Het had geonweerd en de straat was nat,
het asfalt lag als water aan de oever
van het trottoir, waar plechtig trad
een duif en koerde als een kind, maar droever.
               
De hemel boven 't park werd licht,
de bomen stonden groen, afzonderlijk,
en ieder leek een bos zo vol zo wonderlijk
en in zichzelf gekeerd, prevelend opgericht.
                    
Ik liep te kijken in de korte stille straat
en zag de duif, de kleur van onweer op zijn vleugels
en poten roze als de dageraad.