|
De Boom. van Emile Verhaeren
Eenzaam.
Wiegend in de zomer, bevend in winterseizoen.
Met zijn kruin berijpt of van bladeren,
Altijd, terwijl men dagenlang streelde of hakte,
Beheerste zijn leven groot en zonder zwakte
De vlakte.
**
Hij ziet dezelfde velden sinds tweehonderd jaar,
Dezelfde zaaier en dezelfde maaier;
Ogen van voorouders, lang reeds gestorven,
Hebben gezien hoe zijn schors hij als waaier
Stukje bij beetje heeft verworven
En jaarringen aaneen heeft geregen.
Hij overzag rustig en kalm hun bewegen;
Zijn ruige voet gaf hun van mos een vacht:
Hij waakte over hun middagrust
En zijn schaduw was zacht
Voor hun kinderen die leefden in liefdes lust.
**
word vervolgd
|
