Hieronder lees je het meest recente verhaal.
Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.

SLOTTOESPRAAK IN DE KAPEL VAN “LOS ABETOS”

Mijn beste pelgrimsvrienden

Dinsdag 3 oktober in het holst van de nacht probeerden we schimmen van kandidaat-pelgrims een gezicht te geven. Uren later toen een koffie met sandwich doorgegeven werd konden we al een lichte dooi merken. Geen snelle dooi, ook niet nodig want we waren nog ruim 14 dagen samen. Als pelgrims samen onderweg. De weg zou ons nog voldoende tijd gunnen om elkaar dieper en dichter te leren kennen.

Neen, geen 32 pelgrims en een begeleider. Wel 33 pelgrims, één groep, zoals een kudde schapen en zijn herder één kudde is.
Wel 33 verschillende karakters die zich in een mum van tijd wisten te integreren in die kleine hechte gemeenschap.
Het is niet altijd vanzelfsprekend om een gevarieerde groep als één gesmeerd geheel te laten werken.
Een gezonde groepsgeest houdt in dat men al eens iets tegen zijn zin moet aanvaarden, houdt ook in dat je je eigen meug al eens aan de kant moet schuiven.

In het begin is dat een langzaam en voorzichtig aftasten. Wie is trouwens wie? 
We wagen ons soms op gevaarlijk terrein met snel een vooroordeel te vormen. Dat zal wel menselijk zijn zeker.
Maar hier kwam ik snel tot de bevinding dat elk negatief vooroordeel snel een positief antwoord kreeg. 
Je kent die typische slogantaal als “allen voor één en één voor allen”. Het mag cliché klinken maar dit was de ware geest in onze pelgrimsgroep. 

Ik deed het nog nooit om een pelgrimsgroep een naam te geven zoals PC De Hazewinden, pelgrimsclub de hazewinden.
Echt waar, dit jaar dacht ik een eerste maal over een naam. 
Zou “De Schelp” geen passende naam geweest zijn? Een hard pantser om het tere binnenste te beschermen. De schelp staat ook symbool voor de vruchtbaarheid.
Waarom die naam? Omdat ik na heel korte tijd die beschermende warmte al sterk aanwezig voelde. 
Bovendien zag je duidelijk dat de camino het hart raakte van onze pelgrims of het nu in de El Crucifijo kerk in Puente la Reina was, of in het stemmig kerkje in Rabanal, of aan de voet van het Cruz de Ferro, of de omarming was, de abrazo aan de kathedraal. Het werden onvergetelijke momenten.

Jullie wandeltalent, jullie soms zeer zware fysieke inspanningen heeft jullie tot hier gebracht.
Maar het heeft ook, zonder dat jullie het misschien beseften, jullie psyché aan het werken gezet. Onbewust was elke stap ook een prikkel in jullie geest en al die prikkels samen waren de vrucht van het unieke spirituele verhaal dat jullie zelf schreven. Hou dit bewaard of vertel het in je familie- of vriendenkring wat een camino met een pelgrim doet, dat het meer is dan zoveel kilometers lopen.

Ik zag in de eerste helft wandelaars die soms te gejaagd waren om de grootsheid van iets kleins in de natuur te ontdekken. Naarmate onze camino vorderde zag ik wandelaars pelgrims worden die oog hadden voor de natuur in zijn gevarieerd kleurenpalet.
Het deed deugd jullie bewondering te horen over de variatie van landschappen, ik kreeg heimwee als jullie het idyllische van die dorpjes beschreven waar langzaam kuieren jullie aangepast tempo werd.

Voor mij was deze tocht niet mijn zevende begeleiding, het was mijn zevende jaar opleiding die ik nu mag afmaken op deze wondere weg. Elke pelgrimstocht was telkens iets nieuws, iets anders. Andere pelgrims, andere verhalen. De pelgrimsweg waarvoor ik al eerder de quote uitvond: De camino, de weg waarop vreemden vrienden worden.

In het begin ging het wat moeilijk om jullie voornamen te onthouden maar geleidelijk lukte het toch. Maar mijn visueel geheugen is een ramp aan het worden. Dus mijn luide oproep: als ik jullie over enige tijd hier of daar mag ontmoeten en ik herken je niet meteen, trek dan aan mijn oren, die hangen er nog vast aan zodat we samen kunnen zeggen “weet je het nog toen je daar druipnat naar het mirakelverhaal in O Cebreiro stond te luisteren.

Zeven maal mocht ik Neospelgrim met andere pelgrims zijn. Immens dankbaar ben ik omdat Neos mij dat vertrouwen gaf. 

Diep dankbaar dat mijn vrouwtje met haar groot hart mij al die tijd dat groen licht gaf. Zij was steeds mijn pelgrim op het thuisfront.

Met mijn zero komma zero kennis van voetverzorging is Pier mijn Roland moest ik Karel De Grote zijn. Pier, mijn trouwe secondant.
Pier we werden gedurende al die tijd een duo dat elkaar door dik en dun verstond. Pier, ik kom je toch nog eens tegen op de pier in Blankenberge?

Mathias bij jullie begon mijn nieuw pelgrimsverhaal in 2013.
Jullie zorgden ervoor dat onze pelgrims onderdak kregen in de meest nederige albergues.
Soms meer sterren aan het hotel dan in de lucht. 
Met een rustgevende chauffeur als jij mogen werken is luxe. Jonge spierkracht die met valiezen jongleert, die ons veilig van hier naar daar voert en die ons op tijd afzet maar dat is niet zo moeilijk want wij waren steeds stipt op tijd. 

Met zo een team mogen werken is voor elke begeleider feest.

En het feest is pas compleet als de groep er voor kiest om met de neuzen in dezelfde richting te gaan, zelfs al kletst de regen of beukt de wind tegen die neus.
Ik zou het ook nog anders kunnen omschrijven: Neospelgrims een gemengd pelgrimskoor dat letterlijk en figuurlijk “Ultreya e suseya” unisono zingt. 
Moesten we morgen met de zeven pelgrimsgroepen samenkomen weet dan dat zoveel Neospelgrims op slag dit refrein inzetten en meebrullen.

“Doet het je iets nu je weet dat het de laatste keer is” vroeg me iemand.
Die koele kikker ben ik nu ook niet dat het me koud laat.
Op bepaalde plaatsen zijn er sterke momenten voorbij gekomen. Cruz de ferro werd dit jaar voor mij een kruis. Omdat ik met jullie niet kon meelopen was de bezinningstijd des te inniger, des te intenser. 
Je leest het in mijn blog soms letterlijk en ook vaak tussen de regels dat het best wel eens heftig kon zijn in mijn eenzaam pelgrimshart. 
Neen, geen verdriet dat opwelt, wel een enorme vreugde die ook emoties kan losweken. 
En die vreugde is het mooiste wat de camino mij ooit geschonken heeft.

Lieve pelgrimsgezellen, het klinkt kort, krachtig maar zeer gemeend: Jullie, ((namen noemen)) waren het mooiste geschenk op mijn laatste begeleiding. 
Niet denken dat ik nu “And now the end is near…” ga zingen, daarvoor is het nog veel te vroeg. Bovendien er staan nog heel wat vreugdeliederen op mijn repertorium.

Psalmteksten waren in hun oorsprong ook liederen die ouder, eeuwenouder zijn dan het instituut kerk. 
Soms zit er een mooie gedachte in verscholen. Gisteren las ik er zo een :

Al voert mijn weg door donkere kloven,
ik vrees geen onheil, waar Gij mij leidt.
Uw stok en uw herdersstaf
geven mij moed en vertrouwen.

Mag het mijn wens zijn voor elk van jullie.
Als de weg iets te zwaar wordt mag deze figuurlijke pelgrimsstok of -staf dan jullie stevige steun worden.

Gisteren stuurde ik via Facebook die enthousiaste foto aan de trappen van de kathedraal genomen door met de tekst: “Stuur dit beeld maar door naar de hele wereld die op zoek is naar vrede”.

Het voert mij naar het slot van mijn boek dat ik in 2005 schreef:

Moest heel de wereld één pelgrimsvolk zijn, zouden we al niet lang in vrede samenleven? Hoelang moet dit nog een utopie blijven?

Maandag 16 oktober 2023, wordt dit het eindpunt van mijn boeiend pelgrimsverhaal dat in 2001 begon?
Neen! Laat mij liever een komma plaatsen in plaats van dat punt. Want na de komma, het leesteken dat een korte rust inhoudt, begint het vervolg van mijn camino, mijn levenscamino, … ook uw camino,

Muchas gracias mis amigos peregrinos

Ik heb nog een verrassing in petto.
Om een oorkonde te krijgen in Compostela moet je als pelgrim te voet op je credencial de laatste honderd kilometers, ononderbroken, kunnen bewijzen aan de hand van stempels.
Jullie hebben zoveel moeite gedaan om de mooiste stempels te verzamelen.
Ik dacht dat jullie nooit meer zouden genezen van die tamponitis.

Alle gekheid op een stokje. 
Met of zonder stempels, voor mij zijn jullie volwaardige Neospelgrims.
Daarom heb ik voor elk van jullie een oorkonde laten aanmaken.
Je moet ze niet boven het bed hangen maar laat het vooral een blijvende herinnering zijn aan die onvergetelijke ontmoeting op deze camino.
En de stempel erop is een kopie van de echte op mijn drie oorkondes.

En voor we het glas hoog heffen zingen we nog eens het refrein van onze krachtige hymne.

Ultreya, ultreya y suseya, Deus adjuva nos !

En nu tijd om prosit te zeggen op die fantastische ontmoeting met de woorden: 

Buen Camino op jullie verdere levensweg.

Chris De Saveur, auteur van dit blog
Van St.-Jean-Pied-de-Port naar Santiago de Compostela
Neospelgrimstocht 3 tot 17 oktober 2023