"' t is lente, 't is lente, 'k voel het aan m'n instrumenten"... is een jaarlijks weerkerende uitspraak van onze weerman Frank De Boosere. Wel, ik ondervind het elke dag als ik een uitstapje maak in de natuur. De vlinders zijn er dit jaar uitzonderlijk vroeg bij! Terwijl bonte zandoogjes al cirkelend elkanders geslacht trachten te peilen worden elders de eerste oranjetipjes al gesignaleerd! Op 9 april hoorde ik de eerste koekoek van het jaar terwijl de blauwborstjes 14 dagen geleden al gearriveerd waren. Deze laatsten houden zich vooral schuil in brede rietkragen en voeden zich met spinnetjes en insecten. Terwijl de temperaturen dezer dagen aardig oplopen krioelt het immers van dit kleine ongedierte. Ook tjiftjaf en fitis doen zich tegoed aan deze delicatesse! Toen ik in de derde week van maart het gekwetter van de eerste boerenzwaluwen hoorde was het - niet alleen voor mij - maar voor iedereen overduidelijk dat de lente terug in het land was! Het speenkruid en bosanemoontjes staan nu ook op z'n mooist en de knoppen van gele dotterbloem staan op openbarsten. De eerste pinksterbloempjes toveren freile witte plukjes geluk op armere weilandjes. Elke dag zie ik wat nieuws bijkomen en eigenlijk wil ik dit alles met grote teugen absorberen. DIT IS LEVEN!!! Dit moet gekoesterd worden want je beseft pas de waarde van iets als het helemaal verdwenen is...
- de bruine kikker - (2007/16/03) De bruine kikker is één van onze amfibieën die het vroegst naar het voortplantingswater trekt. De afgezette eiklompen zijn aanvankelijk niet groot maar zwellen aan in contact met het water en worden zeer omvangrijk. Ze bevatten zo'n 700 tot 4500 eieren en worden vooral in ondiepe waterpartijen afgezet.
enkele sfeerplaatjes vanuit het Zammels' Broek te Geel
- de grote lisdodde - (2007/03/16). De grote lisdodde biedt schuilplaats aan vele slootdieren, welke tussen de wortels veiligheid zoeken: veel waterinsekten en spinnen willen in de holle stengels overwinteren.
op stap om reeën te fotograferen in het Zammels Broek/Geel
06.00 uur - 14 maart 2007. Voor dag en dauw begeef ik me op weg naar het plaatselijke natuurgebied in de hoop enkele reeën te kunnen waarnemen en met een beetje geluk, ze te kunnen fotograferen... Eerdere pogingen zijn al falikant afgelopen maar ditmaal gaat het zeker lukken! Frank, de weerman, gaf voor vanmorgen negatieve temperaturen en er is niks zo erg als kou te moeten lijden als je jezelf er niet op voorzien hebt. Negen lagen kleding en nog wat thermisch ondergoed, samen met een muts en handschoenen moesten mij behoeden voor wat koude rillingen... het vastsjorren van de nestels van m'n bottinnen ging plots heel wat moeizamer! Na een zeer vluchtig ontbijt spoedde ik mij in het halfduister naar de vooraf uitgekiende locatie om daar de reeën staan op te wachten (lees: al zittend op te wachten). Een stoeltje en een stevig statief behoren immers tot de basisuitrusting samen met de lange télélens. Ditmaal neem ik de schuiltent niet mee omdat de nevels mijn aanwezigheid verhullen en eenmaal ter plekke op mijn stoeltje zou ik heel stilletjes de gebeurtenissen afwachten.... Een ree ZIET immers heel slecht maar compenseert dit anderzijds door heel goed te ruiken! Geen nood, denk ik nog, ik heb me vanmorgen niet met zoveel zeepjes gewassen... Terwijl ik het zo allemaal overdenk stijgen m'n slaagkansen - om een ree voor de lens te halen - mét de minuut. M'n broer, die vlakbij op het hoogste punt aan de rand van het Zammels Broek woont, verzekerde me dat ze daar elke ochtend omstreeks 08.00 uur passeren. Alles zit snor! Klokslag 07.00 uur komt de zon als een rode bol boven de horizon maar al veel vroeger was de tjiftjaf naarstig zijn territorium aan't afbakenen. Sinds een week zijn deze trekvogeltjes 'terug van weggeweest' en met hun typische zang proberen de mannetjes de aandacht van elk overvliegend vrouwtje te trekken. Enkele weken voor de komst van de zwaluw doet de tjiftjaf me een echt lentegevoel geven! Ook een jagende sperwer doorkruist in een flits m'n werkradius op zoek naar een ontbijt. Enkele fazanten houden zich op in het volgende weiland en eentje zoeft zelfs rakelings langs me heen om achter een wilgebosje voorgoed uit mijn zicht te verdwijnen. Op de achtergrond hoor ik tot 3 keer toe een sirene van een auto afgaan en blaffen uitgelaten honden de hele goegemeente wakker. Ondertussen wordt het 8 uur en heb ik nog geen glimp van een ree waargenomen... in het naar hier wandelen heb ik nochtans verse pootafdrukken gezien... Even later boort de zon zich al volledig door de nevelslierten en slaat het diffuse licht om in een eerder 'hard', contrastrijk licht. Als er nu reeën zouden tevoorschijn komen moet ik tevreden zijn met minder fotografische omstandigheden. M'n optimisme ruimt plaats voor een zekere wanhoop en omstreeks 09.30 uur besluit ik, met de staart tussen de benen, op m'n stappen terug te keren.
