Hieronder lees je het meest recente verhaal.
Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.

WANDELAARS WORDEN WARE PELGRIMS

Het zijn harde tijden voor mij die verslag mag uitbrengen van moedige Neospelgrims die al zoveel hoogtemeters overwonnen. Ik wil ze niet tellen omdat het onderweg zijn het belangrijkste doel is.

Het zijn harde tijden voor die verslaggever die gisteren nog de moed bezat om met zijn gezellen een stuk mee te klimmen. Deze vroege morgen besliste de hevige rugpijn er heel anders over. Geen risico’s nemen of het kan alleen maar slechter worden.

Het zijn harde tijden om toe te geven dat in die boom van een vent de tachtigste jaarring op een paar maanden na gevormd is.
Een eerste Dafalgan 1 g ingeslikt en twee bij de hand hebben. We slaan er ons wel door.

Opstaan en niet het minste Spaanse patriottistische gevoel ervaren. 12 oktober nationale feestdag. Ik denk niet dat “Eviva España” van Samantha de nationale hymne is.
Maar terwijl ik mij verder klaarmaak is het sterk gevoel van pelgrim zijn wel aanwezig.
De metamorfose van de wandelaar naar pelgrim?
Vandaag hoogdag op de pelgrimsroute Neos 2023. 
De hymne “Ultreya y suseya” klinkt overtuigender dan ooit. 
Ik durf er zelfs al de baslijn onder zingen, niet te luid om die zo volgzame pelgrims niet van hun spoor te brengen.

Rabanal del Camino, een eeuwenoud pelgrimsdorp met het intiemste kerkje dat ik ken, zo sober gerestaureerd door een paar Britse monniken, ideaal hier om elk jaar even stil te staan, letterlijk en figuurlijk. 
De gastvrije monnik van dienst zet de geluidsinstallatie aan voor ons bezinningsmoment.

Uit De Prediker leest Christa een tekst die ons tot bezinning brengt: Er is een tijd voor…

…Een tijd om te huilen en een tijd om te lachen, 
een tijd om te rouwen en een tijd om te dansen…

Zoveel bruggen inspireerden ons al onderweg. Stephane laat ons een tekst horen met als thema “De Brug”:

… Een bejaarde is een brug tussen nieuw en voorbij
…De mensen zijn eenzaam
omdat ze muren bouwen
in plaats van bruggen.

In de stilte die we zelf moeten zoeken, vinden en maken, horen we veel meer dan we soms denken.
Peter brengt ons een aantal tips:

… Stilte
om te luisteren naar anderen 
om te luisteren naar jezelf 
om te weten wat je werkelijk wilt
om te ontdekken wie je bent…

“Steal away to Jezus, steal away home, I ain’t got long to stay here…” 
“Ga stilletjes naar Jezus, stilletjes van huis, ik wil hier niet langer blijven …” een gospelsong die hier de stilte stiller dan stil maakte. 
Zo een lied klinkt op zijn mooist in dat kerkje. 
Was die zevende maal nu mijn laatste maal? 
Rabanal, ik wil in je stilte schreeuwen: ik vergeet je nooit!

Opwaarts naar Foncebadon. Een stille tocht tot op het hoogste punt van de camino. Het hoogtepunt van onze pelgrimstocht. We brachten van thuis ons steentje mee. In dat steentje school misschien een last waar je van af wilde. Het kon ook symbool staan voor pijn, pijn van rouw, pijn van verdriet, pijn van ziekte… 
Op die stille tocht was er tijd om lopend stil te staan bij de zin die elk aan zijn steentje had gegeven.

“Wij zijn samen onderweg…” samen zongen we het, een beetje weg van de drukte onder het kruis. 
“Ultreya y suseya” was ons gezongen en krachtig antwoord op zoveel uitnodigingen om pelgrim te worden.
“Ubi Caritas et amor” versterkte onze bede voor zoveel intenties die in onze pelgrimsrugzak steken.

Ik spreek een slotgedachte uit:

“Elk heeft een zin, een betekenis gegeven aan zijn steentje. Laat het je last wat lichter maken. Je familie, je geliefden, je vrienden op het thuisfront of waar ze ook mogen zijn, ze leven rondom jou om je mee te helpen je last te dragen. Vergeet nooit de inspanning om zo hoog te komen om hier even je last symbolisch lichter te maken. De stilte die thans je hart roert en het stille gebaar om ons steentje bij te dragen aan de massa steentjes van miljoenen pelgrims voor ons, nodigt je daarna uit om op je eigen tempo je weg verder te lopen tot de afgesproken plaats waar we elkaar als pelgrimsvrienden weer mogen ontmoeten.

Ontmoeten, het kompas van deze camino, onze camino. 
Buen camino!

In de echte zin van het woord een moment stilstaan, een beetje ontdooien en dan elk met zijn steentje, met zijn emotie naar het Cruz de Ferro. Mag de last lichter worden. 

Elk heeft nog zijn persoonlijk ingetogen moment en stilaan gaat iedereen weer op weg, naar Molinaseca.

Wandelaars worden ware pelgrims.

Ik loop niet meteen weg. Al acht keer kwam ik hier voorbij. Vandaag gooi ik mijn negende steentje, mijn laatste steentje op deze hoop van miljoenen steentjes vol hoop. Toch een moment heel diep blijven stilstaan. Telkens kwam ik hier met sterke intenties voorbij. En dan weer verder naar het doel met een verlicht hart, met een blij en dankbaar hart omdat ik dit mocht en kon doen.
Vandaag gaat het wat moeilijker. Het doet iets. Mijn hart wordt hier niet lichter. Integendeel, het wordt vervuld van onvergetelijke beelden. Hoeveel Neospelgrims mocht ik de weg tonen naar dit kruis, de weg te voet maar vooral de weg van en met het hart. Ik troost mezelf, pelgrim blijf je een leven lang. 
Is de last die ik thans afleg, my last one?

Ja, Mathias rij maar verder. Ik droom weg over dit enig mooie land waar ik in de lente in een zee van witte en gele brem mocht zwemmen, waar ik mij in de zomer het Zonnekind van St.-Franciscus voelde, waar ik in de herfst met volle teugen genoot van het kleurenpalet van de Meester-Schilder.

Beelden die voor eeuwig gebrand liggen op mijn harde schijf.

Mijn schrijfhoekje in El Palacio in Molinaseca is nog vrij. Ik zit pas neer en wat een drukte. De nationale feestdag lokt een massa volk voor nationale gerechten als pulpo con cachelos, jamón ibérico en nog veel meer.
Ik hoop dat ze mij niet als een vijand bezien omdat ik een Russische salade bestel. 

De pelgrims vallen binnen. De val van een peregrina (vrouw) was niet volgens afspraak. Elke voldane pelgrim valt gewoon binnen met een glimlach, weliswaar een vermoeide. Zij valt binnen met een betraand en bebloed gezicht. Pier lost het meteen op, bijgestaan door een meid met Kempische krollen. Zij weet veel af van ijs zoals het helend effect ervan maar ook over de rijke variatie van smaken.

“Zo moet het zin mie lieve moarte, ge ziet er ol vele betere uut” probeer ik haar troosten als ik haar opgelapte oog zag. Je ziet het, dat is van een stielman gedaan. Wat wilt ge? Het is ook een zeepier van onze kust.

Tussen de regels door hoorde ik dat het honorarium niet van de poes was. 
Niet de minste tussenkomst mag die lieve meid verwachten. Dit is de vertaling van lieve moarte voor zij die absoluut niet vertrouwd zijn met de taal van Guido Gezelle.
A.u.b. doe mij nu geen essay meer schrijven over mijn lievelingsdichter.

De camino roept mij, mijn bed ook. Slaap wel, pelgrims naar mijn hart!