Hieronder lees je het meest recente verhaal.
Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.

Bruggenbouwers

Eerst wil ik toch veel lezers bedanken voor de vele warme complimentjes die ik via allerlei soorten kanalen mag ontvangen.
Inderdaad dankzij de digitale wereld maken we ook bruggetjes naar elkaar.

Een oude bruggenbouwer vertelde een kind dat het niet zo moeilijk is om bruggen van beton en staal te bouwen maar dat het veel moeilijker is om andere bruggen te bouwen die hij in zijn dromen bouwt.
Het kind luisterde aandachtig en vroeg welke bruggen hij wilde bouwen.
Hij wilde een brug bouwen van het nu naar de toekomst, van de ene naar de andere mens, van verdriet naar vreugde. Hij wilde een brug bouwen van het nu naar de eeuwigheid over al het ver-gankelijke heen.
Het kind had niet alles begrepen maar zag dat de oude man verdrietig was.
“Wacht zei het kind, ik zal u mijn brug geven.”
En het kind schilderde voor de bruggenbouwer een kleurrijke regenboog.
De oude man begreep het kind en antwoordde met een blije blik.

Zoeken wij het soms niet te ver? Maken we het soms niet ingewikkelder dan het is. Het kan soms zo “kind-eenvoudig” zijn. 

.  

Een brug tussen Santo Domingo de la Calzada en San Juan de Ortega

Ik kon het niet laten om van Domien, alias de Santo Domingo van gisteren een brug te slaan naar Jan, alias de San Juan van vandaag. Jan werd geboren uit edele ouders na twintig jaar huwelijk. Een zeer clever en sociaal geïnspireerd ventje. Op 14-jarige leeftijd hielp hij Domien al mee om bruggen te bouwen, wegen aan te leggen, pelgrims op te vangen. Na de dood van Domien ging Jan op pelgrimage naar Jeruzalem. Op zijn terugtocht over de Middellandse beleefden de passagiers alle soort van doodsangsten. De storm slingerde hun schip over metershoge golven. Jan begon te bidden tot Sint Niklaas, de patroonheilige van de zeevaarders. Hij beloofde zelfs een kapel ter ere van hem te bouwen als ze veilig konden aanmeren.
De echte Sint-Niklaas gaf de goedgelovige zielen het geschenk van het leven nadat ze de dood in de ogen hadden gezien.
De kapel werd gebouwd, meer dan 800 jaar geleden. Ondertussen al zo vaak gerestaureerd.
In een eenvoudige sarcofaag rust Jan in de kapel ter ere van zijn vereerde heilige.

Op dit plein van een wijk met slechts 17 inwoners, met een kerk, een grote kapel, een kloostergebouw wil ik straks mijn volgelingen overtuigen dat bruggenbouwen meer is dan beton en staal. Bruggenbouwers brengen mensen samen die eeuwen geleden amper door de woestenij durfden te gaan op zoek naar Jacobus. Pelgrims die vandaag over dezelfde paden lopen als de miljoenen pelgrims die ons zijn voorgegaan. Pelgrims die uit alle hoeken van de wereld heil zoeken bij Santiago.

Let op! Een pelgrim mag zich geen misstap veroorloven

Ik geniet in de schaduw van een boom en betrap mij erop dat ik zwaar ernstig aan het doen ben.
Het klokje in de typische klokgevel klept 11 uur. Het zonlicht strooit een milde tint over het meer dan 800 jaar oude kerkgebouw.

Ik kwam hier zo vaak voorbij. Ik droom weg. In 2001 lag hier nog geen enkele steen geplaveid, ik noemde het een assenplein. Een plek van anderhalve man en een paardenkop. Een cafeetje. Een albergue met slaapzaal van 80 bedden. ’s Avonds naar de mis met pelgrimszegen.
En na de mis die deugddoende looksoep met een homp brood. Heerlijk op een ander niet om bij ons ’s avonds nog naar een koor- of toneelrepetitie te gaan. 
Rond 22 uur koos je dan de onderste of bovenste matras van het stapelbed en je legde je klaar om naar het zoveelste snurkconcert op de pelgrimsroute te luisteren. 
Ik heb van horen zeggen dat ik een van de betere solisten ben. Nog nergens heb ik mijn naam op een affiche zien prijken. Het zou wel een enig souvenir geweest zijn: 
“Chris, el roncador als solist met een ensemble van blazers, zuchters en hijgers. 
Of in een ensemble begeleid door de fluitist in het fluitconcert do groot van Louis de Funès.”

Dankzij de steeds groeiende pelgrimsstroom werd er hier sinds 2004, een heilig jaar, een zeer aantrekkelijk plein aangelegd. Er is zelfs al een tweede café meer in deze kleine gemeenschap.
Een café waar de meeste van onze Neospelgrims niet wilden voorbijlopen, maar na uren wandelen door het woud gauw het lang verwachte bier bestelden of een liter sangría.

Onder het dak van dit kerkgebouw kwamen vrouwen van heinde en ver bedevaarten omdat ze zo moeilijk aan een kind raakten. Juan de Uterga was immers ook uit een moeder op hogere leeftijd geboren. Ook Isabella van Castilië kreeg na haar vurig bidden aan de graftombe van San Juan haar zoon Juan en dochter Joanna de Waanzinnige.

Geen kerkleraar als de H. Hieronymus wel jullie nederige dienaar.

Op een kapiteel zien we het wondere vruchtbaarheidsverhaal uitgebeeld. De boodschap van de engel aan Maria, het bezoek aan haar nicht Elisabeth, de bevalling - je gelooft het niet - op een bed bijgestaan door een vroedvrouw met daarboven drie olielampen die voor het nodige licht zorgden. In een hoekje staat een slapende Jozef op zijn staf geleund. Waarschijnlijk hoort hij in zijn droom de engel zeggen dat Maria hem niet bedrogen heeft.
Een heel ander verhaal dan wat de kerststalbeeldjes ons elk jaar vertellen.

Zoals je ziet heeft dit kerkje alles te maken met vruchtbaarheid. Zou ik dit als de voorloper van de fertiliteitsklinieken mogen omschrijven? Of is dat een brug te ver van mijnentwege?

Gisteren was onze herberg een omgebouwd klooster van de Franciscanen, minderbroeders die van de bedelstaf moesten leven.
Vandaag komen we terecht in een Jezuïetenklooster, een chiquere orde, gewijde heren die met de onderwijsstaf toonden hoe “de beminde gelovigen” zich op Gods wegen moesten gedragen.

Een gewiekste zakenman uit Navarra, stichter van de NH Hoteles kocht dit pand van de Jezuieten en thans voelen wij ons luxepelgrims in een cel met al dan niet een hemelbed, met een restaurant waar de chef-kok zich kan meten met sterrenrestaurants van bij ons.

Guiso de cerdo ibérico

Ik hoor de lezer al vragen of dit werkelijk zo luxueus moet zijn.
Na enige diepe bezinning vind ik dat het moet kunnen. De pelgrimsweg is een contrastrijke weg: het schamele lunchpakket uit een koffer van een autobusje tegenover de opgediende en verzorgde schotels van pater Cuisine. Bovendien door de luxe die we vandaag als pelgrim ervaren kunnen we ons misschien een beter idee vormen wat het is om in een zwarte armoede te leven. 

Een schamel appeltje voor de dorst

Misschien kan dit het begin zijn van een brug die we zelf moeten bouwen om elk op zijn manier en met zijn talenten mee te helpen aan een betere wereld. Neos met een hart.

Dank Marja, voor je zo pas binnengelopen warme woordjes. De typische amandelkoekjes die ik over enige dagen in Compostela koop doen me weer aan Walter, uw lieve man herinneren.

Walter De Boeck op de camino van 2016