Hieronder lees je het meest recente verhaal.
Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.

Pracht en Macht of stille eenvoud

Geen enkele van mijn filosofietjes zijn ex cathedra-uitspraken.

Zondag, rustdag. Onze pelgrims respecteren deze dag, zijn er zelfs mee opgezet.
Geen pelgrims-outfit, eerder een zondagstenue in de ontbijtzaal.
Uitgebreid ontbijten, genieten van een lange koffie en nog eens naar het buffet. Gezellig keuvelen: en wat gij jij doen? Dat mini-chocoladekoekje vergat ik nog, weer naar het buffet, ik zal nog wat fruit meenemen ook. Nu is het genoeg geweest.

Er zijn veel kandidaten om “La Cartuja de Miraflores” te gaan bewonderen.
Pier doet voetverzorging dus hij leidt het voetvolk naar het kartuizerklooster, het enige ter wereld waar bezoek toegelaten is om de Kunst te bewonderen, inderdaad met hoofdletter.
Ik laat twee taxi’s komen en begeleid de pelgrims die hun voeten wat rust gunnen. 
De parking voor het klooster staat vol met wagens. 
Nu begrijp ik het: Het is zondag en de pater van dienst zal zojuist “Ite, missa est” uitgesproken hebben en zo begonnen de vele gelovigen van de regio hun dag des Heren met een eucharistieviering in het kartuizerklooster.
Waar zouden die paters die mis vieren? Zeker niet in de ruimte die wij straks willen bezoeken. Waarschijnlijk in een kapel die enkel toegankelijk is voor de zondagsvieringen?
Wie zal mij nog ooit uit het ongewisse helpen? 
Waarom vroeg ik dat nu niet aan de vrijwilliger van dienst aan de balie?

Nog wachten op het voetvolk van Pier

Uiteraard zijn wij een beetje trots om in die kerk zoveel Vlaamse kunst bij elkaar te zien.
Wij zijn nog maar net in de zone van de leken en meteen worden onze ogen al gestreeld door de zachte tinten van een Vlaams triptiek. 
Het unieke retabel en het expressieve grafmonument gebeeldhouwd door de Antwerpenaar Gil de Siloë is zonder twijfel de hoofdschotel in een decor waar Vlaamse glazeniers hoog in de kerk hun opdracht meesterlijk realiseerden met scènes uit het lijden en de verrijzenis van Christus. 

Terwijl ik mijn Neospelgrims attent maak op een aantal merkwaardigheden zoals Magdalena die onder de Laatste Avondmaaltafel de voeten van Christus wast en droogt. Twee scènes in één scène verwerkt. Zo zouden er in de kunstwereld maar vijf voorbeelden te vinden zijn.

Na al die pracht ga ik naar het zaaltje waar het Kartuizerleven in beeld komt.
Ik had al gevoeld dat er in mijn rug mij iemand aan het volgen was.
Het zal toch weer niet waar zijn dat ik gecontroleerd word door een gidsenbureau.
“Jij bent van Neos? Ken jij dan ROC in Gent, het reis- en opleidingscentrum? Ik ben Patrick Naert, Bruggeling maar woon in Spanje.”
“Inderdaad, ik ben van Neos. Niet moeilijk hé, het staat tweemaal op mijn rugzak. Ik begeleid voor een laatste maal een groep Neospelgrims naar Compostela.”
“Waarom zou je stoppen?”
“Omdat ik over zes maanden 80 jaar word!”
Hij vraagt mijn telefoonnummer. We drukken elkaar de hand en hij zegt nog: “Ik zie in je ogen dat jij nog niet zult stoppen.”
Waarom die laatste opmerking? Welke geest bracht die man naar hier? Heeft iemand van Neos hem opgestuurd om mij te volgen? Klonk mijn verhaal aan het retabel zo overtuigd enthousiast? 
Ik hoop dat mijn vrouw dat niet leest.

In het zaaltje waar we wat meer vertrouwd worden hoe een kartuizer leeft word ik nu nog stiller dan stil. 
Welke strenge leefregels leggen die paters en broeders zich toch op. Zij mogen niet spreken maar ik denk dat zij mij op een stukje papier zullen schrijven dat dit gevangenisregime voor hen de wachtzaal is naar het paradijs. Amaai? 

Achter deze slotmuren communiceren ze met elkaar via briefjes die ze doorgeven. 
Neen, geen sms’jes naar elkaar sturen, trouwens zouden ze weten wat een smartphone is. Ze verblijven meestal in hun cel, een klein huisje met een bid- en slaapruimte, een werkplaatsje en een klein tuintje. Slapen doen ze op een bed van stro.
Om 20 u gaan ze al op hun strobed liggen en om 23.30 u zitten ze in de kapel voor hun eerste nachtofficie, drie uur lang. 
Daarna mogen ze weer in bed tot 6 u, klaar voor het tweede gezamenlijk gebed tot 8 u. Terug naar de cel om te lezen, te studeren of handenarbeid.
Hun potje voor de middag hebben zij ondertussen ook al klaar gemaakt. Eenzaam naast het venstertje lepelen zij hun schaarse portie naar binnen.
Hun vieruurtje bestaat uit samen bidden om dan na een sober avondmaal weer op het stro te kruipen.

Nog vijftien paters genieten – ja dit is het goedgekozen woord – in deze cartuja van dat extreem streng regime.

Wat drijft jonge mannen om zich hier vrijwillig op te sluiten?

Eens per week maken de monniken een gezamenlijke wandeling binnen hun domein en daar mag wel gesproken worden. Daar vernemen zij van de prior wat er in de wereld gebeurt want radio, tv en zeker internet zijn compleet taboe. 
Mijn fantasie slaat weer op hol: Zou de prior aan zijn broeders laten weten dat bij ons de broeders van liefde andere normen hanteren om hun naaste lief te hebben?

De rosario die ze hier in alle stilte maken is niet alleen een uniek souvenir maar ook iets dat best niet in de vergeethoek geraakt en beter dat hij soms nog eens mag gebruikt worden. 
Een rozenkrans gemaakt met 3000 (drieduizend) rozenblaadjes van rozen in Miraflores geteeld. De blaadjes worden geperst, met de hand gerold en aangebracht.
Een kleinood dat ik al meer dan vijf jaar koester. “…arme zondaars, nu en in het uur van onze dood. Amen”. 
Ik berg mijn rozenkrans op en de rozengeur blijft nog een tijdje in mijn handen hangen. Die geur voert mijn gedachten weer naar de intentie van mijn gebed.

Treffend hoe telkens onze Neospelgrims onder de indruk komen van dit bezoek. Kunst van het hoogste niveau en de stille eenvoud die ons ook een moment nederig klein maakt.

De stilte in mijn Jezuïeten-cel wordt een stille middagdroom. Geen enkele heilige waarover wij het de laatste dagen hadden moet ik aanroepen om gevaarlijke bekoringen te verdrijven.

Het ene whatsapp-biepje na het andere doet mij opschrikken en dan merk ik op hun foto’s hoe fysiek krachtig onze pelgrims nog zijn. Meerdere vinden nog adem en spierkracht genoeg om tot aan het Castillo te klimmen om dan met een verwonderde blik neer te zien op een groots panorama waarin de gotieke pracht van die kathedraal de hoofdrol opeist.

Toen ik in 2004 hier voorbijkwam had ik hier ook een rustdag of liever een schrijfdag gepland. Vanop een terras ging mijn verbeelding nog al een gang: Uitzonderlijke vakmensen riskeerden met beperkte en primitieve middelen hun leven om een dergelijk monumentaal bouwwerk op en in te richten. Dit gebouw imponeert elke voorbijganger. Het straalt macht en gezag uit die zo ongezond kunnen zijn, ook al wijzen de torens spits naar de hemel. Stoppen ze die macht niet weg onder het mom van de grote verering voor onze God? Lijkt het niet eerder op een wedloop van ik wil de grootste hebben. Ik bewonder en waardeer elke kunst maar heb grote vragen over de eerlijkheid van elke dominante kunst. Wat een hemelsbreed contrast met de stille eenvoud van deze voormiddag.

Ik laat mij niet verder afleiden, ik wil mijn volgelingen verder rondleiden, rond de muren van de kathedraal, waarvan de eerste steen in 1221 gelegd werd

Aan de Puerta de Pellejaría zien we de geknielde bisschop Fonseca bidden. Deze gemijterde man komen we in Compostela ook nog tegen maar uit mijn auditorium hoor ik een stille vraag van een aandachtige man: “Die gelijkt toch goed op Roger Van Gheluwe”. Ik kan mij niet voorstellen dat de toen nog in paars geklede kindervriend een “relatietje” zou gehad hebben met de sculpteur om als model te fungeren.

Het avondmaal weer top.

Salmorejo; Mejillas de cerdo ibérico; een reep chocolademousse.

%%%FOTO7%%

Mejillas de cerdo ibérico (Varkenswangetjes van Iberisch varken)

En ondertussen hoor ik zoveel verhalen als watervallen neerstorten in mijn zondagskrant.

En mijn verhaal? Klinkt het niet teveel als een zondagspreek? 
Durf het mij gerust zeggen.