Automatisch antwoordapparaat van de opa's en oma's van tegenwoordig:

Goedendag, wij zijn momenteel niet bereikbaar maar U kunt een bericht achterlaten door gebruik te maken van de volgende codes:

 - Bent je een van onze kinderen: toets 1.

 - Als we op de kleinkinderen moeten passen: toets 2.

 - Als jullie onze auto dringend nodig hebben: toets 3.

 - Als we de was en de strijk moeten doen: toets 4.

 - Als we bij jullie thuis moeten oppassen: toets 5.

 - Als we de kinderen van school moeten halen: toets 6.

 - Als er voor aanstaande zondag een taart gebakken moet worden: toets 7.

 - Als jullie allemaal naar huis komen en mee-eten: toets 8.

 - Als vader een klus moet komen doen: toets 9.

 - Als U een van onze vrienden bent: toets 10 en spreek uw

   boodschap in na de pieptoon.

   We bellen U terug zodra we tijd hebben

Hoop

Diep in onszelf dragen wij de hoop.

Is ze niet daar, dan is ze nergens.

Hoop is een bewustzijn

en staat of valt niet met wat er in de wereld gebeurt.

Hopen is voorspellen noch voorzien.

Hoop zit ons in de ziel, in het hart gegrift,

ligt voor anker voorbij de horizon.

Hopen,

in deze diepe en krachtige betekenis,

is anders dan blij zijn om wat goed gaat

of je graag inzetten voor wat zeker succes heeft.

Hoop is de kunst om ergens aan te werken omdat het goed is,

niet alleen omdat het kans van slagen heeft.

Hoop is niet optimisme,

niet de overtuiging dat iets goed zal aflopen.

Hopen is zeker weten dat iets zinvol is,

ongeacht de afloop.

                      Vaclav Havel

De meester en de stenen

Een Tibetaanse meester gaf eens een lezing voor een klas economiestudenten.

Op zijn bureau stalde hij een glazen vaas en een aantal kiezelstenen.

 Een voor een deed hij de stenen in de vaas, tot er geen steen meer bij kon.
"Is de vaas vol?", vroeg hij aan de klas.
"Ja", oordeelde de klas.
De meester glimlachte en pakte van onder het bureau een pot met grind, die hij in de vaas gooide.

 Met een beetje schudden verdween al het grind in de vaas.
"Is de vaas vol?", vroeg hij aan de klas.
"Ja", oordeelde de klas.

De meester glimlachte en pakte van onder het bureau een pot met zand, die hij in de vaas gooide.

Met een beetje schudden verdween al het zand in de vaas.
"Is de vaas vol?", vroeg hij aan de klas.
"Ja", oordeelde de klas.

De meester glimlachte en pakte van onder het bureau een kan water, die hij in de vaas gooide.
"Nu is de vaas vol", zei de meester. "Wat kun je hiervan leren?"

Een leerling stak zijn hand op. "Het punt is, dat hoe vol je schema ook lijkt, je kunt er altijd wel wat tussen  strooien "

"Nee", sprak de meester. "Dat is niet het punt.

Dit voorbeeld illustreert dat je nooit alles in de vaas had gekregen als je de grote kiezels er niet als eerste in doet.

 Wat zijn de 'grote kiezels' in jouw leven?

Je opleiding? Een ideaal?

Tijd met mensen van wie je houdt?

Vergeet nooit dat de grote stenen het belangrijkst zijn, omdat het je anders niet lukt."

Drie stenen zitten op een steen...


Drie stenen zitten op een steen.
Acht stenen liggen er om heen.
Daar onder liggen er nog negen.
Andere daar naast en tegen.
Een steen steekt half uit het zand naar buiten
om zich nog eventjes te uiten.
Leert, kinderen, dit uit zijnen mond:
houdt steeds een vuist boven de grond.



Leo Vroman

Tijd

Ik droomde, dat ik langzaam leefde ....
langzamer dan de oudste steen.
Het was verschrikkelijk: om mij heen
schoot alles op, schokte of beefde,
wat stil lijkt. 'k Zag de drang waarmee
de bomen zich uit de aarde wrongen
terwijl ze hees en hortend zongen;
terwijl de jaargetijden vlogen
verkleurende als regenbogen .....
Ik zag de tremor van de zee,
zijn zwellen en weer haastig slinken,
zoals een grote keel kan drinken.
En dag en nacht van korte duur
vlammen en doven: flakkrend vuur.
- De wanhoop en welsprekendheid
in de gebaren van de dingen,
die anders star zijn, en hun dringen,
hun ademloze, wrede strijd ....
Hoe kón ik dat niet eerder weten,
niet beter zien in vroeger tijd ?
Hoe moet ik het weer ooit vergeten ?

Maria Vasalis,
uit Parken en Woestijnen.