Kort na de bevrijding is onze vader vrijwillig in dienst gegaan bij het korps aan- en afvoertroepen. Wat later is mijn moeder zich gedachten gaan maken hoe het haar vader - duitser - vergaan was. Een pater van de augustijnen heeft daar een handje mee geholpen en via het rode kruis kwam er bericht dat hij gesneuveld was als lid van de Volkssturm. We zijn toen naar Duitsland gegaan en hebben zijn graf gevonden aan de rand van een kleine begraafplaats bij een klein kerkje.Ik weet echt niet meer waar het was. Onze duitse oom Heini - bloemenkweker in het duitse Straelen - hebben we naderhand gezien achter een hek bij de grensovergang Kaldenkirchen. Daar mochten nederlanders hun duitse familie ontmoeten. Aan beide zijden van het hek was het druk. Natuurlijk was dat een erg speciale ontmoeting. We hoorden van hem dat hij in 1945 opgeroepen was om lid van de Volkssturm te worden, maar hij had een hekel aan dergelijke duitse gedachten en is op eigen gelegenheid op de vlucht gegaan om dat te ontlopen. Ging naar aangetrouwde familie in Berongen en heeft daar de capitulatie afgewacht. Weer een dode minder.Onze vader heeft in het leger niet stilgezeten maar bij Nel die ook militair geworden was een kindje gemaakt en dat laten aborteren. Wat hem 3 maanden cel opleverde. Nel zelf is dat als chauffeur van een legertruck aan mijn moeder komen vertellen. In die cabine. Waar mijn moeder naderhand met tranen uitstapte. Nel is jarenlang zijn vriendin gebleven nadat hij met zo'n truck in eigendom de dienst verliet. Als hij 's avonds zei : ik ben naar het pakhuis , wisten we allemaal waar hij heen was.
