Ze keek op de kalender en vloekte... weeral een maand voorbij, dus de stresserende periode begon weer. Voelde ze al krampen? Had ze al hoofdpijn? Was ze al slecht gehumeurd? Niets van deze symptomen had ze... dus er was weer een kans. Een kans om leven te dragen... een kans om voor de laatste keer leven te voelen onder haar hart. Elke maand hetzelfde ritueel van verwachting naar ontgoocheling, van hoop naar 'a desperate situation'. Uiterlijk bleef ze er koel onder, uiterlijk mocht niets gezien worden... uiterlijke schijn was alles. Ze had zichzelf een jaar gegeven om zwanger te raken, maar met het verstrijken van de tijd bleef het ook een jaar. Elke gefrustreerde maand begon met... 'Ik geef het nog een jaar de tijd...'.

Ze bekijkt zichzelf in de spiegel, en droomt over een leven dat ze nu heeft... maar beseft het niet. Plots gaat haar gsm het irritante Nokia-deuntje afspelen en ze schrikt...

-'Hallo?'
-'Mevrouw u spreekt met de assistente van Dr. De Groot... het is in verband met u laatste onderzoek...'

Zenuwachtig kijkt ze haar woonkamer in... ze moet nog opruimen, en misschien een herinrichting... kon nooit kwaad...

-'Mevrouw, bent u er nog?'
-'Euh... ja, natuurlijk... voor wat was het weer?'
-'Over u laatste onderzoek bij Dr. De Groot mevrouw... er zijn complicaties..'

Ja... ze kon wat veranderen in de woonkamer, hoopvol keek ze rond naar enige houvast voor haar brein te ondersteunen...

Wat was er nu ook al weer? Och ja, 'complicaties'...

-'Wat voor complicaties zijn er dan...'
-'De Dokter zal u alles uitleggen... schikt 12u vanmiddag u?'

De tafel... ja, dat is een goede houvast...

-'Ja... ja, natuurlijk...
-'Fijn, dan zie ik u om 12u mevrouw... tot dan!
-'Ja... tot dan...

Ze keek beduusd naar haar gsm en voelde de tafel verdwijnen onder haar hand. Herpakken... ik moet me herpakken dacht ze, en stuurde haar brein terug naar de herinrichting van haar woonkamer. Gooide haar gsm op de sofa en keek opgewekt de woonkamer rond. ze trok en sleurde met meubels dat het een lieve lust was en had geen besef van tijd... ze voelde zich herboren!
Toen ze op weg naar de keuken hoorde kloppen op haar voordeur, spanden al haar spieren zich weer op... waar was haar tafel wanneer ze die nodig had?
Voor de tweede maal werd er op de deur geklopt en ze voerde een tweestrijd, open doen of niet...

Ze besloot open te doen, en pepte zich terug op... deed de deur open, en keek recht in het mollige gezicht van haar buurvrouw.

-'Hé Sandra... wist niet dat je al terug was, alles goed gegaan?

In gedachten steunde ze op haar tafel...

-'Ja hoor, alles prima!
-'Daar ben ik blij om Sandra, geniet nu van je leven... werk niet zo veel meer hoor!

Sandra voelde de tafel wegglijden onder haar handen...

-'Zal ik zeker doen Nele, maar als je me nu wil excuseren... want ik verwacht een dringend telefoontje...
-'Oké, verzorg je goed... en wij staan altijd klaar voor jou hoor!

Ze knikte en sloot de deur... draaide zich om en met haar rug tegen de deur voelde ze de tafel verdwijnen en zakte op de vloer neer. Ze voelde zich leeg... leeg gezogen door zorgen en verdriet. Ze wou opgeven maar vond zelfs daar de kracht niet voor.

Sandra werd voor de zoveelste keer die dag opgeschrikt door haar gsm, zuchtend kwam ze overeind en liep met trage passen richting haar sofa. Traag, omdat ze dan hoopte te laat te zijn voor nog meer onheil. Het moment dat ze haar gsm in de hand nam stopte ook het irritante geluid, en er ontsnapte een opgeluchte zucht. Sandra keek naar het nummer van de gemiste oproep en keek met een ruk naar de klok... verdorie, ze was de complicaties vergeten door een klok die stil was gevallen!
Liever de klok schuld toekennen, dan haar eigen 'berekende' gedachtegang.

Ze gleed even terug in de tijd...

-'Mam!'
-'Ben de keuken Steven!'

Haar 16 jarige zoon stormde zoals gewoonlijk binnen met het nodige lawaai, én sportschoenen die hun beste tijd hadden gehad... maar ze riskeerde het niet om hen in de vuilbak te kieperen!

Hij keek haar verrukt aan met zijn blauwe ogen...
-'Je raad nooit wat ik krijg van pap...'
Ze keek hem verbaasd aan met pretlichtjes in haar ogen
-'Hemeltje lief... wééral?'
-'Mam doe normaal... Ik krijg een bromfiets als mijn eindrapport goed is! Wat zeg je daar van?'

Met een schok kwam ze terug in de realiteit, complicaties... dat had ze nu echt niet meer nodig.
Ze besloot terug te bellen, het moest gebeuren. Op één minuut tijd was ze terug de koele gevoelloze Sandra en toetste de sneltoets van Dr. De Groot in...

©nutswritingkate2006