Hieronder lees je het meest recente verhaal. Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.
DE HERDER OP DE DOOL
Als een goede herder leid ik mijn schapen veilig naar de balie, waar zij hun pelgrimsbagage laten wegen, waar zij met hun paspoort in de hand braaf lachen naar de dame die hen dan beloont met een instapkaart.
Bepaalde moeten toch nog eens gefouilleerd worden voor zij definitief het pad naar de vliegende kooi op mogen.
Het kan nog gezellig en behoorlijk duur zijn om een laatste cerveza Mahou te bestellen met een broodje erbij. De herder vindt in een stil hoekje de rust om zijn laatste blogverhaal naar Vlaanderen te sturen. De vlucht naar Brussel is om 11.35 u en om 11.15 u ga ik naar de gate.
Wat is dat? De boarding gate is gesloten. Ik probeer al bonkend op de deur nog binnen te geraken. Ik zoek iemand van de luchthaven die mij kan helpen. Niemand vind je als je ze dringend nodig hebt. In de exit-zone kunnen ze me helpen. Ik naar buiten. Krijg een telefoon van Rita dat ik dringend naar gate B4 moet gaan. Ik vlucht maar word tegengehouden door de veiligheidscontrole. “Sorry, Chris ze kunnen niet meer wachten.”
Daar staat de herder nu in een woestijn van veel vragen. Weer naar buiten, naar de vertrekhal. Op zoek naar iemand van Vueling. Een lieve dame helpt mij zoeken hoe ik vandaag nog naar Brussel kan. Via Madrid? Via Barcelona? Neen, dat lukt niet meer. “Waarom ga je niet via Amsterdam? Met de trein heb je dan verbinding naar Brussel”. De jonge meid leeft blijkbaar mee met de oude herder. Ze zoekt en print zelfs het uurschema van de trein uit voor mij. Ik moet wel zelf mijn vliegticket boeken want dat is hen niet toegestaan.
Zelfs na een hoop vloeken lukt het mij niet om de betaling af te ronden. Hoe moet je op je eigen iPhone een QR-code inscannen. Mijn zoon kan mij uit de shit helpen. Een half uur later heb ik mijn instapkaarten al op mijn iPhone. Een eerste zucht van verlichting.
Nu durf ik pas mijn vrouw verwittigen dat ik dankzij een nieuwe lucht-camino haar pas over een tiental uren zal omarmen.
Veel uitleg die op dat ogenblik niets meer ter zake doet. Het is wat het is.
Dat er een caminoverslaving bestaat dat wist ik al sinds 2001. Dat ik nu het slachtoffer moet worden van een blogverslaving dat ondervind ik nu maar al te goed.
Rond 13.30 u de vlucht schapen landt veilig in Brussel. Meelevende pelgrims zijn aan de band op zoek naar mijn bagage. Foto’s worden doorgestuurd. Geen enkele lijkt op de mijne. Ze nemen zelfs contact op met Avia-partners. Van op afstand doen ze alles om de duisternis van hun herder op te klaren. Vandaag naar Amsterdam en morgen naar Zaventem op zoek naar mijn koffer.
Op een bank krijg ik een plotse ingeving. Ik heb nog mijn bagageticket. Ik ga luisteren of het mogelijk is dat mijn koffer hier nog kan zijn. Weer op stap, van gelijkvloers naar min 1. Geen deur of balie die mij verder helpt. Naar boven en weer naar min 1 met de opdracht dat ik aan die bewuste deur moet bellen. Bellen. Wachten. Bellen. Niemand opent. Er komt een passagier naar buiten uit de bagagehal en ik wip naar binnen. Een meisje in uniform luistert naar mijn verhaal. Zij telefoneert naar een dienst en zegt mij om te wachten aan band 1. Na een aantal minuten schiet de band in beweging en plots ploft mijn koffer op de band. Een tweede zucht van verlichting.
Hetzelfde meisje dat mij hielp om mijn bagage op te duiken zit nu aan de incheckbalie. Ze heeft echt compassie met de herder op dool. Ik moet geen extra-toeslag betalen voor mijn koffer. Ze vraagt beleefd om nu al aan gate A3 te gaan wachten als ik niet in de luchthaven wil overnachten.
Twee verschillende instapkaarten vanuit dezelfde luchthaven.
Ondertussen hoor ik nog goed nieuws. Mijn kleinzoon Jasper, mijn pelgrimsgezel op de via de la plata in 2009, komt met zijn hoogzwanger vrouwtje en mijn vrouw de dolende opa in Schiphol ophalen. Een derde zucht van verlichting.
De gate gaat open, ik sta als een brave leerling in de rij aan te schuiven, neem mijn plaats in, gordel mij vast. Take-off door de grijze regenwolken en hoog in de lucht recht naar Amsterdam. De vermoeidheid, de voorbije stress drukt toch even mijn ogen dicht. Vlugger dan gepland klinkt over de luidsprekers “Prepare for landing”. Na een stevige wandeling naar de bagagehal moet ik amper wachten aan band nummer zes. Nu de uitgang nog zoeken en eindelijk mijn vertrouwde gezichten vinden.
Eindelijk weer in vertrouwde armen niet op Zaventem wel op Schiphol
“Nee, moeke ik zal de volgende keer bij mijn kudde blijven. Juist! ’t Is waar er komt geen volgende keer meer.” Oneindig veel dank voor de moeite die mijn geliefden mij gunden. “Jerina, let toch op dat straks je kindje niet geboren wordt in Amsterdam!” Wat een onvergetelijk souvenir zou dat zijn voor mijn zevende en laatste begeleiding naar Compostela. De 32 schapen kwamen als een stipte groep aan in de vertrouwde stal. De herder op de dool had een omweg nodig. Een nieuwe camino op zijn palmares: de camino van Amsterdam. Dank Jacobus voor het einde dat al bij al nog goed kwam. Dank voor de nieuwe camino die ik mocht ontdekken.
