|
Hieronder lees je het meest recente verhaal.
Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.
COMPOSTELA NADERT MET RASSE SCHREDEN
Zou een zekere plankenkoorts de kop opsteken in de groep? Het einde komt immers steeds dichterbij. Is het misschien een teken aan de wand dat ik in alle rust eenzaam en alleen zit te ontbijten.
Er moet toch iets beginnen te kriebelen want Mathias krijgt zelfs de gelegenheid niet om zijn car voor het hotel te rijden. Onze pelgrims slepen hun valiezen zelf een honderd meter verder. Het kan blijkbaar niet vlug genoeg gaan. Vijf minuten voor het afgesproken uur zijn we al aan het rijden richting Sarria.
In de voorbije nacht hoorde ik een zenuwachtig biepje op mijn gsm. Ik wip uit mijn bed.
Oei! Miljaar, mijn rug. Studio Campina meldt met vuurwerklichtjes en feestballonnetjes dat een van zijn burgers, geloofd en gelauwerd om zijn klimtalent vandaag 78 jaar wordt.
Ik neem een paracetamol 1 g en leg mijn rug voorzichtig als een kreunend oud ventje, amper anderhalf jaar ouder dan de jarige uit de Kempen, op de matras.
Die fitte senior verdient ook zijn aubade: “Happy birthday, dear Leo, happy birthday to you…”
Zou de Neosredactie in Sint-Niklaas het lezen?
Die Leo is een ware leeuw. Hij verslindt kilometers alsof het kinderspel is. Dit is een kranige senior die duidelijk foert zegt tegen die jaarring meer.
Ultreya y suseya… klinkt anderhalf uur later als een wekkerlied op de slaapbus.
“Vandaag doen we onze eerste alarmoefening. Wil via whatsapp uw aankomst in Portomarín aanmelden.”
De weergoden van gisteren hebben zich wat teruggetrokken. Ze willen onze pelgrims vandaag volop laten genieten van de idyllische dorpjes waar ze mogen voorbijlopen.
Hoe zou ik voor een laatste maal hun gezel willen zijn op een terrasje waar onze pelgrims voldaan uitblazen. Het zal bij de mooie herinneringen van een onuitwisbaar verleden blijven.
Hórreos, typische droogschuurtjes langs de weg.
Moeilijk gaat ook
In café España installeer ik zeer tijdelijk mijn persbureau met zicht op de pelgrimsstroom die in het verdronken dorp voorbij vloeit.
Het dorp werd in 1956 helemaal opgeofferd voor een stuwmeer. Steen na steen kregen historische gebouwen op de andere oever een nieuw leven. Nu liggen de dode ruïnes van het vorige dorp verdronken in de modder van het meer. De nieuwe brug op de oude Romeinse brug is thans duidelijk zichtbaar alsof het nieuwe het oude de kop wil indrukken.
Wil de nieuwe de oude de kop indrukken
pIk heb net een Russische salade ontvangen als ik drie pelgrims met een verbetenheid zie voorbijstuiven alsof ze door een sojoezraket aangedreven werden. Ik zet mijn ensaladilla Russa wat aan de kant want de ene melding na de andere verschijnt op whatsapp. Over welke hazewinden mag ik hier op deze camino verslag uitbrengen?
Mijn advies om iets verder betere pulpo te eten wordt gewaardeerd. Pelgrims die een honger hebben zo groot als de letters van het dorp waar ze aankwamen zullen zich met zicht op die letters steeds herinneren dat Portomarín de naam van het dorp was.
Tijd om te verzamelen en weer verder, Santiago de Compostela nadert met snelle wielen en rasse schreden.
In geen tijd wordt onze luxe car weer een slaapbus. Zelfs uw verslaggever kan niet weerstaan aan een zeer late siësta-dut.
Uit zoveel mogelijk informatie probeer ik toch uit te vissen of er achter een of andere hoek geen dopingcontroleurs staan.
Een peregrina uit het bronsgroen eikenhout beweert zuiver te lopen, noch speedpillen noch pepdrankjes. Ze was zelfs zo uitdagend dat ze klaar stond om mij een urinestaal te geven. Dank! Ik heb liever een pacharán con hielo.
We komen aan in het hotel waar het een paar jaar terug een eeuwigheid duurde om in te checken. Vandaag loopt het iets vlotter, ze zijn met drie.
Wablief, señora, het avondmaal pas om 21 u? Ik ben niet verantwoordelijk voor de muiterij die in mijn troep zal uitbreken als dit geen halfuur vroeger kan.
Een halfuur later krijg ik telefoon en we kunnen een halfuur vroeger avondmalen. Wat op een halfuur al niet kan.
Ik vraag beleefd of deze avond onze jarige een taartje kan krijgen met een kaarsje erop.
Hoe durf je, verdorven geest: Neen, niet met de bedoeling dat Leo zijn kaars in Lalín zou uitblazen. Wel als een feestelijke attentie van Neos zodat Leo zijn nieuw jaar nieuw leven inblaast.
Wat een uitgebreid buffet, keuze zat voor vegetariërs en carnivoren, voor zoete bekken en fruiteters.
Nu is het duidelijk waarom Leo steeds in de kopgroep eindigt. Met welk ademreservoir blaast hij die verjaardagskaars uit. Zijn lieve echtgenote moest meteen haar kapsel in de plooi leggen.
Nog een paar adviesjes en ik lift naar mijn ruim bed. Ik hoop dat ik deze nacht niet begin te zingen als Wannes Van de Velde: Ik wil deze nacht in mijn lakens verdwalen, de klank van haar hart maakt mijn ziel amoereus…
|
