het is regenachtige dag En de zomer is nu een gemis Maar we moeten ons er op instellen met die stormachtige wind, en veel regen wellen. Die duisteren dagen en het gure weer ... Maar toch de herfst heeft ook zijn mooie kant het verkleuren van de bladeren en als het zonnetje even door die donkeren wolken komt Nu kunnen we wat meer op de pc doen om te zien wat de zomer heeft gebracht en onze gedachten voorbij laten gaan Misschien komt uit ebbe nu vloed. zo kunnen we weer wat schrijven en die duisteren dag weer verdrijven. .. Ergens als je zo hoort is het nooit goed Dan is het te heet Dan weer te koud Maar de natuur doet wat die wil Ook zijn de dagen nu kil Maar dat is voor iedereen zo momenteel .. Maar daarom niet getreurd we houden moed met onze gedachten op te schrijven en zo ook de dagen uit te laten klinken en wat je denkt op te schrijven dat breng misschien weer inspiratie dat is goed voor ieder en zo ook een beetje bij de tijd te blijven en alle slechte berichten te verdrijven. ..,
In oktober als het goud triomfeert in zijn vacht, Heeft mijn voetstap mij weer, hoewel zwaar en vermoeid, Dikwijls op een lange pelgrimstocht gebracht. Naar die boom van de herfst waar de wind mee stoeit. Terwijl hij een reusachtig vuur van brandend lover toont, Staat hij rechtop, rustig onder het blauwe azuur, Naar het schijnt door miljoenen zielen bewoond Die zachtjes zingen in zijn bladeren van vuur. Ik liep naar hem toe met ogen die straalden. Ik raakte hem aan, met mijn vingers, mijn handen, Ik voelde zijn beven dat diep in de aarde daalde. Alsof een bovenmenselijke kracht hem overmande. e n in heb hem omhelsd, zo heftig, zo vurig, Met zoveel liefde, dat ik zijn ritme voelde, Dat mij doordrong en met zijn kracht gedurig mijn hart bereikte en in mijn aderen woelde. Ik hechte mij aan hem als een deel van het bos, Hij werd het voorbeeld waarnaar ik moest streven. Ik hield van de aarde, het water, het mos. De wijde vlakte waar de wolken passeren. Ik had nu kracht genoeg voor mijn vergezicht, Mijn armen wilden de ruimte beheren, Mijn spieren en zenuwen maakte mijn lichaam licht. En ik riep: heilig is deze macht. De mens moet zijn stempel drukken met volle kracht. Op al zijn roekeloze plannen om zich te bewijzen. Hij houdt de sleutels van de paradijzen En met zijn grote vuist doet hij de poorten springen En ik kuste de knoestige stam, nogal fervent. En toen de avond neerdaalde uit het firmament, Verloor ik mij weer tussen alle dode dingen. En liep rechtdoor, doelloos ,een beetje verward. Kreten slakend uit het diepst van mijn dwaze hart.
dat was het gedicht geschreven door Emile Verhaeren.
ik wens ieder een fijne week
. dit is de rest van een stam en weer leven voor andere dieren. een foto door mijn gemaakt
Vroeg in de morgen zal in de dorpen het volk, Naar gelang hij zingt of huilt, het weer voorspellen. Hij kent het geheim van de heftige wolk En van de zon die pruilend over de kil zal hellen; Hij is heel het verleden over de droevige velden, Maar hoe ze ook zijn, die herinneringen Waar zijn hout van vertelde. Zodra januari komt binnendringen En weer boomsap door zijn oude stronk zal zakken Metal zijn knoppen, en al zijn takken; Met dartele lippen en de armen breed Slaakt hij langdurig een aangehouden kreet Naar de komende dingen. En dan, met stralen van regen en licht, maakt hij het weefsel van zijn blaren dicht; Balt hij zijn knoesten en strekt hij zijn twijgen Als wil hij omhoog naar de hemel stijgen; En graaft zo zijn sponzige wortels diep in de grond Tot hij voedsel in poelen en aarde vond En soms houdt hij even op ,een beetje verbaasd Over zijn stille hardnekkige arbeid, zo ongehaast. Maar voor hij zijn vreugde en kracht heeft herkregen, o de gevechten, die hij 's winters moet doorstaan, De zwaarden van storm, de snijdende regen, De razende winden, de beukende orkaan IJzel dat als scherp vijzel hem bijt. Al die haat en al die strijd, hagel uit het oosten; sneeuw uit het noorden En de doodse witte vorst wiens tanden boorden Tot in zijn bast, waar al zijn vezels zijn Die allemaal wringen en beven van pijn , Terwijl toch naar men kent op geen moment zijn energie verdween om stevig te wensen door jaren heen mooier te worden in iedere lente.
Wiegend in de zomer, bevend in winterseizoen. Met zijn kruin berijpt of van bladeren, Altijd, terwijl men dagenlang streelde of hakte, Beheerste zijn leven groot en zonder zwakte De vlakte. ** Hij ziet dezelfde velden sinds tweehonderd jaar, Dezelfde zaaier en dezelfde maaier; Ogen van voorouders, lang reeds gestorven, Hebben gezien hoe zijn schors hij als waaier Stukje bij beetje heeft verworven En jaarringen aaneen heeft geregen. Hij overzag rustig en kalm hun bewegen; Zijn ruige voet gaf hun van mos een vacht: Hij waakte over hun middagrust En zijn schaduw was zacht Voor hun kinderen die leefden in liefdes lust. ** word vervolgd
Eindelijk is de winter voorbij dat is wat we ons zo hebben gewenst en de dieren en mensen zijn weer blij nu kunnen we aan mooie dingen denken en ook vele bloemen aan mensen schenken al is het in een mooie bak of pot maar brengt voor je zelf ook vreugden *** zolangzaam gaat de kaalheid van heg en bomen voorbij nu is komt langzaam uit de winter slaap ieder op zijn eigen aard we kunnen weer naar lekker naar buiten de vogels doen hun best voor hun nestje ook hoor je ze ook fluiten zo hopen we dat er nog veel mooie dagen komen ** ook hopen dat alles op aarde goed zal gaan want de wereld is echt een beetje uit de baan maar er zijn in deze tijd nog zo veel vragen ik wil dat iedereen elkaar verdragen ** niet ieder is daarvoor bereid tot ons spijt maar eindelijk moet je niet veel over nadenken het beste is genieten van elke dag die je beleven mag leven van ene dag na de andere dan als het weer het toelaat lekker even wandelen om je gedachten te veranderen dit schrijf ik weer uit mijn hart en zo gaan we samen weer en hopen het goede pad.
Boven de harde, bevroren grond. Dwaalt een verkleumd klein vogeltje rond. mezeke, mezeke, mezeke klein. Wil je niet liever hier binnen zijn?
Huup: vliegt schuw mezeke weg op een tak. Stil maar, jij bangertje, houd je gemak: Pieteke , pieteke, pieteke, piet. Houd je van kruimels, of lust je die niet?
Kruimeltje, néé!Maar hangt daar geen spek? Daarin heeft er een meesje wel trek! Schommelend,schomelend, schomelend, kijk: Hang hij aan het draadje, den koning te rijk!
Klauwtje maar stijf om het bengelende koord, Het bekje in het lekkere hapje geboord. Pikkerde, pikkerde, pikkerde, pik! %u2019n Touwtje met spek, en een mees heeft al schik.
Het nieuwe jaar is al weer bijna een maand oud 2016 maakte het wel koud niet alleen het weer maar ook wat er is gebeurd met geweld nu is het 2017 en is ook met ellende begonnen ** we hopen dat het toch beter word de eerste vrieskou is daar de winter is ook daar vele willen sneeuw nu die is er ook nu voor mensen die er uit hoeven is het mooi maar ja dat is de natuur 2017 de winter was er snel maar als dan na de vorst wat zon eruit komt is het prachtig
** nu is ook de tijd voor de vogels te verzorgen met een beetje sneeuw en harde vorst vinden ze niets het is hier erg koud min 10 gr maar ben dat gewend je hard hier goed af hihihih **
ook het nieuwe jaar is ergens begonnen waar het jaar 2016 mee is gestopt door de natuur en storm maar ook met het geweld
wanneer houd dat eens op ** wat hebben die mensen er nu aan om met geweld mensen uit het leven te rukken of verwonden(en dat alles voor een geloof) waardeer ieder mens zoals die zijn laat ieder in zijn geloof die ze willen ** ik heb in de bijbel gelezen er komt geen oorlog maar de mensheid
maakt zichzelf kapot en zo is het al goed mee bezig WAAROM IS EN KAN ER GEEN VREDE ZIJN dat zou iedereen willen leven en verstaan elkaar ** lieve groet Monik.
Het jaar gaat snel voorbij het is al weer tweede advent, Zo langzaam gaat het jaar weer naar het einden Dan geeft het weer een grote wenden, Het is nu al overal een kerst stemming, En zeggen het is de tijd voor te bedenken. Er zijn er veel die geven grote en kleine geschenken, Ik vraag me af moet dat nu speciaal in deze tijd zijn, Als ik een Engel was en alles kon veranderen. Dan zou ik iedereen gezondheid en vrede willen schenken. Maar vooral geen geweld van mens en natuur. Er zijn zo veel kleine dingen die je kunt bedenken, Waarom nu juist in deze tijd van advent. Als je het hele jaar een beetje begrip hebt voor elkaar, Geef je naaste een klein gebaar. Al is het maar even praten en reik ze de hand. Geef elkaar een beetje attentie Het hele jaar maar waarom juist met advent. Ik wens iedereen een mooie en gezonde tijd. En als het kan sta voor elkaar daar En voor u mede mensen klaar.
We gaan weg al is het weer nog zo guur Daar waar ik liep was een lange laan Opeens een stuk verder kwam ik in een bos aan Liep op een smal padje en viel op mijn gatje Dus bleef ik maar even zitten Het was even stil toen opeens schreeuwen en krijsen Dat waren een school van kraaien Het was ook nog pech want het was hard aan het waaien Ik liet mijn fantasie gaan maar het heeft zich niet veel gedaan Hoorde wel de dieren piepen en ritselen Het waren anderen dieren die begonnen te gieren Langzaam werd het donker om me heen Dat gieren vond ik gemeen Ging een stuk verderop langzaam terug Een stukje verder op een andere plek Dat was ook even iets geks Door de bomen en stronken Zag ik in de verte een licht Dus zo ik ben nieuwsgierig ging ik wat dichterbij Ik dacht zie niet goed dacht ben ik bedronken Daar lag een grote poen, poen dat licht had gegeven Ik was toch wel even aan het beven Daar kwam alles in het bos weer samen En begonnen weer te schreeuwen en gieren Nu waren het niet allemaal dieren Achter struiken kwamen kleine wezens En riepen boe,boe, het waren kleine spookjes Maar dat was nog niet gedaan kreeg langzaam toch paniek Dan opeens kwam een heks uit de lucht En zei wat doe jij hier ben je ziek Nee, zei ik ben verdwaald en weet niet waar heen En alles was aan het gillen en gieren Een gebrul van alles hoorde je het was veel lawaai De heks kwam even terug en vroeg Weet jij wat voor feest het nu hier is Ik in paniek zei nee weet ik niet De heks zei, het is Halloween Oei, ik in paniek werd zo uit het bos gedreven Ik was daar geen uur meer gebleven Gelukkig vond ik het padje weer en langs de laan Zo dat was mijn fantasie Dit is mijn zomaar in gevallen
.
.
.
