schip meet 14,20 meter met een mast van 19 meter, het grootzeil is 53,8 m2, de genua 63 m2 en de spinnaker 168 m2.

Omdat we zoveel als mogelijk ook ’s nachts door willen varen moet er wacht gelopen worden. Er zijn twee ploegen van drie man.Ik loop wel mee, maar niet in een vaste ploeg. ’s Nachts (van 20.00 tot 08.00 uur) 4 uur op en 4uur af; overdag 6 uur op en 6 uur af.

Aanvankelijk varen we met  windsnelheid 14 à 15 mph (dit komt overeen met windkracht 4 beaufort), later wakkert de wind aan tot 24 mph (windkracht 6). In de loop van de avond wordt de spinnaker binnengehaald en varen we op grootzeil en genua. In de nacht neemt de wind aan toe tot 30 mph (windkracht 7). Het schip loopt dan zo’n 12 mph. Wij varen naar het zuiden met de bora in onze rug. De bora is een koude anticyclonale valwind aan steile kusten. Onze zeilers weten goed met dit ongemak om te gaan en het schip reageert fantastisch. Maar in de kooien is het geen pretje: je wordt van de ene kant naar de andere kant geslingerd. Af en toe luwt de wind even, om daarna met vereende kracht weer toe te slaan. De adrenaline spuit door je aderen. De sensatie, dit mee te mogen maken, is niet te beschrijven: je kent geen angst, je leeft heel intens: het is echt kicken. Hoge golven spoelen over het dek, maar in onze zeilkleding blijven we droog. De kou trekt op in je benen, maar je voelt hem niet. Later, als je in je kooi kruipt, dan merk je pas hoe koud het is. Als koers houden we Ancona (Italië) aan.
Foto links boven Izola, foto rechts Piran
beide foto's onder zeilend op de Adriatische zee

Vrijdag, 10 maart, de vierde dag

Vanmorgen om 7.30 uur is Ton met de auto vertrokken naar het vliegveld van Venetië om daar onze laatste drie bemanningsleden op te halen. Alle drie echte zeezeilers: Fred, Ron en Dirk. Het weer onderweg is slecht. Als Ton aankomt bij het vliegveld, staan de gasten net bij een andere uitgang. Dan blijkt maar weer dat je mobieltje toch wel zin heeft. Zij arriveren omstreeks 15.15 uur bij de boot. Veel later dan verwacht. Maar ja, de weersomstandigheden heb je niet in je macht. Ze zijn er en dat is het belangrijkste.

De werklui zijn vandaag niet op komen dagen vanwege het zeer slechte weer. Na veel aandringen komen ze toch nog in de loop van de middag. Er moet nog heel wat gedaan worden eer we morgen kunnen uitvaren. Tegen de avond ligt het schip echter vrijwel zeilklaar. Alleen moeten er morgenochtend nog een paar kleine dingen geregeld worden, zoals o.a. de radarinstallatie en het kalibreren van de apparatuur.

Voor we met de Challenge verder gaan is het hier toch wel even op zijn plaats om te vermelden wie deze strijd mogelijk hebben gemaakt. Uiteraard zijn aan dit soort wedstrijden kosten verbonden. Drie bedrijven hebben zich voor deze strijd sterk gemaakt: Falcon, Magic Marine en De Skihut. Als dank heb ik hiernaast hun logo opgenomen.

Voor we uit  Izola vertrekken heeft u nog recht op een paar plaatjes van dit mooie stadje, gelegen aan een romantische haven. Daarom heb ik een collage voor u gemaakt. En voor mijzelf een prettige herinnering.

’s Avonds zijn we nog een keer gaan eten in het gezellige pizzarestaurant, dat overigens ook smakelijke andere gerechten op het menu heeft staan.

Vanaf vandaag voert het schip zijn eigen naam: LUCKY DUCK.

Al een paar dagen laat ik niets van me horen. Maar er is ook zoveel gebeurd de laatste dagen, dat ik weinig tijd had om te schrijven. Onverwacht ga ik mee met de Adriatic Challange 2006: een zeiltocht vanaf Isola (in Slovenië) naar Bodrum(Turkije), een tocht van ca 980 mijl. Ontzettend spannend, maar ook inspannend. Een uitdaging, zeker als je al wat ouder bent. Zo'n tocht vraagt wel wat voorbereiding en daar was ik de afgelopen dagen nogal doende mee. Van de reis ga ik u via mijn blogs op de hoogte houden, tenminste als er in de aanleghavens een internetgelegenheid is, hetgeen ik wel verwacht. Via dit blog en/of blog http://blog.seniorennet.be/loek2_1934 . Aan boord is ook een computer, maar ik weet nog niet of die beschikbaar is. Ik maak ook een fotoreportage, die ik u dan later zal tonen. Annemiek blijft thuis, dus u kunt haar gewoon blijven bezoeken op http://blog.seniorennet.be/annemiek  Maar vandaag vertel ik u nog wel wat over Scheveningen.