Vannacht heb ik weer eens wakker gelegen. Het waren niet de vogels die de “vroege morgen” begroeten, en wie juist luistert, er de blijdschap voor de nieuwe dag in herkent. Nee, deze keer was het in de nacht (gewoonlijk weekend).De hondenbaasjes gaan uit. De hond wordt op het terras, het binnenkoertje, of in de tuin gezet, en de opgetutte baasjes gaan op stap. Natuurlijk komen ze liever thuis in een proper huis. “Braaf zijn hé, lieve hond”, en weg zijn ze. Ja hoor, het hondje is braaf, in het begin althans, maar langzaam maar zeker baant de eenzaamheid zich een weg in het hondengemoed. Het concert begint, eerst zachtjes kwijlend, maar als dat niet helpt...dan blaffen we maar. Onze baasjes zullen ons nu wel horen!

Maar de baasjes horen niets...het zijn de buren en omwonenden, die het gelag betalen.. Op menige slaapkamer komt na een half uurtje woelen de wrevel naar boven. “Nondedju, het is weer van dat, die hond begint weer” en na een tijdje, “verdomme ’k wring zijn nek om”. Van de baas bedoelen ze dan (hopelijk), niet die van den hond. Den hond weet niet beter. Baasjes van blaffende honden hebben niet het verstand, noch de nodige burgerzin, om hun hond dat blaffen af te leren.

Eindelijk komen ze thuis en ’s anderdaags vertellen ze fier, aan meestal andere hondenbezitters, hoe hun hond vrolijk blaft als ze thuis komen, want hij hoort al van ver dat ze terug zijn. Natuurlijk haasten we ons dan om hem binnen te pakken, want anders worden de buren wakker hé! Is dat dan toch nog burgerzin, of puur eigenbelang? Als de moegetergde buren dan na een tijdje vaststellen dat het hondenconcert al een tijdje is stilgevallen, kunnen ze zich eindelijk op hun goede zijde draaien en hopen maar dat het zandmanneke hen alsnog inslaap wiegt. De vogeltjes beginnen weldra aan hun morgenlied! Zeg daar nu wat van, wat zullen ze u verbaasd aankijken. “Weer één, die geen dieren verdraagt!”

“ARME BAASJES”